Οταν ο Αλεξανδρόπουλος θυμίζει τον Ρεδόνδο, ξεχνάς και το «πούλμαν» του Μπόλονι

• «ΔΙΝΟΥΜΕ ΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΜΑΣ»
• ΠΑΛΙ ΑΡΓΗΣΕ ΣΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΠΑΛΙ ΚΑΥΓΑΣ ΜΕ ΠΑΙΚΤΗ

Πέρασαν 21 χρόνια κι ακόμα τη θυμόμαστε. Μια από τις «legendary» ντρίμπλες που μας έχει χαρίσει το Champions League. Μια απίστευτη έμπνευση του Φερνάντο Ρεδόνδο που έκανε τόσο διάσημο τον Χένινγκ Μπεργκ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όσο και τον Νίκο Νταμπίζα στην περίφημη προσποίηση, εκείνη την ανεξίτηλα γραμμένη με κεφαλαία γράμματα στη Βίβλο του ποδοσφαίρου ντρίμπλα του Ντένις Μπέργκαμπ.

Ηταν στα 31 του τότε ο Αργεντινός παικταράς της Ρεάλ με το «6» στην πλάτη και το περιβραχιόνιο στο μπράτσο, όταν πήρε τη μπάλα από τον Σάβιο στη γραμμή της αριστερής πτέρυγας, βρήκε μπροστά του τον Nορβηγό στόπερ, τον ξεπέρασε με αριστερό τακουνάκι στην κίνηση, πρόλαβε τη μπάλα επί της γραμμής, σήκωσε το κεφάλι του, είδε τον Ραούλ στο ύψος του πέναλτι και μπροστά από τον Πολ Σκόουλς σέρβιρε μια ιστορικής ομορφιάς ασίστ. Είδαμε (και ακόμα βλέπουμε στα βιντεάκια) δυο και τρεις φορές το ριπλέι εκείνης της φάσης για να καταλάβουμε τι έχει ακριβώς κάνει ο Ρεδόνδο. Για να προσπαθήσουμε (πιο εύκολο για τους αριστεροπόδαρους!) να μιμηθούμε νοητά πώς θα προσπαθούσαμε να το κάνουμε εμείς! Για να συνειδητοποιήσουμε πώς ο captain της Ρεάλ μπόρεσε (όχι να τολμήσει, αλλά) να ξεγελάσει τον αντίπαλό του και να προϋπολογίσει την απίθανη τροχιά και την ταχύτητα της μπάλας στην ντρίμπλα του με τόση ακρίβεια, ώστε να την προλάβει και να προχωρήσει στην επόμενη κίνησή του σε μια φαντασμαγορική ποδοσφαιρική χορογραφία που ήταν θαμμένη στα εφηβικά σκιρτήματα του Ρεδόνδο με τη μπάλα και παρουσιάστηκε σε όλο της το μεγαλείο σ' ένα από τα πιο ιστορικά γήπεδα της υφηλίου. .

Este 19 de abril se cumplen 20 años de la genialidad de Fernando Redondo en Manchester. El Real Madrid en Old Trafford. Y el taconazo...
Vídeo de la UEFA Champions League.pic.twitter.com/jDzCbKqhbY

— Rancoma (@Rancoma_) April 18, 2020

Πέρασαν 21 χρόνια από τότε και ήρθε χθες ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος να στάξει αυθεντική ποιότητα στο νερόβραστο ελληνικό ποδόσφαιρο του 1-0, της «σκοπιμότητας», του «ταμπουριού» και του αποτελέσματος. Να μας θυμίσει στο άνοστο Παναθηναϊκός - ΟΦΗ 2-0 ότι το ποδόσφαιρο είναι ακόμα έμπνευση, τεχνική, ομορφιά! Να μας χαρίσει απλόχερα μια φάση βγαλμένη από τα ποδοσφαιρικά κόμικς των 80’s και των 90’s, να ομορφύνει την άχαρη Superleague και να γεμίσει με αληθινό ποδόσφαιρο ένα ξερό, σκέτο - νέτο «νικηφόρο αποτέλεσμα», βάζοντας τη δική του υπογραφή στην ιστορία του αρχαιότερου ελληνικού γηπέδου, εκεί όπου έχουν αγωνιστεί και δοξαστεί δεκάδες παικταράδες του Παναθηναϊκού, των αντιπάλων του και της εθνικής Ελλάδας. Ναι, με μια ενέργεια που θύμισε Ρεδόνδο!

