Και τι να τους κάνει τους 7 βαθμούς του CAS αυτός ο ΠΑΟΚ;

Η αλήθεια είναι πως είχαμε κακομάθει τα τελευταία 4-5 χρόνια. Είχαμε να ζήσουμε «λαϊκά δικαστήρια» έξω από την Τούμπα, από το 2016 όταν οι οπαδοί απαιτούσαν απ’ τον Ιβάν Σαββίδη να απομακρύνει τον Ιγκόρ Τούντορ.

Το ζήσαμε ξανά το βράδυ της Τετάρτης. Αυτή τη φορά, όμως, στο κάδρο μπήκαν και οι ποδοσφαιριστές. Όχι μόνο ο προπονητής, που τ’ άκουσε από ένα εξαγριωμένο πλήθος 30-40 ατόμων, που ούτε αποστάσεις, ούτε μέτρα κρατούσαν πάνω στο θυμό και την οργή τους για την απελπιστικά κακή εικόνα της ομάδας, που πέρσι είχε σαρώσει τα πάντα στο εντός συνόρων πέρασμα της. Ποιος κορονοϊός και ποιος ιός τέτοιες ώρες...

Ο ΠΑΟΚ που άρχισε να χτίζεται μετά τη φυγή του Κροάτη προπονητή και σιγά σιγά άρχισε να κατακτά τίτλους και τρόπαια στη Θεσσαλονίκη, «έσβησε» το απόγευμα που μάζεψε τα πράγματά του από τα αποδυτήρια, σε μια μαύρη μεγάλη πλαστική σακούλα, ο Ραζβάν Λουτσέσκου, εκείνος ο ΠΑΟΚ πολύ απλά δεν υπάρχει πια.

Οι παίκτες έχουν χάσει το κίνητρό τους, εδώ και πολύ καιρό, πολύ πριν καν μπουν οι ζωές μας στην καραντίνα. Το έβλεπες, το ένιωθες και τότε, όμως συνέχιζες να ελπίζεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Δεν λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;

Στην περίπτωση του φετινού ΠΑΟΚ ψέματα λένε. Απλά κάποια στιγμή σταματάς να ελπίζεις, να πιστεύεις, να παλεύεις, να προσπαθείς, αποδέχεσαι την αποτυχία ακριβώς ό,τι συμβαίνει αυτή την εποχή στην Τούμπα.

Κανένας δεν πιστεύει σ’ αυτή την ομάδα!

Φεύγοντας από το γήπεδο, άκουσα μια παρέα 18αρηδων να συζητάει για την αγαπημένη τους ομάδα. «Ρε συ, ακόμα και τους 7 βαθμούς να πάρουμε πίσω από το CAS, θα βγούμε τρίτοι και όχι δεύτεροι», είπε κάποιος και όλοι έσκασαν στα γέλια! Πόσο δίκιο είχε. Σε μια κούρσα των δύο, αυτός ο ΠΑΟΚ να βγει δεύτερος και… καταϊδρωμένος.

Ας υποθέσουμε, ότι ο «Δικέφαλος» κερδίζει τη μάχη του CAS και του επιστρέφονται οι 7 βαθμοί τους οποίους δεν τους έκλεψε, αλλά κέρδισε μέσα στα γήπεδα. Αντί για 61 βαθμούς θα πάει στους 68β., τρεις περισσότερους απ’ όσους έχει αυτή την στιγμή η ΑΕΚ.

Αλήθεια, πόσοι ποντάρουν αυτή την στιγμή και με τους συν 7 βαθμούς ότι αυτός ο ΠΑΟΚ, με δύο κολλητά εκτός έδρας ντέρμπι σε Καραϊσκάκη και ΟΑΚΑ, μπορεί να τερματίσει στη 2^η θέση; Ελάχιστοι. Αντίθετα, οι περισσότεροι εύκολα θα ποντάρουν ένα ευρώ, βρε αδερφέ, ότι μπορεί να τη χάσει!

Παρένθεση: Για άλλους, καθαρά μη ποδοσφαιρικούς λόγους, ελπίζουν οι «ασπρόμαυροι» να δικαιωθούν από το Ανώτατο Αθλητικό Δικαστήριο της Λοζάνης. Κλείνει η παρένθεση...

