Ο Βοτανικός είναι μονόδρομος, αλλά δεν φτάνει για έναν κανονικό Παναθηναϊκό!
- Από φτωχός συγγενής, ο Ερασιτέχνης γίνεται και πάλι μόνιμος πρωταγωνιστής!
- Το ποδοσφαιρικό γήπεδο από μόνο του δεν φτάνει για την επιστροφή στην κανονικότητα
- Το νομικό ζήτημα της Λεωφόρου
- Η τέλεια συμφωνία αν προχωρήσει το μπάσκετ
- Στην Ελλάδα των κορμοράνων και οι κίνδυνοι για χρηματοδότηση και καθυστερήσεις
- ᾽᾽Στον δρόμο για τον φέγγον όρος, εθελουσίως ασκητές᾽᾽...
Αφήσαμε να περάσουν λίγες ημέρες από την ανακοίνωση της υπογραφής του μνημονίου για την Διπλή Ανάπλαση και το γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό για να σχολιάσουμε αυτή την σημαντική εξέλιξη, αν και είπαμε αρκετά στο live chat της Παρασκευής.
Επειδή τα τελευταία πολλά χρόνια ο σύλλογος μαστίζεται από μία τρομερή εσωστρέφεια και όλοι τσακώνονται με όλους, ήθελα πριν γράψω το οτιδήποτε να είμαι σίγουρος πως δεν θα αποτελέσω κομμάτι αυτού του προβλήματος, όπως με τα γραφόμενα μου μπορεί να έχω κάνει κατά το παρελθόν.
Κάποιες φορές σωστά το έπραξα γιατί μερικά πράγματα δεν γίνεται να μένουν ασχολίαστα ειδικά από ανθρώπους που το τελευταίο που τους απασχολούσε είναι ο Παναθηναϊκός και κάποιες φορές λάθος, δεν θα έπρεπε να ρίχνω λάδι στην φωτιά.
Προσοχή: Άλλο η εσωστρέφεια άλλο η επιβεβλημένη κριτική σε πρόσωπα και καταστάσεις. Για να μην τα μπερδεύουμε.
Για αυτό, λοιπόν, και τούτο το κείμενο θα είναι το πρώτο και το τελευταίο που θα σχολιάζει την προοπτική του Βοτανικού για τον Ερασιτέχνη και την ΠΑΕ, το πρώτο και το τελευταίο για την μεγάλη εικόνα επί του θέματος, σε μία συγκυρία πραγματικά ιστορική, όπου η μπάλα το επαναλαμβάνουμε θα πρέπει να παραμείνει χαμηλά, διότι στην Ελλάδα βρισκόμαστε και ο σύλλογος έχει υπογράψει αρκετά μνημόνια συνεργασίας και συναντίληψης για ένα καινούριο γήπεδο.
Πάμε, λοιπόν, να δούμε αν αυτή η συμφωνία, αν αυτό το MoU αποτελεί μια καλή συμφωνία για τον Παναθηναϊκό. Με την απλή, την ψυχρή λογική πέρα από συναισθηματισμούς και όνειρα. Ρεαλιστικά...
Από φτωχός συγγενής, ο Ερασιτέχνης γίνεται και πάλι μόνιμος πρωταγωνιστής!
Ας ξεκινήσουμε από τον Ερασιτέχνη. Που είναι, που βρίσκεται, τι δίνει και τι παίρνει. Αυτή την στιγμή η μάνα του λόχου δεν έχει εγγυημένα έσοδα, ζει από τις χορηγίες και τις δωρεές, τα τμήματα είναι χωρισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ο σύλλογος πληρώνει ενοίκια.
Όσα τμήματα έχουν παραμείνει στην Λεωφόρο λειτουργούν κάτω από δύσκολες συνθήκες σε ένα απαρχαιωμένο περιβάλλον. Δεν έχει κανένα εγγυημένο έσοδο ο Α.Ο, μιας και η ΠΑΕ εδώ και δύο χρόνια έχει επιστρέψει στο ΟΑΚΑ, κάτι που πιθανότατα θα αλλάξει την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο.
