Γιατί ο Βοτανικός δε σημαίνει απαραίτητα Παναθηναϊκή αναγέννηση

Πρώτα απ’ όλα χρόνια πολλά σε όλη την οικογένεια του gazzetta, τους ανθρώπους που εργάζονται για την αγαπημένη μας συνήθεια και τους ανθρώπους που διαβάζουμε το περιεχόμενο είτε είναι αθλητικό, είτε κοινωνικό, είτε πολιτικό κι ευτυχώς είμαστε αρκετά πολυσυλλεκτικοί σε αυτή τη web τοποθεσία.

Είναι σύνηθες οι τελευταίες ημέρες του χρόνου και οι πρώτες ημέρες του επόμενου να είναι ημέρες απολογισμού, σχεδιασμού, πλάνων και στόχων. Αρκετές φορές βάζουμε τους στόχους παραπάνω από το μπόι μας αλλά ειδικά φέτος αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο μπροστά στη συνθήκη της πανδημίας, που δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για σχεδιασμό και στοχοθεσία. Φαίνεται όμως πως ο Παναθηναϊκός είναι σε ένα κρίσιμο μεταβατικό στάδιο, όπου κάθε σκέψη για το μέλλον περνάει από το project του γηπέδου.

Εδώ και πολύ καιρό, οι πιο ρεαλιστές πιστεύω, έχουμε πάψει να ασχολούμαστε με τον τάδε παικταρά και την δείνα μεταγραφή, με τον αριθμό των τίτλων και τα αστέρια στη φανέλα, γιατί έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα είναι ένα τεράστιο club για τα ελληνικά δεδομένα. Οι Πράσινοι υπονομεύτηκαν εκ των έσω, όταν πανίσχυροι παράγοντες ανέχονταν συνθήκες ενοικίων, φιλοξενίας, εξαρτήσεων και δεν φρόντισαν για τη δημιουργία ιδιοκτησίας, αυτάρκειας και αυτοδιαχείρισης του συνόλου της παναθηναϊκής οικογένειας.

Ακόμα και μέσα στη χειρότερη οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας τα χρήματα που ξοδεύτηκαν ήταν παράλογα πολλά, χωρίς να αφήσουν πίσω τίποτα, παρά μόνο σποραδικά πρωτοσέλιδα, μερικές επικοινωνιακές νίκες και απολογισμό εκατομμυρίων, που οι περισσότεροι παναθηναϊκοί που κινούμαστε στην πραγματική οικονομία, αναρωτιόμαστε πόσο ψηλά θα είχαν οδηγήσει τον Παναθηναϊκό, αν είχαν επενδυθεί με πλάνο κι όχι από καπρίτσια και «εξυπηρετήσεις».

Δεν μιλώ μόνο για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, μιλάω όμως κυρίως για αυτόν λόγω του παγκόσμιου παράδοξου: ένας ιδιοκτήτης έχει ξοδέψει πακτωλό εκατομμυρίων σε μια ομάδα που τιμωρημένη δεν είχε δικαίωμα ευρωπαϊκών συμμετοχών, έχει παρελάσει πλήθος ποδοσφαιριστών των οποίων τα ονόματα κανείς δε θυμάται πια, πλειάδα προπονητών και τεχνικών διευθυντών που έφυγαν αποτυχημένοι ή δήθεν αποτυχημένοι, έχει γλυτώσει τον υποβιβασμό χαριστικά και παρά τα παραπάνω ο ίδιος άνθρωπος έχει τη ευθύνη της αποκλειστικής διαχείρισης!

Άλλο πράγμα να υποχρεωθείς να πουλήσεις μια επιχείρησή σου κι άλλο πράγμα να αποφασίσεις, πως μια ποδοσφαιρική ομάδα είναι μια πολύ διαφορετική επιχειρηματική δραστηριότητα με άλλες ανάγκες διαχείρισης. Δεν τον βλέπω ορατό σαν ενδεχόμενο τον εξορθολογισμό του Παναθηναϊκού, άρα και οι όποιες κουβέντες περί γηπέδου με αφήνουν ανικανοποίητο σχετικά με αυτό που «χτίζεται».

