Γιατί να βάζεις τους “Μολό” και όχι τον Εμμανουηλίδη;

Στον αγώνα της Κυριακής απέναντι στην ΑΕΛ ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με δύο 19χρονους, τον Αλεξανδρόπουλο και τον Αθανασακόπουλο, και έναν 21χρονο, τον Ιωαννίδη. Και κατά την εξέλιξη του παιχνιδιού ήρθαν από τον πάγκο ένας 19χρονος (Σερπέζης), ένας 20χρονος (Εμμανουηλίδης) ένας 21χρονος (Καμπετσής), ένας 22χρονος (Μπουζούκης) κι ένας 23χρονος (Χατζηγιοβάνης).

Αν δεν ήξερες ότι υπάρχει ο κορονοϊός, θα έσπευδες να χειροκροτήσεις, γεμάτος ενθουσιασμό, τον Παναθηναϊκό για την υλοποίηση του σχεδίου για την δημιουργία μιας νεανικής ομάδας και να τον επαινέσεις που κάνει το αυτονόητο. Διότι αυτό είναι αυτονόητο όπου αλλού, και γίνεται με στρατηγική επιλογή. Σύλλογοι του - αγωνιστικού και επιχειρηματικού - μεγέθους της Ντόρτμουντ και του Άγιαξ έχουν κάνει εδώ και χρόνια αυτή την επιλογή. Μια πολυεθνική του μεγέθους της Μπαρτσελόνα έκανε φέτος αυτή την επιλογή, ως μέθοδο για την αντιμετώπιση των οικονομικών προκλήσεων που δημιούργησε η πανδημία. Όταν αποφασίζουν να επενδύσουν ουσιαστικά στους νέους η Μπαρτσελόνα και ο Άγιαξ, πώς γίνεται να κοντοστέκονται οι ελληνικές ομάδες;

Βλέποντας τον αγώνα με την ΑΕΛ, παρατηρώντας μια σειρά από πολύ σημαντικές αδυναμίες που είχε ο Παναθηναϊκός ειδικά στην φάση της επίθεσης, σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι να “χρεώνεται” σε αυτή τη γενιά των ποδοσφαιριστών η μέτρια εικόνα και η μέτρια απόδοση. Πώς να δημιουργήσουν δυναμική αυτά τα παιδιά όταν δεν τους βοηθά το πλαίσιο;

Όλα ξεκινούν από την νοοτροπία: πολλά από αυτά τα παιδιά έπαιξαν με τη συνείδηση ότι πήραν την ευκαιρία επειδή αυτή τη γέννησε ο κορονοϊός και όχι η επιλογή του συλλόγου να βάλει σε προτεραιότητα την εκπαίδευση, την ωρίμανση και την προώθησή τους. Ακριβώς επειδή δεν πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή, δηλαδή επειδή αυτή η ενδεκάδα ήταν ένα γέννημα της τύχης και των κακών συμπτώσεων, ο Παναθηναϊκός της Κυριακής είχε φανερές αδυναμίες στον συγχρονισμό και τον συντονισμό των ομαδικών τακτικών ενεργειών. Κι αυτό είχε ως συνέπεια να δυσκολεύεται πολύ ο Παναθηναϊκός στην ανάπτυξη των επιθέσεων. Να κρατήσει λιγότερο (40,46%) την μπάλα στα πόδια του συγκριτικά με την ΑΕΛ (59.54%). Να έχει στο επιθετικό τρίτο του τερέν χαμηλότερο ποσοστό ακρίβειας στις μεταβιβάσεις (60%) συγκριτικά με την αντίπαλό του (70%). Να χάνει την κατοχή της μπάλας περισσότερες φορές από την αντίπαλό του σε κάθε κομμάτι του αγωνιστικού χώρου (στοιχεία από το Wyscout, την κορυφαία πλατφόρμα ανάλυσης αγώνων παγκοσμίως).

Το απόγευμα της Κυριακής στη Λεωφόρο του Παναθηναϊκού δεν του έλειπε το ταλέντο. Του έλειπε όμως η ποιότητα· η ποιότητα που ορίζεται από την επίγνωση που αποκτά ένας ποδοσφαιριστής όταν δουλεύει ως μέλος μιας ομάδας πάνω στην λήψη των αποφάσεων που πρέπει να παίρνει σε διαφορετικές καταστάσεις παιχνιδιού. Παίζουμε μαζί, μαθαίνουμε να λύνουμε τα προβλήματα μαζί, και κάπως έτσι αναδύονται μέσα από την καθημερινή δουλειά τα στοιχεία της συνοχής, της αποτελεσματικής ενδοεπικοινωνίας, της ανθεκτικότητας, και τόσα άλλα που μετατρέπουν ένα σύνολο ποδοσφαιριστών σε Ομάδα.