Αν υλοποιηθεί το πρότζεκτ της διπλής Ανάπλασης, ο Ερασιτέχνης θα γίνει οικονομικά αυτόνομος και θα έχει τα έσοδα εκείνα που θα τον κάνουν ξανά πρωταγωνιστή σε όλα τα σπορ και φυσικά σύγχρονες εγκαταστάσεις. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανθρώπων του αυτό το πόσο θα αγγίζει ακόμα και τα 4 εκατομμύρια ευρώ ετησίως!
Η μάνα του λόχου, λοιπόν, αν υλοποιηθεί το πρότζεκτ:
- Θα λαμβάνει ενοίκιο από την ΠΑΕ και ποσοστό επί των εισιτηρίων.
- Θα λειτουργεί σε σύγχρονα γήπεδα, άρα θα μπορέσει να αυξήσει την δεξαμενή των νεαρών αθλητών του και ταυτόχρονα τα έσοδά του από τις ακαδημίες.
- Δεν θα έχει λειτουργικά έξοδα, καθώς θα τα αναλάβει η ΠΑΕ με τον δήμο.
- Από τα έσοδα που θα του αποφέρει το γήπεδο, θα μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό σε όλα τα αθλήματα.
Με λίγα λόγια, η ζωή του Α.Ο αλλάζει, γίνεται καλύτερη, ξεφεύγει από την αβεβαιότητα των τελευταίων ετών, η οποία... έσπασε μόνο κατά την διετία της διοίκησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Το ποδοσφαιρικό γήπεδο από μόνο του δεν φτάνει για την επιστροφή στην κανονικότητα
Πάμε τώρα και σε αυτό που καίει και τον περισσότερο κόσμο, καλώς ή καλώς. Στο ποδόσφαιρο. Υπάρχει η εντύπωση πως με την ανέγερση του γηπέδου στον Βοτανικό, ο Παναθηναϊκός θα... εκτοξευθεί και αυτό θα είναι αρκετό για να επιστρέψει στην κανονικότητα. Λάθος. Μεγάλο. Κανένα γήπεδο από μόνο του δεν άλλαξε την ζωή ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου, κανένα κτίριο, καμία εγκατάσταση. Όχι μόνο σε καθαρά αθλητικό επίπεδο αλλά και σε οικονομικό. Οι διοικήσεις με όραμα και οι ομάδες με στόχους υψηλούς γεμίζουν τα γήπεδα, όχι το όμορφο περιτύλιγμα.
Τα κύρια έσοδα ενός γηπέδου προέρχονται από τα εισιτήρια. Απλά και διαρκείας. Ένα 70%. Και ένα 30% από τις εμπορικές χρήσεις. Μικρή παρένθεση: Θα είναι πάρα πολύ σημαντικό στην διμερή συμφωνία με τον δήμο, ο Παναθηναϊκός να μπορέσει να πάρει τα έσοδα από την ονοματοδοσία(ένα πολύ μεγάλο ποσό θα προκύψει από εκεί) και φυσικά από τις σουίτες, όπως και την εκμετάλλευση του γηπέδου όταν δεν θα γίνονται αγώνες, για παράδειγμα συναυλίες ή εκδηλώσεις. Τα μαγαζιά που θα υπάρχουν στο ισόγειο θα ανήκουν στο δημόσιο και τον δήμο και ως έσοδο είναι μικρότερο από τα προαναφερόμενα, τα οποία θα πρέπει να εξασφαλίσει στην τελική συμφωνία το Τριφύλλι.
Από κει και πέρα, το θέμα είναι τι θα συμβεί με το μεγάλο έσοδο. Τα εισιτήρια. Θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο πως τουλάχιστον την πρώτη χρονιά και ο αριθμός των διαρκείας θα είναι μεγάλος και ο μέσος όρος των εισιτηρίων.
Δυστυχώς η οπαδική παιδεία των Ελλήνων φιλάθλων δεν έχει καμία σχέση με εκείνη στο εξωτερικό και κυρίως στην Αγγλία και την Γερμανία. Εδώ περισσότερο αγαπάμε τις επιτυχίες των συλλόγων και λιγότερο τους ίδιους τους συλλόγους. Εδώ δεν θα γεμίσει το γήπεδο σε ένα μη εμπορικό παιχνίδι. Το 2010 στην χρονιά του νταμπλ του Παναθηναϊκού, στα ντέρμπι είχε 40-50.000 και στα... απλά παιχνίδια ούτε τους μισούς.
