Ο Άρης επί ημερών Ένινγκ

Άρσεναλ - Γουέστ Χαμ με αμέτρητες αγορές στη Vistabet.gr. (21+)

Επικρατεί η αίσθηση ότι, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία του Άρη, ο Μίκαελ Ένινγκ χρειάστηκε διάστημα 2-3 εβδομάδων για να καταλήξει σ’ ένα βασικό σχήμα και να πορευτεί στο Πρωτάθλημα. Κι όμως, η… γνωστή ενδεκάδα του Άρη δεν μέτρησε περισσότερα από πέντε παιχνίδια (!) και πριν ο Γερμανός τεχνικός καταλήξει σ’ αυτή, πρώτα έδωσε ευκαιρίες στους παίκτες που βρήκε στην 11αδα. Στη συνέχεια προχώρησε σε αλχημείες σε μια προσπάθεια αναγνώρισης των χαρακτηριστικών των παικτών σε συνθήκες πραγματικού παιχνιδιού, για να καταλήξει στο σχήμα που τελικώς χρησιμοποιεί σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια. Συγκριτικά με το καθεστώς που παρέλαβε, ο 54χρονος προχώρησε σε δύο πολύ ουσιαστικές αλλαγές, πέραν ασφαλώς των τακτικών προσαρμογών που έκαναν πιο συμπαγή την ομάδα. Η πρώτη ήταν η χρησιμοποίηση του Λίντσει Ροζ στο δεξί άκρο της άμυνας και η δεύτερη αφορά τον Ντάνι Λάρσον ο οποίος δεν παίζει στα άκρα της επίθεσης, αλλά ως δεύτερος φορ. Επί ημερών Ένινγκ, ο Σουηδός πήρε το 88% του συνολικού χρόνου συμμετοχής του, παρότι μάλιστα ήταν (ουσιαστικά) εκτός πλάνων πριν τον αγώνα του Πρωταθλήματος με την ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.

Το 78.3% των λεπτών συμμετοχής πήγε σε δέκα παίκτες

Αναμφίβολα είναι το πιο σπουδαίο εύρημα από την έρευνα των συνολικών χρόνων συμμετοχής των παικτών του Άρη (επί ημερών Ένινγκ) και αποδεικνύει (βάσει αριθμών) τη μεθοδολογία του Γερμανού τεχνικού. Μάλιστα, το ποσοστό θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο αν δεν προέκυπτε η τιμωρία αλλά και ο σοβαρός τραυματισμός του Μπράουν Ιντέγε, καθώς ο Νιγηριανός επιθετικός δεν ήταν σε θέση να αγωνιστεί σε έξι παιχνίδια. Στην εξίσωση δεν συμπεριλάβαμε τον τερματοφύλακα γιατί κι εκεί παρουσιάστηκε δυσλειτουργία λόγω του σοβαρού τραυματισμού του Χουλιάν Κουέστα (στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ) και τη σχεδόν τρίμηνη απουσία του από τους αγωνιστικούς χώρους.

Είναι εντυπωσιακό πάντως ότι οι Βέλεθ, Ροζ, Δεληζήσης, Κόρχουτ, Λούκας Σάσα, Ματίγια, Φετφατζίδης, Μπρούνο Γκάμα, Λάρσον και Ιντέγε «κάλυψαν» το 78.3% του συνολικού χρόνου των αγώνων επί ημερών του Ένινγκ. Κάποιοι εξ’ αυτών χρησιμοποιήθηκαν μάλιστα σε τουλάχιστον δύο διαφορετικές θέσεις. Για παράδειγμα, ο Λίντσεϊ Ροζ άρχισε ως κεντρικός αμυντικός και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο δεξί άκρο της άμυνας, ενώ ο Λούκας Σάσα έχει παίξει και στα δύο αμυντικά άκρα, πέραν της φυσικής θέσης του στον άξονα της μεσαίας γραμμής ως παρτενέρ του Χαβιέρ Ματίγια.

