Κιάκος, ο γλωσσομαθής νεαρός από το Μπάμπεργκ που «έγραψε» μία... όμορφη ιστορία (vid)

Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές, αλλά πίσω από κάθε τι που βλέπουμε για 90 λεπτά μέσα σε ένα γήπεδο κρύβεται μία ιστορία. Αλλοτε όμορφες με happy end, κάποιες που μας υπενθυμίζουν πως στη ζωή, όπως και η μπάλα άλλωστε που είναι κομμάτι της, τίποτα δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα και δεν προσφέρεται απλόχερα, ενώ ίσως τις περισσότερες μας δίνει απλές συγκινήσεις. Στιγμιαίες μεν, αλλά είναι τόσο έντονες και μένουν χαραγμένες για πάντα.

Πορείες ανθρώπων που πάλεψαν για να κάνουν αυτό που αγαπούν και πέρασαν πολλά μέχρι να φτάσουν στην αρχή των όσων θέλουν να γράψουν στο δικό τους «βιβλίο». Από χθες στην «πραγματικότητά» μας μπήκε ο Γιάννης Κιάκος, ένα 22χρονο παιδί που συγκλόνισε την Ελλάδα με τα λόγια που είπε για τον μικρό του ανηψιό και την περιπέτεια υγείας που περνά, λίγο μετά τη λήξη της αναμέτρησης του Βόλου με τον ΠΑΟΚ. Η ομάδα του έχασε, αλλά στην Ελλάδα «κερδίσαμε» έναν μαχητή... Ας παρακολουθήσουμε την πορεία του...

Γεννημένος τον Φλεβάρη του 1998 στο Μπάμπεργκ της Γερμανίας, οι γονείς του ήταν μετανάστες και βρέθηκαν εκεί αναζητώντας ένα καλύτερο «αύριο». Μάλιστα ο πατέρας του πριν ταψιδέψει στην ευρύτερη περιοχή της Βαυαρίας έζησε για 11 χρόνια στην Αυστραλία και έπαιζε μπάλα στη Μελβούρνη. Αρα το «μικρόβιο» της «στρογγυλής θεάς» υπήρχε στο σπίτι και όπως ήταν λογικό, ο ήρωάς μας βρέθηκε από μικρός στα γήπεδα.

Ερλανγκεν, Βουζμέργκερ και Μπάγιερεθ ήταν οι ομάδες που έκανε τα πρώτα του βήματα, ενώ παράλληλα εργάζονταν στο εστιατόριο που διατηρούσε η οικογένειά του. Ομως το «έψαχνε» και ήθελε να έρθει στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 2018 έφτασε στα μέρη μας και δεν τα παράτησε, παρότι συνάντησε αρκετές κλειστές πόρτες. Μέσω του συντοπίτη του Νίκο Αγγελάκη (η καταγωγή του μικρού είναι από το Νεοχώρι Τρικάλων) που ήταν στην ομάδα των Μετεώρων, πήγε εκεί και είχε για προπονητή τον Γιώργο Βακουφτσή. Οι δυο τους ήταν οι πρώτοι που «πίστεψαν» σε εκείνον και ύστερα από μία σεζόν στα αλώνια της Γ' Εθνικής, έκανε το ταξίδι προς τη τη Νέα Σμύρνη.

Μία εβδομάδα δοκιμής ήταν αρκετή ώστε ο Ακης Μάντζιος να ανάψει το «πράσινο φως», υπέγραψε στον Πανιώνιο και στις 30 Οκτωβρίου του 2019 ο πιτσιρικάς ντεμπουτάρισε σε επαγγελματικό επίπεδο, στην αναμέτρηση Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό Βόλου. Το... νερό είχε πια μπει στο αυλάκι και τον Γενάρη του 2020 έπαιξε για πρώτη φορά στη Super League, στον αγώνα της Λαμίας.

Ακραίος και «10άρι» στη Γερμανία, με τους «κυανέρυθρους» τον είδαμε τόσο στόπερ όσο και στον άξονα, προσθέτοντας ποικιλία στο ποδοσφαιρικό του γίγνεσθαι. Ο υποβιβασμός του Πανιωνίου τον έφερε στον Βόλο, όπου με τον Ανχελ Λόπεθ άρχισε σταδιακά να παίρνει όλο και περισσότερες ευκαιρίες, μέχρι που φτάσαμε στο χθες. Πρώτο γκολ σε επαγγελματικό επίπεδο, απέναντι μάλιστα στον ΠΑΟΚ και ο μικρός... μεγαλώνει.

Πίσω στη Γερμανία η οικογένεια καμάρωνε που έβλεπε τον Γιάννη να εκπληρώνει τα όνειρά του. Παρότι μιλά 4 γλώσσες και έχει φοιτήσει σε σχολείο μεταφραστών (Αγγλικα, Ισπανικά, Γερμανικά, Ελληνικά) πάντα ήθελε στην «εξίσωσή» του να υπάρχει ο όρος «ποδόσφαιρο». Ρίσκαρε και δικαιώθηκε.

Οι γονείς στη Γερμανία, οι δύο αδερφές του με σπουδές σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας (Ιατρική στην Αλεξανδρούπολη και Παιδαγωγικό στο Ρέθυμνο αντίστοιχα) και εκείνος μόνος στο Βόλο να «παλεύει» για το όνειρό του.

Ο «Ρόις» όπως τον φώναζαν στα Μετέωρα λόγω της Γερμανικής... καταγωγής και του αντίστοιχου παρουσιαστικού του μίλησε μετά το ματς. «Αφιερώνω το γκολ στον ανιψιό μου που δίνει μάχη με τον καρκίνο» είπε και συγκίνησε. Ο 10χρονος Αγγελος είναι γιος του πρώτου του ξαδέρφου που μένει στη Γερμανία και διαγνώστηκε με λευχαιμία. Ο Κιάκος βρίσκεται συνέχεια στο πλευρό του και ο μικρός καμάρωσε τον θείο του στην Τούμπα, όπου ξεδίπλωσε τόσο το ταλέντο του όσο και την αγάπη του για εκείνον. Μόλις σκόραρε έκανε το σήμα της καρδιάς και σχημάτισε με τα χέρια το γράμμα Α, στέλνοντάς του ένα μεγάλο μήνυμα συμπαράστασης.

Μαζί του και όλοι μας ευχόμαστε να βγει νικητής ,σε μία ιστορία που αποτυπώνει ανάγλυφα ξανά πως το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα άθλημα όπου 11 τύπου κυνηγούν μία μπάλα. Είναι τόσο πολλά... Συναισθήματα, στιγμές και ιστορίες που καθηλώνουν...