Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται... χθες τεχνικό διευθυντή για να μην χαθεί τελείως η μπάλα με τον Μπόλονι

Τα είδαμε όλα (από τον Λάζλο Μπόλονι) χθες στο Γ. Καραϊσκάκης. Ενας προπονητής ο οποίος πασιφανώς δεν πιστεύει στις δυνατότητες των παικτών του παρέταξε έναν Παναθηναϊκό με εσωτερικό μέσο («οκτάρι») τον Καρλίτος, αριστερό χαφ τον ακραίο μπακ Χουάνκαρ και στημένο με στυλ... αμυντικό και σχήμα «βούτυρο στο ψωμί» του Πέδρο Μαρτίνς. Σε ένα «μπασταρδεμένο» 4-3-3 που δεν είχε δοκιμάσει μ' αυτούς τους παίκτες σ' αυτούς ακριβώς τους ρόλους κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.

Παρουσίασε στο πρώτο ημίχρονο έναν Παναθηναϊκό θλιβερό. Μια ομάδα που μπήκε στο παιχνίδι λες και επρόκειτο να αντιμετωπίσει τη μικτή Λίβερπουλ – Μπάγερν – Ρεάλ Μαδρίτης. Με τη διαφορά ότι ο Ντρέγκερ δεν είναι ο Ντάνι Αλβες, ο Ραντζέλοβιτς δεν είναι ο Σαλάχ, ο Φορτούνης δεν είναι ο Λεβαντόφσκι και η καλύτερη τριάδα μέσων του πρωταθλήματος αποτελείται από τους Εμβιλά – Μπουχαλάκη – Καμαρά. Οχι από Βαϊνάλντουμ – Γκορέτσκα - Κρόος.

Ο ΜΑΡΤΙΝΣ ΝΙΚΗΣΕ ΕΥΚΟΛΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΜΕ ΑΠΛΟ ΣΧΕΔΙΟ

Ο Ολυμπιακός εφάρμοσε στο α' μέρος... ό,τι μπορούσε να εφαρμόσει. Ηταν σαφές ότι θα προσπαθούσε να πιέσει όσο το δυνατόν περισσότερο με τους εξτρέμ και τους χαφ του τον Παναθηναϊκό στην πρώτη ζώνη, ότι θα έριχνε το βάρος στην αριστερή πλευρά (με Ραφίνια - «Μπούχα» - Μασούρα), ότι θα προσπαθούσε να πάρει το προβάδισμα και να «διαχειριστεί», ενδεχομένως και με οικονομία δυνάμεων, το υπέρ του σκορ.

Η αδυναμία του Παναθηναϊκού να βρει επιλογές στον κεντρικό άξονα (αναμενόμενο, αφού έπαιζε με... δέκα παίκτες λόγω της ανυπαρξίας του Καρλίτος στη συγκεκριμένη θέση του «μέσα δεξιά») και στην αριστερή πτέρυγα (ο Χουάνκαρ δεν είχε ρυθμό για να παίξει ως εξτρέμ μετά από σχεδόν δύο μήνες απουσίας) άφησε τους Πράσινους με.... μία και μοναδική απειλή. Δεδομένου ότι ο Μακέντα δεν είναι ούτε ταχύτερος ούτε πιο δυναμικός από Σισέ – Σεμέδο (άρα μπορεί να απειλήσει μόνο σε «σετ» παιχνίδι και σε φάση κατοχής μπάλας από τον Παναθηναϊκό), απέμεινε μόνο ο Χατζηγιοβάνης. Ενας παίκτης ο οποίος εκτός του ότι είναι ο ταχύτερος της ομάδας του και παρουσιάζεται εσχάτως βελτιωμένος στην εκτέλεση στατικών φάσεων (κόρνερ), τυγχάνει να είναι και από τους λίγους με τόσες αντοχές. Ε, αυτόν τον παίκτη ο Μπόλονι τον αντικατέστησε στο δεύτερο μέρος για να βάλει τον Βιγιαφάνιες σε θέση εξτρέμ (αντί να βγάλει έναν εκ των Καρλίτος – Μακέντα).

