Το CAS, η τοξικότητα και ο «καθρέφτης» του ποδοσφαίρου μας

• Έχεις άποψη για κάποιο αθλητικό θέμα; Στείλε το κείμενό σου στο [email protected] και δες το δημοσιευμένο στο αγαπημένο σου site.

Εγκαινιάζοντας αυτό το αξιόλογο εγχείρημα και εκμεταλλευόμενος το βήμα που μας προσφέρει το Gazzetta.gr (ικανοποιώντας, ίσως, και το «ψώνιο» του δημοσιογράφου που κρύβουμε όλοι μέσα μας), θα ήθελα να ξεκινήσω από το θέμα της επικαιρότητας και να επεκταθώ στην ουσία πίσω από αυτό. Αναφορικά, λοιπόν, με την απόφαση του CAS επί των συνεκδικαζόμενων προσφυγών Ολυμπιακού και ΠAOK για το περίφημο ζήτημα της πολυϊδιοκτησίας, αξίζει να ξεκαθαρίσουμε δύο βασικά δεδομένα.

Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ CAS

Το CAS είχε, επιγραμματικά, δύο «δρόμους» να ακολουθήσει εξετάζοντας τη συγκεκριμένη υπόθεση. Ο πρώτος ήταν να κρίνει πως πράγματι εξαντλήθηκαν οι δικαιοδοτικοί βαθμοί που προβλέπονται από την ελληνική νομοθεσία και να μπει το ίδιο στην ουσία της υπόθεσης. Να ερευνήσει δηλαδή τα πραγματικά περιστατικά του φακέλου –όπως έκανε η Ε.Ε.Α. τον Γενάρη- και να αποφανθεί εάν πράγματι έχει συντελεστεί παρανομία ή όχι, δεχόμενο την προσφυγή του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟΚ αντίστοιχα.

Ο δεύτερος δρόμος του Δικαστηρίου της Λωζάνης ήταν να κρίνει πως οι εγχώριες δικαιοδοτικές διαδικασίες δεν τηρήθηκαν όπως έπρεπε και να υποδείξει στα αρμόδια εθνικά όργανα, την Επιτροπή Εφέσεων της Ε.Π.Ο. εν προκειμένω, να την εξετάσουν εκ νέου, όπως και τελικά έπραξε. Μπορεί κάποιοι να το εξέλαβαν ως μία «βολική», σολομώντεια λύση, αλλά δεν νομίζω ότι είναι έτσι. Ακριβώς η «αποστολή» αυτών των διεθνών δικαστηρίων είναι να επιλύουν σε τελικό βαθμό διαφορές που έχουν ήδη κριθεί με τελεσίδικη απόφαση στη χώρα προέλευσής τους. Εφόσον εδώ θεωρήθηκε πως η Επιτροπή Εφέσεων δεν δίκασε επί της ουσίας, αλλά απλώς υιοθέτησε την κρίση της Ε.Ε.Α. (θεωρώντας την δεσμευτική) και επέβαλλε τις προβλεπόμενες ποινές, δεν έχουμε τελεσιδικία και, επομένως, το Διαιτητικό δεν είναι, ακόμα τουλάχιστον, αρμόδιο να κρίνει την υπόθεση στην ουσία της.

Το βασικό κέρδος, λοιπόν, για τους Θεσσαλονικείς ήταν η επιστροφή των επτά βαθμών που τους δίνει προβάδισμα για την κατάληψη της δεύτερης θέσης και το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ενώ οι ερυθρόλευκοι αναγνωρίστηκαν και με τη «βούλα» ως διάδικοι στην υπόθεση, κάτι που αρχικά ο ΠΑΟΚ προσπαθούσε να αποτρέψει, θεωρώντας πως ο Ολυμπιακός δεν έχει έννομο συμφέρον να διεκδικήσει δικαστικά την ενδεχόμενη καταδίκη. Επικοινωνιακά και αγωνιστικά σίγουρα πήρε σημαντική ανάσα ο ΠΑΟΚ, αλλά ακόμα έχουμε πολλά επεισόδια να δούμε στο συγκεκριμένο σίριαλ, αφού πλέον θα ξαναδικαστεί η υπόθεση από την αρμόδια Επιτροπή και εν συνεχεία ο «ηττημένος» θα προσφύγει πιθανότατα και πάλι στο C.A.S. κατά της εφετειακής απόφασης. Αναμένεται, λοιπόν, να παραμείνει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος το συγκεκριμένο ζήτημα όχι μόνο για φέτος, αλλά και ενόψει της επόμενης αγωνιστικής σεζόν.

H AΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ «ΔΙΠΛΑΝΟΥ» ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΟΔΟ

Η ουσία, όμως, πίσω από όλα αυτά είναι άλλη κατά την άποψή μου. Τα τελευταία χρόνια, όσο επιδεινώνονταν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα στη χώρα μας, παρατηρώ μία ολοένα αυξανόμενη τάση να «χτυπήσουμε» τον απέναντι, να βρούμε αλλεπάλληλες αφορμές να τον διαβάλουμε και να τον «κράξουμε». Έχουμε χάσει, δυστυχώς, σε πολύ μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της χαράς και της απόλαυσης του αθλητισμού, υπερτερεί απόλυτα η ανάγκη να αποδείξουμε πως είμαστε ανώτεροι και δυνατότεροι από τον εκάστοτε «αντίπαλο». Η αποτυχία του έχει αποκτήσει, πλέον, μεγαλύτερη σημασία από τη δική μας επιτυχία και πρόοδο. Η σύνδεση με όλα τα ανωτέρω έγκειται στο γεγονός πως ακόμα και μια δικαστική διαμάχη μεταξύ τριών ΠΑΕ την έχουμε αναγάγει σε μείζον εθνικό ζήτημα, ακούμε για «εθνικούς διχασμούς» και για «χώρα κομμένη στα δύο», λες και είμαστε σε ένα νοσηρό συννεφάκι που δεν έχουμε τίποτα άλλο να μας απασχολήσει! Αντικειμενικά, η συντριπτική πλειοψηφία εξ ημών δεν είναι σε θέση να έχει την παραμικρή ιδέα για τα στοιχεία μιας δικογραφίας, για το όποιο παρασκήνιο του ελληνικού αθλητισμού, για τη βάση που μπορεί να έχουν οι εκατέρωθεν αιτιάσεις. Παρ' όλα αυτά , επιλέγουμε να υιοθετήσουμε αυτό που μας προσφέρει ικανοποίηση και εξυπηρετεί καλύτερα την ανάγκη που μόλις περιγράψαμε να «τρίψουμε στη μούρη» του άλλου πως εμείς είμαστε διαφορετικοί και καλύτεροι.

Ο καλύτερος «καθρέφτης» όλων αυτών είναι η γενικότερη εικόνα και θέση του ποδοσφαίρου μας. Σηκώσαμε το ευρωπαϊκό πριν από 16 χρόνια και καταφέραμε, γιατί πραγματικά περί κατορθώματος πρόκειται, να μη χτίσουμε τίποτα πάνω σε αυτήν την αδιανόητη επιτυχία. Άνθρωποι που δεν ήξεραν καν που πέφτει η χώρα μας στον παγκόσμιο χάρτη, ξαφνικά μιλούσαν για τον Χαριστέα και τον Ζαγοράκη. Εμείς, όμως, επαναπαυθήκαμε στους πανηγυρισμούς, δεν καταφέραμε να πετύχουμε συνεννόηση και συνεργασία ούτε στα βασικά για να προωθήσουμε και να αναβαθμίσουμε τον αθλητισμό μας. Δεν βελτιώσαμε τις εγκαταστάσεις, δεν επενδύσαμε σωστά στις υποδομές και τις ακαδημίες, δεν αξιοποιήσαμε τους πρωτεργάτες του «έπους» ούτε στο εσωτερικό ούτε στις διεθνείς ποδοσφαιρικές σχέσεις, δεν μεταφέραμε την επιτυχία της Εθνικής ομάδας στο συλλογικό επίπεδο. Συνεχίσαμε να τσακωνόμαστε για κάθε πιθανή και απίθανη αιτία, να βγάζουμε πρωτοσέλιδα και ανακοινώσεις, να ξεσπάμε στα μικρόφωνα των ραδιοφώνων και στα σχόλια των sites.

Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα είναι πραγματικά ένα κοινωνικό φαινόμενο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους λοιπούς τομείς της ζωής και της καθημερινότητας. Όταν έχεις γενικότερες κοινωνικές παθογένειες και νοσηρό κλίμα, ανάλογη πορεία θα ακολουθήσει και ο αθλητισμός. Ξεχνάμε, όμως, το βασικότερο όλων: η μαγεία του αθλητισμού είναι ότι μπορεί να σε ταξιδέψει νοητά σε κάθε γωνιά της γης, να ενώσει διαφορετικούς ανθρώπους, λαούς και κουλτούρες, και να σε βγάλει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αν το χάσουμε και αυτό, χάνουμε μία ακόμα χαρά της ζωής, μία ευχάριστη διαφυγή από τα πραγματικά προβλήματά της.

Έχεις άποψη για κάποιο αθλητικό θέμα; Στείλε το κείμενό σου στο [email protected] και δες το δημοσιευμένο στο αγαπημένο σου site.