Είναι βολικό και μέρος των σπορ να φταίει πάντα ο προπονητής, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί να φταίει μόνο ο Φερέιρα. Οι παίκτες έχουν χάσει την πίστη τους προς την ομάδα, μοιάζουν παραδομένοι στις ορέξεις των αντιπάλων τους (με εξαίρεση τον διαλυμένο αγωνιστικά και ψυχολογικά Άρη) δίχως σφυγμό και με τη ψυχολογία στα τάρταρα, απλά κρύβονται πίσω απ’ τα δεδομένα πολλά και μαζεμένα προβλήματα.

Μήπως, όμως, δεν έχει προβλήματα ο Παναθηναϊκός; Με φευγάτο προπονητή, πέντε παίκτες της Κ19 στην ενδεκάδα και άλλους τόσους στον πάγκο ήρθε και πήρε «σβηστά» την ισοπαλία στην Τούμπα. Μάλιστα, όσο τα πιτσιρίκια είχαν δυνάμεις, δεν ένιωσαν την παραμικρή απειλή από τους υποτίθεται πιο έμπειρους αντιπάλους τους.

Θυμάμαι μια φάση στο πρώτο τέταρτο του β’ μέρους με τον Γιώργο Δώνη να ουρλιάζει και να χτυπιέται για μια λάθος τελική πάσα σε κόντρα των ποδοσφαιριστών του. Ο φευγάτος Δώνης. Και στην άλλη πλευρά τον πάγκο να θυμίζει… Μεγάλη Παρασκευή.

Ακόμα και στο μισάωρο 55’ – 85’ της πίεσης και της υπεροχής ήταν οφθαλμοφανές ότι ο ΠΑΟΚ αδυνατούσε να φτάσει με σωστές (ποδοσφαιρικές) προϋποθέσεις, οργάνωση, αυτοματισμούς, καθαρό μυαλό σε φάση δημιουργίας για γκολ. Αν το έκανε, το έκανε σωστά μόνο μια φορά με τον Ελ Καντουρί. Οι υπόλοιπες 8-9 τελικές ήταν σουτ της απελπισίας, από παίκτες χωρίς καθαρό μυαλό, καμία απολύτως έμπνευση και πολύ άγχος στα πρόσωπά τους.

Όποιος έβρισκε την μπάλα μπροστά του σούταρε στο… καμπαναριό της Αγίας Βαρβάρας, που είναι πίσω από την εστία της Θύρας 4. Μέχρι και ο Ροντρίγκο Σοάρες κατέγραψε δυο τελικές στην εστία, όσες δεν είχε απ’ τη μέρα που πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη ως ο καλύτερος μπακ της Πορτογαλίας.

Ωστόσο γι’ αυτή την ξενέρωτη εικόνα μιας ομάδας, που σίγουρα δεν είναι ομάδα, δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν, πλέον, δεν έχει αποκλειστικά την ευθύνη μόνο ο Φερέιρα. Έχει ένα πολύ μεγάλο μερίδιο, όχι όμως όλη την ευθύνη. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα τελειώσει το μαρτύριο και ο Πορτογάλος θα μας πει «adios amigo», όπως μας είχε πει bem-vinda («καλώς ήρθα») πριν από ένα χρόνο. Ούτε ο πρώτος θα είναι, ούτε τελευταίος.

Όταν ένας προπονητής δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν, ούτε τους παίκτες, ούτε τους άμεσους συνεργάτες του, ούτε τη διοίκηση και τον κόσμο, τότε δεν έχει μέλλον, όσο κι αν πιστεύει πως θα συνεχίσει και την επόμενη χρονιά στον «ασπρόμαυρο» πάγκο!

Το ζητούμενο δεν είναι το σήμερα, αλλά το αύριο, μιας ομάδας παραδομένης και ξεζουμισμένης που επιβάλλεται να ξαναχτιστεί απ’ την αρχή με νέα υλικά από την αρχή.

Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο για τον ΠΑΟΚ σε όποια θέση κι αν καταλήξει στο τέλος των playoffs. Δεν πρέπει να χάσει και την επόμενη χρονιά, πρέπει να πάρει τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον του, είτε με την συμμετοχή, είτε όχι πολλών από των παιδιών που ήταν στυλοβάτες της τελευταίας τριετίας.

Το υλικό δεν είναι κακό για να πρέπει όλο να πεταχτεί στα σκουπίδια, υπάρχουν βάσεις και υποδομές, πολύ καλύτερες από αντίστοιχες περιόδους γκρίνιας και απαξίωσης στην προ Σαββίδη εποχή, όμως είναι τόσα ανοικτά κεφάλαια και μέτωπα στην ομάδα, που όπως είπε και ένας φίλος, «εγώ, στη θέση του Ρέμπε δε θα ήθελα να είμαι…».