Η γενιά του 2001 γεννά ελπίδες

Για πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού ήταν ο Λούκας Βιγιαφάνιες αυτός που έκανε τη διαφορά και ο Αϊτόρ η «ευχάριστη έκπληξη» του αγώνα εναντίον του Παναιτωλικού. Οντως ο Αργεντινός πλούτισε με φαντασία, πάθος και δημιουργικότητα για 50-60 λεπτά το παιχνίδι της ομάδας του. Οντως ο 24χρονος Ισπανός εξτρέμ φώναξε για πρώτη φορά «παρών»! Ομως μάλλον μεγαλύτερη σημασία έχει για τον Παναθηναϊκό η παρουσία των δυο 19χρονων. Ναι, το 2001 είναι γεννημένος και ο Βασίλης Ζαγαρίτης και ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος...

TO «ΒΑΠΤΙΣΜΑ» ΜΕ ΔΩΝΗ, Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΕ ΜΠΟΛΟΝΙ

Στην Κ-19 ο Ζαγαρίτης ήταν για δύο χρόνια ο βασικός αριστερός εξτρέμ. Ο Νίκος Νταμπίζας «διέγνωσε» πως στη συγκεκριμένη θέση είχε πεπερασμένο «ταβάνι». Ότι είχε ταλέντο, σωματότυπο, έκρηξη, δύναμη, αλλά δύσκολα θα αγωνιζόταν σε υψηλό επίπεδο ως εξτρέμ. Και ο Γιώργος Δωνης έδωσε πέρυσι την πρώτη ευκαιρία στον «Ζάγα», ο οποίος πέρυσι αγωνίστηκε σε ένα ματς της regular season και πήρε πολύ περισσότερο χρόνο στα play offs, όταν είχε αποχωρήσει ο Ινσούα.

Εφέτος, μετά τη φυγή του Εμάνοευλ Ινσούα, δεν του έδειξε εμπιστοσύνη αρχικά ο Ντάνι Πογιάτος. Παρά την απουσία του Χουάνκαρ, είχε τον στόπερ Φάνη Μαυρομάτη βασικό αριστερό μπακ στην πρεμιέρα της Τρίπολης. Πρώτη φορά ο Ζαγαρίτης αγωνίστηκε ως βασικός με τον Σωτήρη Συλαϊδόπουλο στον πάγκο, εναντίον του ΟΦΗ. Και… εκμεταλλευόμενος την απουσία του Χουάνκαρ, δεν βγήκε ποτέ από την ενδεκάδα. Ούτε όταν επέστρεψε ο Ισπανός, στο ντέρμπι εναντίον του Ολυμπιακού, όπου «έλαμψε», πριν από τη θετικότατη παρουσία του στον αγώνα με τον Παναιτωλικό. Με τον Μπόλονι έχει μια τεράστια ευκαιρία και όλα εξαρτώνται από τον ίδιο διότι έχει τεράστια περιθώρια εξέλιξης και βελτίωσης.

Το όνομα του Αλεξανδρόπουλου στη μικρή κοινότητα των ανθρώπων του ποδοσφαίρου που ασχολούνται με τα αναπτυξιακά κλιμάκια, ήταν γνωστό εδώ και 4-5 χρόνια. Το ευρύ κοινό, τα media και οι φίλαθλοι, τον γνώρισαν πέρυσι, όταν με τον Γιώργο Δώνη στον πάγκο ο νεαρός πήρε 10 συμμετοχές στο πρωτάθλημα (3 στη regular season και 7 στα play offs). Θα μπορούσε να είχε ακόμα μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής αν δεν είχε αποκτηθεί ο Ανουάρ ως δανεικός τον περασμένο Ιανουάριο (ο Αγιούμπ ήρθε, αλλά ελάχιστα αγωνίστηκε πέρυσι…).