Αυτή τη στιγμή δημιουργούνται οι συνθήκες για το μεγαλύτερο επενδυτικό έργο για την πόλη της Αθήνας και για την ιστορία του μεγαλύτερου σωματείου που εδρεύει σε αυτήν. Αυτό που θα έπρεπε διαχρονικά να κινείται έστω και με αργούς ρυθμούς προς μια ολοκλήρωση έργου, έχει δεθεί απόλυτα με την άριστη σχέση της πράσινης ποδοσφαιρικής διοίκησης και της τωρινής δημοτικής αρχής υπό την ευλογία της σημερινής Κυβέρνησης. Ελπίζω να καταλαβαίνετε πως αυτό που μόλις περιέγραψα δεν είναι υγιές και για να είναι βιώσιμο, είναι απαραίτητο να είναι χτισμένο σε υγιείς βάσεις, απρόσβλητες σε μελλοντική αλλαγή συνθηκών.

Υπάρχουν πολλές κούφιες κουβέντες που μπορούμε να αναμασάμε, όπως «τα περί του θεματοφύλακα κόσμου του Παναθηναϊκού» αλλά στην χώρα που ζούμε, τι σημασία έχει ο κόσμος ο εγγεγραμμένος σε συλλόγους με δικαίωμα ψήφου, όταν τις γενικές συνελεύσεις και τις εκλογικές διαδικασίες θα τις «περιφρουρεί» πλήθος σεκιουριτάδων του Προέδρου ή οργανωμένων της τάδε θύρας που χαρτζηλικώνονται από την όποια Διοίκηση; Στα παραπάνω μπορείτε να βάλετε στη θέση του Παναθηναϊκού οποιαδήποτε από τις λαοφιλείς ομάδες του ελληνικού αθλητισμού.

Μια λύση είναι οι διαφορετικές διοικήσεις των παναθηναϊκών σπορ να αλληλοελέγχονται, οι μεν να βγάζουν στην φόρα τις πράξεις και τις παραλείψεις των δε, δίνοντας ταυτόχρονα και μια εικόνα διχασμού. Μια άλλη λύση είναι να οριστεί διοικητικό συμβούλιο ορισμένου χρόνου που θα περιλαμβάνει ανθρώπους του σωματείου αλλά κυρίως ανθρώπους της αγοράς με διοικητική εμπειρία. General Manager ξεχωριστοί για το γήπεδο, για το ποδόσφαιρο, για το μπάσκετ, για τα υπόλοιπα αθλήματα με τακτική λογοδοσία, όχι αγωνιστική αλλά οικονομική και διοικητική. Ακόμα υπάρχει η τρίτη λύση της μιας μόνο ιδιοκτησίας αλλά και πάλι ποιός είναι ο ιδιοκτήτης ο ενδεδειγμένος που δε θα χρειαστεί διοικητικά στελέχη έμπειρα και αυτόφωτα;

Θέλω να καταλήξω ότι το project Βοτανικός από μόνο του δεν θα είναι η λύση ούτε η απογείωση, μπορούν απλά να εξυπηρετηθούν πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, χωρίς να αφήσουν τελικά τίποτα πίσω για τον Παναθηναϊκό . Πιθανώς μάλιστα να γεννήσει μεγαλύτερα προβλήματα σαν μια μικρογραφία της κληρονομιάς των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η πόλη πιθανότατα θα ωφεληθεί, η ομάδα όμως όχι. Εκτός αν ο Δήμος (όχι η παρούσα Αρχή, ο Δήμος Αθηναίων γενικότερα) εμπλακεί θεσμικά στο Διοικητικό Συμβούλιο του Παναθηναϊκού ή εμφανιστεί ένας παράγοντας του διαμετρήματος και της παναθηναϊκής θέλησης του Παύλου Γιαννακόπουλου.