Κωνσταντόπουλος στο gazzetta.gr: «Εχουμε καλή ομάδα, θα το δείτε»

Ηταν ο «Αγνωστος Χ» των play out του περσινού πρωταθλήματος, όταν και… εισέβαλε απότομα στην ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα. Ο λόγος για τον Απόστολο Κωνσταντόπουλο, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών, 11 μηνών και 4 ημερών, ανήλικος γαρ, ντεμπουτάρισε στη μεγάλη κατηγορία με τη φανέλα του Παναιτωλικού, βρήκε δίχτυα στο ματς με τον Ατρόμητο και έκτοτε καθιερώθηκε με τα «καναρίνια», ενώ έγινε μόνιμος και στις κλήσεις της Εθνικής Ελπίδων.

Με όνομα «βαρύ σαν ιστορία» καθώς ο πατέρας του Κώστας Κωνσταντόπουλους είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών με τη «κυανοκίτρινη» φανέλα, ο μικρός με το «καλημέρα» άφησε το αποτύπωμά του.

Πλέον στα 18 του και.. κάτι παίρνει σερί ματς, ωριμάζει σταδιακά και μέσω του gazzetta.gr δίνει το… στίγμα του.

-Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση από τον Παναιτωλικό;

«Θυμάμαι την ημέρα ου η ομάδα ανέβηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη κατηγορία (σ.σ. το 2011). Αυτή είναι ίσως η καλύτερή μου ανάμνηση, αφού και ο πατέρας μου ήταν τότε γενικός αρχηγός και οι στιγμές μου έχουν μείνει πολύ έντονα. Οσο για την πρώτη, η ημέρα του μπαράζ της Νέας Σμύρνης. Τι είχε συμβεί στην πόλη. Μην με ρωτήσεις αν είχα πάει στο γήπεδο. Ημουν 7, πώς να πάω;».

-Τι σκέφτηκες μόλις υπέγραψες το πρώτο σου επαγγελματικό συμβόλαιο;

«Πέρασαν σαν φιλμ από το μυαλό μου όσα είχα περάσει για να φτάσω μέχρι εκείνη την ημέρα. Αυτό αρχικά. Μετά σκεφτόμουν πως μπορώ πλέον να παίξω σε επαγγελματικό και υψηλό επίπεδο. Να μάθω πράγματα στην πρώτη ομάδα. Πώς λειτουργεί, πώς πρέπει να λειτουργώ και εγώ. Τη συμπεριφορά μου με τους συμπαίκτες μου, Ελληνες και ξένους, όλα. Να μαθαίνω πράγματα από τους πιο έμπειρους. Ηταν πάρα πολλά».

-Ο πατέρας σου τι σου είπε;

«Οταν αφορά το ποδόσφαιρο είναι… ψυχρός, μην το βλέπετε έτσι (σ.σ. γέλια). ‘Μπράβο συνεχίζουμε’, μου είχε πει. Και συγχαρητήρια μου έδωσε, αλλά και αυτά με το ζόρι (σ.σ. γέλια). Αυτό που θυμάμαι ότι μου τόνισε χαρακτηριστικά ήταν πως πρέπει να είμαι σοβαρός και επαγγελματίας».

-Αισθάνεσαι βάρος ή άγχος λόγω του ονόματος που έχεις;

«Όχι. Σε καμία περίπτωση. Σίγουρα σκέφτομαι πως πρέπει να έχω ένα καλό πρόσωπο, αλλά εκεί. Δεν υπάρχει άγχος ή κάτι παρεμφερές. Δεν το σκέφτομαι έτσι».

-Από μικρός είχες στο μυαλό σου πως θα παίξεις μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο;

«Μόνο. Μόνο ποδόσφαιρο. Αυτό ήθελα. Τώρα βέβαια πρέπει να το συνδυάσω με τις σπουδές, καθώς πέρασα Sports management (σ.σ. οργάνωση και διοίκηση αθλητισμού). Αλλά το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μέσα στο μυαλό μου. Από πολύ μικρός».

-Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Τι σκέφτηκες μόλις ο Μάκης Χάβος σου είπε θα ξεκινήσεις βασικός στο Περιστέρι;

«Το είχα καταλάβει να σου πω την αλήθεια από τις προπονήσεις των προηγούμενων ημερών. Ημουν κάπως προετοιμασμένος. Αλλωστε από την πρώτη στιγμή η ομάδα έδειχνε πως με πιστεύει και με εμπιστεύεται. Μου το έλεγαν και μου το έδειχναν, έτσι δεν ήταν κάτι ξαφνικό για μένα. Στο μυαλό μου βρίσκονταν μόνο το πώς δεν θα κάνω λάθη και πώς θα είμαι σωστός και καλός. Μόνο αυτό σκεφτόμουν».

-Πώς είναι να είσαι παιδί, ανήλικος κιόλας, και να ξεκινάς βασικός σε παιχνίδια που διακυβεύεται μία ολόκληρη κατηγορία;

«Μπορεί να φανεί περίεργο, αλλά το έβλεπα σαν έναν συνηθισμένο αγώνα. Μία προπόνηση, ένα ματς των τμημάτων υποδομής. Μετά συνειδητοποίησα, με την πάροδο του χρόνου τη σημασία του. Ετσι το ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Μου φαίνονταν απλό… ».

-Οι φίλοι σου τι σου είπαν μετά το ματς στο Περιστέρι; Είχες σκοράρει κιόλας.

«Δεν το πίστευαν. Είχαν… μείνει όλοι. Ούτε ο πατέρας μου το περίμενε πως θα βάλω και γκολ (σ.σ. γέλια). Τους είχα πει πως μπορεί να παίξω, αλλά αυτό που έγινε, ότι δηλαδή και αγωνίστηκα και σκόραρα και δεν χάσαμε, δεν το φαντάζονταν κανείς».

-Με τον Γιώργο Λιάβα πως είναι η συνεργασία σου; Είστε και οι δύο μικροί.

«Εχουμε πολύ καλή επικοινωνία. Αλλωστε από μικροί παίζουμε μαζί και λειτουργούμε καλά. Ο ένας ξέρει τον άλλο. Το παιχνίδι του, τη σκέψη του. Αλλωστε μην ξεχνάς πως ο Γιώργος θεωρείται και είναι πλέον έμπειρος. Οταν παίξαμε πρώτη φορά, εκείνος είχε 50 παιχνίδια στην κατηγορία».

-Ο Παναιτωλικός θα σωθεί;

«Σίγουρα. Εχουμε καλή ομάδα. Αυτό που πρέπει να δείξουμε μέσα στο γήπεδο είναι ο πραγματικός μας εαυτός. Πρέπει να πιστέψουμε σε εμάς. Θα το δείτε. Να αποκτήσουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση».

-Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια;

«Εχω φανταστεί πολλά σενάρια, σε όλα όμως υπάρχει το ποδόσφαιρο. Τότε θα είμαι στα πιο δημιουργικά χρόνια μου και μακάρι να παίζω σε όσο πιο υψηλό επίπεδο μπορώ. Την υγεία μας να έχουμε και δουλειά».

-Τι θα ήθελες να πεις στα παιδιά που είναι μικρότεροι από εσενα και έχουν όνειρο να παίξουν στη Super League;

«Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Πολύ προπόνηση, να πιστεύουν στον εαυτό τους και να ακούν τους μεγαλύτερους και τους προπονητές τους. Και εγώ πέρασα από τη ηλικία τους και κάποιες φορές δεν άκουγα και τώρα τα βρίσκω μπροστά μου. Να ακούν τους προπονητές τους και δουλεία. Πολύ δουλειά».