Ο Ολυμπιακός εκτός έδρας: δεν αξιοποιεί το μομέντουμ και δεν σκοράρει στα β΄ ημίχρονα του

Παραδοσιακά, αλλά και με τον Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο, ο Ολυμπιακός διακρίνονταν, μεταξύ άλλων, για ένα κομμάτι του παιχνιδιού του στον επιθετικό τομέα. Έχει αυτή η ομάδα την ικανότητα να «χτυπάει»…διπλά κάθε αντίπαλο της! Να κάνει ένα γκολ και μέσα σε λίγα λεπτά να σκοράρει και δεύτερο γκολ, βγάζοντας τον έτσι νοκ άουτ.

Να μην πάμε μακριά. Ακόμη και φέτος, που επιθετικά ο Ολυμπιακός διαπιστωμένα βγάζει θέματα σαν ομάδα: Κέρδισε στο Χαριλάου 2-1 με δύο γκολ μέσα σε πέντε λεπτά (33-38)…Κέρδισε τον Ατρόμητο 2-0 με δύο γκολ μέσα σε τρία λεπτά (60-62)…Κέρδισε τη Λαμία 2-0 μέσα σε δέκα λεπτά (61-70)…Έβαλε στο Βόλο (τελικό 5-0) δύο γκολ μέσα σε οκτώ λεπτά (71-79) κι άλλα δύο μέσα σε έξι λεπτά (84-90)…Ακόμη δε και σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, έβαλε δύο γκολ στην Τότεναμ μέσα σε 13 λεπτά (6-19), τρία γκολ στη Βικτόρια Πλζεν μέσα σε 12 λεπτά (70-82) κι άλλα τρία γκολ στην Κράσνονταρ μέσα σε 11 λεπτά (78-89)!

Το πρόβλημα για τον Ολυμπιακό τον φετινό είναι ότι αυτά τα ξεσπάσματα του τα έχει λιγότερο από κάθε άλλη φορά και κυρίως σε σχέση με πέρσι! Στις 12 αγωνιστικές του πρωταθλήματος τα έκανε σε τέσσερα παιχνίδια. Και στα 11 παιχνίδια για το Τσάμπιονς Λιγκ τα έκανε σε άλλα τρία. Κι αν μεν στην Ευρώπη πράγματι είναι πιο δύσκολη υπόθεση, για το ελληνικό πρωτάθλημα ασφαλώς κι είναι ανησυχητικό για τον Ολυμπιακό, που εν πολλοίς έχει χάσει αυτή την δυνατότητα του να βάζει δύο και τρία γκολ μαζί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και ποτέ έξω από το Καραϊσκάκη (η εξαίρεση του αγώνα με τον Άρη απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα)…

Επειδή λοιπόν πλέον όλοι μιλάνε για το πρόβλημα του Ολυμπιακού εκτός έδρας, κάτι που από εδώ είχε επισημανθεί από το ξεκίνημα της σεζόν, αφού στα δικά μου μάτια φαίνονταν ξεκάθαρα ότι θα ήταν σαν συνέχεια των επιδόσεων μακριά από το Καραϊσκάκη της περσινής σεζόν, καταλήγουμε αυτόματα στο συμπέρασμα ότι ένας από τους λόγους του φαινομένου είναι ακριβώς αυτός! Ότι ο Ολυμπιακός μακριά από το σπίτι του κάνει το εξής λάθος: όταν σκοράρει το πρώτο του γκολ, αντί να κυνηγήσει αμέσως το δεύτερο εκμεταλλευόμενος τη δική του ψυχολογία και την αναπόφευκτη αναστάτωση του αντίπαλου του, αυτό που κάνει είναι να ρίχνει στροφές και να προσπαθεί απλά να κοντρολάρει το παιχνίδι, να διατηρήσει την κυκλοφορία της μπάλας και τέλος πάντων, για να μην πολυλογούμε, να διατηρήσει το υπέρ του σκορ, το 1-0.

Δεν αξιοποιεί το μομέντουμ ο Ολυμπιακός, πάει μόνο για να «σβήσει» το ματς κι αυτό δίνει την ελπίδα στον αντίπαλο, που και να χάνει με ένα γκολ διαφορά, ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ισοφαρίσει, ακόμη και από το πουθενά, αφού έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Όπως συνέβη τις προάλλες με τον Πανιώνιο. Κι όταν ο αντίπαλος είναι και πιο δυνατός, όπως ο Παναθηναϊκός, του δίνει θάρρος να το πιστέψει ότι μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι και μπορεί και να επιτεθεί για να τα καταφέρει.

Ο Ολυμπιακός δεν δίνει το δεύτερο πλήγμα στον αντίπαλο του, την στιγμή που τον βρίσκει ζαλισμένο. Κι αυτό το πληρώνει. Τα καταγράφω δε όλα αυτά επειδή σήμερα παίζει εκτός έδρας με τον Παναιτωλικό, μία ομάδα που καίγεται για τον κάθε βαθμό στη θέση που βρίσκεται και δεν έχει την πολυτέλεια να πει στον εαυτό της, «δεν τρέχει και τίποτα να χάσω από τον Ολυμπιακό».

Βέβαια, μία (πρώτη) λεπτομέρεια είναι ότι για να δοθεί το δεύτερο χτύπημα από τον Ολυμπιακό πρέπει πρώτα να δοθεί το πρώτο-κάτι που π.χ. δεν έγινε ποτέ στην Ξάνθη (0-0). Και μία άλλη (δεύτερη) λεπτομέρεια είναι ότι ο Ολυμπιακός μακριά από το Καραϊσκάκη δεν έχει σκοράρει ούτε μία φορά στα 40 τελευταία λεπτά ενός αγώνα του (!), από το 55’ έως το 94 που συνήθως τελειώνουν τα παιχνίδια του.

Με αυτό το τελευταίο να δείχνει και το πόσο πιεσμένη και αγχωμένη είναι η ομάδα, αφού όταν δεν της κάτσει το γκολ στο α΄ ημίχρονο, δεν έχει τα κουράγια να το κυνηγήσει όσο πρέπει στο β΄…

Άσχετο: η εκτίμηση που έχω δεν αλλάζει. Αν ο Ολυμπιακός αλλάξει προπονητή, χειρότερα μπορεί να πάει, καλύτερα όχι, έτσι όπως είναι δομημένη η ομάδα και με τα θέματα που αντιμετωπίζει.