Οι ξένοι διαιτητές δεν είναι λύση, είναι ημίμετρο - απόδειξη πτώχευσης του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ολοι θέλουν ξένους διαιτητές! Στα ντέρμπι. Στα play offs. Στους ημιτελικούς και στον τελικό Κυπέλλου. Eι δυνατόν σε κάθε ματς! Τώρα πια, όλοι. Από το Big 4 μέχρι τον Ατρόμητο και την ΑΕΛ και τον Πανιώνιο και τον Παναιτωλικό. Αυτό το... φαινόμενο, όμως, δεν ήταν στον σχεδιασμό της UEFA όταν όριζε τον Μέλο Περέιρα ως επικεφαλής της επιτροπής διαιτησίας (και εν συνεχεία τους Μάριν – Λίντμπεργκ ως “βοηθούς” του). Το πλάνο ήταν να “καθαρίσει” το ελληνικό τοπίο από διαιτητές οι οποίοι είχαν δώσει επανειλημμένα αφορμές για αρνητικά σχόλια με την απόδοσή τους και σταδιακά να γεννηθεί μια νέα γενιά Ελλήνων διαιτητών, η οποία θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος, μαζί με τους διεθνείς. Αυτό δεν συνέβη. Μια ωραία πρωία αποφασίστηκε η έλευση του Νταβίδ Φερνάντεθ Μπορμπαλάν στον προπέρσινο τελικό Κυπέλλου (ΑΕΚ – ΠΑΟΚ 0-2) και από τότε ξετυλίχθηκε το... γαϊτανάκι. Το κλίμα ήταν πολύ έντονα φορτισμένο την άνοιξη του 2018 μετά από όσα είχαν προηγηθεί στο ΠΑΟΚ – ΑΕΚ (γκολ Βαρέλα, είσοδος στον αγωνιστικό χώρο Σαββίδη, Μίχελ και πολλών άλλων), το Grexit ήταν προ των πυλών και κάπως έτσι αποφασίστηκε ο ορισμός ενός “ουδέτερου”. Ενός “αξιόπιστου” Ισπανού ρέφερι.

Το ένα έφερε το άλλο. Και σταδιακά από την περυσινή σεζόν οι ξένοι διαιτητές ορίζονταν σε περισσότερα ελληνικά ματς. Αρχικά σε κάποια ντέρμπι. Εν συνεχεία σε περισσότερα κρίσιμα παιχνίδια. Εφέτος η ίδια η Superleague ήθελε ξένους διαιτητές και στα 30 ματς των play offs!

Πέρυσι ήταν κάπως πιο... εύκολο για τον Περέιρα. Εφέτος πολύ πιο δύσκολο, καθώς πλέον οι ομάδες θέλουν και VARs από το εξωτερικό. Ούτε για το VAR δεν εμπιστεύονται τους Ελληνες! Γιατί δεν τους εμπιστεύονται; Επειδή τους θεωρούν “λίγους” ή επειδή η κάθε ομάδα έχει στη “μαύρη λίστα” της κάποιους που τους θεωρεί προσκείμενους στους αντιπάλους; Σε κάθε περίπτωση, αυτό που συμβαίνει είναι κατάντια. Είναι μια επιπλέον δυσφήμιση πανευρωπαϊκά. Να μην εμπιστευόμαστε τους Ελληνες διαιτητές (που θα θέλαμε να μην κάνουν ποτέ κανένα λάθος εναντίον μας), να φέρνουμε ξένους, να τους συμπεριφερόμαστε πολλάκις λες και πάνε να σφυρίξουν σε αρένες και όχι σε γήπεδα, να τους κάνουμε επιθέσεις από τα φίλια media πριν και μετά τη λήξη των αγώνων ανάλογα με το αποτέλεσμα και τα σφυρίγματά τους. Και μετά ως Superleague να απαιτούμε κιόλας να φέρνει ο Περέιρα ξένους σε όλα τα παιχνίδια!

