Ναι, η τηλεόραση μπορεί να σώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο

Παρακολουθώντας αυτό το βίντεο που ετοίμασε η Bundesliga για να μας εξιστορήσει όλα τα βασικά βήματα που έκανε προκειμένου να προετοιμαστεί για την επανέναρξη των αγώνων έχεις μπροστά σου ένα βίντεο κλιπ που σου δείχνει σε λίγα λεπτά το μέγεθος της απόστασης ανάμεσα σε μια ποδοσφαιρική αγορά, τη γερμανική, από μια άλλη που εσύ γνωρίζεις, την ελληνική.

Οι Ελληνες, πολίτες μιας χώρας που προνόησε, έδρασε προληπτικά και κατάφερε να λειτουργήσει πολύ αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας του κορονοϊού, μένουμε με το στόμα ανοιχτό μελετώντας αυτό το βίντεο της Μπουντεσλίγκα. Ένας Έλληνας που ζει στο Λονδίνο και λειτουργεί στον κόσμο της Premier League εντυπωσιάστηκε και εξοργίστηκε περισσότερο από εμένα παρακολουθώντας αυτό το βίντεο, διότι σε αυτό είδε τη διαφορά στην γερμανική με την αγγλική νοοτροπία στον τρόπο αντιμετώπισης του κορονοϊού.

Έχει αναλυθεί σε μεγάλο βάθος από το gazzetta το γερμανικό σχέδιο για την επανεκκίνηση της Bundesliga. Εχουμε αναφερθεί εκτενώς στην μεθοδικότητα των Γερμανών, την οποία θαυμάσαμε κατά την υλοποίηση του σχεδίου που εκπόνησε εγκαίρως η γερμανική ποδοσφαιρική κοινωνία προκειμένου να επιτύχει τον σημερινό στόχο: να παίξει μπάλα πρώτη και να το κάνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια. Δεν είναι αυτό το νόημα αυτού του σημειώματος.

Παρακολουθώντας αυτό το βίντεο πέρασαν από μπροστά μου τα λόγια που επαναλαμβάνει με κάθε αφορμή ο Κάρλ Χάιντς Ρουμενίγκε τον τελευταίο καιρό, περί της ζωτικής σημασίας που έχει για την γερμανική ποδοσφαιρική αγορά η επανέναρξη και η ολοκλήρωση της σεζόν στην Bundesliga. Μια αγορά που έχει πληγεί πολύ, κίνησε γη και ουρανό και δούλεψε σε υψηλή ένταση προκειμένου να πείσει την κυβέρνηση να της δώσει την άδεια να ξαναπαίξει μπάλα. Και όλα έγιναν για τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Αυτή που θα παρακολουθούμε από σήμερα είναι η μεγαλύτερη επίδειξη δύναμης του τηλεοπτικού χρήματος στο ποδόσφαιρο.

Παρακολουθώντας αυτό το βίντεο σκεφτόμουν ότι στην πραγματικότητα η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων της Superleague είναι η μόνη ευκαιρία που μπορεί να πάρει το ελληνικό ποδόσφαιρο για να αλλάξει. Εχει γίνει σαφές σε όσους το παρακολουθούμε ότι δεν μπορούμε να ποντάρουμε ούτε στην διοίκηση του, ούτε στις διεθνείς συνομοσπονδίες, ούτε στις κυβερνήσεις. Όλοι αυτοί έχουν δύναμη, αλλά ουδείς από αυτούς νοιάζεται να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του για να βελτιώσει το ποδόσφαιρο· κάθε ένας νοιάζεται μόνο για την εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων του, όπως εκείνος τα νομίζει.

Ο μόνος ή οι μόνοι που πραγματικά, εξ ορισμού, θα νοιάζονται και θα καίγονται για την βελτίωση της ποιότητας του θεάματος που παράγει η Superleague θα είναι αυτοί που θα αγοράζουν το πρoϊόν για να το μεταπωλήσουν. Αυτοί θα καίγονται για τον πολιτισμό του, για την καθαρότητα του, για την πάταξη της βίας και της διαφθοράς, για την αισθητική του, για την δημόσια συμπεριφορά του, για την ανταγωνιστικότητα, για το fair play, για όλα. Αυτοί και μόνον αυτοί, εκτός φυσικά από τους πρωταγωνιστές - δηλαδή τους ποδοσφαιριστές.

Στην ιστορία της Superleague δεν υπήρξε ποτέ περίοδος κατά την οποία η τηλεόραση να συνειδητοποίησε τη δύναμή της και να τη χρησιμοποίησε για να αλλάξει τους όρους του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού στην Ελλάδα. Δεν έχει κάποιο νόημα να αναλύσω τα πώς και τα γιατί της ιστορίας. Είναι όμως η στιγμή για να σημειώσω αυτό που σήμερα μοιάζει ως προφανές: χωρίς έσοδα από εισιτήρια και με μειωμένα εμπορικά έσοδα, οι ελληνικές ποδοσφαιρικές εταιρείες δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τα λεφτά της τηλεόρασης. Θα κλείσουν. Θα μείνουν ανοιχτές μόνο αυτές που έχουν πλούσιο ιδιοκτήτη και αυτές που θα επιχειρήσουν να πλουτίσουν με την “1 ημίχρονο, 2 τελικό” πατέντα. Συνεπώς σήμερα η ζωή τα έφερε έτσι που ο μόνος που εξ ορισμού καίγεται για την βελτίωση του ποδοσφαίρου, δηλαδή αυτός που θα το μεταδίδει τηλεοπτικά και θα επενδύσει σε αυτό το περιεχόμενο για να εγγράψει εκατοντάδες χιλιάδες συνδρομητές θα έχει τη δύναμη να επιβάλει νέους κανόνες διεξαγωγής του παιχνιδιού.

Ναι, αν γίνει, η κεντρική διαχείριση θα έχει τη δύναμη να μας “σώσει”. Το ποιος και το αν θα το επιχειρήσει ή αν και αυτός θα υποκύψει στο μπούλινγκ και θα επιτρέψει σε αυτούς που πληρώνονται να του επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού, θα το αναλύσω σε ένα επόμενο σημείωμα, αν και εφόσον η “κεντρική διαχείριση” πάψει να είναι φιλολογική συζήτηση και αποκτήσει βάση - δηλαδή πιθανότητες υλοποίησης.