ΤΟ ΜΑΤΣ ΑΛΛΑΞΕ... ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ

Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε μεταμορφωμένος στο β΄ με και δίχως Χατζηγιοβάνη. Μεταμορφωμένος... συμπτωματικά. Λόγω της υποχρεωτικής αλλαγής του Σένκεφελντ (διάστρεμμα σύμφωνα με την ενημέρωση της ΠΑΕ), η οποία έφερε τον Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο στον αγωνιστικό χώρο. Δηλαδή έναν μέσο με προβλήματα στο passing game και με μεγάλα περιθώρια βελτίωσης της τεχνικής του, έναν χαφ που όμοιό του, όμως, δεν διαθέτει ο Παναθηναϊκός. Δηλαδή έναν μέσο με τέτοιο δυναμισμό, με τόσα τρεξίματα, με καταπληκτικό για την ηλικία του σωματότυπο, σωστό και πειθαρχημένο τακτικά και... ατρόμητο στα τάκλιν και τα μαρκαρίσματα. Ο Αλεξανδρόπουλος ήταν στο β΄ μέρος για τον Παναθηναϊκό Εμβιλά και Καμαρά μαζί! Και τους... κατάπιε όλους στη μεσαία γραμμή, έχοντας δίπλα του το στήριγμα του έμπειρου Μαουρίσιο και πίσω του τη «σιγουριά» του Κουρμπέλη, με τον οποίο συνδυάζονταν στο «πάνω – κάτω» κατέβασμα της μπάλας με κλειστά μάτια.

Τα μαρκαρίσματα, η πίεση, τα κλεψίματα και οι δεύτερες μπάλες που κέρδιζε ο Αλεξανδρόπουλος έδωσαν «ανάσες» στον εξαφανισμένο στο πρώτο μέρος Μαουρίσιο, ο Σαβιέρ ως χαφ υποστήριζε θαυμάσια τον αεικίνητο Ζαγαρίτη, οι μέσοι του Ολυμπιακού φαίνονταν εξαντλημένοι μετά το pressing του α΄ μέρους, όσοι μπήκαν ως αλλαγές βοήθησαν ελάχιστα τους Ερυθρόλευκους, ο Παναθηναϊκός έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι τους γηπεδούχους. Εχασε τέσσερις σημαντικές ευκαιρίες και αποχώρησε για ακόμα μια φορά ηττημένος από το Φάληρο. Λόγω της φοβικής αντιμετώπισης του Μπόλονι στο αρχικό πλάνο, λόγω της αστοχίας των παικτών στο β΄ μέρος.

ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ

Ναι, ισχύει αυτό που ισχυρίζονται πολλοί από χθες για τον Παναθηναϊκό: να αποτελέσει «οδηγό» για τη συνέχεια του πρωταθλήματος η απόδοση του β' 45λεπτου. Ομως, από την άλλη πλευρά, τα διαδοχικά «περιστατικά» με διαφορετικού «τύπου» παίκτες (Μακέντα, Χατζηγιοβάνης, Χουάνκαρ, ίσως κι άλλα, τα οποία δεν έχουν αναδυθεί στο αφρό της δημοσιότητας από τα άδυτα του Κορωπίου και των αποδυτηρίων) καταδεικνύει ότι το πρόβλημα στη σχέση προπονητή – ποδοσφαιριστών είναι ορατό. Είναι δεδομένο. Και δεν είναι ευδιάκριτο ακόμα αν έγκειται στον χαρακτήρα του Μπόλονι ή στην αμφισβήτηση κάποιων από τις επιλογές του.

Τα στελέχη της ΠΑΕ και οι διοικούντες ξέρουν καλύτερα από εμάς όλα τα περιστατικά και τις τριβές. Και έχουν δύο δρόμους μπροστά τους: α) αν ο Γιάννης Αλαφούζος επιμείνει στο «ο Μπόλονι έχει την απόλυτη εξουσία» δόγμα αυτών των... εβδομάδων, να οργανώσουν μια ειλικρινή ανοιχτή συζήτηση κόουτς – παικτών ώστε η κάθε πλευρά να εκφράσει ανοιχτά και καθαρά τα παράπονά της και να συνεχίσουν γνωρίζοντας πλέον η καθεμιά τα όρια της άλλης β) να προσανατολιστούν σε άμεση πρόσληψη τεχνικού διευθυντή.

Αυτή, η δεύτερη επιλογή, μοιάζει και η πιο λογική. Ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε ήδη να έχει βρει και να έχει συμφωνήσει με τον διάδοχο του Τσάβι Ρόκα. Οχι μόνο για να αξιολογεί παίκτες και προπονητή, όχι μόνο να «κρατά τα γκέμια» στο εσωτερικό της ομάδας, αλλά και για να επιληφθεί και των μεταγραφικών ζητημάτων. Διότι έτσι όπως πορεύεται ο Παναθηναϊκός, όχι μόνο θα συνεχίσει να υποπίπτει σε γκάφες του στυλ «εκτός 22άδας ο Μπουζούκης – αριστερός χαφ ο... Χουάνκαρ (!!!!)», αλλά θα κάνει και 2-3 μεταγραφές του Μπόλονι και όταν φύγει ο Ρουμάνος κόουτς θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος...