Ο Ολυμπιακός νίκησε γιατί είχε Αραμπί και κάτι εξίσου σημαντικό…

Εν τέλει η οικογένεια του Ολυμπιακού δεν πιάστηκε στον ύπνο από την «επίθεση αγάπης», όπως την χαρακτήρισα εγώ χθες, και πήρε κι αυτό το ντέρμπι από την ΑΕΚ. Και το πήρε, στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον, για δύο λόγους. Ο ένας προφανής, η παρουσία του Ελ Αραμπί, που βρήκε πάλι τη ρέντα του, ο άλλος λιγότερο προφανής.

Για τον γκολτζή του Ολυμπιακού και το χθεσινό παιχνίδι μας έδειξε ότι λειτουργεί περίπου ως…μαγνήτης των καλών επιθέσεων της ομάδας του. Αυτόν βλέπουν οι συμπαίκτες του ως…εκτελεστικό όργανο και σε αυτόν φροντίζουν να φτάνει η μπάλα. Για όποιον δεν το πρόσεξε, χθες ο Αραμπί ήταν μέσα σε πέντε ευκαιρίες, νούμερο πραγματικά μεγάλο για ντέρμπι. Δεν ήταν μόνο οι φάσεις των δύο γκολ, εκ των οποίων στην πρώτη εκτέλεσε τον αντίπαλο γκολκίπερ χωρίς καν να βλέπει προς την αντίπαλη εστία (!) και στη δεύτερη κάρφωσε εν ψυχρώ την μπάλα στα δίχτυα. Ήταν και τρεις προβολές που έκανε και που για ένα κλικ δεν βρήκε κι άλλο γκολ! Την πρώτη στη σέντρα του Χολέμπας, τη δεύτερη στη σέντρα του Φορτούνη και την τρίτη στη σέντρα του Βαλμπουενά. Σε τρεις πλαγιοκοπήσεις ενήργησε πολύ πιο γρήγορα από τους στόπερ της ΑΕΚ, Τσιγκρίσνκι και Νεντελτσιάρου (ο πρώτος πήγαινε μονίμως δεύτερος στην μπάλα μέσα στην περιοχή και στο 1-0 τα έβαλε και με τον γκολκίπερ αντί να βάλει το κεφάλι κάτω). Απλά, τις δύο φορές που βρήκε την μπάλα δεν ήταν εύκολο να τελειώσει τις φάσεις με τον καλύτερο τρόπο.

Όταν λοιπόν έχεις ένα σέντερ φορ που σε ντέρμπι σου μπαίνει μέσα σε τέσσερις-πέντε φάσεις, το λογικό είναι να σου κάνει δύο γκολ κι έτσι να αποκτήσεις ως Ολυμπιακός αβαντάζ για το τρίποντο. Ωστόσο, ακόμη κι αυτό το δεδομένο έρχεται δεύτερο, μπροστά στο κύριο χαρακτηριστικό που έδωσε στον Ολυμπιακό το προβάδισμα της νίκης. Γιατί ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έπαιξε σούπερ-που στα πρώτα 32 λεπτά ήταν πραγματικά καλός, τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από την ΑΕΚ-αλλά έπαιξε σαν πρωταθλητής. Είχε τον χαρακτήρα που πρέπει να έχει μία ομάδα άμα θέλει να γίνει πρωταθλήτρια, ξανά.

Και να μιλήσω με γεγονότα κι όχι με αέρα. Αυτό που μου άρεσε εμένα περισσότερο από κάθε τι άλλο στον χθεσινό Ολυμπιακό, είναι πως…

Όταν ο Ανσαριφάρντ έκανε «ποδιά» στον Σεμέδο, περνώντας την μπάλα κάτω από τα πόδια του, ήρθε ο πρώτος αμυντικός μέσος, ο Εμβιλά, και τον κάλυψε ταχύτατα τον στόπερ του, κόβοντας τον αντίπαλο φορ.

Όταν ο Λιβάι Γκαρσία απέφυγε τον Χολέμπας, για μία και μοναδική φορά στο ημίχρονο που έπαιξε, ήρθε ο έτερος αμυντικός μέσος, ο Καμαρά, και τον κάλυψε ταχύτατα τον μπακ του, κόβοντας τον αντίπαλο εξτρέμ.

Όταν ο Σεμέδο έκανε την επιπολαιότητα και πούλησε την μπάλα έξω από την περιοχή του Σα, ήρθε ο άλλος στόπερ, ο Μπα, και διόρθωσε εξαιρετικά το λάθος του συμπαίκτη του στην καρδιά της άμυνας.

