Απόδραση από το δωμάτιο του πανικού

Είναι μερικά παιχνίδια τα οποία δεν τα παίζεις, απλά τα κερδίζεις. Σαν ψυχρός εκτελεστής. Φυλάς τα νώτα σου και περιμένεις τις 3-4 ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν για να χτυπήσεις στο ψαχνό. Εκεί επενδύεις στην προσωπικότητα 2-3 παικτών. Τέτοιο ήταν και το χθεσινό στον Βόλο. Μια καταρρακωμένη ομάδα η οποία ένιωσε εντονότατο ταρακούνημα έπειτα από τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό και είναι αλήθεια ότι θα χρειαστεί χρόνο για να το ξεπεράσει. Αυτό θα εξαρτηθεί από την πορεία της στο Πρωτάθλημα, τον χρόνο που θα χρειαστεί για την επανάκτηση σχέσεων εμπιστοσύνης με το κοινό της και φυσικά την αποτελεσματικότητά της.

Ο Άρης βρίσκεται στο δωμάτιο του πανικού, αλλά στο Πανθεσσαλικό βρήκε μια χαραμάδα από την οποία εισέβαλε φρέσκος αέρας και μια πνιγμένη ομάδα, ανέπνευσε. Αυτό χρειαζόταν. Όσο τίποτε άλλο. Σε 5-6 εβδομάδες δεν θα θυμάται κανείς την εικόνα του αγώνα. Θυμηθείτε τον περσινό αγώνα των δύο ομάδων στο ίδιο γήπεδο. Ποιος είχε την κατοχή της μπάλας; Ποιος είχε κλασικές ευκαιρίες; Όχι αυτός που κέρδισε. Τότε, ο Λούκας Σάσα έκανε ένα λάθος και ο Βόλος επικράτησε με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι. Χθες, ήταν η κλάση και η ποδοσφαιρική οξυδέρκεια του Μπρούνο Γκάμα με θύμα τον Μπαριέντος. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος.

Ο Άρης έδειξε στοιχεία πάνω στα οποία οφείλει να επενδύσει. Με σπουδαιότερο την αυταπάρνηση των παικτών, τα 5-6 επιπλέον βήματα στο σπριντ για να τους νιώσει ο αντίπαλος. Κάπως έτσι κρύφτηκαν αρκετές κακές τοποθετήσεις. Σε 90+ αγωνιστικά λεπτά, η ομάδα με το υψηλότατο ποσοστό κατοχής μπάλας δεν βρήκε περισσότερες από 1-2 ευκαιρίες και στάθηκε τυχερή που έμεινε στο παιχνίδι με τις τρεις φάσεις του Άρη στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό σημαίνει ότι η αμυντική λειτουργία ήταν σωστή, είχε όλα τα στοιχεία που απαιτούνται. Τελικά, ο Εμάνουελ Σάκιτς μπορούσε να αγωνιστεί ως δεξί μπακ και στον ευρωπαϊκό αγώνα. Πικρή διαπίστωση.

Υπάρχει όμως και η άλλη εικόνα. Αυτή της δυσκολίας ανταπόκρισης στα στοιχειώδη. Μια πανικόβλητη ομάδα δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα, αναλώθηκε σε διωξίματα αυτής που πρόδιδαν έλλειψη καθαρού μυαλού. Δυσκολευόταν να αλλάξει 4-5 πάσες με συνέπεια να ήταν συνεχώς σε φάση άμυνας, αλλά άντεξε. Προφανώς, ήταν τακτική επιλογή η παραχώρηση της κατοχής της μπάλας στον αντίπαλο, λογικά όμως ο υπηρεσιακός προπονητής, Τόλης Τερζής, περίμενε λίγο πάγωμα ρυθμού, ένα πάτημα μπάλας, κάτι... Αυτό συμβαίνει όταν μια ομάδα χάνει την ψυχολογία της αλλά και βλέπει σημαντικά αγωνιστικά γρανάζια της να υπολειτουργούν. Παραδείγματος χάρη, μπήκε ο Χαβιέρ Ματίγια στο 76’ μ’ αυτή την προσδοκία αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε. Ο Γιάννης Φετφατζίδης είναι πολύ μακριά από τον περσινό παίκτη που γούσταρες να βλέπεις, Τζέγκο και Λούκας Σάσα δεν έχουν ηρεμία σε φάσεις κατοχής μπάλας και απέμειναν δύο. Δηλαδή, οι καλύτεροι χθες.

Αν ο Σάκιτς ήταν «σκυλί του πολέμου» χθες, ο Φακούντο Μπερτόγλιο ήταν ο στρατηγός του. Η φάση που φανερώνει το παιχνίδι του Αργεντίνου ήταν αυτή στα τελειώματα του πρώτου ημιχρόνου όπου ακολούθησε τον Φεράρι μέχρι (εντός) της μικρής περιοχής για να μη του δώσει χώρο να εκτελέσει (με το κεφάλι) στην πλάτη της άμυνας. Ο Μπερτόγλιο πάτησε κάθε σπιθαμή του προβληματικού αγωνιστικού χώρου, παρουσίασε τρομερή ανταπόκριση στον τομέα της τακτικής πειθαρχίας. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να διαδραματίσει ρόλο παίκτη που έρχεται από τον πάγκο, πλέον όμως είναι μέσα στα 4-5 άτομα από τα οποία αρχίζει η 11αδα. Μπράβο του. Μαζί με τον Μπρούνο Γκάμα είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτή τη στιγμή ο Άρης. Ο Πορτογάλος πήγε να το… σώσει στον ευρωπαϊκό αγώνα, από προσωπική φάση κέρδισε και το πέναλτι, έβαλε και την μπάλα στα δίχτυα.

Τα βασικά ερωτήματα για τον Άρη αφορούν την επόμενη μέρα. Ο Άκης Μάντζιος δεν χρειάζεται να διαβάσει αυτές τις αράδες, ξέρει ότι θα έρθει στη Θεσσαλονίκη σαν τον απρόσκλητο επισκέπτη σε μια κοινωνική εκδήλωση. Γνωρίζει ότι θα πρέπει να πείσει τους 99 από τους 100 που θα μιλήσουν μαζί του. Για τον ίδιο, αυτή η συνεργασία στοιχειοθετεί ευκαιρία καριέρας. Το γνωρίζει. Για τον Άρη, είναι ένα μια κίνηση που εμπεριέχει ρίσκο. Αυτή τη στιγμή, ο 51χρονος τεχνικός βρίσκεται στον λάκκο των λεόντων. Και δεν έφτασε καν στη Θεσσαλονίκη. Είναι απαραίτητο να επιστρατεύσει την ηρεμία που είχε ως στόπερ, στη διετία που αγωνίστηκε στον Άρη. Θέλει γερό στομάχι. Το ξέρει.

Έχω την αίσθηση ότι πρωτίστως οφείλει να προστατέψεις τους στρατιώτες του. Αυτοί βάλλονται από παντού. Χτυπιούνται ανελέητα από τη λαίλαπα του μηδενισμού που χρόνια τώρα υπάρχει στον Άρη. Ο αργός Ντάτκοβιτς, ο ανύπαρκτος Γκάνεα, ο τραγικός Τζέγκο, ο (δεν είναι μπακ) Σάκιτς, ο χασογκόλης Λόπεθ και πάει λέγοντας. Αυτοί είναι πιο βαθιά στον λάκκο.