Η νύχτα που το gazzetta… έραψε ένα χρυσό αστέρι στη φανέλα του!

Στις πολιτικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80, όταν κυριαρχούσε το πλαστικό σημαιάκι και η πόλωση ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ… χτυπούσε κόκκινο, ο Ανδρέας Παπανδρέου βλέποντας σε πλατείες και λιμάνια της χώρας το πλήθος να παραληρεί κάτω από την εκάστοτε εξέδρα που είχε στηθεί για την ομιλία του, συνήθιζε να ξεκινά με την ιστορική φράση: «Είμαι βαθύτατα συγκινημένος».

Το βράδυ της Παρασκευής, όταν οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν μεσάνυχτα, ο Γιώργος Μπαντής χρησιμοποίησε την συγκεκριμένη φράση όταν κλήθηκε ως πρόεδρος του ΠΣΑΠ να κάνει το «ταμείο» μιας ιστορικής βραδιάς…

Ο άνθρωπος που καθ’ όλη την διάρκεια του Τηλεμαραθωνίου πήρε τα δεκάδες μπράβο όλων των πρωταγωνιστών του ελληνικού αθλητισμού, δήλωσε βαθύτατα συγκινημένος και μάλιστα εκεί μπροστά στο τζάκι του σπιτιού του δεν την έκρυψε κι αυτή τη συγκίνησή του.

Μπορεί να τόνισε πως «η δράση σταματάει τα δάκρυα», αλλά αν το ζουμ της κάμερας ήταν καλύτερο, ακούγοντας τον δεν μπορώ να βάλω και το χέρι μου στην φωτιά πως δεν βούρκωσε… Άλλωστε δεν ήταν ο μόνος.

Η 3η μέρα του Απριλίου ήταν μια ωραία μέρα για τον ελληνικό αθλητισμό, ήταν μια ωραία μέρα για την δημοσιογραφία, ήταν μια ωραία μέρα για την κοινωνία. Ναι, προφανώς ήταν και μια ωραία μέρα για το gazzetta. Μια μέρα και μια νύχτα περηφάνιας που θα την θυμόμαστε για πάντα «βαθύτατα συγκινημένοι». Είχαμε όλοι ανάγκη μια τέτοια μέρα στη δουλειά.

Από την Παρασκευή, 13 Μαρτίου, όχι με την θέλησή μας, αλλά επειδή μας το… πρόσταξε ο «αόρατος εχθρός», ο κορονοϊός, η οικογένεια του gazzetta… έσπασε όσο αφορά την καθημερινή της πολύωρη επαφή στο γραφείο.

Η τηλεργασία που την συναντούσαμε σε… Χριστουγεννιάτικα και Πασχαλινά 3ήμερα, πλέον έγινε για τα καλά η καθημερινότητά μας. Δεν έσπασε όμως σε καμία περίπτωση, ακόμη και από απόσταση, η διάθεση για δουλειά, η διάθεση για την συνεχή και σωστή ενημέρωση σε όλα τα επίπεδα κι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και όπως αποδείχθηκε κι από τον Τηλεμαραθώνιο της Παρασκευής και η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ για προσφορά.

Ναι, μαζί με τον Μπαντή, όλοι εμείς και δηλώνουμε και είμαστε βαθύτατα συγκινημένοι για αυτό το μεγάλο που πετύχαμε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Από τον Βασίλη Σαμπράκο και τον Μιχάλη Τσόχο που παρουσίασαν και συντόνισαν επί 6 ώρες μια… παρέλαση 65 ανθρώπων, αλλά και όλη την συντακτική ομάδα του σάιτ.

Που φρόντισε να βρει όλο αυτό τον κόσμο, που φρόντισε να φτάνει σωστά η εικόνα και ο ήχος σε pc, λάπτοπ και κινητά, που φρόντισε για δεκάδες αναρτήσεις στην home page αλλά και στα social media, που φρόντισε να επικοινωνεί συνεχώς τον ιερό σκοπό του «στέλνουμε ΠΣΑΠ στο 54888».

Όλοι έβαλαν πλάτη για να βγει ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Άλλωστε όπως θα μπορούσε να πει με την μοναδική φωνή του και ο Στέλιος Ρόκκος, που μας τίμησε από την Λήμνο, «στο δικό μου το καραβάνι δεν υπάρχουν αρχηγοί, δεν υπάρχουν βασιλιάδες, σκλάβοι, δούλοι, παραγιοί».

Πρωταθλητές Ευρώπης, Ολυμπιονίκες, προπονητές πρώτης γραμμής, παίκτες με σπουδαία προσφορά στις εθνικές ομάδες όλων των αθλημάτων, εν ενεργεία διεθνείς, ξένοι που τους νιώθουμε… Έλληνες με τόσα χρόνια στα γήπεδά μας, εκπρόσωποι τύπου ομάδων με ήθος, τραγουδιστές, όλοι με χαρά φώναξαν παρόντες και παρούσες σε αυτό το κάλεσμα αλληλεγγύης ώστε εκεί λίγο μετά την αλλαγή της μέρας να πούμε «Ναι πετύχαμε».

Μέχρι στην εξωτική Σιγκαπούρη έφτασε η χάρη μας και η χάρη του ΠΣΑΠ!

Δεν πετάμε στα σύννεφα. Άλλωστε αυτές τις μέρες απαγορεύονται κάθε είδους ταξίδια και δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη ποιο SMS στέλνουμε για κάτι τέτοιο…

Ξέρουμε πως ούτε το gazzetta, ούτε ο ΠΣΑΠ με έναν τηλεμαραθώνιο δεν πρόκειται να αλλάξουν από το ένα βράδυ στο άλλο πρωί την κατάσταση και την εικόνα στον χώρο της υγείας. Έστω κι όπως αποδείχθηκε με το… καλημέρα οι προσφορές ήταν και πολλές και μεγάλες.

Όμως παράλληλα ξέρουμε, έχουμε την ηθική ικανοποίηση πως ναι όταν κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί ένα μικρό λιθαράκι θα έχει μπει κι από αυτό το εξάωρο της 3ης του Απρίλη του 2020!

Στην εποχή της καραντίνας που κυκλοφορούμε από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα κι από την κουζίνα στο καθιστικό, αμίλητοι, προβληματισμένοι, τσαντισμένοι, σκασμένοι από το «μέσα», είχαμε άπαντες ανάγκη από μια «τέτοια ωραία μέρα στη δουλειά». Να κινηθούν όλα σε ρυθμούς gazzetta δηλαδή…

Κι όταν, ελπίζω σύντομα, όλοι θα ξαναβρεθούμε στις θέσεις μας, στα γραφεία μας, στις δουλειές μας, θα θυμόμαστε είτε με χαμόγελο, είτε βαθύτατα συγκινημένοι εκείνη «τη νύχτα που το gazzetta… έραψε ένα χρυσό αστέρι στη φανέλα του»!