Είναι πάνω απ' όλα άνθρωποι και μετά παίκτες. Οι Εμμανουηλίδης και Χασάν έχουν τις δύο δυνατές και ανθρώπινες ιστορίες τους συνδέοντας με έναν ιδιαίτερο τρόπο Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Γράφει ο Δημήτρης Τομαράς.
Εδώ δεν χωράνε οπαδικά, που λέει και μια ψυχή. Εδώ δεν είναι ένα blog για ποδοσφαιρικές αναλύσεις ή τακτικές. Εδώ κυριαρχεί η ανθρωπιά. Το ανθρώπινο συναίσθημα. Η λύτρωση των πρωταγωνιστών μέσα από δύσκολες στιγμές και η σύνδεσή τους με αγαπημένα τους πρόσωπα, που δεν βρίσκονται πια εν ζωή. Δύο μοναδικές ιστορίες, αυτές των Δημήτρη Εμμανουηλίδη και Αχμέντ Χασάν.
Έχουμε λοιπόν δύο ξεχωριστές και δυνατές ανθρώπινες ιστορίες.
Του Δημήτρη Εμμανουηλίδη, που μετά το γκολ του στο ματς του Παναθηναϊκού με την ΑΕΛ δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς αφιερώνοντας το τέρμα του στη μητέρα του, που έχασε το 2017.
«Έχω πει στον εαυτό μου πως κάθε γκολ που θα βάζω θα πηγαίνει μόνο σε ένα άτομο και αυτό βρίσκεται ψηλά. Είναι και δικαίωση για τον εαυτό μου», είπε στη NOVA και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Πριν από τον Δημήτρη όμως υπάρχει μία ανάλογη δυνατή ιστορία. Μία ιστορία που κατά κάποιον τρόπο συνδέει Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ιστορία του περασμένου Οκτωβρίου. Με διαφορά δηλαδή λίγων μηνών. Είναι το story με τον «Φαραώ» του Ολυμπιακού, ο οποίος κάθε χρόνο έχει μία ημέρα που είναι η πιο δύσκολή του αλλά το γκολ του κόντρα στη Μαρσέιγ, το πρώτο του σε φάση ομίλων του Champions League, απάλυνε κάπως τον πόνο του...
Κάθε χρόνο είναι μία ημέρα που είναι πολύ πιο δύσκολη από κάθε άλλη. Η 21η Οκτωβρίου. Η ημέρα που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Η ημέρα που ο Αχμέντ Χασάν έχασε τον πατέρα του. Από τότε κάθε χρόνο η συγκεκριμένη ημερομηνία είναι σαν μαύρη... κηλίδα. Σαν να σκοτεινιάζουν όλα.
Η ποδοσφαιρική μοίρα όμως παίζει παράξενα παιχνίδια. Ήταν 21 Οκτωβρίου του 2015 όταν έχοντας χάσει τον πατέρα του ο Χασάν σκόραρε κατά του Ματαντά και της Μαρσέιγ με τη φανέλα της Μπράγκα και το αφιέρωσε στον πατέρα του. Δεν είχαν περάσει καλά καλά 24 ώρες από τη στιγμή που τον έχασε και χάρη στο γκολ του η ομάδα του νίκησε.
«Είμαι εδώ λόγω του πατέρα μου. Ότι έχω γίνει το οφείλω σε εκείνον. Δεν ήθελα να τα παρατήσω. Ήθελα να σκοράρω αυτό το γκολ για εκείνον. Τον πατέρα μου που με έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ...».
Τα λόγια του Αχμέντ Χασάν προκαλούν... ανατριχίλα. Τα όσα είχε πει τότε για τον πατέρα του και τον χαμό του.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έβαλε το πρώτο του γκολ σε φάση ομίλων του Champions League με τη Μαρσέιγ. Το κομβικό του γκολ με το 1-0, που έστειλε τους Πειραιώτες στην ευρωπαϊκή τους συνέχεια μέσω του Europa League. Ένα γκολ που το αφιέρωσε στον άνθρωπο που έχασε τόσο νωρίς. Σε εκείνο το σημείο συγκινήθηκε. Βούρκωσε και σχεδόν έκλαψε. Άλλωστε ήταν ένας άνθρωπος που από εκεί... ψηλά έδωσε δύναμη στον Χασάν να ξεπεράσει το σοβαρό θέμα υγείας του από τις επιπλοκές του λόγω κορονοϊού και να γυρίσει ξανά στα γήπεδα.
Αυτός ήταν ο μπαμπάς του.
Αυτή είναι η ανθρώπινη υπόσταση του ποδοσφαίρου. Ο Εμμανουηλίδης και Χασάν είναι εδώ για να μας θυμίζουν πως πρώτα απ' όλα είναι άνθρωποι και μετά παίκτες...
Η ψυχική δύναμη του Κιάκου!
Δεν είναι στα ονόματα της πρώτης γραμμής, όμως από τη στιγμή που αναφέρουμε τις ιστορίες των Χασάν και Εμμανουηλίδη δεν μπορούμε να την υποτιμήσουμε. Είναι η ιστορία του Γιάννη Κιάκου. Λιγότερο... λαμπερός από τους συναδέλφους του σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αλλά όχι λιγότερο σημαντικός. Ο σκόρερ του Βόλου στο ματς με τον ΠΑΟΚ που συγκλόνισε αφιερώνοντας το γκολ που πέτυχε στο 10χρονο ανιψάκι του που δίνει την μάχη με τον καρκίνο.
«Είναι για το 10χρονο ανιψάκι μου στην Γερμανία που δίνει για δεύτερη φορά μάχη με τον καρκίνο και θέλω να του δείξω ότι είμαι δίπλα του, ότι είμαι κοντά του και τον σκέφτομαι. Μιλάω μαζί του συχνά και είναι γι' αυτόν για τον Άγγελο», είπε στη NOVA. Είναι αυτό το ποδόσφαιρο που μας διδάσκει την προσφορά, την αγάπη, την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία. Είναι αυτό το ποδόσφαιρο που δίνει δύναμη στους πρωταγωνιστές και τους δικούς τους ανθρώπους. Είναι αυτό το ποδόσφαιρο που θέλουμε όλοι.