Άρα, λοιπόν, για να είναι το γήπεδο μία σημαντική πηγή εσόδων(η πρόβλεψη που υπήρχε το 2008 έκανε λόγο για καθαρά 12 εκατομμύρια ενώ προσαρμοσμένη στο σήμερα περίπου στα 8 εκατομμύρια), θα πρέπει να είναι γεμάτο. Και για να είναι γεμάτο, θα πρέπει το θέαμα που θα προσφέρεται στον αγωνιστικό χώρο να είναι αντάξιο του Παναθηναϊκού και του μεγέθους του.
Αν βάλουμε σε μια μηχανή του χρόνου, την φετινή σεζόν που κάνει το Τριφύλλι σε πέντε χρόνια από σήμερα ή την προηγούμενη διετία, πόσο κόσμο θα είχε στο στολίδι του Βοτανικού; 10.000; Μπορεί να λέμε και πολλούς.
Για να μπορέσει το γήπεδο να γίνει ένα τεράστιο οικονομικό όπλο, που καλώς ή κακώς τα λεφτά είναι εκείνα που μαζί με την οργάνωση και την τεχνογνωσία σε αλλάζουν επίπεδο, θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να είναι ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ.
Να πατήσει το χορτάρι του νέου γηπέδου ως πρωταγωνιστής και όχι ως κομπάρσος που είναι επί των ημερών του Γιάννη Αλαφούζου, ο οποίος μπορεί να πιστωθεί ένα μικρό κομμάτι της προόδου που έγινε μέχρι σήμερα στην υπόθεση, λόγω των εξαιρετικών σχέσεων που διατηρεί με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Μπορεί να συμβεί αυτό με τον Αλαφούζο στο τιμόνι; Πολύ αμφιβάλλω, αυτό μας έχει διδάξει η παρουσία του στον σύλλογο. Όταν εννιά χρόνια δεν έχεις μάθει από τα λάθη σου, είναι πιθανό να αλλάξεις στα δέκα ή τα δεκαπέντε; Δύσκολο.
Οπότε στα χρόνια που θα μεσολαβήσουν μέχρι να μετακομίσει ο Παναθηναϊκός στον Βοτανικό(όταν και αν με το καλό), το καλύτερο σενάριο για τον σύλλογο, θα ήταν να έχει προκύψει και αλλαγή ιδιοκτησίας. Ξεκάθαρα πράγματα...
Η μετάβαση από το ΟΑΚΑ και την Λεωφόρο σε ένα καινούριο γήπεδο, αποτελεί για το κλαμπ μεγάλη αναβάθμιση στις εγκαταστάσεις. Εκσυγχρονισμό. Αυτό, ναι. Ισχύει. Όμως, για να γίνει το γήπεδο αφετηρία εκτόξευσης, θα πρέπει η διοίκηση του συλλόγου να είναι αντάξια του Παναθηναϊκού και της ελπίδας που δημιουργεί η κατασκευή ενός νέου γηπέδου.
Το νομικό ζήτημα της Λεωφόρου
Πάμε παρακάτω. Η αρχική συμφωνία, λοιπόν, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω δεδομένα είναι καλή. Θα πρέπει, βέβαια, να δούμε και τι θα προκύψει από τις διμερείς συμφωνίες για να είμαστε απόλυτα σίγουροι. Σε αυτό το σημείο, να πούμε το εξής:
Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να πετύχει ακόμη καλύτερο deal; Δηλαδή να του ανήκει ολοκληρωτικά το γήπεδο και να μην του παραχωρηθεί για 99 χρόνια; Να έχει όλες τις εμπορικές χρήσεις, εντός και εκτός γηπέδου; Φυσικά. Πως; Αν είχε ένα ξεκάθαρο χαρτί, το οποίο θα αποδείκνυε πως η Λεωφόρος νομικά του ανήκει. Εκεί νομίζω, η ιστορία θα ήταν διαφορετική εδώ και πολλά χρόνια, αλλά να μην την ανοίξουμε άλλο την κουβέντα.
