Είναι δεν είναι ο κατάλληλος, μάγος ο Μπόλονι δεν είναι

Απέναντι στον Ατρόμητο, ο Παναθηναϊκός έκανε ένα “φτωχότερο”, με όρους παραγωγικούς, παιχνίδι συγκριτικά με τον μέσο όρο του. Δηλαδή σούταρε λιγότερο (8 σουτ έναντι 10 που είναι ο μέσος όρος του) και είχε αισθητά μικρότερη ακρίβεια στις μεταβιβάσεις του (78,5% έναντι 84,3% που είναι ο μ. ο.) , όπως προκύπτει από τα δεδομένα του Wyscout, της κορυφαίας πλατφόρμας ανάλυσης ποδοσφαίρου, της οποίας το gazzetta είναι επίσημα πλέον ελληνικός media partner - και καμαρώνουμε πολύ γι’ αυτό! To Wyscout είναι η πλατφόρμα ανάλυσης που εμπιστεύονται στο σύνολό τους όλοι οι κορυφαίοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι παγκοσμίως.

Με άλλα λόγια, οι αριθμοί και η ανάλυσή τους τεκμηριώνει την αίσθηση με την οποία έμενε ο θεατής του παιχνιδιού: απέναντι στον Ατρόμητο ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε σε όλα - τόσο στην ποιοτική κυκλοφορία της μπάλας και την ανάπτυξη των επιθέσεων όσο και στην τελική προσπάθεια. Κράτησε την μπάλα περισσότερο από τον μέσο όρο του (58% έναντι 56%), αλλά αφενός έχασε την μπάλα για ένα σημαντικό διάστημα (46’-60’) και αφετέρου αυτή η κατοχή του επέτρεπε να φτάσει μόνο 12 φορές με την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή.

Σε 38 επιθέσεις ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει μόνο 6 φορές σε τελική προσπάθεια, εκ των οποίων μόνο οι 4 ήταν κατάληξη μιας οργανωμένης επίθεσης. Αναπτύχθηκε ελάχιστα από την δεξιά πτέρυγα (το 8% των επιθέσεών του), δεν κατάφερε να βγάλει αντεπιθέσεις, δεν πήρε τελική ενέργεια από τα φάουλ. Στην πλειονότητα τους τα στατιστικά δεδομένα επιβεβαιώνουν το “γυμνό” μάτι: ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να παίξει, να κυριαρχήσει, αλλά η ανάπτυξη του ήταν προβληματική.

Απέναντι σε μια ομάδα που οργανώθηκε καλά ανασταλτικά, η ομάδα που παρουσίασε ο Λάζλο Μπόλονι ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο και να χτίσει τις επιθέσεις της με βάση τα συστήματα που είχε προλάβει να της δείξει ο προπονητής της. Τα έκανε όμως όλα αργά, διότι ακόμη οι ποδοσφαιριστές βρίσκονται στο στάδιο κατανόησης των αλλαγών που εισάγει στο παιχνίδι ο προπονητής. Και σε αυτό το στάδιο δεν μπορούν να παίξουν “γρήγορα”, δηλαδή να ανεβάσουν ρυθμό. Διότι για να ανέβει ο ρυθμός ανάπτυξης, και να αναπτύξουν οι ποδοσφαιριστές μια επίθεση με λιγότερες επαφές - ο καθένας - με την μπάλα χρειάζεται να έχουν επιλογές. Και για να έχουν επιλογές χρειάζεται να γίνονται γρήγορα τακτικές κινήσεις προκειμένου να ανοίξει η αντίπαλη άμυνα και να δημιουργηθούν χώροι για επίθεση.

Όλα αυτά τα ζητούμενα απαιτούν καλή ομαδική λειτουργία: καλή επικοινωνία, επίγνωση, δηλαδή πολλή προπόνηση στο τακτικό κομμάτι με ποδοσφαιριστές που εκπαιδεύονται για να λαμβάνουν γρήγορα αποφάσεις. Για να συμβούν όλα αυτά ένας προπονητής πρέπει να έχει κατασταλάξει στο αγωνιστικό μοντέλο του. Και για να το κάνει αυτό πρέπει προηγουμένως να γνωρίσει τους ποδοσφαιριστές του και να τους δοκιμάσει, ώστε να καταλήξει σε συμπεράσματα σχετικά με τις ιδέες που είναι συμβατές με τα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών και την σύνθεση αυτών των χαρακτηριστικών προκειμένου να προκύψει ομάδα. Ο Λάζλο Μπόλονι όμως μετρά όλες κι όλες 20 ημέρες με τη φόρμα του Παναθηναϊκού. Αυτός είναι χρόνος που δεν του αρκεί καλά καλά για να μάθει τα ονοματεπώνυμα, τον τόπο καταγωγής και το βιογραφικό των ποδοσφαιριστών που έχει στην διάθεση του - πόσο μάλλον για να γνωρίσει τα χαρακτηριστικά τους και να τους δοκιμάσει σε συνθήκες παιχνιδιού ώστε να καταλήξει σε συμπεράσματα και, τελικά, στην επιλογή αυτών που μπορούν να απαρτίζουν μια καλή ομάδα.

