Η στόχευση του Παναθηναϊκού για πρωταθλητισμό και ο… φόβος!

Μετά τον Αγιούμπ, τον Καρλίτος, τον Βέλεθ και τον Αϊτόρ, ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να κάνει το… μπαμ με την επιστροφή του Λούκας Βιγιαφάνιες. Ο Αργεντινός παιχταράς θα είναι η πέμπτη μεταγραφή του Τσάβι Ρόκα ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου και άπαντες έχουν κοινά στοιχεία στο γενικό τους ποδοσφαιρικό προφίλ. Είναι έτοιμοι παίκτες που θεωρητικά μπορούν να ανεβάσουν άμεσα επίπεδο το «τριφύλλι» με την ποιότητά τους και τα συμβόλαια τους βρίσκονται ένα και δύο σκαλιά παραπάνω από το… ταβάνι που είχε ορίσει η διοίκηση του κλαμπ μέχρι και πέρυσι το καλοκαίρι. Ο μέσος όρος αγγίζει τις 450.000 ευρώ όταν για παράδειγμα ο Μακέντα το καλοκαίρι του 2018 υπέγραψε με 200.000 ευρώ.

Η αλλαγή στην στρατηγική αυτή του συλλόγου, συμβαίνει για δύο λόγους:

• Ο Γιάννης Αλαφούζος είναι πιο «ζεστός» από ποτέ με τον Παναθηναϊκό, έχει άμεση ανάμιξη στο ποδοσφαιρικό κομμάτι και καθημερινή συνεργασία με το Τσάβι Ρόκα. Η επιστροφή του στην λειτουργία της ομάδας βρίσκεται στο 100% και μετά από καιρό πιστεύει πως μπορεί να φτιάξει μία ομάδα που θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του συλλόγου. Η ιστορία έχει αποδείξει πως όσες φορές ήταν τόσο ενεργός, αυτό δεν βοήθησε το κλαμπ και το έβαλε σε μεγάλους μπελάδες. Ποδοσφαιρικούς και οικονομικούς.
• Η μείωση στην φορολογία των συμβολαίων στο 22%, δημιούργησε έναν χώρο στο μπάτζετ που εκμεταλλεύεται στο έπακρο αυτό το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός, όντας από τις ομάδες που πραγματικά η συγκεκριμένη ρύθμιση της άλλαξε προς το καλύτερο την ζωή, της μεγάλωσε την διαθέσιμη δεξαμενή ποδοσφαιριστών χωρίς να χρειαστεί να βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Μετά και τις τελευταίες μεταγραφικές κινήσεις, λοιπόν, αλλά και την ξεκάθαρη πρόθεση του συλλόγου να ενισχυθεί τόσο στην θέση του αριστερού μπακ όσο και σε αυτή του τερματοφύλακα(όπως εκφράστηκε μέσα από τα «θέλω» του Ρόκα προς την ποδοσφαιρική αγορά) με έτοιμους ποδοσφαιριστές δείχνει ξεκάθαρα ποιο είναι το πλάνο. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία στους Χατζηθεοδωρίδη και Ζαγαρίτη. Δεν θα το κάνει. Θέλει έτοιμη λύση. Θα μπορούσε να έχει δεύτερο πορτιέρο πίσω από τον Διούδη, τον Κότσαρη ή τον Ξενόπουλο. Δεν θα το κάνει. Θέλει κάποιον σχεδόν ισάξιο του Έλληνα πορτιέρε. Δεν αναφερόμαστε στον Νικόλα Χριστογεώργο, γιατί ο νεαρός άσος είναι μία ξεχωριστή περίπτωση, ένα top ταλέντο τύπου Βαγιαννίδη και αποτελεί ένα μεγάλο πρότζεκτ για το μέλλον κάτω από τα δοκάρια. Θα είναι τρίτος φέτος στην άτυπη ιεραρχία.

