«Οι γονείς μου με τιμωρούσαν γιατί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής αλλά εγώ ονειρευόμουν να γίνω ο νέος Ιμπραΐμοβιτς»

O φάρος της δικής του επιτυχημένης καριέρας ήταν το πείσμα του, η άρνηση συμβιβασμού με την κατεύθυνση που προσπάθησαν να του «επιβάλουν» οι γονείς του καθώς δεν ήθελαν επ’ ουδενί να τον βλέπουν να παίζει ποδόσφαιρο. Ένα εξίσου αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα του Νιγηριανού είναι η ειλικρίνεια. Δεν στάθηκε στη διατύπωση των ερωτήσεων, ακόμη και σ’ αυτές που σήκωναν… παρεξήγηση. Ίσως γιατί τα έχει καλά με τη συνείδησή του, δεν νιώθει ενοχές, αλλά αισθάνεται ότι η καριέρα του περιβάλλεται από ένα μπουκέτο όμορφων συναισθημάτων. Ο Μπράουν Ιντέγε νιώθει και είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος όχι γιατί έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην. Πολύ σπουδαιότερο για κάθε άνθρωπο είναι να κυνηγά και να υπηρετεί το όνειρό του. Το ποδόσφαιρο, ανέκαθεν, ήταν το δικό του. Από τα παιδικά χρόνια του, όταν στο σπίτι της οικογένειας ήταν κάτι σαν τον… απαγορευμένο καρπό. Θα διαβάσετε τους λόγους.

Ο 31χρονος άνοιξε όλα τα κεφάλαια της ζωής του. Από τη δυσκολία που διαχειρίστηκε όταν άφησε την Αφρική, τη φανταστική ζωή στην Ουκρανία η οποία μετατράπηκε σε τρομακτική, την κακή εμπειρία στην Αγγλία αλλά και το (ποδοσφαιρικά) μεγάλο του λάθος. Την Κίνα. Η καριέρα είναι πλούσια, χορταστική. Σπάνιο κι αυτό καθώς ουδέποτε σηκώθηκε από το τραπέζι χορτάτος. «Δεν έχω παράπονο από την καριέρα μου, πραγματοποίησα το όνειρό μου, αλλά όταν τελειώσω θα πάρω το πτυχίο μου και μετά για έναν χρόνο μόνο θα τρώω γιατί πολλά χρόνια τώρα, δεν τρώω γιατί πρέπει να προσέχω τη σωματική κατάστασή μου», είπε.

Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί από την Αφρική να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιρικής, πολλώ δε μάλλον να φτάσει στο δικό σου επίπεδο;

«Εξαρτάται από το επίπεδο αφοσίωσής σου, από το πόσο σκληρός θα είσαι για να υπηρετήσεις το όνειρό σου. Πίστεψέ με, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Γιατί δεν παύεις να είσαι ένα παιδί από την Αφρική. Ειδικά για μένα, τον μικρότερο αδερφό μιας οικογένειας επτά παιδιών. Ο πατέρας μου εργαζόταν σε εταιρία ασφάλειας, ενώ η μητέρα μου είχε μαγαζί που πουλούσε αναψυκτικά, νερά και ψιλικά. Για τον πατέρα μου, δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέραν της μάθησης, του πανεπιστημίου και γενικώς της ακαδημαϊκής καριέρας. Τα αδέρφια μου πέτυχαν, προσωπικά δεν έβλεπα τον εαυτό μου ικανό για να τα καταφέρει. Κι έτσι είχαμε… άλλα».