Απέναντι στον Ατρόμητο ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να παίξει σωστά, αλλά το έκανε τόσο αργά που έφτανε να είναι προβλέψιμος και γι’ αυτό εύκολα αντιμετωπίσιμος από μια καλά οργανωμένη, στην φάση της άμυνας, ομάδα. Το βάρος της ανάπτυξης έπεσε στους δύο κεντρικούς αμυντικούς, τον Βέλεθ (72 πάσες) και τον Σέκενφελντ (71 πάσες), οι οποίοι σε αρκετές επιθέσεις άλλαζαν αμήχανα πάσες μεταξύ τους (και γι’ αυτό ήταν οι πρώτοι, σε πάσες, Πράσινοι) αναμένοντας μια τακτική ενέργεια ενός συμπαίκτη που θα τους έδινε την επιλογή για μια ποιοτική πάσα ανάπτυξης της επίθεσης για να διασπάσουν τις γραμμές άμυνας του Ατρόμητου. Κάθε φορά που οι ακραίοι μπακ ή οι κεντρικοί μέσοι οπισθοχωρούσαν για να δεχθούν την μπάλα ήταν στενά μαρκαρισμένοι από τους παίκτες του Ατρόμητου που είχε διαβάσει καλά τις επιλογές ανάπτυξης του Παναθηναϊκού. Και εκεί που χρειαζόταν μια τακτική ενέργεια από τους μεσοεπιθετικούς και τους επιθετικούς του, ο Παναθηναϊκός δεν την έβρισκε, γινόταν στατικός και παρέμενε προβλέψιμος. Διότι αυτά θέλουν ποιοτικούς, στο μυαλό και τα πόδια, ποδοσφαιριστές και πολλή προπόνηση στο τακτικό κομμάτι. Ακόμη και αν έχουν ποιότητα, που δεν το ξέρουμε, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού δεν είχαν πολύ χρόνο για δουλειά με τον νέο προπονητή τους.

Σε αυτές τις περίπου 700 λέξεις που προηγήθηκαν προσπάθησα να αναλύσω πόσο φυσιολογικό είναι αυτό που παρουσιάζει στις πρώτες ημέρες του Λάζλο Μπόλονι ο Παναθηναϊκός - δηλαδή πόσο μεγάλη ζημιά έχει κάνει στον Παναθηναϊκό το αποτυχημένο πείραμα του καλοκαιριού με τον Τσάβι Ρόκα και τον Ντάνι Πογιάτος. Πόσο μεγάλη ζημιά έκανε ο Γιάννης Αλαφούζος με αυτή την αστήρικτη, από την λογική, επιλογή που έκανε το περασμένο καλοκαίρι να εμπιστευθεί έναν τεχνικό διευθυντή που δεν το είχε ξανακάνει ποτέ αυτό - το να στήσει μια ομάδα από την αρχή για λογαριασμό ενός μεγάλου συλλόγου, και κατά συνέπεια έναν πρωτόπειρο και εντελώς άμαθο σε συνθήκες πρωταθλητισμού προπονητή.

Μπορεί να διορθώσει αυτή τη ζημιά ο Λάζλο Μπόλονι; Το κακό είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να το ξέρει αυτό, διότι στην πραγματικότητα αυτό δεν το ξέρει ούτε ο πολύπειρος Ρουμάνος προπονητής. Πρώτα πρέπει να μάθει τους ποδοσφαιριστές του και να καταλήξει σε έναν κορμό που θα τον πείθει ότι μπορεί να συνθέσει μια ανταγωνιστική ομάδα. Κι ύστερα, όταν θα έχει περάσει ο Παναθηναϊκός στην φάση της παγιοποίησης των αλλαγών ο προπονητής θα μπορεί να περάσει στο επόμενο στάδιο, δηλαδή να δουλέψει στις αδυναμίες μιας ομάδας που σήμερα δεν μπορεί να παίξει “αυτόματα” διότι δεν είναι εκπαιδευμένη. Και μόνο τότε θα καταλάβουμε όλοι εμείς, και μαζί ο Παναθηναϊκός, αν ο Ρουμάνος προπονητής μπορεί να είναι αποτελεσματικός στις δεδομένες συνθήκες - δηλαδή σε αυτή την ομάδα, σε αυτό το πρωτάθλημα, με αυτούς τους ποδοσφαιριστές.

Μετά από μια μεταγραφική περίοδο κατά της οποίας την διάρκεια ο Παναθηναϊκός ξόδεψε από αρκετά έως πολλά και πάντως περισσότερα συγκριτικά με τα προηγούμενα καλοκαίρια του, σήμερα δεν ξέρει ούτε τα στοιχειώδη - δηλαδή το αν έχει πάρει καλούς και “επαρκείς” για το επίπεδο του ποδοσφαιριστές. Πρόκειται πραγματικά για “κατόρθωμα”, και για ακόμη μια ιστορία που φωνάζει ότι στο ποδόσφαιρο για να διοικήσεις δεν φτάνουν τα λεφτά - χρειάζεται γνώση και εμπειρία, δηλαδή κάτι παραπάνω από την βασική κατανόηση του ποδοσφαίρου ως άθλημα.

Από την στιγμή της αποχώρησης του Νίκου Νταμπίζα ο Παναθηναϊκός χώρισε με την λογική, τσακώθηκε με την στρατηγική και αποφάσισε να τα κάνει όλα στο πόδι. Κάπως έτσι σήμερα ζει μόνο με την ευχή να σταθεί τυχερός ο Μπόλονι και να διαπιστώσει ότι έχει στα χέρια του κατά τύχη ποδοσφαιριστές που “του κάνουν” για να φτιάξει μια ομάδα ικανή να φτάσει στα playoffs για να διεκδικήσει ευρωπαϊκό εισιτήριο.