Ο Μπρούμα γίνεται όλο και καλύτερος, να τον δούμε όμως και στα πιο δύσκολα

Το ένα από τα δύο πιο ευχάριστα μηνύματα στον Ολυμπιακό από τα τρία πρώτα παιχνίδια της χρονιάς σε ατομικό επίπεδο-το πρώτο μακράν η επιστροφή του Μαντί Καμαρά στην καλή του φόρμα-είναι η καλή εικόνα του Μπρούμα.

Ο Πορτογάλος, που στο προηγούμενο τρίμηνο απασχόλησε περισσότερο το…ιατρικό παρά το τεχνικό τιμ, εμφανίζεται εσχάτως καλύτερος από παιχνίδι σε παιχνίδι. Μοιάζει να πατάει καλά, δεν χάνει μπάλα, κάνει κούρσες δημιουργώντας προϋποθέσεις για ευκαιρίες, μοιράζει σίγουρα την μπάλα, παίζει με τη μία, κάνει γκολ, είναι καλός στις αντεπιθέσεις, γυρνάει πίσω και βοηθάει αμυντικά, κλέβοντας και κόβοντας, γενικά βλέπεις αρκετές πραγματικά καλές ενέργειες στο παιχνίδι του.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τελευταίο παιχνίδι, με τον Παναιτωλικό, στο οποίο ο Πέδρο Μαρτίνς τον έκανε αλλαγή στο ημίχρονο, φανταζόμαστε γιατί τον είδε στα τελευταία λεπτά του α΄ μέρους να βγάζει κόπωση και θέλησε να τον φρεσκάρει ενόψει του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Εντελώς διαφορετική ιστορία από το πρώτο του παιχνίδι στην αρχική ενδεκάδα του Ολυμπιακού, με τον Απόλλωνα στο Καραϊσκάκη, όταν και πάλι ο προπονητής τον είχε αλλάξει στο ημίχρονο, αλλά τότε γιατί δεν ήταν καλός κι η ομάδα είχε μείνει στο 0-0.

Έκτοτε, κάθε παρουσία του Μπρούμα στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού έχει συνδυαστεί με νίκες της ομάδας! Αυτά είναι τα ματς (μέσα σε παρένθεση το σκορ τους όσο έπαιζε ο Πορτογάλος: Με τον ΟΦΗ 2-0 (1-0), με τη Λάρισα 5-1 (5-1), με την ΑΕΚ 3-0 (1-0), με τον Αστέρα Τρίπολης 4-0 (4-0), με τον Παναιτωλικό 2-1 (1-0). Σίγουρα ένα ωραίο ρεκόρ ότι σε αυτά τα πέντε παιχνίδια με τον διεθνή κυνηγό μέσα ο Ολυμπιακός έκανε πέντε νίκες και το σκορ με τον ίδιο να παίζει ήταν 12-1!

Για να είμαι ειλικρινής, όμως, θα ήθελα να προσθέσω και κάτι ακόμη: περιμένω να δω τον Μπρούμα και στα πιο δύσκολα, για να έχω μία καλύτερη και πιο σφαιρική εικόνα. Κανένα παιχνίδι δεν είναι εύκολο, αλλά, να μην κοροϊδευόμαστε, κάποια είναι πιο δύσκολα από τα άλλα. Για παράδειγμα, στο πιο δύσκολο από αυτά που έπαιξε, με την ΑΕΚ, είχε μία καλή παρουσία, αλλά όχι κι ότι μας εντυπωσίασε. Είχε μία ωραία προσωπική ενέργεια από την οποία ξεκίνησε το 1-0 του Ελ Αραμπί, πέρασε μία ωραία πάσα στον Φορτούνη από την οποία μπορούσε να προκύψει γκολ, κέρδισε μία κίτρινη από τον Τσιγκρίνσκι με όμορφη ντρίμπλα, αλλά από 60 λεπτά συμμετοχής περιμένεις περισσότερα πράγματα από ένα εξτρέμ σε ένα ντέρμπι.