Η παραδοχή του λάθους

Γνώρισμα των ανδρών είναι και η παραδοχή ενός λάθους και στην προκειμένη περίπτωση ο Μίκαελ Ένινγκ το έκανε στην περίπτωση του Γιώργου Δεληζήση. Δεν πίστευε στο αγωνιστικό επίπεδο του έμπειρου στόπερ, σχημάτισε άποψη αποκλειστικά και μόνο μέσα από τις προπονήσεις (δίχως να είχε υπολογίσει τον πρότερο αγωνιστικό βίο του καθενός, αλλά και το επίπεδο των ομάδων στις οποίες είχε δουλέψει) και ταυτόχρονα είχε παραβλέψει το αγωνιστικό επίπεδο που μπορεί να έχει ένας παίκτης στη διάρκεια του αγώνα. Αυτή ήταν και η μοναδική πολύ ουσιαστική παρέμβαση του Άγγελου Χαριστέα στο έργο του Ένινγκ καθώς του εξήγησε πώς έχει η περίπτωση του Δεληζήση και γιατί όφειλε να δώσει ευκαιρία στον Έλληνα στόπερ. Για την ακρίβεια, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά (στο βασικό σχήμα) στον εντός έδρας αγώνα με τον Βόλο κι εκ τότε δεν βγήκε από την 11αδα, πλην του τελευταίου παιχνιδιού με τον Ατρόμητο το οποίο είχε διαδικαστικό χαρακτήρα.

Οι παίκτες των ειδικών αποστολών

Στα δόγματα του Μίκαελ Ένινγκ συμπεριλαμβάνεται και ότι… «όταν αποφασίζεις να δώσεις χρόνο και πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ έναν νεαρό ή άπειρο παίκτη, θα πρέπει να έχεις προαποφασίσει ότι θα δεχθείς και τα λάθη του». Το είπε εμμέσως πλην σαφώς όταν ρωτήθηκε για τη χρησιμοποίηση του νεαρού Πέτρου Μπακούτση στον αγώνα με τον Ατρόμητο, στην πραγματικότητα όμως το διαπίστωσε στην περίπτωση του Αμπού Μπα. Ο Γάλλος ενσωματώθηκε τελευταίος τον περασμένο Σεπτέμβριο και το διάστημα προσαρμογής του συνέπεσε με την άφιξη του Μίκαελ Ένινγκ. Ο Γερμανός αποφάσισε να επενδύσει στον 22χρονο μέσο, του πρόσφερε επτά φορές φανέλα βασικού, αλλά άρχισε να αναθεωρεί μετά από την ήττα με τον ΟΦΗ στην Κρήτη. Παρότι δεν αγωνίστηκε στα τελευταία παιχνίδια Πρωταθλήματος, παραμένει στο rotation κι αυτό επιβεβαιώθηκε μέσα από τη χρησιμοποίησή του στον αγώνα του Κυπέλλου με την ΑΕΚ.

Ο Ούγκο Σόουζα μπήκε στο πλάνο του από τον εκτός έδρας αγώνα με τον Ολυμπιακό και μετά. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από τον αγώνα στον Πειραιά μετρούσε μόλις 19 λεπτά συμμετοχής σε 18 αγώνες. Από εκείνο το σημείο και μετά, μέτρησε τρία 90λεπτα και συνολικά 337’.

Αυτοί δεν τον έπεισαν

Στη συγκεκριμένη κατηγορία προφανώς κυριαρχεί ο Λερίν Ντουάρτε. Αν οι ετήσιες απολαβές του Ολλανδού μέσου ανέρχονται στο ποσό των 280.000 ευρώ, κατά πάσα πιθανότητα είναι και ο πλέον ακριβοπληρωμένος παίκτης της Superleague ανά λεπτό συμμετοχής και δεν βάζουμε στη ζυγαριά το επίπεδο προσφοράς. Ο Ντουάρτε αγωνίστηκε μόλις 60 λεπτά και μια απλή διαίρεση οδηγεί στο ποσό των 4.666 ευρώ ανά λεπτό συμμετοχής! Είναι αλήθεια ότι ο Μίκαελ Ένινγκ έκανε προσπάθειες προσέγγισης του Ντουάρτε, αλλά η διαπίστωσή του (ανεξαρτήτως του ότι ουδέποτε τοποθετήθηκε επίσημα για ευνόητους λόγους) ήταν θλιβερή. Διέκρινε ότι ο παίκτης στερείται κινήτρου κι έτσι μετά τα 37 λεπτά συμμετοχής που του παρείχε, δεν το χρησιμοποίησε ποτέ ξανά.