Κακά τα ψέματα: ο ορισμός ξένων διαιτητών ήταν και παραμένει ένα “μεσοβέζικο” μέτρο για να “καλμάρουν” οι Έλληνες παράγοντες. Τους βόλεψε όλους. Τον Περέιρα, την UEFA, τη Λίγκα. Ομως ούτε το υγιές για το ελληνικό ποδόσφαιρο μέτρο είναι, ούτε μακροπρόθεσμα πρέπει να διαιωνιστεί. Αυτή η συνήθεια που έγινε λατρεία από τους παράγοντες των ελληνικών συλλόγων δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επιπλέον απόδειξη πτώχευσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια απόδειξη για το πόσο πολύ κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν σ' αυτό το τοπίο! Ας περιμένουμε τι θα προβλέπεται στο “φιρμάνι” που θα παραδώσει η UEFA στην κυβέρνηση μετά τη λήξη της σεζόν και θα δούμε αν θα συνεχιστεί του χρόνου με τέτοια συχνότητα το... φαινόμενο. Αφού λειτουργήσει μονίμως και η γραμμή του οφσάιντ στο VAR, σταδιακά η ΚΕΔ πρέπει να “απεξαρτηθεί” από την... υποχρέωση να βρίσκει και να ορίζει αλλοδαπούς ρέφερι στα σημαντικά παιχνίδια. Πρέπει να το κάνει με φειδώ, μόνο σε ματς “υψηλότατου κινδύνου”. Αν δεν το κάνει, αυτό θα συνεπάγεται ότι ακόμα και η UEFA έχει συμβιβαστεί με την “εύκολη λύση” για να... “έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο” και δεν θα έχει διαλέξει τον δύσκολο, αλλά μακροπρόθεσμα πολύ πιο αποδοτικό δρόμο, της ανάπτυξης της ελληνικής διαιτησίας σε ένα πιο καθαρό, χωρίς εξαρτήσεις περιβάλλον. Πού θα το... βρούμε αυτό στο ελληνικό ποδόσφαιρο που ζέχνει σχεδόν παντού; Ελα ντε...

Υ.Γ.: H “ζούγκλα” σε πολλά παιχνίδια του ελληνικού ποδοσφαίρου, όσα βιώνουν εντός και εκτός γηπέδου οι ξένοι διαιτητές από οπαδούς, παράγοντες και media “κυκλοφορεί” εδώ και αρκετούς μήνες πανευρωπαϊκά. Οι διαιτητές, όπως όλοι μας, έχουν έναν μικρόκοσμο στον οποίο κινούνται. Στην ποδοσφαιρική κοινωνία τους, στις χώρες τους, πλέον διαχέεται ακόμα πιο έντονα η εικόνα “μουτζούρας” και η οσμή βόθρου για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εικόνα και οσμή, οι οποίες δυστυχώς δεν αλλάζουν από την καταπληκτική εφετινή πορεία του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Από τη μοναδική, δηλαδή, “διαφήμιση” του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, αν αναλογιστούμε τις διαδοχικές αποτυχίες της εθνικής Ελλάδας και την πορεία των υπόλοιπων ελληνικών ομάδων τα τελευταία δύο χρόνια στο Champions και στο Europa League...

Υ.Γ. 1 ΑΕΚ και Ολυμπιακός έχασαν τεράστια ευκαιρία πρόκρισης από τους πρώτους ημιτελικούς στον τελικό του Κυπέλλου. Στην Ενωση η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τους παίκτες. Στον Ολυμπιακό η ευθύνη μοιράζεται μεταξύ προπονητή και παικτών. Αυτές οι δύο ομάδες, όμως, παραμένουν φαβορί, διότι είναι συνολικά σε πολύ καλύτερο φεγγάρι από τους αντιπάλους τους. Αν αποκλειστούν στις ρεβάνς θα χτυπούν το κεφάλι τους για όσα έκαναν ή δεν έκαναν στον πρώτο ημιτελικό...

Y.Γ. 2: Το τελευταίο που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός είναι να βαυκαλίζεται με τους στόχους της τρίτης θέσης ή του... Τσάμπιονς Λιγκ στα play offs . Απολύτως κατανοητή η δυσκολία του κόουτς Δώνη να βρει αληθινά κίνητρα για τον ίδιο (ακόμα και για την επόμενη σεζόν) και πολύ περισσότερο να τα μεταλαμπαδεύσει στους παίκτες, αλλά το πραγματικό ζητούμενο για το Τριφύλλι είναι να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι Αλαφούζος – Ρόκα – Δώνης και να αρχίσουν τον προγραμματισμό για τη νέα σεζόν. Ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερους από δέκα παίκτες στον “αέρα”, έχει επτά δανεικούς, έχει πάμπολλες ανοιχτές υποθέσεις. Εχει άλλα θέματα να ασχοληθεί. Οχι ΑΝ θα κατακτήσει τη δεύτερη θέση για να παίξει στα υπο-προκριματικά του Champions League AN πάρει την άδεια από την ΕΠΟ και ΑΝ ανασταλεί η ποινή του από την UEFA. Εχει σοβαρά και πάμπολλα ζητήματα για το ρόστερ της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Ενα ρόστερ στο οποίο δεν αξίζει να ανήκει οποιοσδήποτε δεν έχει ίδια πρωτογενή κίνητρα για όσο το δυνατόν καλύτερη παρουσία στα δέκα ματς των play offs.