Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Παντελίδης

Ο Σάββας Παντελίδης προτίμησε το μονοπάτι που συνηθίζουν να επιλέγουν οι προπονητές όταν διαισθάνονται (ίσως και επιβεβαιώνουν) ότι η ανατροπή μιας κατάστασης είναι υπεράνω των δυνάμενών τους. Και δεν ήταν μόνο η μεθοδολογία κοινοποίησης της απόφασης παραίτησής του, όπου προφανώς δεν ήταν τυχαίο ότι θέλησε πρώτα τη δημοσιοποίησή της στην ποδοσφαιρική Ελλάδα ούτως ώστε να «δεσμεύσει» τον εαυτό του, όσο η επιμονή που τον χαρακτήρισε στις δύο τηλεφωνικές συνομιλίες που είχε με τον Θόδωρο Καρυπίδη.

Γιατί, ανεξαρτήτως της μπουρδολογίας που κυριάρχησε τις προηγούμενες εβδομάδες αλλά και μετά την ήττα από τον Βόλο, ο Καρυπίδης δεν ήθελε τη λύση της συνεργασίας με τον έμπειρο τεχνικό. Με το ζόρι όμως, δεν έμεινε κανείς. Σήμερα, προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά ο Παντελίδης νιώθει ότι δεν μπορεί να γιάνει πληγές που έχει διαπιστώσει ενός του αγωνιστικού τμήματος. Αν το έκανε, θα έβαζε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ. Οι δυο τους ξέρουν πολύ καλά τους λόγους.

Ο Παντελίδης έφυγε έχοντας στην πλάτη του το φορτίο του μεριδίου ευθύνης που του αναλογεί. Στον χθεσινό αγώνα με τον Βόλο, την επιλογή χρησιμοποίησης του Γιάννη Φετφατζίδη σε ρόλο επιτελικού μέσου, σ’ ένα σχέδιο το οποίο δεν βγήκε. Και δεν βγήκε όχι μόνο γιατί μπερδεύτηκαν οι ρόλοι, αλλά γιατί αρκετοί ήταν εκτός κλίματος προεξέχοντος του Ματίγια. Εξαφανισμένος σ’ όλο το πρώτο ημίχρονο, με συνέπεια ο Άρης να εμφανιστεί σαν μια αποκομμένη ομάδα και να εξελιχθεί σε εύκολος αντίπαλος για τον Βόλο που δεν διαθέτει ούτε τον μισό αγωνιστικό προϋπολογισμό.

Γιατί επίσης δεν υπάρχει αποτελεσματικότητα στην επίθεση με συνέπεια, αντί να απλοποιείται η αποστολή της ομάδας, αυτή να περιπλέκεται όσο κυλούν τα αγωνιστικά λεπτά. Κυρίως όμως, μαζί με τους παίκτες δεν δημιουργήθηκε μια ομάδα η οποία θα παρουσιάζει το decent επίπεδο συνοχής. Αυτό φαίνεται κυρίως στους εκτός έδρας αγώνες καθώς και στα τρία φετινά παιχνίδια του μακριά από το «Κλ. Βικελίδης», ο Άρης ήταν από κατώτατος των περιστάσεων έως αρνητικός. Γιατί, αν έτυχε σε Λάρνακα, ο φετινός Άρης θα έχει πάντα το Μόλντε, πλέον όμως υπάρχει και το παράδειγμα του Βόλου.

Το λάθος του έμπειρου τεχνικού ήταν ο συμβιβασμός και η διαχείριση καταστάσεων που είναι αντίθετες της δικής του ποδοσφαιρικής λογικής, όπως φυσικά και συγκεκριμένες επιλογές παικτών οι οποίες δεν τον δικαίωσαν με σπουδαιότερη αυτή του Μάρτιν Τόνσο. Γιατί ο φετινός Άρης δεν βγάζει τα συναισθήματα που καλλιεργούσε ο αντίστοιχος περσινός. Για πολλές εβδομάδες, ο Παντελίδης, επέλεξε την τακτική της υποστήριξης και της σιγουριάς για τον ερχομό των αποτελεσμάτων, προφανώς μετάνιωσε γι’ αυτήν την πολιτική του ή έχασε την πίστη του. Παράλληλα, δεν είχε την απόλυτη αποδοχή των αποδυτηρίων, κομμάτι νευραλγικό σε κάθε ομάδα. Δηλαδή, να παίζει ο παίκτης και για τον προπονητή του. Έτσι έχουν συντελεστεί ποδοσφαιρικά θαύματα αλλά και το αντίθετο. Το είπε πολύ ξεκάθαρα μετά την ήττα από τον Βόλο.

Τώρα, το μαχαίρι και το καρπούζι είναι στα χέρια του Καρυπίδη. Ο ισχυρός άνδρας του Άρη δεν ήθελε αυτή την εξέλιξη και ξέρει ότι το κεφάλαιο «Παντελίδης» δεν κλείνει με την παραίτησή του τελευταίου από την τεχνική ηγεσία. Γνωρίζει επίσης ότι ο προπονητής ήταν μέρος του αγωνιστικού προβλήματος. Δεν είναι αφελής, αντιλαμβάνεται ότι οι ευθύνες των παικτών είναι μεγαλύτερες από αυτές του προπονητή. Ταυτόχρονα, είναι υποχρεωμένος να διαμορφώσει συνθήκες αγωνιστικής υγείας έως ότου έρθει ο επόμενος. Για να γίνει αυτό, ίσως χρειαστεί να ακολουθήσουν κι άλλες δραστικές αποφάσεις προς γνώση και συμμόρφωση. Γιατί, με την αποχώρηση του Παντελίδη, η περίοδος χάριτος τελείωσε για κόσμο και κοσμάκη. Δεν υπάρχει πλέον ο… βράχος πίσω από τον οποίον θα κρύβονται.

Και κάτι τελευταίο. Μην το… δένετε κόμπο ότι ο επόμενος προπονητής του Άρη θα είναι Έλληνας. Ο Θόδωρος Καρυπίδης είχε μετανιώσει για την επιλογή ξένου προπονητή (σ. σ. Πάκο Ερέρα) την περασμένη χρονιά, προφανώς θα κοιτάξει τις διαθέσιμες επιλογές, μέσα σ’ αυτές όμως είναι και ξένοι τεχνικοί οι οποίοι έχουν περάσει από την Ελλάδα.