Αυτό το χαρτί, λοιπόν, δεν υπάρχει. Ούτε και το ανάποδο φυσικά, ένα χαρτί που να λέει πως δεν του ανήκει. Είναι ένα ζήτημα που θα μπορούσε να λυθεί οριστικά μόνο στα δικαστήρια, έπειτα από πολλά χρόνια και χωρίς εξασφαλισμένο το επιθυμητό αποτέλεσμα για τον Παναθηναϊκό. Όλες οι διοικήσεις του Α.Ο τα τελευταία εκατό... χρόνια προσπάθησαν να το ξεκαθαρίσουν. Όλες διαπίστωσαν πως δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ακόμη και εκείνη του Θανάση Γιαννακόπουλου, και έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Η τέλεια συμφωνία αν προχωρήσει το μπάσκετ
Με τα δεδομένα αυτά, γιατί πάντα πρέπει να κοιτάμε τι έχουμε στα χέρια μας και όχι... τι θα θέλαμε να έχουμε, η συμφωνία θα γίνει τέλεια, αν προχωρήσει και το γήπεδο του μπάσκετ. Αν φτάσει στο επίπεδο που είναι τώρα η Διπλή Ανάπλαση, δηλαδή θωρακισμένη νομικά και πολεοδομικά και προχωρήσει στην υλοποίηση του, τότε ο Παναθηναϊκός θα έχει πάρει το καλύτερο δυνατό από την παραχώρηση της Λεωφόρου και θα έχει δημιουργήσει μια Πολιτεία που παρόμοια της δεν υπάρχει στην Ελλάδα, ούτε καν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση, αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο για να προχωρήσουν στην Ελλάδα και θα πρέπει το κράτος να δείξει την ίδια βούληση και επιθυμία που δείχνει για το υπόλοιπο πρότζεκτ.
Στην Ελλάδα των κορμοράνων και οι κίνδυνοι για χρηματοδότηση και καθυστερήσεις
Η υπογραφή του MoU ήταν απλή η αρχή. Το πρώτο βήμα σε έναν μαραθώνιο. Ζούμε στην Ελλάδα των κορμοράνων, του Ελληνικού, σε μια χώρα όπου η γραφειοκρατία έχει στερήσει στον τόπο μια σειρά από σημαντικά έργα, ζούμε σε μία χώρα, όπου το κράτος αρκετές φορές μπορεί να έχει καλές προθέσεις αλλά λόγω προχειρότητας ή συμφερόντων που επιβάλλονται να τα κάνει... θάλασσα.
Για αυτό κάτω η μπάλα και βήμα βήμα. Αυτή την στιγμή δεν έχει γίνει τίποτα. Μόνο, επαναλαμβάνουμε, η αρχή. Πολύς κόσμος ρωτάει που μπορεί να κολλήσει το έργο.
Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι είναι οι εξής:
1) Η Διπλή Ανάπλαση θα αντλήσει το μεγαλύτερο κομμάτι των χρημάτων από το ταμείο ανάκαμψης. Όταν συσταθεί το ταμείο ανάκαμψης από την Ε.Ε, διότι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει και το καθυστερεί το βέτο της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, θα πρέπει να εγκριθεί το πρότζεκτ για να εκταμιευθούν τα λεφτά.
Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλούν με απόλυτη σιγουριά και μένει να φανεί στην πράξη. Πάντως, ο φάκελος που θα κατατεθεί θα πρέπει να είναι απόλυτα καλυμμένος για να πάρει την έγκριση ενώ το ταμείο ανάκαμψης έχει το δικαίωμα να... κόψει την χρηματοδότηση, να μην την εγκρίνει, προτάσσοντας για παράδειγμα την ανάγκη υλοποίησης έργων υποδομής που αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, τελοσπάντων έργων άμεσης προτεραιότητας.
2) Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει ο κίνδυνος προσφυγών. Σε αυτή την φάση ο μεγαλύτερος κίνδυνος καθυστέρησης και όχι μη υλοποίησης, μπορεί να προκύψει από τον διαγωνισμό που θα κάνει ο δήμος για τον κατασκευαστή του γηπέδου του ποδοσφαίρου. Εκεί υπάρχει πάντα η πιθανότητα οι εταιρίες που δεν επιλέχθηκαν να κάνουν ενστάσεις κατά του αποτελέσματος και να... μπλέξεις. Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία.
᾽᾽Στον δρόμο για τον φέγγον όρος, εθελουσίως ασκητές᾽᾽...
