Με ένα 8άρι, αυτός ο Παναθηναϊκός θα είχε μεγάλη δυναμική

Αυτό της Τούμπας ήταν ένα παραπάνω από ενδιαφέρον ματς. Δεν θα είχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον αν η πραγματικότητα στο τερέν είχε επιβεβαιώσει την θεωρητική προσέγγιση που έκαναν αυτοί που είχαν ορίσει τις στοιχηματικές αποδόσεις και είχαν διαβάσει στον ΠΑΟΚ τόσο μεγάλη δυναμική φαβορί και στον Παναθηναϊκό τόσο μικρές πιθανότητες να επικρατήσει. Ευτυχώς για εμάς, τους ποδοσφαιρόφιλους, το ποδόσφαιρο παίζεται στο τερέν, με τα πόδια, το μυαλό και την καρδιά και όχι με τα λόγια, τα δάχτυλα και τα πληκτρολόγια.

Τι συνέβη στο τερέν της Τούμπας; Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε μια ομάδα που κατάφερε να εξελίξει το περσινό επιτυχημένο αγωνιστικό σχέδιό της στην πλειονότητα των μεγάλων αγώνων και να βάλει περισσότερη ουσία και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, συγκριτικά με πέρσι, στις επαφές του με τη μπάλα. Ο Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου ήταν μια ομάδα με ισορροπία ανάμεσα σε ανασταλτική και δημιουργική δράση. Μίκραινε διαρκώς το τερέν όταν δεν είχε την μπάλα, προσπαθούσε να μεγαλώνει το τερέν κάθε φορά που επανακτούσε την κατοχή της μπάλας. Επαιζε επιθετική άμυνα πιέζοντας τους αμυντικούς του ΠΑΟΚ, αναγκάζοντας τον τερματοφύλακα και τους κεντρικούς αμυντικούς να κάνουν άμεση μεταφορά της μπάλας στην επίθεση, σε έναν χώρο όπου ο Παναθηναϊκός είχε διαρκώς μεγαλύτερο αριθμό παικτών έναντι του αντιπάλου του. Ο Δώνης επένδυσε στην μοναξιά του Σβιντσέρσκι και την αδυναμία του να κρατήσει τη μπάλα για να βρει στηρίγματα, και έσπρωξε τον ΠΑΟΚ στην επιλογή του άμεσου παιχνιδιού. Οσο ο Αμπελ Φερέιρα έψαχνε λύση στο πρόβλημα, ο Παναθηναϊκός εξασφάλιζε μεγαλύτερο χρόνο κατοχής της μπάλας. Και αυτόν τον χρόνο κατοχής προσπαθούσε να τον αξιοποιήσει επενδύοντάς τον στην υπηρέτηση του αγωνιστικού σχεδίου που είχε εκπονήσει ο προπονητής του, όπως γινόταν φανερό από το μοτίβο ανάπτυξης γρήγορων επιθέσεων από τα άκρα και ειδικά το αριστερό με τον Χατζηγιοβάνη. Επειδή ήταν καλά προετοιμασμένος, ο Παναθηναϊκός γινόταν απειλητικός.

Ο Παναθηναϊκός του Δώνη έδωσε την εντύπωση μιας πολύ καλά διαβασμένης ομάδας, η οποία είχε δουλέψει κατά την προετοιμασία προκειμένου να επενδύσει στις αδυναμίες του ΠΑΟΚ και να αγοράσει ησυχία στην άμυνα και προϋποθέσεις επίτευξης γκολ στην επίθεση. Στα μάτια του παρατηρητή αυτό το σχέδιο θα είχε πολύ μεγάλες πιθανότητες ακόμη και για άνετη επικράτηση επί του ΠΑΟΚ αν ο Παναθηναϊκός διέθετε έναν κεντρικό μέσο με μεγαλύτερη ποιότητα. Με ένα “8αρι” που θα έπαιζε δίπλα στον Κουρμπέλη και θα κάλυπτε πιο σωστά/καλά τον χώρο μπροστά από την αμυντική τετράδα, ο Παναθηναϊκός θα μείωνε τις πιθανότητες να δεχθεί γκολ σαν το πρώτο του Βιεϊρίνια, διότι δεν θα είχε παρασυρθεί ολόκληρος από την τροχιά της μπάλας και θα είχε φροντίσει να καλύπτει τον χώρο στα όρια της περιοχής του. Με ένα “8άρι” ικανό να οδηγήσει σε ασφαλέστερη κυκλοφορία της μπάλας, με υψηλότερη ακρίβεια στις μεταβιβάσεις και να υποστηρίξει καλύτερα τον Ζαχίντ, τον Μακέντα, τον Χατζηγιοβάνη και τον Μπουζούκη, ο Παναθηναϊκός θα είχε καταφέρει στον χρόνο του να δημιουργήσει μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων, και θα είχε μεγαλύτερη ισορροπία στην απόδοσή του στο β' ημίχρονο. Θα είχε εκμεταλλευτεί τα κενά στον κεντρικό άξονα, θα είχε ακόμη έναν απειλητικό ποδοσφαιριστή στην περιοχή κατά τις πλαγιοκοπήσεις, θα ήταν πιο ουσιαστικός και πιο απειλητικός, και θα είχε διαχειριστεί καλύτερα, πιο αποτελεσματικά την πίεση που του άσκησε ο ΠΑΟΚ στο τελευταίο διάστημα του παιχνιδιού.

Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, η απόδοση του διδύμου των κεντρικών αμυντικών, η συνολική απόδοση της αμυντικής γραμμής και του τερματοφύλακα, ο τρόπος που λειτούργησε ο Μακέντα, και η αντεπίθεση που έφερε το δεύτερο γκολ του Παναθηναϊκού είναι λόγοι για να αισιοδοξεί ο προπονητής του. Η βάση για να στηρίξει την αισιοδοξία όμως είναι αυτή της αγωνιστικής νοοτροπίας που είχε το βράδυ της Κυριακής ο Παναθηναϊκός. Βγαλμένη από τα θερινά φιλικά της Ολλανδίας, μπολιασμένη με τη συνείδηση ποδοσφαιριστών που ανήκουν σε έναν μεγάλο σύλλογο. Νοοτροπία που ευνοεί την καλή ομαδική συμπεριφορά, με ποδοσφαιριστές που έπαιζαν για να βοηθήσουν τον συμπαίκτη και την ομάδα και όχι για να φορτώσουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη για ένα λάθος και ένα γκολ.

Ο έλεγχος των 72 ημερών της ζωής του Παναθηναϊκού από την έναρξη του πρωταθλήματος μέχρι το βράδυ της Κυριακής έχει μια σειρά από σημαντικές σημειώσεις. Εχει όμως πρώτα και πριν από όλα γραμμένη με μεγαλύτερα γράμματα την “γιατί και πώς έκανε το λάθος να μην αποκτήσει έναν κεντρικό μέσο;” ερώτηση. Διότι η εικόνα του μέχρι σήμερα οδηγεί στην εκτίμηση ότι όσο ζει χωρίς ένα 8άρι με ποιότητα/προσωπικότητα/εμπειρία για να του δώσει ισορροπία σε ανασταλτική και δημιουργική συμπεριφορά ο Παναθηναϊκός θα δυσκολεύεται πολύ, τόσο όταν αμύνεται στα μεγάλα ματς όσο και όταν καλείται να δημιουργήσει και να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα στα μεσαία και τα “μικρά” ματς. Ενα ρόστερ που κοστίζει σημαντικά λιγότερο από αυτά των διεκδικητών του τίτλου είναι λογικό να έχει -κι άλλα- ελλείμματα. Αυτό το λάθος στον σχεδιασμό όμως κινείται στα όρια του ανεξήγητου, διότι έχει βάλει όλο αυτό το πρότζεκτ στον κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα.

Η επιλογή του Δώνη να αφήσει εκτός αποστολής τον Φάουστο, τον Νούνες και τον Αλεξανδρόπουλο και να πάει στο ντέρμπι χωρίς κεντρικό μέσο στον πάγκο του, στέλνει το μήνυμα ότι στη δεδομένη στιγμή ο προπονητής δεν τους αντιλαμβάνεται αυτούς τους τρεις ως έτοιμους να δώσουν λύση. Αυτή η επιλογή λέει πολλά σχετικά με το αν ο Φάουστο ή ο Νούνες, που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι, αποτελούν αξιόπιστες λύσεις για τη μεσαία γραμμή. Στη θέση του Παναθηναϊκού θα τους άφηνα στην άκρη και θα έκανα το παν προκειμένου να ετοιμαστεί ο Αλεξανδρόπουλος, ένα παιδί 18 ετών που έχει ήδη δημιουργήσει την εντύπωση ότι έχει στοιχεία για να αναδειχθεί σε ποδοσφαιριστή υψηλού επιπέδου. Θα προσπαθούσα δηλαδή να δημιουργήσω έναν κεντρικό μέσο επενδύοντας πάνω σε έναν ποδοσφαιριστή με τεχνικές δεξιότητες και αντίληψη που ευνοούν την δημιουργία. Διότι η εικόνα των 72 ημερών δημιουργεί την αίσθηση ότι με αυτούς που παίζουν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αναβαθμίσει το παιχνίδι του.