Είναι εύκολο να τεκμηριώσεις τον ισχυρισμό ότι δεν έλειπε ταλέντο από τον Παναθηναϊκό την Κυριακή: κοιτάζεις τον τρόπο που χτίζει την επίθεση με άμεσο ποδόσφαιρο στην φάση επίτευξης του δεύτερου γκολ και βλέπεις πόσο σωστά παίζουν σε μια άμεση επίθεση ο Εμμανουηλίδης με τον Καμπετσή. Πόσο σωστά κινείται ο Καμπετσής για να δεχθεί την μπάλα από τον Εμμανουηλίδη ή να την διεκδικήσει, κι ύστερα πόσο σωστά κινείται ο Εμμανουηλίδης για να δεχθεί την πάσα. Αυτό το highlight, όπως και κάποια άλλα που έδωσαν σε στιγμές του παιχνιδιού όλοι οι νεαροί ποδοσφαιριστές σε αυτό το ματς, ή σε προηγούμενα παιχνίδια είναι αποδείξεις που τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό ότι αρκετοί από αυτούς έχουν ταλέντο για να δοκιμάσουν να παίξουν ποδόσφαιρο στο κορυφαίο επίπεδο. Δεν πρόκειται να τα καταφέρουν όμως αν δεν γίνουν μέλη μιας ομάδας. Δεν θα τα καταφέρουν αν δεν προσπαθήσει συνειδητά, από επιλογή ο Παναθηναϊκός να επενδύσει ουσιαστικά πάνω τους.

Η ιστορία του λέει ότι ο Λάζλο Μπόλονι την ξέρει καλά αυτή τη δουλειά. Ουδείς όμως ξέρει αν του το έχει ζητήσει ο Παναθηναϊκός να το κάνει, ή πιο σωστά αν του το έχει βάλει ή όχι ως προτεραιότητα ή όχι. Αν λειτουργεί με τη συνείδηση ότι πρέπει να του φέρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο του Παναθηναϊκού προκειμένου να παραμείνει, ο Μπόλονι δεν θα σχεδιάσει τον Παναθηναϊκό πάνω στους νέους. Αυτό άλλωστε καταλαβαίνει κανείς όταν κοιτάζει τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού που έχει κάνει ο Ρουμάνος προπονητής στη διάρκεια των περίπου 2,5 μηνών που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό.

Είναι κρίμα που ο Παναθηναϊκός δεν ξέρει τι θέλει. Κρίμα, επειδή κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών μάζεψε αρκετό ταλέντο. Με όσα κάνει στη διάρκεια του τελευταίου έτους είναι σαν να προσπαθεί να ακυρώσει πλήρως το προηγούμενο σχέδιο και όχι να το εξελίξει. Κι αν το θυσίαζε αυτό το project στον βωμό της κατάκτησης του πρωταθλήματος, θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει αυτή την ανάγκη και να δεχθεί αυτή την επιλογή ως λογική. Τούτη όμως την ώρα τι ακριβώς κάνει; Για ποιο λόγο να χρησιμοποιεί ποδοσφαιριστές “τύπου Μολό”, που έχουν εδώ και χρόνια περάσει από το υψηλότερο σημείο της καμπύλης απόδοσης και δεν δίνει όλο τον χρόνο συμμετοχής σε ποδοσφαιριστές “τύπου Εμμανουηλίδη”; Ποιο ακριβώς είναι το προσδοκώμενο όφελος αυτής της επιλογής; Και ποιος την κάνει την επιλογή, δηλαδή ποιος ορίζει στον προπονητή την στρατηγική; Και με ποια κριτήρια; Και ποια γνώση;

Τελικά, μπορεί να του κάνει κι ένα καλό ο κορονοϊός του Παναθηναϊκού: να δείξει στον προπονητή ότι έχει νόημα να επενδύσει περισσότερο στα ελληνικά νιάτα που έχει στο ρόστερ του, κι έτσι αυτός να ενθαρρυνθεί και να τους δώσει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Ίσως έτσι, κατά τύχη, από σύμπτωση, ο Παναθηναϊκός να αναδείξει ποδοσφαιριστές από τους οποίους θα κερδίσει στο μέλλον πολλά - όχι μόνο χρήματα για το ταμείο.