Για να το κλείσουμε:
Όσοι από εσάς μου κάνετε την τιμή να με διαβάζετε όλα αυτά τα χρόνια στο Gazzetta.gr, προφανώς και ξέρετε την αδυναμία που έχω στην Λεωφόρο, στο σπίτι, την ψυχή, την καρδιά του συλλόγου. Έχω αναμνήσεις με αγαπημένα μου πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια στην ζωή, έχω ζήσει, όπως όλοι μας στιγμές μοναδικές, σε ένα γήπεδο, το οποίο σε κάνει να ανατριχιάζεις και μόνο που περνάς απέξω.
Αναμνήσεις που για εμένα ξεκινούν από το μακρινό 1992, όταν και πατούσα το χορτάρι ως πιτσιρικάς σε μία τελετή λήξης της σεζόν με τις σχολές Ρότσα, συνεχίστηκαν σε κάθε πιθανή και απίθανη θύρα εντός του γηπέδου ως οπαδός και καταλήγουν στα δημοσιογραφικά, στο μπαλκόνι από πάνω και την αγαπημένη θύρα 11, επειδή δεν με... χωρούσε ποτέ το μπουθ, δεν μπορούσα να εκφραστώ.
Το να έφτιαχνε ο Παναθηναϊκός το δικό του σύγχρονο γήπεδο στην Λεωφόρο, ακόμα και η προοπτική της ολικής ανακατασκευής, θα ήταν το ιδανικότερο σενάριο, το όνειρο αν θέλετε. Το δικό μου. Και λογικά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των φίλων του Τριφυλλιού.
Μπορεί να συμβεί; Με τις υπάρχουσες συνθήκες, για την ακρίβεια με τις συνθήκες των τελευταίων πολλών ετών, όχι. Ξέχωρα από τα πολεοδομικά και την διαχρονική έλλειψη πολιτικής βούλησης, η οποία δεν αναγνωρίζει ως ιδιοκτήτη του γηπέδου τον Παναθηναϊκό , υπάρχουν τα χρήματα; Όχι.
Θα υπάρξουν στο μέλλον; Μπορεί κανείς να αφήσει τα χρόνια να περνούν, στην προοπτική του να βρεθεί κάπου, κάπως, κάποτε, ένας... τρελός που θα ρίξει πενήντα- εκατό εκατομμύρια ευρώ και θα χτίσει ένα παλάτι στον Παναθηναϊκό εκεί που του πρέπει και θα έχει παράλληλα την δύναμη να διαλύσει όποιον του πάει κόντρα; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι.
Η τελευταία μαύρη δεκαετία, όσα ακολούθησαν δηλαδή από το νταμπλ του 2010 και μετά(τι βολικά που έρχονται καμιά φορά τα πράγματα για κάποιους ε;), τα χρόνια της υπομονής κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσουν. Ο σύλλογος βρίσκεται στα τάρταρα, ο... τρελός που λέγαμε και πιο πάνω δεν έχει εμφανιστεί, οπότε έστω και με τεράστιο πόνο ψυχής και παράλληλα μια μεγάλη ελπίδα, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να προχωρήσει παρακάτω, για να έχει πιθανότητες να επιστρέψει στην κανονικότητα που απαιτεί το μέγεθος του, να έχει ελπίδες για να γίνει ο Παναθηναϊκός που όλοι ονειρευόμαστε. Ενωμένος.
Η Λεωφόρος μπορεί να μην γίνει το παντοτινό σπίτι του Παναθηναϊκού αλλά μπορεί να γίνει το στοιχείο εκείνο που θα κάνει την διαφορά και θα επαναφέρει τον σύλλογο στην ζωή!
Μέχρι, την στιγμή όμως, που ο Παναθηναϊκός όταν αν και εφόσον όλα πάνε... δεξιά και μετακομίσει στον Βοτανικό, θα πρέπει να επιστρέψει στην Λεωφόρο. Στο σπίτι του.
Δεν το συζητάμε καν αυτό. Για να ακουστεί και πάλι το ρεφρέν του τραγουδιού ῎Χούλιγκαν᾽᾽ του Ορφέα Περίδη που αναφέρουμε στον μεσότιτλο, για να ζήσει ακόμη μερικές μεγάλες στιγμές εκεί που γιγαντώθηκε, για να μπορέσει να αποχαιρετίσει αυτό το γήπεδο, τον ΝΑΟ, όπως του αρμόζει, ως πρωταθλητής.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