Ποιο είναι το πλάνο; Να δημιουργηθεί μία ομάδα που θα έχει ως στόχευση να κάνει πρωταθλητισμό. Έστω και κατά λάθος, ο σύλλογος βρίσκεται μέσα στον στόχο που υπήρχε το καλοκαίρι του 2018 για τον τρίτο χρόνο του πρότζεκτ που έτρεχαν ο Νταμπίζας με τον Δώνη. Να δημιουργηθεί ένα σύνολο που θα είναι σε θέση να παλέψει για τους παραδοσιακούς στόχους του κλαμπ. Οι δύο Έλληνες έφυγαν, δύο Ισπανοί ήρθαν. Ο Ρόκα ως τεχνικός διευθυντής και ο Πογιάτος ως προπονητής θα αναλάβουν αυτό το δύσκολο έργο. Γιατί λέμε κατά λάθος; Γιατί το αρχικό πρότζεκτ προέβλεπε την εξέλιξη της ομάδας με ελληνικό κορμό, αξιοποίηση της ακαδημίας, λίγους ξένους και με την πρόοδο κάθε χρονιάς, την σεζόν 2020-2021 ο Παναθηναϊκός να ήταν πιο κανονικός από κάθε άλλη χρονιά. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος, ο τρόπος φυσικά αλλάζει, καθώς ο δρόμος είναι διαφορετικός. Ομάδα από την αρχή, τουλάχιστον δέκα μεταγραφές, σε δεύτερο και τρίτο πλάνο η ανάδειξη των παιδιών από την ακαδημία.

Στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αλαφούζου των εννιά τεχνικών διευθυντών στην οκταετία και των 100 μεταγραφών, αυτή η στροφή δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Δεν προκαλεί καμία απολύτως εντύπωση.

Το αν αυτός ο Παναθηναϊκός θα πετύχει ή όχι είναι μία άλλη συζήτηση. Θα το δείξει ο χρόνος, οι επιλογές που απομένουν για να ολοκληρωθεί το παζλ του έμψυχου δυναμικού και δεν έχει νόημα να ανοίξει τώρα αυτή η συζήτηση. Οι παίκτες που αποκτά το «τριφύλλι» από βιογραφικά, παραστάσεις και χαρακτηριστικά είναι προς την σωστή κατεύθυνση, η επιλογή του Πογιάτος, όμως είναι ρίσκο και μάλιστα μεγάλο. Εδώ θα είμαστε να δούμε που θα βγάλει αυτή η επιλογή.

Το ζητούμενο είναι άλλο. Για την ακρίβεια ο… φόβος που προκύπτει και για αυτή την ομάδα από το παρελθόν του Γιάννη Αλαφούζου. Όσες φορές το μπάτζετ ανέβηκε και η ομάδα δεν ήταν αυτή που έπρεπε στο ξεκίνημα της σεζόν, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ έπαιρνε το… όπλο του και τις «καθάριζε»! Αυτό έγινε το φθινόπωρο του 2015 μετά τον αποκλεισμό από την Καμπάλα, αυτό έγινε το φθινόπωρο του 2016 μετά την φυγή του Στραματσόνι, αυτό έγινε και το φθινόπωρο του 2017 όταν αποφάσισε να τραβήξει την πρίζα στην ομάδα του Ουζουνίδη.

Το καλοκαίρι του 2020 το μπάτζετ ανεβαίνει, ο Παναθηναϊκός φτιάχνει ομάδα από την αρχή, προχωρά σε πιο ακριβές μεταγραφές. Ας την αφήσει ο Αλαφούζος αυτή την ομάδα δύο-τρία χρόνια να δούμε που μπορεί να φτάσει. Όχι άλλο ράβε-ξήλωνε, όχι πάλι «φύγε εσύ-έλα εσύ», όχι άλλες άμπαλες επιλογές. Το να κάνεις μία φορά λάθος, είναι ανθρώπινο. Άντε και δεύτερο. Όταν συστηματικά κάνεις τα ίδια λάθη, τότε η συζήτηση αλλάζει. Ας ελπίσουμε πως λίγους μήνες αργότερα, δεν θα χρειαστεί να γράψουμε για το νέο πλάνο και το παλιό που θα έχει γίνει… αεροπλάνο, τους παίκτες που φεύγουν «γιατί παίρνουν πολλά και κρίθηκαν πάνω στο… τρίμηνο και δεν κάνουν» και όλα αυτά τα ωραία και 100% αντιποδοσφαιρικά που έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια ο σύλλογος.