Μόλις έδειξε τι μπορεί να κάνει...

• ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
• ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ
• ΟΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ… ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ

Αν αναζητήσει κανείς ένα παιχνίδι αντιπροσωπευτικό της ικανότητας αλλά και της ποιότητας του φετινού Αρη, δεν θα χρειαστεί ξοδέψει χρόνο ψάχνοντας στα κιτάπια του γιατί μόλις το παρακολούθησε. Ναι, είναι αυτό απέναντι στην ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Είναι αυτό γιατί η ομάδα του Ακη Μάντζιου είχε κυριαρχικό ρόλο στο πρώτο ημίχρονο αναγκάζοντας τον αντίπαλό του να βλέπει… μικρό το γήπεδο και να νιώθει ότι κάθε πάσα ισοδυναμούσε με τον «άθλο» του Οδυσσέα όταν διεκδίκησε την αγαπημένη του Πηνελόπη. Είναι αυτό γιατί ακόμη και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν η ΑΕΚ ανέβασε αρκετά (υπέρ της) το ποσοστό κατοχής της μπάλας, δεν ένιωσε ιδιαίτερη απειλή. Ένα σουτ του Μαχαίρα όπου η μπάλα χτύπησε στο κάθετο δοκάρι της εστίας του Χουλιάν Κουέστα και η στιγμή του Πέτρου Μάνταλου όπου η μπάλα κόντραρε στο δεξί πόδι του Ροζ. Σε άλλες περιπτώσεις, ο Αρης θύμιζε καράβι σε πλημμύρα, αυτή τη φορά όμως είχε μπόλικους καπεταναίους, είχε σταθερή ρότα και απέφυγε τις ξέρες.

Αυτό το παιχνίδι ήταν το καλύτερο γιατί, αν ο Αρης μπορούσε να το «παραγγείλει» πριν την έναρξή του, το μόνο που (σίγουρα) θα άλλαζε ο Άκης Μάντζιος θα ήταν οι ευκαιρίες που πετάχτηκαν στα σκουπίδια με χαρακτηριστική ευκολία, κυρίως στις αρχές του δεύτερου μέρους. Οι υποθετικές συζητήσεις δεν οδηγούν πουθενά και πολλές φορές παραπλανούν, αλλά αν οι «κίτρινοι» τις αξιοποιούσαν, τότε θα γράφαμε για επίδειξη δύναμης. Είναι το καλύτερο παιχνίδι γιατί…

-Είχε τον έλεγχο της δεύτερης μπάλας και χρησιμοποιώντας την ατομική ποιότητά του, είχε το passing game και σε διψήφιο αριθμό φάσεων βγήκε με τουλάχιστον τρεις παίκτες στην περιοχή με σοβαρές προϋποθέσεις για γκολ. Αντιθέτως, υποχρέωσε την ΑΕΚ σε πολλά λάθη στο πρώτο ημίχρονο με τη δική του δημιουργική πίεση με μπροστάρη τον Τζέιμς Τζέγκο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Πέτρος Μάνταλος αναγκάστηκε σε πολλές περιπτώσεις να λειτουργήσει ως 6αρι για να φτιάξει επίθεση.

-Το μεγάλο πρόβλημά του στον αγώνα των δύο ομάδων πριν από περίπου τρεις εβδομάδες ήταν η δράση του Λιβάι Γκαρσία και με εξαίρεση δύο φάσεις (την πρώτη του αγώνα και μία ακόμη στο δεύτερο ημίχρονο) ο Εμάνουελ Σάκιτς ένιωθε την ανάσα συμπαίκτη του και παράλληλα ασφαλής για να μην δώσει χώρο στον βιρτουόζο της «Ενωσης».

-Απαντες συνέβαλαν σε μέγιστο βαθμό στον ανασταλτικό τομέα με πιο χαρακτηριστική τη φάση του Μπρούνο Γκάμα, δευτερόλεπτα πριν φύγει από το γήπεδο, με την κερδισμένη μονομαχία στην τελική γραμμή της περιοχής της ομάδας του. Είναι κάτι στο οποίο επιμένει ο Άκης Μάντζιος γιατί ο κοινός παρονομαστής όλων των δηλώσεών του είναι η συνέπεια που οφείλουν όλοι να δείχνουν στην άμυνα.

