Το μάθημα που πήρε ο Παναθηναϊκός από Ζαγαρίτη και Βαγιαννίδη

• 
• Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πρέπει να μάθει ο Παναθηναϊκός από αυτή την διαδικασία;
• Η πιθανή λύση του προβλήματος

Τα όσα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσαν να αποτελούν ένα από τα καλύτερα case studies σε σχολές ποδοσφαιρικού management. Το «τριφύλλι» στα χέρια του Γιάννη Αλαφούζου συνεχίζει να είναι ένα ποδοσφαιρικό «πειραματόζωο», ένας οργανισμός, ο οποίος δεν μαθαίνει από τα λάθη του, δεν διδάσκεται τίποτα από τα παθήματά του και συνεχίζει να αγνοεί βασικές αρχές της διοίκησης του αθλήματος. Σχεδόν μια δεκαετία, με λιγοστές εξαιρέσεις, η ημέρα της μαρμότας χαρακτηρίζει τις κινήσεις ενός συλλόγου που όσο θα διοικείται με αυτόν τον τρόπο, οι πιθανότητες να επανέλθει στο φυσικό του μέγεθος, είναι απειροελάχιστες.

Μέσα σε ένα περιβάλλον που τα πλάνα αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Μέσα σε ένα κλαμπ που δεν μπορεί να χαράξει δική του στρατηγική αλλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα αφήνει την τύχη του σε προπονητές και τεχνικούς διευθυντές, οι οποίοι είτε ψάχνουν την επιτυχία με διαδικασίες... fast food (εξαίρεση ο Νίκος Νταμπίζας και ο Νίκος Λυμπερόπουλος) είτε κρίνονται από την διοίκηση του συλλόγου ως managers που είχαν «πυρηνικά» στην διάθεσή τους ενώ είχαν... νεροπίστολα, χάθηκαν δύο από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές της φουρνιάς του 2001.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η συγκεκριμένη φουρνιά της ακαδημίας του Παναθηναϊκού, έχει χαρακτηριστεί ως εκείνη με το μεγαλύτερο ταλέντο, τις περισσότερες προοπτικές από κάθε άλλη των τελευταίων αρκετών ετών. Μέσα σε ένα εξάμηνο, λοιπόν, οι «πράσινοι» απώλεσαν από το έμψυχο δυναμικό τους τον Γιώργο Βαγιαννίδη και τον Βασίλη Ζαγαρίτη. Ο πρώτος προτίμησε την Ίντερ, ο δεύτερος την Πάρμα και οι «πράσινοι» θα πάρουν μόνο τα τροφεία, πληρώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ποδοσφαιρική αβεβαιότητα που τους διακρίνει και φυσικά την αστοχία, την αμέλεια, την επιλογή να αφήσουν τα συμβόλαια και των δύο να φτάσουν στο εξάμηνο από την λήξη τους, για να... φορτσάρουν τις ανανεώσεις.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πρέπει να μάθει ο Παναθηναϊκός από αυτή την διαδικασία;

Θα πρέπει να «δένει», να κάνει συμβόλαια μεγάλης διάρκειας σε ποδοσφαιριστές οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν προοπτικές, σε νεαρούς παίκτες που είτε στην ακαδημία είτε στην πρώτη ομάδα έδειξαν πως είτε άμεσα είτε στο μέλλον, έχουν όλα τα εφόδια να καθιερωθούν στον σύλλογο. Ακόμη και αν ο εκάστοτε τεχνικός διευθυντής ή ο προπονητής δεν τους υπολογίζουν στο βασικό rotation, το κλαμπ θα πρέπει να προασπίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά του και στην... χειρότερη, να τους παραχωρεί δανεικούς. Δεν αποτελεί κάποια ανακάλυψη τα όσα αναφέρουμε παραπάνω, είναι το ποδοσφαιρικά αυτονόητο που πάντα αποτελεί και το πιο δύσκολο σε αυτόν τον Παναθηναϊκό.

Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν πρέπει να αφήνει τα συμβόλαια των ταλαντούχων νεαρών ποδοσφαιριστών να φτάνουν στο... παραένα για να τα ανανεώσει, καθώς η αξιολόγηση τους γίνεται στο... πόδι και όχι με βάση την προοπτική τους.

Πόσο δύσκολο θα ήταν μετά εξαιρετικά πλέι-οφ που έκανε ο Βασίλης Ζαγαρίτης να τον φώναζαν από την ΠΑΕ και να υπέγραφε για τα επόμενα δύο-τρία χρόνια; Απλά τότε, στο μυαλό του Ρόκα και του Πογιάτος ο «Ζάγα» ήταν τρίτη επιλογή πίσω από τον Χουάνκαρ και τον Χατζηθεοδωρίδη. Δεν γίνεται η αξιολόγηση για έναν ποδοσφαιριστή να αλλάζει από μήνα σε μήνα, ούτε να κρίνεται από τον εάν «κάνει» στον εκάστοτε προπονητή. Ειδικά, όταν στον Παναθηναϊκό αλλάζουν με μεγάλη συχνότητα την τελευταία πενταετία.

Η πιθανή λύση του προβλήματος

Πως θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να γιατρέψει αυτή την παιδική ασθένεια; Βρισκόμαστε στο 2021, οι κορυφαίοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι έχουν οργάνωση και δομές που θα έπρεπε να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Οι λύσεις είναι εκεί, αρκεί να θέλει να τις δεις, έχοντας διαπιστώσει το πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, όλο και περισσότερες ομάδες βρίσκουν το νόημα να έχουν στο οργανόγραμμα τους, έναν διευθυντή αξιολόγησης του έμψυχου δυναμικού του συλλόγου. Έναν άνθρωπο και την ομάδα του, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι να μετρούν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια το παρόν και την προοπτική όλων των παικτών που ανήκουν στον οργανισμό. Από την Κ10 μέχρι την αντρική ομάδα.

Σε έναν σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός που λανθασμένα αλλάζει τόσο συχνά τεχνικό διευθυντή και προπονητή, ένας τέτοιος ρόλος, θα μπορούσε να γλιτώσει την ομάδα από καταστάσεις, όπως αυτές με τον Ζαγαρίτη και τον Βαγιαννίδη...