Όταν ο Φορτούνης έχασε την μπάλα υπερβολικά εύκολα στο κέντρο και πήγε να βγάλει αντεπίθεση η ΑΕΚ, ο Καμαρά έσπευσε κι έκανε φάουλ καλύπτοντας το λάθος του συμπαίκτη του στα χαφ.

Όταν ο Μάνταλος πάτησε την περιοχή του Σα και απέφυγε εύκολα τον Σεμέδο, βρήκε μπροστά του τον Ραφίνια να κάνει ένα εξαιρετικό τάκλιν και να σώσει την ομάδα του από τη δύσκολη στιγμή.

Όταν ο Αλμπάνης απέφυγε εύκολα τον Ραφίνια, βρήκε μπροστά του τον Σεμέδο να τον σταματήσει, έστω με φάουλ, από το να μπει απειλητικά στην περιοχή του Σα.

Όταν το επέβαλλαν οι συνθήκες του ματς, γύρισαν πίσω κι έπαιξαν άμυνα και η μία αλλαγή, ο εξτρέμ Ραντζέλοβιτς, και η άλλη αλλαγή, ο μεσοεπιθετικός Τιάγκο, κι ακόμη κι ο ίδιος ο σέντερ φορ, ο Ελ Αραμπί.

Από κάτι τέτοια παραδείγματα, όπως τα παρέθεσαν, βλέπεις την νοοτροπία μίας ομάδας, τη νοοτροπία «ένας για όλους και όλοι για έναν» και πόσο θέλει να κερδίσει ένα δύσκολο ματς. Διότι το ματς ήταν δύσκολο. Η ΑΕΚ δεν ήταν κακή και με εξαίρεση τα πρώτα 30 λεπτά στάθηκε ανταγωνιστική: ισορρόπησε στο τελευταίο τέταρτο του α΄ ημιχρόνου, ήταν καλύτερη στο πρώτο μισό του β΄ ημιχρόνου και το ματς ήταν ξανά σε ισορροπία στο δεύτερο μισό του β΄ ημιχρόνου. Κι εν τέλει, η καταμέτρηση λέει ότι είχε δύο καθαρές ευκαιρίες για γκολ (με Σιμόες, Μάνταλο) και άλλες τρεις φάσεις στις οποίες πραγματικά απείλησε (με την κεφαλιά του Ανσαριφάρντ από καλή θέση, το τετ α τετ του Ολιβέιρα με τον Σα και το φαρμακερό φάουλ του Τάνκοβιτς). Όταν έχεις πέντε στιγμές σε ντέρμπι και δη εκτός έδρας, δεν μπορείς να έχεις κακή απόδοση.

Η ΑΕΚ ήρθε χθες στο Καραϊσκάκη να παίξει τα ρέστα της. Όμως, στο ξεκίνημα του αγώνα βρήκε ένα πραγματικά καλό Ολυμπιακό, τον οποίο δεν μπόρεσε να σταματήσει για μισή ώρα. Αλλά το πάλεψε το παιχνίδι, έχοντας τελική μέχρι και στο 89^ο λεπτό. Οι παίκτες της έκαναν 18 φάουλ (πολύ περισσότερα από τα 11 των γηπεδούχων) και αν ο Ολλανδός διαιτητής δεν ήταν τόσο…ευγενής, ο Μπακάκης για το σκληρό κτύπημα πάνω στον Αραμπί στο 40’ κι ο Γαλανόπουλος για το επικίνδυνο κτύπημα στο γόνατο του Εμβιλά στο 83΄, θα μπορούσαν ακόμη και να αποβληθούν, σε φάσεις που δεν πήραν τελικά ούτε καν κίτρινη!

Στο φινάλε, κέρδισε η καλύτερη ομάδα, απέναντι σε μία ομάδα που κακή δεν είναι, αλλά έχει χάσει την ψυχολογία της όταν αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό. Οι έξι νίκες (μία στον ουδέτερο Βόλο στον τελικό του Κυπέλλου, τέσσερις στο Καραϊσκάκη και μία στο ΟΑΚΑ) και οι τρεις ισοπαλίες στο ΟΑΚΑ (με την ΑΕΚ να ισοφαρίζει δύο φορές στο 90’ και στο 80’ και την άλλη να σώζεται από το δοκάρι του Γκιγιέρμε) στα εννιά τελευταία μεταξύ τους ντέρμπι, δείχνουν και την ανωτερότητα του Ολυμπιακού, αλλά και την απώλεια της ψυχολογίας της ΑΕΚ.