Βλέπει τον ανοιχτό διάδρομο, ξεπερνά με «ποδιά» τον Διαμαντή, κλείνεται από Κοροβέση – Σαρδινέρο και εκεί που λες «τελειώνει το γήπεδο» όταν έχει τρυπήσει κάθετα την άμυνα του ΟΦΗ περνά με no look τακουνάκι τη μπάλα ανάμεσά τους και τη σερβίρει στον Καμπετσή που γίνεται Ραούλ για ένα δευτερόλεπτο. Μια δυστυχώς σπανίζουσα για το φτωχότατο ελληνικό πρωτάθλημα μαγική στιγμή από έναν 19χρονο χαφ (γεννημένο στις 26/11/2001) που πήρε πέρυσι τις πρώτες ευκαιρίες από τον Γιώργο Δώνη και καθιερώθηκε εφέτος από τον Λάζλο Μπόλονι μετά την καταπληκτική εμφάνισή του στο «Γ. Καρϊασκάκης» εναντίον του Ολυμπιακού. Τότε, που, επειδή υποχρεωτικά λόγω τραυματισμού ζήτησε αλλαγή ο Σένκεφελντ στην ανάπαυλα, ο Ρουμάνος τεχνικός είχε την ωραία ιδέα να μεταφέρει τον Δημήτρη Κουρμπέλη σε θέση στόπερ και να περάσει στο ματς τον μικρό, ο οποίος για 45 λεπτά έπαιρνε παραμάζωμα σαν οδωστηρωτήρας Καμαρά – Εμβιλά και Μπουχαλάκη μαζί!

Ηταν το δεύτερο βροντερό «είμαι εδώ!» του Αλεξανδρόπουλου, μετά την έξοχη απόδοσή του στο περυσινό 0-0 των play offs στην Τούμπα, στην οποία είχε δείξει τι μπορεί να κάνει εναντίον ανώτερου αντιπάλου αφού είχαν προηγηθεί μόλις 51 λεπτά συμμετοχής του σε τρία ματς της περυσινής regular season! Και, όχι, ασφαλώς δεν έγινε «Ρεδόνδο». Όμως χθες εναντίον του ΟΦΗ έγραψε την πρώτη ολόδική του φάση σε μια καριέρα… 35 αγώνων με τη φανέλα του Παναθηναϊκού: πρώτη ασίστ και τι ασίστ! Τέτοιου επιπέδου που μετά από πολλά - πολλά χρόνια θα τη θυμόμαστε με λεπτομέρεια σαν παιδάκια, είτε ο Σωτηράκης ανελιχθεί και λάμψει στα top ευρωπαϊκά γήπεδα, είτε μαραζώσει ως γυρολόγος βγάζοντας το ψωμί του σε δεύτερης και τρίτης κατηγορίας πρωταθλήματα.

Εχει όλα τα προσόντα για να γίνει ένας αληθινά ξεχωριστός χαφ: σωματότυπο, δύναμη, αθλητικότητα, ενθουσιασμό, μυαλό, κάθετη κίνηση, πάσα, σουτ, τα πάντα! Όμως ακόμα είναι πολύ – πολύ νωρίς. Ας φτάσει στα 100 επαγγελματικά παιχνίδια, ας «τσαλακωθεί» και ας δοκιμαστεί σε ντέρμπι, play offs, πίεση, κλειστές και ανοιχτές άμυνες, ας γεμίσει ο εγκέφαλος και το σώμα του με διαφορετικού τύπου και στυλ αντιπάλους και παιχνίδια και εδώ είμαστε να τον παρακολουθούμε, μακάρι και να τον καμαρώνουμε, την υγειά του να έχει!

«ΔΙΝΟΥΜΕ ΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΜΑΣ»

Χθες ο Αεξανδρόπουλος ήταν συνολικά το «Α και το Ω» ενός Παναθηναϊκού που είχε σε κάκιστη βραδιά τον αγνώριστο Μαουρίσιο. Μιας ομάδας που κατάφερε να κρατήσει και πάλι το «μηδέν» (για πέμπτο σερί ματς) και να φτάσει για πρώτη φορά εφέτος στο «4Χ4». Χωρίς να κινδυνεύσει όσο στα προηγούμενα παιχνίδια του 2021. Χωρίς να λαχταρήσει, παρά την υπεροχή του ΟΦΗ από το 35’ έως το 75’, χωρίς να αναδείξει πάλι τον τερματοφύλακά του σε MVP. Πιο εύκολα, αλλά με την ίδια αμυντική σκληράδα, την ίδια νικηφόρα τακτική: τόσο κυνικά αποτελεσματική και τόσο ποδοσφαιρικά άσχημη ταυτόχρονα! Oπως το είπε ο Αργύρης Καμπετσής, ο οποίος μέχρι πριν από δέκα ημέρες έψαχνε ομάδα και τώρα γράφει 1 ασίστ – 2 γκολ σε τρεις αγώνες: «Στις προπονήσεις δίνουμε μεγαλύτερη βάση στο αμυντικό κομμάτι, μπροστά μας αφήνει ελεύθερους να δείξουμε το ταλέντο μας». Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για τη «συνταγή Μπόλονι». Φαίνεται σε κάθε παιχνίδι πλέον…

Ο Ρουμάνος βασίζεται στη συνέπεια και την ικανότητα της αμυντικής λειτουργίας της ομάδας του με καλές εμφανίσεις από Σένκεφελντ, Πούγγουρα, Μολό, Χουάνκαρ, Βέλεθ, Αλεξανδρόπουλο σε «χαμηλά μέτρα» και αφήνει μπροστά τους πιτσιρικάδες να τρέξουν, να πολεμήσουν, να μοχθήσουν για κάθε φάση. Και να… «βγάλουν το ταλέντο» τους, όπως είπε ο Καμπετσής. Ναι, αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο που παραπέμπει σε «Παναθηναϊκό». Ναι, μπορεί, ακόμα και μ’ αυτό το ρόστερ, να παρουσιάσει κάτι πολύ πιο ελκυστικό ο Ρουμάνος, ο οποίος άφησε χθες στον πάγκο Μακέντα, Βιγιαφάνιες, Σάντσες και τον Καρλίτος που για πρώτη φορά δεν έπαιξε ούτε λεπτό. Ναι, του βγαίνει 100% αυτό το πλάνο εναντίον κατώτερων αντιπάλων και ο Παναθηναϊκός όχι μόνο μείωσε την απόσταση από τους ανταγωνιστές του για ένα «ευρωπαϊκό» εισιτήριο, αλλά έχει να περιμένει καινούριο αμυντικό χαφ, βελτιωμένο Μαουρίσιο, καλύτερο Βιγιαφάνιες και «διψασμένους» τους δυο ακριβοπληρωμένους του σέντερ φορ.

ΠΑΛΙ ΑΡΓΗΣΕ ΣΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΠΑΛΙ ΚΑΥΓΑΣ ΜΕ ΠΑΙΚΤΗ

Μια καλή αρχή θα ήταν να κάνει πιο γρήγορα τις αλλαγές του (και όχι στο 70’ – 75’ όπως χθες ή στο… 87’ όταν είχε βάλει Εμμανουηλίδη – Καμπετσή στο ματς με την ΑΕΛ ) για να μην παίζει τον Παναθηναϊκό μονότερμα για 40-50 λεπτά μετά το… καθιερωμένο 1-0 κάθε «Ουές» και «Πινακάς» που πηγαίνει στη Λεωφόρο. Είναι πραγματικά ντροπιαστική για τον Παναθηναϊκό (ακόμα και γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό που έχει το τέταρτο μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ελλάδα, να μην το ξεχνάμε…) αυτή η εικόνα σε διαδοχικά παιχνίδια εναντίον ομάδων με τα προβλήματα που παρουσιάζουν εφέτος η ΑΕΛ (λόγω ποιότητας) και ο ΟΦΗ (λόγω απουσιών). Για να μην αναφέρουμε και (το ρεσιτάλ Διούδη με) τον Αστέρα και τον Απόλλωνα...

Μια πρόταση θα ήταν επίσης να αρχίσει να χρησιμοποιεί περισσότερο και τους «μεγάλους», τουλάχιστον όσους εξ’ αυτών μπορούν να υπηρετήσουν το «τρέχω –μαρκάρω – πιέζω». Σε διαφορετική περίπτωση – το ξαναλέμε κι ας συνεχίζει με νίκες ο Παναθηναϊκός – όλο αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και θα τελειώσει απότομα, με κακό τρόπο αν δεν βρει τις λύσεις τώρα που το έδαφος είναι εύφορο για βελτιώσεις λόγω των σερί επιτυχιών.

Όταν – επί παραδείγματι - τσακώνεσαι για μία φάση εν ώρα αγώνα με τον Νο 1 στόπερ σου που μόλις πριν από ένα λεπτό έχει σκοράρει επειδή… «δεν θέλω ρίσκα με οφσάιντ 10-20 εκατοστών στην άμυνα», το πρόβλημα «φωνάζει». Διότι είναι φανερό ότι οι παίκτες δεν γουστάρουν αυτό που παίζουν, παρά μόνο πειθαρχούν στις προπονητικές εντολές. Kι όταν δεν σ’ αρέσει αυτό που παίζεις και έχεις ενδόμυχη «άρνηση», είναι μαθηματικά βέβαιο ότι στην πρώτη «στραβή» θα χρειαστεί περίσσιο κέφι και σθένος για να το «γυρίσεις»...