Και «εξάρι», αλλα κυρίως «οκτάρι» ο Αλεξανδρόπουλος έκανε την καλύτερη εμφάνισή του με την πράσινη φανέλα ως «αλλαγή», στο β΄ ημίχρονο της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό, αν και είχε δείξει από πέρυσι τα «δόντια» του με πολύ καλή εμφάνιση, με τον ΠΑΟΚ. Εναντίον της καλύτερης μεσαίας τριπλέτας του ελληνικού πρωταθλήματος, αυτή των Εμβιλά - Καμαρά – Μπουχαλάκη. Ηταν από τους κορυφαίους και στο ματς με τον Παναιτωλικό, στο οποίο έτρεχε και για τον εξαντλημένο Μαουρίσιο... Εχει παίξει σε επτά ματς εφέτος και αν θέλει να καθιερωθεί σε υψηλό επίπεδο πρέπει να βελτιωθεί στην κατοχή/κυκλοφορία της μπάλας, στις αντιδράσεις του, στο passing game. Όλα τα υπόλοιπα τα διαθέτει. Και δίπλα σε Μαουρίσιο – Κουρμπέλη έχει μια σούπερ ευκαιρία διότι διαθέτει χαρακτηριστικά τα οποία δεν βρίσκεις σε άλλο χαφ του Τριφυλλιού: ένταση, τρεξίματα, κλεψίματα, κάθετη κίνηση.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΤΗΚΑΝ

Πέραν πάντως της ατομικά καλής εμφάνισης 4-5 παικτών στο ματς με τον Παναιτωλικό (σημαντικό και το πρώτο γκολ του Μακέντα μετά από ενάμιση μήνα), ο Παναθηναϊκός παρουσίασε αρκετά ανησυχητικά δείγματα ενόψει των ντέρμπι με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και της «ενδιάμεσης» των ντέρμπι εντός έδρας αναμέτρησης με τον καλοδουλεμένο ΠΑΣ Γιάννινα.

Ητοι...

• Δεύτερο σερί ματς με κακή απόδοση του Μαουρίσιο. Και μάλιστα σε ματς πολύ χαμηλού ρυθμού. Ο Μπόλονι τον έχει χρησιμοποιήσει και στα έξι παιχνίδια του στον πάγκο: έξι 90λεπτα! Too much για έναν παίκτη ο οποίος το καλοκαίρι γυμναζόταν μαζί με τον φίλο του, Βιεϊρίνια, σε ερασιτεχνική ομάδα! Δεν του έδωσε ανάσες ούτε προχθές, με «τελειωμένο» το ματς από το 43'... Και τώρα πια, στα ντέρμπι, δεν έχει την πολυτέλεια να τον ξεκουράσει...
• Προβλήματα που δεν φάνηκαν με την άναρχη κίνηση του Βιγιαφάνιες, ο οποίος έπαιζε όπως ήθελε, όπου ήθελε. Με τον Παναιτωλικό και τη Λαμία... όλα καλά. Στα ντέρμπι όμως; Στα δύσκολα ματς; Δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπι ο Αργεντινός, αυτό το ξέρουμε. Ομως σχεδόν σε όλο το β' μέρος έκανε οικονομία δυνάμεων και σε όλο το ματς άφηνε ακάλυπτη την αριστερή πτέρυγα. Για να μην μιλήσουμε για τα νεύρα του (με διαιτητή, αντιπάλους, συμπαίκτες) που καλείται να τα περιορίσει προτού γίνει «εύκολος στόχος»...
• Οι δυο στόπερ Σένκεφελντ και Πούγγουρας δίσταζαν να πάρουν μέτρα σε φάση ανάπτυξης. Χωρίς εμφανείς αιτίες. Λόγω κόπωσης; Λόγω ανασφάλειας; Πάντως όχι λόγω σχετικής οδηγίας του Μπόλονι... Από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο Παναθηναϊκός τελείωσε το πρώτο ημίχρονο με μία τελική προσπάθεια και δύο γκολ.
• Ο Καρλίτος ήταν εξαφανισμένος ως σέντερ φορ, με εξαίρεση την ωραία πάσα στον Ζαγαρίτη πριν από τη σέντρα από την οποία προήλθε το 2-0 με αυτογκόλ του Λιάβα και τη φάση του ακυρωθέντος γκολ του Αϊτόρ στο β' μέρος. Λογικό, δεδομένου ότι οι συνεργασίες του με Μακέντα – Βιγιαφάνιες ήταν ελάχιστες. Και οι τρεις μαζί δύσκολα θα «χωρέσουν» στα ντέρμπι...
• Ελειπε ο Χατζηγιοβάνης και με εξαίρεση τα overlaps του Ζαγαρίτη, σποραδικά ανεβάσματα του Σάντσες και την ένταση που κατέθεσε για 60 λεπτά ο Αλεξανδρόπουλος (πρώτη φορά αγωνίστηκε για 90 λεπτά), ο Παναθηναϊκός φαινόταν να τρέχει με... δευτέρα συγκριτικά με την «πέμπτη» που είχε βάλει στο β΄ μέρος εναντίον του Ολυμπιακού στο «Γ. Καραϊσκάκης»! Αργός στη σκέψη, αργός στις κινήσεις και τις αντιδράσεις, πάλι καλά για το Τριφύλλι που υπήρχαν 3-4 παίκτες οι οποίοι δεν ζητούσαν τη μπάλα στα πόδια και προσπαθούσαν για ανακτήσεις κατοχής...