Τώρα, αναφορικά με την ΑΕΚ έχτιζε όλο τον τελευταίο καιρό ποντάροντας σε αυτά τα δύο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό-στο ένα κατάφερε και ισοφάρισε προς το τέλος από ένα κόρνερ και έμεινε ζωντανή, σε ένα βαθμό, στο άλλο όμως δεν απέφυγε την κλασική (τέταρτη εδώ και κάποια χρόνια) τριάρα και θα βιώσει άλλη μία κρίση. Είχαν προφανέστατα στο μυαλό τους στην ΑΕΚ δύο καλά αποτελέσματα με τον Ολυμπιακό και δη με πρωταγωνιστές τον (πρώην «ερυθρόλευκο») Ανσαριφάρντ και τον (μεταγραφικό στόχο και του Ολυμπιακού το καλοκαίρι) Λιβάι Γκαρσία, έτσι ώστε όχι μόνο να πάρουν οι ίδιοι ηθικό, αλλά και να προκληθεί μεγάλη ζημιά στον μεγάλο αντίπαλο τους. Τα πράγματα, ωστόσο, ήρθν έτσι που τον Ιρανό τον έκαναν αλλαγή και στα δύο παιχνίδια από το ημίχρονο (!) και τον Γκαρσία τον έκαναν επίσης αλλαγή χθες στο ημίχρονο…

Μου έκανε δε εντύπωση ότι ο Χιμένεθ στο πρώτο του παιχνίδι δεν θέλησε, επί τούτου νομίζω, να αλλάξει τίποτα απ΄ όσα άφησε ο Καρέρα, αφήνοντας ακριβώς την ίδια ενδεκάδα του ΑΕΚ-Ολυμπιακός 1-1! Λες και ήθελε να πει, ότι «δεν είναι δική μου ομάδα, δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Στο ημίχρονο, βλέποντας ότι στο ημίχρονο το σκορ έπρεπε να είναι μίνιμουμ 0-2 εις βάρος του, άλλαξε τον σχηματισμό κι έκανε τρεις αλλαγές (του Μπακάκη αναγκαστική), βοηθώντας πράγματι την ομάδα του, ξέροντας όμως κιόλας ότι ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα είχε κι αυτή τις στιγμές της, αφού σε ένα ντέρμπι συνήθως κάθε ομάδα έχει το δικό της καλό διάστημα στο παιχνίδι.

Εκεί νομίζω ότι καταλύτης ήταν η αντίδραση του Μαρτίνς, που ενώ πολύ σωστά πέρασε στο 60 τον Βαλμπουενά αντί του Μπρούμα, δεν έκανε το ίδιο, στο ίδιο λεπτό και με τον Μπουχαλάκη, που έπρεπε να πάρει τη θέση του Φορτούνη η, του Βρουσάι-το έκανε στο 70’, αλλά έως τότε η ΑΕΚ θα μπορούσε να ισοφαρίσει και να βλέπαμε άλλο παιχνίδι. Η ΑΕΚ στο β΄ ημίχρονο και μέχρι το 2-0 είχε πάρει το πάνω χέρι, γιατί είχε πάρει το κέντρο, καθώς έπαιζε με παίκτη παραπάνω, με την είσοδο του Γαλανόπουλου. Εκεί, πάνω στο δεκάλεπτο, άντε στο τέταρτο, έπρεπε να γίνει διόρθωση από πλευράς του Πέδρο.

Η ουσία βέβαια είναι μία: ο Ολυμπιακός από εκεί που προ Μαρτίνς είχε «γίνει πελάτης» της ΑΕΚ για μία τριετία (2-1-7 τα εις βάρος του αποτελέσματα!), με τον Μαρτίνς έχει «κάνει πελάτη» την ΑΕΚ εδώ και μία τριετία (6-3-0 τα υπέρ του αποτελέσματα!).

Άσχετο: Επειδή ακούγονται πολλά για τα οικονομικά δεδομένα της μεταγραφής του Όλεγκ, τα πράγματα είναι απλά. Ο Ολυμπιακός θα δώσει 2 εκ. Ευρώ στην Πάσος, που κρατάει και ένα ποσοστό μεταπώλησης 10%, ο δε Μολδαβός θα έχει ετήσιο συμβόλαιο 400 χιλ. Ευρώ.