Περιμένω τον Μπρούμα στα δύο ντέρμπι του Γενάρη με τον ΠΑΟΚ και φυσικά στα δύο παιχνίδια του Γιουρόπα Λιγκ με την PSV για να τον κρίνω καλύτερα. Μην ξεχνάμε ότι δεν είναι μία οποιαδήποτε περίπτωση: αμείβεται με συμβόλαιο 900 χιλ. Ευρώ ετησίως και για να τον αγοράσει ο Ολυμπιακός το ερχόμενο καλοκαίρι πρέπει να πληρώσει κάπου 6,5 εκ. Ευρώ οψιόν. Για ένα κυνηγό 26 στα 27 όλα παίζουν το ρόλο τους.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, το παιχνίδι με την ΑΕΚ ήταν μόλις το δεύτερο στο οποίο έπαιζε μετά τον τραυματισμό του και τον ένα μήνα που είχε μείνει εκτός δράσης, οπότε μπορεί και να ήταν επηρεασμένος ακόμη από την αποχή του. Τώρα όμως παίζει κανονικά, έχει πάρει χρόνο στα πόδια του και δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Αρχής γενομένης από τον αγώνα στην Τούμπα, ο Μπρούμα καλείται να «δείξει» και στο πιο υψηλό επίπεδο, στα πιο δύσκολα παιχνίδια. Π.χ. καλά ήταν τα γκολ με τη Λάρισα και τον Αστέρα, αλλά ήταν με το σκορ ήδη στο 3-1 και στο 3-0 αντίστοιχα. Και ξέρουμε ότι άλλη αξία έχει ένα γκολ το 0-0 κι άλλη στο 3-0.

Για παράδειγμα, ο Βρουσάι-και τον μνημονεύω γιατί δεν έχει τεράστιο χρόνο συμμετοχής- έχει ήδη στο ενεργητικό του γκολ σε ντέρμπι (με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ) και ασίστ σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ (με τη Μαρσέιγ στη Γαλλία). Παρεμπιπτόντως, η προσπάθεια του στο ξεκίνημα του νικητήριου γκολ του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο όχι απλά ήταν έξοχη, με την ντρίμπλα «επί της γραμμής του πλαγίου άουτ» (!) πάνω στον αντίπαλο μπακ, αλλά ήταν «απλά» επανάληψη της παρόμοιας κίνησης που είχε κάνει στη Μασσαλία, πασάροντας και τότε στον σκόρερ Καμαρά

Τέλος πάντων, θέλω να δώσω συνέχεια σε κάτι που έγραψα πριν για τον Καμαρά-ο Μαντί με τον Εμβιλά είναι αυτή την εποχή οι δύο πιο κομβικοί παίκτες του Ολυμπιακού. Κόβουν και ράβουν στον άξονα κι ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο, ανασταλτικά, δημιουργικά, ακόμη κι εκτελεστικά (ο Εμβιλά, παρεμπιπτόντως, έπρεπε να σκοράρει στο Αγρίνιο, εκεί που βρέθηκε μόνος στο δεύτερο δοκάρι κι αστόχησε).

Ο Γάλλος και στο Αγρίνιο ήταν μία υπερπολύτιμη μονάδα, με πάρα πολλές καλές κι έξυπνες πάσες, με κλεψίματα της μπάλας, με σημαντικές επεμβάσεις αμυντικά, με κεφαλιές στο κέντρο. Δένει δε πολύ καλά δίπλα του ο Καμαρά που για μία ακόμη φορά είχε και στο Αγρίνιο πολλές καλές ενέργειες, έκοψε, έκλεψε, έβγαλε ασίστ (εκεί που έχασε το γκολ ο Ελ Αραμπί) και είχε κι ένα φαρμακερό σουτ με την μπάλα να φεύγει ελάχιστα άουτ.

Εχω, όμως, την αίσθηση ότι στο δίδυμο Εμβιλά-Καμαρά γίνεται υπερχρήση: τρία 90λεπτα ο καθένας σε τρία παιχνίδια μέσα σε έξι ημέρες, εκ των οποίων το ένα ντέρμπι (ΑΕΚ) και τα δύο στην επαρχία (Τρίπολη, Αγρίνιο), μου φαίνεται υπερβολή. Ίσως να έπαιξε ρόλο κι η απουσία του Μπουχαλάκη στα δύο τελευταία παιχνίδια, αλλά και με την ΑΕΚ που ήταν στον πάγκο ο Έλληνας μέσος, ακόμη κι όταν μπήκε αλλαγή στο 70’, δεν βγήκε ένας εκ των δύο άλλων κεντρικών χαφ.