-Επιθετικά «χτύπησε» στη βασική αδυναμία της ΑΕΚ, αυτή βρίσκεται στα άκρα καθώς οι πλάγιοι μπακ της «Ενωσης» δεν έχουν σταθερή απόδοση. Ειδικά ο Ραντόνια δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο μαρκάρισμα του πολύ καλού Ματέο Γκαρσία.

-Διότι ο Άρης δεν κανένα σημείο του αγώνα δεν έδειξε να χάνει τον έλεγχο του ρυθμού του αγώνα. Ακόμη κι όταν δεν είχε την μπάλα στα πόδια του.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Αυτή ανήκει στον Ακη Μάντζιο καθώς υπάρχουν οι επιλογές του στο βασικό σχήμα και η πανηγυρική δικαίωσή του με τη χρησιμοποίηση των Λούκας Σάσα, Τζέιμς Τζέγκο στον άξονα ή ακόμη του Ντάνιελ Μαντσίνι στην κορυφή της επίθεσης, κυρίως όμως το timing των αλλαγών του ήταν εξαιρετικό όπως και η ακρίβειά τους. Ακόμη κι όταν η ΑΕΚ πήρε μέτρα στο γήπεδο (δίχως να ήταν απειλητική) δεν πανικοβλήθηκε, επένδυσε στη νοοτροπία που του έδειξε η ομάδα του αλλά και στην τακτική πειθαρχία στην οποία εστίασε πριν την έναρξη του αγώνα. Η παρέμβαση που «κλείδωσε» το παιχνίδι ήταν η είσοδος στον αγώνα των Ματίγια, Κάτσε και Μπρούνο γιατί εκεί κόπηκε κάθε δημιουργία της ΑΕΚ από τον άξονα, από τα άκρα ούτως ή άλλως η ομάδα του δεν αντιμετώπισε πρόβλημα για να έρθει το…

ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ

Η φάση του 2^ου τέρματος με το οποίο «κλειδώθηκε» το διπλό είναι αντιπροσωπευτική του συντριπτικού μέρους του αγώνα. Οι δύο πάσες που χρειάστηκαν, το κέντρο της άμυνας της ΑΕΚ που ήταν εκτός θέσης και το πρόσωπο του απελπισμένου Κρίστισιτς την ώρα που έβλεπε τον Σάντε Σίλβα να εκτελεί για το 0-2. Ήταν η ποδοσφαιρική εξυπνάδα που έβγαλε ο Άρης στο Ολυμπιακό Στάδιο, ασχέτως του ότι δεν μετουσιώθηκε η υπεροχή του.

ΟΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ… ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ

Προφανώς ανήκω στη συνομοταξία των προληπτικών, υπάρχουν μπόλικα αποδεικτικά στοιχεία στα προηγούμενα άρθρα, αλλά διάβολε, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η προηγούμενη νίκη του Άρη επί της ΑΕΚ στην Αθήνα ήταν πριν από ακριβώς δέκα χρόνια (… οκ, παρά μία ημέρα), στις 5/2/2011 με πρωταγωνιστή τον Ντάρσι Νέτο και προπονητή τον Γιάννη Μιχαλήτσο.

Για να καταλήξουμε στην ουσία της όλης ιστορίας, ο Άρης έφερε και πάλι την κατάσταση στα χέρια του. Έκανε κάτι που δεν τον χαρακτήρισε στα προηγούμενα χρόνια γιατί δεν είχε τέτοιες νίκες. Αυτή απέναντι στην ΑΕΚ δείχνει τον χαρακτήρα που έχει αποκτήσει, την ποιότητα που διαθέτει αλλά και την κατεύθυνση που παίρνει από τον πάγκο. Γιατί, η σωστή διαχείριση των θετικών αλλά και αρνητικών αποτελεσμάτων προφανώς πιστώνεται στον Άκη Μάντζιο. Η νοοτροπία μιας ομάδας (πάντα) διαμορφώνεται από το πνεύμα του προπονητή της. Όταν αυτός διαχειρίζεται με ηρεμία κάθε στιγμή, δεν πανικοβάλλεται και δεν αναζητεί ευθύνες δεξιά κι αριστερά αλλά κοιτάει πρώτα τον εαυτό του στον καθρέπτη, το ίδιο (αργά ή γρήγορα) κάνουν και οι παίκτες του.

Πλέον ο Άρης, αποκτώντας κεφάλι στη βαθμολογία, ουσιαστικά μεταφέρει την πίεση στους αντιπάλους του. Γιατί έδειξε τι πραγματικά μπορεί να κάνει όταν είναι ο εαυτός του και όχι κάποιος άλλος...