Ο Αλεξανδρόπουλος είναι ένα «διαμάντι» που πρέπει να λάμψει!

Στο αιώνιο ντέρμπι έδωσε το πρώτο πιστοποιητικό ετοιμότητας σε ένα παιχνίδι μεγάλης δυσκολίας, απέναντι σε χαφ που βρίσκονται καιρό τώρα σε εξαιρετική κατάσταση και κατά γενική ομολογία είναι ποιοτικότατοι ποδοσφαιριστές.

Απόψε στην Τούμπα, σε ακόμη μία αναμέτρηση υψηλού επιπέδου, «φώναξε» με την πληθωρική, εντυπωσιακή παρουσία του, πως ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος ποδοσφαιρικά να του δώσει χώρο, χρόνο και ευκαιρίες να φτάσει στο επίπεδο που δείχνει ότι έχει την δυνατότητα να κάνει. Όχι στο μέλλον. Στο τώρα. Στην επόμενη σεζόν.

Το σημειώσαμε σε τούτη την γωνιά και μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Πως γίνεται αυτό το παιδί να μην έχει «γράψει» 15 συμμετοχές το λιγότερο φέτος σε έναν Παναθηναϊκό χωρίς την πίεση των παραδοσιακών στόχων, σε έναν Παναθηναϊκό που είχε συγκεκριμένα προβλήματα στον άξονα, σε έναν Παναθηναϊκό που... υποτίθεται είχε πλάνο εκμετάλλευσης των παιδιών από την ακαδημία. Ούτε τον Μπουσκέτς είχε στο «6-8» το «τριφύλλι», ούτε τον Ινιέστα και τα όσα δείχνει αυτό το παιδί σε συνδυασμό με τις ευκαιρίες που δεν πήρε στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, εκθέτει στον απόλυτο βαθμό την τεχνική ηγεσία του κλαμπ, τον Γιώργο Δώνη. Όπως πιστώνουμε τα θετικά, να χρεώνουμε και τα αρνητικά.

Ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος, περί ου ο λόγος, έκανε πράγματα και θάματα κόντρα στον ΠΑΟΚ, ενέργειες που κανείς άλλος κεντρικός μέσος του Παναθηναϊκού δεν μας είχε δείξει την τελευταία διετία. Δεν είναι υπερβολή. Είναι η πραγματικότητα.

Εκτός και αν θυμάστε εσείς άλλο 6άρι ή 8άρι της ομάδας να «κατεβάζει» την μπάλα τριάντα και σαράντα μέτρα προς το επιθετικό τρίτο, να έχει την αυτοπεποίθηση να λειτουργήσει έτσι και παράλληλα να μπορεί να βγάλει ενέργεια, επιθετικότητα στο μαρκάρισμα, σκληράδα, κλεψίματα και να διαθέτει ένα τόσο ολοκληρωμένο πακέτο σε αυτή την ηλικία. «Χτυπάνε» στο μάτι αυτές οι ενέργειες, γιατί είναι ξεχωριστές, γιατί το εύκολο είναι να δίνεις την μπάλα δίπλα στα δέκα μέτρα. Το δύσκολο είναι όταν πρέπει και όταν χρειάζεται να μπορέσεις να την «κουβαλήσεις», να την «τρέξεις».

Ο 19χρονος μέσος ήταν απολαυστικός. Και είναι τόσο μεγάλη η ωριμότητα που καταθέτει πάνω στο χορτάρι, είναι τόσο αξιοσημείωτη η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά με την μπάλα στα πόδια, που αν το παιδί έχει την υγειά του και συνεχίσει να έχει το μυαλό μέσα στο κεφάλι του, δεν θα είναι έκπληξη, για την ακρίβεια θα είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων το να «χτυπήσει» την πόρτα της ενδεκάδας στην σεζόν που έρχεται. Θα το ξαναγράψουμε:

Με αυτά που δείχνει ο Αλεξανδρόπουλος, δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνει ποδοσφαιριστή με αυτά τα χαρακτηριστικά για να κάνει μεταγραφή ο Παναθηναϊκός. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να δώσει ένα συμβόλαιο για να πάρει έναν δημιουργικό μέσο, με δεδομένη την φυγή του Ζαχίντ και το γεγονός πως ο Αγιούμπ σε καμία περίπτωση δεν είναι δημιουργικός χαφ αλλά ένας box to box μέσος. Τούτη την ώρα σε αυτό τον ρόλο υπάρχει μόνο ο Μπουζούκης και ο νεαρός Αθανασακόπουλος, που δεν τον έχουμε δει ακόμα.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά μερικές φορές στο ποδόσφαιρο. Η εικόνα του Αλεξανδρόπουλου στην πρώτη ομάδα, σε δύο ντέρμπι μάλιστα, επιβεβαιώνει τους ανθρώπους της ακαδημίας που έκαναν λόγο για μία πραγματικά σπουδαία και ξεχωριστή περίπτωση. Το ψιλόλιγνο παλικαράκι με το 55 στην πλάτη είναι ένα «διαμάντι» που ο Παναθηναϊκός πρέπει να το κάνει να λάμψει με διάρκεια.

Και κάτι ακόμη με αφορμή την εξίσου καλή εμφάνιση του 19χρονου Ζαγαρίτη τόσο δημιουργικά όσο και ανασταλτικά στα αριστερά. Θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η μόνιμη δικαιολογία των προπονητών που κάθονται στον πάγκο του Παναθηναϊκού για την μη χρησιμοποίηση των πιτσιρικάδων. Αυτή η καραμέλα που που χρησιμοποιούν κατά καιρούς σχεδόν όλοι, καθώς αυτό που τους νοιάζει πρωτίστως είναι να «φτιάξουν» το όνομά τους, να κάνουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πρωταθλητισμό, να παίρνουν αποτελέσματα σε έναν σύλλογο που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να το κάνει αν δεν υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο πλάνο με θρησκευτική ευλάβεια. Αυτό το «δεν είναι έτοιμοι», «υπάρχει φόβος να καούν τα παιδιά». Σε όλη την προηγμένη ποδοσφαιρική Ευρώπη βλέπεις 18χρονους, 19χρονος, 20χρονους και στην Ελλάδα, εν προκειμένω στον Παναθηναϊκό κινδυνεύουν να χαθούν σπουδαία ταλέντα για να παίζουν αμφιβόλου αξίας ξένοι ποδοσφαιριστές.

Είναι πολλά τα παραδείγματα και τα έχουμε καταγράψει ουκ ολίγες φορές. Ο Αλεξανδρόπουλος, ο Ζαγαρίτης, ο Θεοχάρης, η παρουσία τους στα φετινά πλέι-οφ, καταρρίπτουν το «δεν είναι έτοιμα τα παιδιά». Μα αν δεν παίξουν, αν δεν πάρουν χρόνο συμμετοχής, δεν θα είναι ποτέ έτοιμα. Αν δεν τους πιστέψουν, αν δεν τους δώσουν χώρο και χρόνο να αναπτυχθούν, δεν πρόκειται να είναι έτοιμοι ποτέ.

Ας ελπίσουμε πως ο Πογιάτος δεν θα γυρίσει την πλάτη στο «χρυσάφι» που υπάρχει στο Κορωπί και ειδικά στην φουρνιά του 2001 που αποτελεί ότι καλύτερο έχει υπάρξει στο «τριφύλλι» την τελευταία δεκαετία...