Δεν μπορώ να είμαι κάθετος, μπορεί και να κάνω λάθος, όμως όταν με την ΑΕΚ το σκορ είναι 2-0 στο 68’, με τον Αστέρα 2-0 από το 40’ και με τον Παναιτωλικό 2-1 από το 65’ νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει μία «διαχείριση» στον Εμβιλά και τον Καμαρά, ειδικά όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν μπροστά δύο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ μέσα στο Γενάρη. Και στο Αγρίνιο είδαμε τον Εμβιλά να κάνει και δύο πάσες πάνω στον αντίπαλο, με συνέπεια να βγουν αντεπιθέσεις, όπως και τον Μαντί να κάνει κάποιες επιπολαιότητες με προσωπικές ενέργειες (π.χ. χαλώντας κόντρα επιθέσεις κλπ)-μήπως ήταν προϊόν έλλειψης ενέργειας; Στο κάτω κάτω, αν δεν μπορούν ο Πέπε κι ο Τιάγκο να παίξουν μισή ώρα σε ρόλο κεντρικού χαφ σε αυτά τα ματς, με τον Ολυμπιακό μπροστά στο σκορ, τότε υπάρχει θέμα για τους δύο Πορτογάλους.

Να θυμηθούμε δε δύο πράγματα για τα δύο αυτά παιδιά.

Πρώτον ότι ο Μαρτίνς στο ντέρμπι με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ είχε ξεκινήσει βασικό τον Τιάγκο, αφήνοντας στον πάγκο τους Φορτούνη και Καμαρά! Δηλαδή ο προπονητής τον βλέπει βασικό σε ντέρμπι, αλλά ούτε αλλαγή κάποιων λεπτών σε θεωρητικά πιο εύκολα παιχνίδια; Αυτό βέβαια που πλέον μπορούμε να πούμε είναι ότι ο Πέδρο κατάλαβε ότι ήταν λάθος εκείνη η εξτρίμ κίνηση του να τον χρησιμοποιήσει, σχεδόν από το πουθενά, στην αρχική ενδεκάδα ενός τέτοιου αγώνα, αφού έκτοτε είναι ζήτημα αν τον έχει βάλει συνολικά 25 λεπτά.

Και δεύτερον ότι ο Μαρτίνς στον αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Σίτι είχε κάνει μία άλλη εξτρίμ κίνηση κι είχε ξεκινήσει βασικό τον Πέπε, αφήνοντας στον πάγκο τον Μπουχαλάκη! Επίσης μία εξόφθαλμα λανθασμένη επιλογή, όπως αποδείχθηκε και από το ότι έκτοτε δεν τον ξαναέβαλε σε αρχική ενδεκάδα και μάξιμουμ τον χρησιμοποίησε ένα ημίχρονο στη Λαμία, με το παιχνίδι να έχει κριθεί από το α΄ μέρος.

Και κάτι τελευταίο, σε σχέση με το ματς στο Αγρίνιο: Μπορεί πράγματι ο προπονητής να άλλαξε στο ημίχρονο τον Φορτούνη γιατί τον ήθελε φρέσκο ενόψει του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ-αυτό θα το διαπιστώσουμε αν τον ξεκινήσει μεθαύριο στην ενδεκάδα. Μήπως, όμως, η αλλαγή είχε να κάνει και με τα νεύρα του διεθνή άσου στα τελευταία λεπτά του ημιχρόνου, όταν συνέβη το περιστατικό με τον παίκτη του Παναιτωλικού, το φάουλ που του έκανε και την αντίδραση του;

Μήπως δηλαδή φοβήθηκε ο Μαρτίνς, ακριβώς ενόψει ΠΑΟΚ, ότι τα φάουλ πάνω στον Φορτούνη από τους παίκτες του Παναιτωλικού μπορεί να οδηγούσαν σε κάποια δική του αποβολή από νεύρα του κλπ, κλπ, που θα είχε ως συνέπεια να τον στερηθεί ο Ολυμπιακός από το ντέρμπι της Τούμπας;…

Άσχετο: Όποιος πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός θα βρει την PSV όπως την είχαμε δει στις 5 Νοεμβρίου στο ΠΑΟΚ-PSV 4-1, τότε που η μισή ομάδα της είχε κορονοϊό, πλανάται πλάνη οικτρά. Έκτοτε, η ολλανδική ομάδα σε 12 παιχνίδια πρωταθλήματος και Γιουρόπα Λιγκ έχει εννιά νίκες (μεταξύ άλλων και την Γρανάδα 1-0 εκτός έδρας) και τρεις ισοπαλίες, με τελευταία το χθεσινό 2-2 με τον Άγιαξ μέσα στο σπίτι του…