Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συνέπειά του Αρη

Αυτό που κατάφερε ο Άρης στους τελευταίους μήνες, προφανώς, δεν αγγίζει τα όρια του σπουδαίου αλλά δεν περνά και απαρατήρητο. Διότι, η αξιολόγηση της πορείας του απαιτείται να γίνει βάσει των δεδομένων που διαμορφώθηκαν από τις αρχές του περασμένου Γενάρη. Όλοι είχαν τη δυνατότητα ενίσχυσης και κάλυψης των αγωνιστικών αναγκών τους, πλην του Άρη. Γιατί η ποινή απαγόρευσης μεταγραφών που επιβλήθηκε από την Παγκόσμια Ομοσπονδία δεν απέσυρε απλά κάθε μεταγραφικό σχέδιο, αλλά έβαλε σε διαφορετική βάση ακόμη και τις υποθέσεις ανανέωσης συμβολαίων παικτών οι οποίοι βρίσκονται στο πλάνο του Μίκαελ Ένινγκ για την επόμενη χρονιά. Γιατί επίσης, η πανδημία αλλοίωσε τις οικονομικές ισορροπίες εντός της ομάδας καθώς η απώλεια εσόδων προσδιορίζεται (περίπου) στα δύο εκατομμύρια ευρώ σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις στην καταβολή χρημάτων από εμπορικές συνεργασίες. Το σύνολο του ποσού δεν είναι εύκολο να καλυφθεί σε 1-2 μήνες και αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα μέσα από τις διαδοχικές χρηματοδοτήσεις του ιδιοκτήτη.

Κακά τα ψέματα, ο Άρης σφυρηλατήθηκε σε δύσκολες συνθήκες κι αν κρίνουμε από τη νοοτροπία που τον χαρακτήρισε στην πρεμιέρα με τον ΟΦΗ, αυτή η ομάδα έχει τεράστιες αντοχές σε βαθμό διατήρησης της αγωνιστικής συνέπειας που έχει από την αρχή της χρονιάς. Γιατί κέρδισε ένα παιχνίδι στο οποίο για τουλάχιστον 60 αγωνιστικά λεπτά δεν είχε τον έλεγχό του, παρουσιάζοντας στοιχεία ανομοιογένειας σε όλες τις γραμμές.

Μπορεί δηλαδή το αμυντικό δίδυμα των Δεληζήση-Σόουζα να έκανε εξαιρετική δουλειά στη χρονιά της Β’ Εθνικής, αλλά απέναντι στην ποιοτική τριάδα μεσοεπιθετικών παικτών του ΟΦΗ αλλά και τον Δημήτρη Μάνο στην κορυφή της επίθεσης, είχε προβλήματα. Γιατί ο Μιχάι Κόρχουτ (σ. σ. ασχέτως του ότι σκόραρε έπειτα από 398 ημέρες) έκανε ίσως το χειρότερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Άρη, ενώ δεν βγήκε και το σχέδιο με τον Φραν Βέλεθ στη μεσοαμυντική γραμμή. Γιατί ακόμη, ο Ντάνι Λάρσον δεν είχε τη σπιρτάδα και το καθαρό μυαλό στις 1-2 φάσεις στις οποίες συνήθως κάνει τη διαφορά, με αποκορύφωμα αυτή του 42^ου λεπτού όπου σε φάση αιφνιδιασμού δεν είχε απόφαση. Γιατί, τέλος, ο Μπράουν Ιντέγε ήταν απολύτως αρνητικός, το μυαλό του ήταν στην… κοκορομαχία με τον Μαρινάκη και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι ο Άρης ξεμπλόκαρε σαν ομάδα, όταν αντικαταστάθηκε από τον Ντάνιελ Μαντσίνι.

Φαινομενικά, ο Αργεντίνος δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο, στην πραγματικότητα όμως τα δικά του τρεξίματα συνετέλεσαν στην αλλαγή του ρυθμού του αγώνα. Ασχέτως του ότι ο ακρογωνιαίος λίθος για την ανατροπή ήταν η υψηλή ποιότητα που διαθέτουν οι Μπρούνο Γκάμα, Γιάννης Φετφατζίδης.

Ήταν η πρώτη φορά φέτος όπου ο Μίκαελ Ένινγκ άφησε τόσο έντονα το αποτύπωμά του σ’ ένα παιχνίδι του Άρη. Αρχικά, με την καινοτομία της τοποθέτησης του Φραν Βέλεθ στον άξονα της μεσαίας γραμμής, στη συνέχεια με τη χρησιμοποίηση ενός τρεχαλατζή (σ. σ. Μαντσίνι) αντί του Ιντέγε ώστε να λύσει το πρόβλημα που είχε η ομάδα του στην κάλυψη χώρων και στη συνέχεια με την αλλαγή του συστήματος σε 4-3-3 ούτως ώστε να πάρει ο Άρης την μπάλα στα πόδια του.

Η ιστορία έγραψε ότι οι «κίτρινοι» έκαναν μια ακόμη ανατροπή στη διάρκεια ενός αγώνα κι αυτή η νοοτροπία (refuse to lose), μαζί με την αγωνιστική συνέπεια που τους χαρακτηρίζει σε βάθος 90πτου, είναι το δεύτερο αντιπροσωπευτικό στοιχείο τους. Αντέδρασαν στη Λαμία από το εις βάρος τους 2-0, το ίδιο έκαναν στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο, ενώ κόντρα σε ΠΑΟΚ και Ξάνθη (Κύπελλο) πέτυχαν ολοκληρωτικές ανατροπές. Γενικώς είναι αρκετά τα παιχνίδια στα οποία ο Άρης βρέθηκε στα σχοινιά, αλλά δεν έφυγε από τον αγωνιστικό χώρο με άδεια χέρια. Επίσης, δεν είναι ίδιες όλες οι ανατροπές. Είναι διαφορετικό να ακούς τις φωνές 15.000 ανθρώπων και να νιώθεις την ενέργεια να διαπερνά κάθε κύτταρο του οργανισμού σου, από το να παίζεις υπό την παγερή εικόνα των άδειων κερκίδων. Η απόσταση μεταξύ του «συνεχίζω να προσπαθώ» από τον συμβιβασμό με τον όρο «εγκαταλείπω», δεν είναι τόσο μεγάλη. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν διακυβεύεται σοβαρός στόχος.

Καταλήγοντας, αυτά που θα καταφέρει ή όχι ο Άρης στα Playoffs και στο Κύπελλο Ελλάδας συνδυάζονται με τις αποφάσεις που λήφθηκαν για τον ρόλο συγκεκριμένων παικτών στην ομάδα. Μόνο όσοι έχουν (σε καθημερινή βάση) τη μυρωδιά των αποδυτηρίων είναι σε θέση να κρίνουν αν οι αποφάσεις του club για τους Νικολάς Ντιγκινί, Ντάνιελ Σούντγκρεν είναι σωστές ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι, έστω με καθυστέρηση αρκετών μηνών, μπήκαν κάποιοι κανόνες οι οποίοι απαιτείται να υποστηριχθούν εμπράκτως. Και το πρόβλημα δεν είναι η συμφωνία με άλλη ομάδα. Αν ήταν αυτό, ο Φραν Βέλεθ δεν θα ήταν στον Άρη, αλλά ο Ισπανός διατηρεί ρόλο αναντικατάστατου παίκτη. Άρα το πρόβλημα ήταν αλλού…