Κάτι σαν αντιρρησίας συνείδησης;

«Ανεξαρτήτως της σκληρής δουλειάς των γονιών μου, τα έξοδα δεν έβγαιναν. Μου φαινόταν υπερβολικό να υποβάλω τον πατέρα μου σε μια διαδικασία πληρωμών εξόδων από τη στιγμή που δεν τα διέθετε. Δεν γινόταν. Το όνειρο κάθε πατέρα είναι να δει τον γιο του στο ανώτερο επίπεδο μόρφωσης. Το δικό μου ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής. Τις νύχτες ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και είχα στο μυαλό μου τον Ιμπραΐμοβιτς. Ήμουν τεράστιος θαυμαστής του. Αφίσα δεν είχα πάνω από το κρεβάτι, ήταν το μυστικό μου. Ο πατέρας μου ονειρευόταν άλλη κατεύθυνση. Εγώ δεν την έβλεπα. Αγάπησα το ποδόσφαιρο, ήταν το πάθος μου και τότε στο μυαλό μου δεν υπήρχαν ούτε τα λεφτά, ούτε η επαγγελματική καριέρα γιατί αυτή είναι και θέμα συγκυριών, πέραν ασφαλώς της σκληρής δουλειάς».

Ποιο ήταν το κίνητρο;

«Ήθελα να διαφέρω από τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν ποδόσφαιρο, κανείς όμως δεν ήταν τόσο αφοσιωμένος και πειθαρχημένος σ’ αυτό που έκανε. Τώρα, μετά από χρόνια, καταλαβαίνω ότι αυτό ήταν το κυρίαρχο στοιχείο μου. Καταρχήν, μεγάλωσα σε μια τρομερά δύσκολα γειτονιά. Παντού έβλεπες άσχημα πράγματα. Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Σαν μια κινηματογραφική ταινία. Πυροβολισμούς, σκοτωμούς, ναρκωτικά, τζόγο και ανά 2-3 ημέρες η Αστυνομία έκανε συλλήψεις».

Οπότε ήταν τουλάχιστον αντιληπτή η επιμονή των γονιών σου…

«Εννοείται, δεν την αμφισβήτησα ποτέ. Ο γονιός σκέπτεται πράγματα τα οποία ένα παιδί της δικής μου ηλικίας (τότε) δεν θα μπορούσε να σκεφτεί. Πολλοί φίλοι μου είχαν μπλεξίματα και οι γονείς μου, ήταν λογικό να κάνουν τα πάντα για να μην πάρω τον ίδιο δρόμο. Δεν θέλει πολύ. Μια μέρα καθόμουν μαζί με φίλους στο πεζοδρόμιο, είχε γίνει κάτι στη γειτονιά και μέσα στις προσαγωγές που έκανε η αστυνομία ήμουν κι εγώ. Δεν είχα κάνει τίποτε. Απλώς ήμουν στο λάθος μέρος στη λάθος στιγμή. Γι’ αυτό επέμεναν οι γονείς μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου, μου είχε πει ‘σου είπα ότι δεν θα κάνεις παρέα μ’ αυτά τα παιδιά γιατί θα μπλέξεις δίχως να φταεις’. Και από τη στιγμή που έπαιζα ποδόσφαιρο με τα παιδιά, σκέφτηκαν ότι θα έπρεπε να σταματήσω το ποδόσφαιρο».

Και τώρα, μέσω του ποδοσφαίρου εξασφάλισες μια άνετη ζωή…

«Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι έτσι. Σκέφτεσαι ότι πρέπει να φύγεις από την «Ατζίγκουλε» (σ. σ. η γειτονιά που μεγάλωσε)».

Εσύ επέμεινες στο ποδόσφαιρο…

«Ναι και κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι ήταν σαν να ήμουν στην κόλαση. Η μία τιμωρία μετά την άλλη σε σημείο που πλέον είχα συνηθίσει. Έως ότου έρθει ο προπονητής μου στο σπίτι μας. Του οφείλω πολλά γιατί έδωσε στη μητέρα μου να καταλάβει ότι είχα ταλέντο και ήταν κρίμα να χαραμιστεί. Εκεί συμβιβάστηκαν όλοι με το όνειρό μου. Μέχρι και στην αδερφή μου είχα μετακομίσει για να «φύγω» από τη γειτονιά. Σ’ ένα μέρος περίπου δύο ώρες από το Λάγος (σ. σ. πρωτεύουσα Νιγηρίας), με απόφαση των γονιών μου για να νιώθουν σιγουριά. Ωστόσο, το ποδόσφαιρο ήταν ο σταθερός έρωτας. Πήγαινα σχολείο στις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα έπαιζα ποδόσφαιρο».