Ο Νίκο Μαρτίνες στοιχειοθετεί ξεχωριστή περίπτωση γιατί χρησιμοποιήθηκε σε 11 αγώνες, αλλά με μέσο όρο λεπτών συμμετοχής τα 18 λεπτά. Για την ακρίβεια, σ’ ένα παιχνίδι αγωνίστηκε 30+ λεπτά, σε τρία 20+ λεπτά και στα υπόλοιπα έγραψε μονοψήφιο νούμερο. Για τον Αργεντίνο μέσο, ο Γερμανός προπονητής είχε πει ότι… «λόγω εμπειρίας, του είναι ευκολότερο να μπει κατευθείαν στο κλίμα ενός αγώνα». Αυτό δεν αποδείχθηκε στην πράξη καθώς ο 33χρονος δεν έχει ούτε μία τελική πάσα, προφανώς δεν έχει σκοράρει και γενικώς δεν θυμίζει σε τίποτε τον μεσοεπιθετικό ο οποίος πέρυσι άλλαξε τις ισορροπίες ενός αγώνα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, προ Ένινγκ μέτρησε 141 λεπτά συμμετοχής σε έξι αγώνες και επί ημερών του Γερμανού, 197 λεπτά σε 20 αγώνες!

Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και ο Μάρτιν Τόνσο. Ο Αργεντίνος έπαιξε ελάχιστα (μόλις 26 λεπτά!) στην προ Ένινγκ εποχή. Ο Γερμανός τον χρησιμοποίησε σε δέκα παιχνίδια – ήταν βασικός μόνο στην εντός έδρας νίκη επί του Βόλου – ως λύση που έρχεται από τον πάγκο, περισσότερο για να δώσει ανάσες στους βασικούς.

Η πτώση του Σούντγκρεν και ο Ντιγκινί

Το εντυπωσιακό στην περίπτωση του Ντάνιελ Σούντγκρεν είναι ότι το 43.7% του συνολικού χρόνου συμμετοχής του με τη φανέλα του Άρη καταγράφηκε στα πρώτα έξι παιχνίδια του Πρωταθλήματος. Επίσης, ο Μίκαελ Ένινγκ τον χρησιμοποίησε στο βασικό σχήμα και στα τρία πρώτα παιχνίδια του στην τεχνική ηγεσία του Άρη. Είναι αλήθεια ότι παρόντος του Σουηδού, η δεξιά πλευρά της άμυνας των «κίτρινων» ήταν ταυτοχρόνως και η αχίλλειος πτέρνα του. Ο αγώνας της 14ης του Δεκέμβρη στο Ηράκλειο στης Κρήτης απέναντι στον ΟΦΗ ήταν (ουσιαστικά) και το τελευταίο για τον έμπειρο ποδοσφαιριστή στο βασικό σχήμα. Οι «κίτρινοι» ηττήθηκαν με 3-1, ο Σουηδός είχε πρόβλημα στην κάλυψη της πλευράς του και ξαναείδε 11αδα στον αγώνα με τον Πανιώνιο στην 22η αγωνιστική (όπου ο Ένινγκ προχώρησε σε rotation) και στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας καθώς έπρεπε να προστατευτούν οι παίκτες οι οποίοι είχαν κάρτες για να αποφευχθεί κάθε σενάριο τιμωρίας τους στα Playoffs.

Πάμε στον Νικολά Ντιγκινί. Ο Γάλλος επιθετικός έπαιξε 564 λεπτά (από τα 1499 συνολικά) στα πρώτα έξι παιχνίδια του Πρωταθλήματος. Ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη, αρχικά, ο Μίκαελ Ένινγκ δεν προχώρησε σε αλλαγές, προτίμησε να «διαβάσει» καλύτερα το ρόστερ του. Σταδιακά, ο Γάλλος έχασε τη θέση του στην 11αδα, όχι όμως και από το rotation της ομάδας. Πλην δηλαδή των αγώνων με ΟΦΗ (εκτός), Βόλο (εντός), Λαμία (εκτός) και ΠΑΟΚ (εντός), δεν υπήρξε παιχνίδι στο οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε. Στα περισσότερα μέτρησε τουλάχιστον 30+ λεπτά συμμετοχής, αλλά προς αυτήν την κατεύθυνση έπαιξαν ρόλο δύο πράγματα. Η τιμωρία του Μπράουν Ιντέγε μετά τον αγώνα με την ΑΕΚ και στη συνέχεια ο σοβαρός τραυματισμός του.