Ο ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΦΑΚΟΣ ΕΝΟΨΕΙ ΑΕΚ

Ολα αυτά δεν εμπόδισαν τον Παναθηναϊκό να πάρει μια νίκη εύκολη και χαλαρή, καθώς η εικόνα του αντιπάλου του ήταν αποκαρδιωτική. Νίκησε όπως είχε επικρατήσει επί της Λαμίας και του Απόλλωνα. Με γκολ στην πρώτη του ευκαιρία (για την ακρίβεια με τον Απόλλωνα δεν είχε χρειαστεί ευκαιρία, σκόραρε με πέναλτι ο Χατζηγιοβάνης). Αυτό το εύκολο τρίποντο που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός, σε συνδυασμό με κάποιους υπερβολικούς «διθυράμβους» για Βιγιαφάνιες – Αϊτόρ και Ζαγαρίτη – Αλεξανδρόπουλο προκαλούν προφανείς κινδύνους ενόψει του ματς με την ΑΕΚ.

Αν στον Παναθηναϊκό θεωρήσουν κάποιοι ότι αυτή η πληρέστατη από τη μέση και μπροστά Ενωση, η πιεσμένη και με... έναν στόχο πια ΑΕΚ, θα είναι πιο «βατή» αντίπαλος συγκριτικά με τον ελλιπέστατο Ολυμπιακό του Φαλήρου, θα διαπράξουν μέγα σφάλμα! Η πλήρης ΑΕΚ, ακόμα και στο άδειο ΟΑΚΑ, θα είναι την Κυριακή πιο δύσκολη αντίπαλος για τους Πράσινους. Η εικόνα των στελεχών του και του προπονητικού τιμ μετά από τη νίκη επί του Παναιτωλικού θα πρέπει να «καθαρίσει». Να μην λειτουργήσει ως παραμορφωτικός φακός.

Διότι η αλήθεια είναι ότι για να μειωθεί η απόσταση από τον Αρη και για να αρχίσουν όλοι στο ποδοσφαιρικό τμήμα να πιστεύουν περισσότερο σε όλους χρειάζεται και κάποια «υπέρβαση». Στο Φάληρο χάθηκε τεράστια ευκαιρία, έχει επιπλέον δύο ευκαιρίες για μια τέτοια «υπέρβαση» ο Παναθηναϊκός στις δυο αναμετρήσεις με τους «Δικέφαλους» έως τη λήξη του πρώτου γύρου...