Δεν έχεις απαντήσει στην πρώτη ερώτηση. Πώς έφυγες από την Αφρική;

«Χρειάστηκε ένας ακόμη άνθρωπος να μιλήσει με την οικογένειά μου, ο πρώτος ατζέντης μου. Μέσω αυτού πήρα μεταγραφή στην Όσεαν Μπόις, εκεί με είδε ο ομοσπονδιακός προπονητής (σ.σ. σημείωσε δέκα γκολ σε 13 αγώνες) και με κάλεσε στην εθνική U20. Με την ομάδα κατακτήσαμε το Πρωτάθλημα, με την εθνική πήγα αρκετά καλά κι έτσι προέκυψε το δοκιμαστικό τεστ στην Ξαμάξ. Κι εκεί ήταν δύσκολα στην αρχή, αλλά βρήκα ρυθμό και τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους».

Επειδή αυτή η σκέψη υπάρχει στο μυαλό μου από την ημέρα που ήρθες στον Άρη. Τελικά, μήπως η επιλογή της Κίνας ήταν καταστροφική για την καριέρα σου;

«Καταρχήν, η χειρότερη περίοδος στην καριέρα μου ήταν στο διάστημα που δεν έπαιζα στην Κίνα και πήγα στην Ισπανία. Δεν είχα ρυθμό, μπήκα σ’ ένα Πρωτάθλημα top επιπέδου και δεν ήμουν έτοιμος για εκεί. Από τη μία πλευρά σκέφτομαι ότι κακώς δέχθηκα τον δανεισμό, από την άλλη δεν μ’ άφηναν να παίξω επειδή δεν μπορούσαν να με πληρώσουν και είχα πάψει να νιώθω αυτό που ήμουν. Με απόλυτη ειλικρίνεια, τα λεφτά στην Κίνα ήταν πολύ καλά, ποδοσφαιρικά όμως, ήταν μια κακή επιλογή. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να αρνηθώ εκείνη την πρόταση η οποία είχε έρθει όταν ήμουν στον Ολυμπιακό και το εξήγησα τότε σε όλους. Γι’ αυτό έφυγα. Σήμερα, το μόνο που έχω να θυμάμαι από την Κίνα είναι το πρώτο μου παιχνίδι που έβαλα δύο γκολ».

Πέραν του Ολυμπιακού, μια από τις καλύτερες περιόδους στην καριέρα σου ήταν στην Ντίναμο Κιέβου. Αγγίζει τα όρια της υπερβολής αυτό που είχε σημειωθεί ότι κάνατε προπόνηση υπό τους ήχους πυροβολισμών;

«Καθόλου. Αυτή είναι η αλήθεια. Ήμουν στη μέση ενός πολέμου και πραγματικά φοβήθηκα. Οι σκηνές ήταν τρομακτικές και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φύγει η οικογένειά μου και να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την Ντίναμο δεν είχα το παραμικρό παράπονο. Μου φέρθηκαν με τρομερό επαγγελματισμό, αλλά έπρεπε να φύγω. Έπρεπε να έχεις ψυχραιμία πολεμιστή για να το αντέξεις, να έχεις κάνει σε πόλεμο. Φαντάσου, να κάνεις προπόνηση και να ακούς πυροβολισμούς».

Να φανταστώ ότι και τις νύχτες είναι αδύνατο να κοιμηθείς…

«Πώς να κοιμηθείς; Γι’ αυτόν τον λόγο πήγα με τον ατζέντη μου στον ιδιοκτήτη της ομάδας ο οποίος ζούσε στο Μονακό. Αρχικά δεν ήθελε καν να ακούσει ότι ήθελα να φύγω, εκτίμησε ότι ήταν απόφαση του ατζέντη για να κερδίσει χρήματα μέσα από τη μεταγραφή. Γι’ αυτό πήγα μαζί με τον ατζέντη στο Μονακό. Τότε ήμουν ο πρώτος σκόρερ, ενώ η ομάδα είχε πρόβλημα στην επίθεση γιατί είχε αποκτήσει κι έναν άλλον επιθετικό ο οποίος δεν είχε προσαρμοστεί. Του μίλησε ανθρώπινα, μέσα από την ψυχή μου. Δεν γίνεται να ζεις χωρίς την οικογένειά σου, όπως και να λειτουργήσεις υπό αυτές τις συνθήκες. Δεν ήταν κανένα θέμα deal, ούτε χρημάτων. Ήταν καθαρά θέμα ασφάλειας. Το κατάλαβε κι έφυγα».

Η Αγγλία και η Γουέστ Μπρομ αποτελούν μια κακή παρένθεση. Τι συνέβη;

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το… μπαίνω και παίζω. Ειδικά σε Πρωταθλήματα όπως το αγγλικό όπου οι απαιτήσεις είναι τρομερά υψηλές. Ναι, ήταν μια κακή εμπειρία γιατί δεν έκανα προετοιμασία. Ήμουν στη Νιγηρία και είχα δυσκολίες στην εξασφάλιση των εγγράφων. Εκεί έχασα ένα κομμάτι της προετοιμασίας. Μετά χρειάστηκε να γυρίσω πίσω, πάλι εκτός. Μετά αντιμετώπισα τραυματισμούς. Μόλις άρχισα να βρίσκω ρυθμό, έβγαινα ξανά έξω. Τι να πω... Ποδόσφαιρο δεν έπαιξα πάντως».

Για να πάμε στον Άρη, όταν υπέγραψες είπες ότι ήρθε για να γράψεις ιστορία. Ποιο είναι το κίνητρο;

«Νωρίτερα σου είπα ότι ήταν αδύνατο να απορρίψω την πρόταση από την Κίνα για οικονομικούς λόγους. Τώρα λοιπόν σου λέω ότι στον Άρη δεν ήρθα για τα λεφτά. Θα μπορούσα να πάω στο Ντουμπάι ή στη δεύτερη κατηγορία της Κίνας ή ακόμη σε 2-3 άλλες ομάδες οι οποίες πρόσφεραν πολλά περισσότερα χρήματα. Έμαθα το project, παράλληλα ήθελα μια νέα πρόκληση γιατί μου αρέσουν οι προκλήσεις και ήρθα. Συν τοις άλλοις, στον Ολυμπιακό είχα πολλές όμορφες στιγμές, ήξερα τη χώρα, την ένιωθα σαν στο σπίτι μου, γνώριζα την κουλτούρα των ανθρώπων και θεώρησα ότι δεν θα έχω πρόβλημα προσαρμογής. Για τον Άρη ήξερα ότι αντιμετώπισε δυσκολίες αλλά δεν παύει να είναι ένα μεγάλο κλαμπ με πλούσια ιστορία και πολύ κόσμο. Αυτό ήθελα. Τόσο απλά. Γενικώς έψαχνα κάτι το οποίο θα με πίεζε για να αποδείξω ποιος είμαι. Γιατί πάντα πρέπει να αποδεικνύεις».

Τα πράγματα εξελίχθηκαν πιο εύκολα ή πιο δύσκολα συγκριτικά μ’ αυτά που περίμενες;

«Κάτι ενδιάμεσο. Υπάρχουν παιχνίδια στα οποία εμείς τα κάνουμε εύκολα ή δύσκολα. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάθε αγώνας είναι ένας πόλεμος. Προφανώς είναι απαραίτητο να διασκεδάζουμε αυτό που κάνουμε, αλλά οφείλουμε να έχουμε και την απαίτηση να μην είμαστε στάσιμοι. Θα έπρεπε να τα είχαμε πάει καλύτερα».

Το ίδιο ισχύει και για σένα; Γιατί δέχτηκες κριτική και σε πρόσφατο αγώνα της ομάδας, την ώρα του πανηγυρισμού, έκλεισες τα αυτιά σου. Σαν να ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα.

«Δεν έχω πρόβλημα στην κριτική γιατί λατρεύω τις προκλήσεις. Είμαι ποδοσφαιριστής μιας μεγάλης ομάδας και οφείλω να συμβιβαστώ με την κριτική. Υπάρχουν όμως και τα κριτήρια. Αν με συγκρίνουν με τον παίκτη που έπαιζε στον Ολυμπιακό, συγνώμη αλλά κάνουν λάθος. Άλλη ομάδα, άλλοι συμπαίκτες, άλλος ο ρόλος, άλλος ο σχηματισμός, άλλη η τακτική προσέγγιση, άλλο το σύστημα. Εκεί δεν χρειαζόταν να τραβιέμαι έξω από την περιοχή για να κάνω αυτά που κάνω στον Άρη. Εκεί η ευθύνη μου ήταν να είμαι μέσα στην περιοχή για να σπρώξω την μπάλα. Τα γκολ με τον Ολυμπιακό ήταν πολύ πιο εύκολα. Τώρα, με τα χαρακτηριστικά που έχουν οι συμπαίκτες μου θα πρέπει να βγω από την περιοχή, να διαχειριστώ γενικώς μια άλλη κατάσταση. Το ποδόσφαιρο φαίνεται ότι είναι κάτι απλό, αλλά δεν είναι…».

Τελικά, σ’ ενοχλεί η κριτική;

«Δεν τη σκέφτομαι, αλλά την αντιλαμβάνομαι. Δηλαδή, την ώρα που παίζω δεν θα σκεφτώ την κριτική αλλά τι πρέπει να κάνω για να είμαι ωφέλιμος για την ομάδα. Στον Άρη, η δουλειά μου δεν περιορίζεται στο να σπρώξω την μπάλα στα δίχτυα. Πρέπει να κάνω κι άλλες δουλειές, να λειτουργήσω υπέρ της ομάδας. Ως ποδοσφαιριστής, προφανώς θα δεχθώ κριτική. Δεν γίνεται η κάθε μέρα να είναι καλή».

Αυτός είναι και ο λόγος της αγωνιστικής αστάθειας της ομάδας; Αλήθεια, εξήγηση υπάρχει;

«Εγώ βλέπω ότι τώρα είμαστε καλά. Όλες οι ομάδες ζουν με την αγωνιστική αστάθεια, το ζήτημα είναι πώς θα διαχειριστούν τα παιχνίδια. Η ομάδα πλέον είναι πολύ καλύτερα. Δεν ξέρω τι βλέπουν οι άλλοι, προσωπικά διαπιστώνω σημαντικές αλλαγές από την ημέρα που ήρθε ο νέος προπονητής. Παίζουμε άλλο ποδόσφαιρο. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά αυτό που παρουσιάζουμε είναι πιο συμπαγές. Θα κριθούμε στο τέλος».

Αυτό το «τέλος» μπορεί να περιλαμβάνει και την κατάκτηση ενός τίτλου;

«Όταν ήρθα στον Άρη είπα ότι θέλω να γράψουμε ιστορία. Πριν με ρώτησες για τα γκολ. Σημασία δεν έχουν μόνο τα γκολ αλλά να αφήσεις το σημάδι σου σε μια ομάδα. Να σε θυμούνται για κάτι που πέτυχες, γιατί ήσουν κομμάτι μιας ομάδας. Να σε μνημονεύουν και να σε θυμούνται όταν σκέφτονται όμορφες στιγμές. Ξέρω πολύ καλά πόσα χρόνια έχει να πάρει έναν τίτλο η ομάδα και θα ήθελα πραγματικά να γίνω μέρος μιας μεγάλης ιστορίας. Για το κλαμπ. Γιατί μένουν οι τίτλοι και οι εικόνες».

Η νέα χρονιά θα αρχίσει με το παραδοσιακό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Είναι στο μυαλό σου;

«Ασφαλώς. Δυστυχώς δεν κερδίσαμε στον πρώτο αγώνα παρότι είχαμε πολύ μεγάλη ευκαιρία. Κι αυτό θα είναι ένα μεγάλο παιχνίδι κι ελπίζω αυτή τη φορά να το πετύχουμε».