«Ολη την εβδομάδα περιμένω πότε θα έρθει η Κυριακή...»

Είναι συγκλονιστική η εικόνα του ηλικιωμένου φίλου του Άρη να βαστά στα χέρια τον ιατρικό εξοπλισμό υποστήριξης της αναπνοής και να πηγαίνει στο «Κλ. Βικελίδης» στον πρώτο αγώνα στη μετά κορονοϊού εποχή εναντίον του ΟΦΗ. Είναι ο κύριος Στέλιος Μητσίογλου, ένας αγνός φίλαθλος του Άρη ο οποίος μπροστά στην αγάπη για την ομάδα του δεν λογαριάζει ούτε τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, ούτε τον θανατηφόρο ιό.

Στη συνείδηση των πολλών, η περίπτωση του κυρίου Στέλιου είναι ιδιαίτερη. Μάλλον σπάνια. Ο ίδιος αντιστέκεται. Διαφωνεί, διατηρώντας τον τόνο της φωνής του σε χαμηλή στάθμη. Πηγαίνει στο «Κλ. Βικελίδης» βαστώντας τον ιατρικό εξοπλισμό στα χέρια καθώς το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει στους πνεύμονες απαιτεί μηχανική υποστήριξη της αναπνοής του. Πήγαινε στη «Θύρα 1», άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ο Άρης είναι ένα αξεπέραστος έρωτας γι’ αυτόν. Καθώς τα χρόνια κυλούν, αυτός γίνεται εντονότερος. Πολύ βαθιά αγάπη. Τη νιώθεις καθώς συζητάς μαζί του.

Πριν κάμποσους μήνες, στον εντός έδρας αγώνα με τη Λάρισα, η εικόνα του κυρίου Στέλιου στη Θύρα 1 να παρακολουθεί αγώνα του Άρη, απαθανατίστηκε από έναν άλλον φίλο της ομάδας. Αναρτήθηκε σε γκρουπ φιλάθλων του Άρη, ως παράδειγμα προς μίμηση σε επίπεδο αφοσίωσης. Ξαφνικά, ένας αφανής ήρωας, ήρθε στο προσκήνιο. Ο ίδιος δεν το ήθελε. Αντιστάθηκε ξανά. Θεωρούσε και συνεχίζει να πιστεύει ότι δεν κάνει κάτι αξιοσημείωτο. «Υπάρχουν κι άλλοι με πιο σοβαρά προβλήματα υγείας από εμένα οι οποίοι έρχονται στο γήπεδο», λέει με έμφαση. Το ζήτησε με τόση ευγένεια στη διάρκειας της κουβέντας μας. Αυτή κράτησε τουλάχιστον 21 λεπτά.

Νιώθει ότι δεν κάνει τίποτε περισσότερο από αυτό που του προστάζει η καρδιά του. Εδώ και τουλάχιστον έξι δεκαετίες. Όπως πριν πολλά χρόνια για να παρακολουθήσει έναν αγώνα με τον Ολυμπιακό. Τα πόδια βαστούσαν, η καρδιά φτερούγιζε κι ο (τότε) νεαρός κύριος Στέλιος περπάτησε 16 χιλιόμετρα μες στη βαρυχειμωνιά για να φτάσει στο «Κλ. Βικελίδης». Τα ρούχα βράχηκαν, τα παπούτσια ήταν μούσκεμα, μα ποιος τα λογαριάζει αυτά.

Τη σύζυγό του την κυρία Ελένη τη γνώρισε μετά. «Της έχω πει ότι πρώτα γνώρισα τον Άρη», είπε. Το έχουν αυτό οι Αρειανοί. Παράλληλα με τους όρκους τιμής σ’ έναν γάμο, ξεκαθαρίζουν τη θέση τους αντρίκια. Μαζί με μένα, παντρεύεσαι και τον Άρη. Κι ας μην έχει κατακτήσει τίτλο εδώ και πενήντα χρόνια κι ας έχει νιώσει το πετσί του ένα σωρό στεναχώριες. Είναι παράξενη φάρα οι Αρειανοί. «Δεν υπάρχουν φίλαθλοι σαν εμάς στον τομέα της αφοσίωσης και της αγάπης για την ομάδα», συμπλήρωσε.

Η κύρια Ελένη είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Είναι στο πλευρό του συζύγου της σαν άγρυπνος φρουρός, έχει συμβιβαστεί με τη δική του τρέλα εδώ και 45 ολόκληρα χρόνια. Γνωρίζει ότι ο Άρης του δίνει ζωή, είναι το φάρμακό του για την καταπολέμηση των προβλημάτων του. Υπάρχουν και στιγμές, σαν αυτή του περασμένου Σαββάτου, όπου η κυρία Ελένη δεν τον «αντιλαμβάνεται». Η είδηση λοιπόν δεν ήταν ότι βρέθηκε στις VIP θέσεις του «Κλ. Βικελίδης» στον πρώτο αγώνα στη μετά κορονοϊού εποχή, αλλά ότι πήρε των ομματιών του - λες κι έχει το δικό του Ευαγγέλιο - και μες τον κατακλυσμό που κυριάρχησε στη Θεσσαλονίκη, πήγε στο γήπεδο. «Αν δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι, μην μου το στερείς», θαρρείς ότι της είπε.

Εκεί τον περίμενε ο Γιώργος. Θαυμάζει την ψυχική δύναμη του κυρίου Στέλιου και πλέον τον έχει υπό την προστασία του. Ενδεχομένως να προβληματίστηκε και ο ίδιος, λογαριάζοντας τις κακές καιρικές συνθήκες και τον σοβαρό κίνδυνο που διατρέχει ένας άνθρωπος ο οποίος ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. «Τι να φοβηθώ; Τι (άλλο) μπορώ να πάθω. Πήγα και πάλι σε ανθρώπους που μ’ αγαπούν. Τον Γιώργο, τον Παντελή τον Ζουμπούλη και φυσικά τον πρόεδρο τον Θόδωρο Καρυπίδη ο οποίος μου έδωσε μια θέση στα VIP καθώς πήγαινα στη Θύρα 1. Είναι δίπλα μου σε ό,τι χρειαστώ και τους ευγνωμονώ. Όλη την εβδομάδα περιμένω πότε θα έρθει η Κυριακή. Έχω περάσει υπέροχες στιγμές με τον Άρη. Δεν γίναμε Αρειανοί για τα Πρωταθλήματα ή τα Κύπελλα αλλά γιατί λατρεύουμε την ομάδα μας. Ο Άρης είναι ντόμπρα ομάδα, ό,τι έχει πετύχει το πέτυχε με το σπαθί της. Και τώρα χτυπούνε τον πρόεδρο αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό συσπειρώνει τον κόσμο», είπε.

Ο κύριος Στέλιος θα συνεχίσει να πηγαίνει στο «Κλ. Βικελίδης» Με χιόνια με βροχές, θα είναι εκεί και με τον ιατρικό εξοπλισμό στα χέρια. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί ο Άρης δεν είναι απλά ένας τρόπος ζωής, αλλά η ίδια του η ζωή…