Τώρα είναι αργά, αλλά η αλλαγή είναι απαραίτητη για την τελευταία «ζαριά»

• ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΟΛΟΝΙ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΑ PLAY OFFS
• Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΟΛΟΝΙ
• ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ...

Tώρα… είδαν και όσοι αρνούνταν να δουν. Τώρα μίλησαν όσοι κρατούσαν το στόμα τους κλειστό. Όμως τώρα μάλλον είναι πια αργά για τον Παναθηναϊκό. Κι αν δεν είναι αργά, σίγουρα οι Πράσινοι έχουν πετάξει ήδη δύο ευκαιρίες. Να φτάσουν τουλάχιστον έως τον ημιτελικό του Κυπέλλου και να μπουν στα play offs από πολύ πιο πλεονεκτική θέση με 4-6 βαθμούς περισσότερους, αν είχαν νικήσει στο Αγρίνιο τον Παναιτωλικό κι αν είχαν πάρει έστω μια ισοπαλία από τον ΠΑΣ Γιάννινα στους «Ζωσιμάδες» (είμαστε και μετριοπαθείς…).

ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΟΛΟΝΙ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΑ PLAY OFFS

Ο Αργύρης Γιαννίκης στην πραγματικότητα προσέφερε υπηρεσίες στο Τριφύλλι, διότι με τον Λάζλο Μπόλονι στον πάγκο δεν υπήρχε περίπτωση να «γυρίσει» το πράγμα στα play offs. Ο ΠΑΣ Γιάννινα κατάφερε να νικήσει τον Παναθηναϊκό τρεις φορές σε 17 ημέρες και το πιο σημαντικό: να επιτρέψει στον Παναθηναϊκό να του δημιουργήσει… δύο φάσεις σε δύο αγώνες. Οφείλεται αυτό μόνο στον ΠΑΣ; Όχι βέβαια. Χθες έκανε καταπληκτικό ματς ο Πίρσμαν στο α΄ημίχρονο λες και ήταν ο… Κανσέλο του Πεπ, έκανε υπέροχο ματς για 90 λεπτά ο Σάλιακας και ήταν σταθερότατοι και με τρομερή αυτοπεποίθηση οι Κάργας – Παντελάκης, όμως αυτά τα αποτελέσματα οφείλονται κυρίως στην αδυναμία του Τριφυλλιού να χτίσει συνεργασίες και συνδυασμούς απέναντι σε διπλή ζώνη άμυνας. Δηλαδή, όταν έχει εκείνος τη μπάλα.

Ο Παναθηναϊκός στο σερί του νικούσε με γκολ από στατικές φάσεις, με γκολ σε κόντρα επιθέσεις και από βαθιές πάσες, νικούσε χάρη στην καταπληκτική απόδοση του Διούδη και στη σκληράδα/αφοσίωση των αμυντικών και των μεσοαμυντικών του. Δεν κατόρθωσε ποτέ να βελτιωθεί ως σύνολο στο δημιουργικό/επιθετικό σκέλος του ματς! Δηλαδή, στο πιο δύσκολο... Δεν αξιοποίησε το διάστημα του σερί του για να προσθέσει στοιχεία στο παιχνίδι του. Ο Μπόλονι εμπιστεύτηκε τυφλά το μοτίβο που τον οδηγούσε σε νίκες, είχε αψηφίσει το προειδοποιητικό καμπανάκι του εντός έδρας 0-0 με τη Λαμία και η κορύφωση ήρθε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Οι παίκτες είχαν εθιστεί τόσο πολύ στο «βάζουμε πρώτοι γκολ και μένουμε πίσω από τη μπάλα» που στο αμέσως επόμενο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό, παρότι οι γηπεδούχοι είχαν προηγηθεί από το 6’ με το γκολ του Εντινγκά, δίσταζαν να πάρουν μέτρα για ένα ολόκληρο ημίχρονο όταν ο Παναιτωλικός είχε ήδη οπισθοχωρήσει! Ο,τι συνέβη σ’ εκείνη την αναμέτρηση με το «πρώτη φάση – γκολ» του γηπεδούχου και τα πέντε χαμένα γκολ μέχρι που ο Μπόλονι είχε τη φαεινή ιδέα να αντικαταστήσει τον Βιγιαφάνιες, σήμανε για τους λάτρεις των οιωνών και της σημειολογίας το τέλος της εποχής της ρέντας.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΟΛΟΝΙ

Οι δυο σερί ήττες από μια ομάδα με χημεία, με αντοχές, με κέφι και αυτοπεποίθηση, με αρχή – μέση – τέλος και με «ξέρω τι παίζω – πώς το παίζω και πότε το παίζω» φαίνονται παράλογες, αλλά στην πραγματικότητα είναι απολύτως λογικές από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν πήρε «υπερβατική» απόδοση από τους παίκτες του. Από τον προπονητή δεν περιμέναμε κάτι. Τον είχαμε μάθει πια. Αφού και οι περισσότεροι παίκτες δεν έδωσαν το «κάτι παραπάνω» για να ξεκολλήσει ο Παναθηναϊκός από τη λάσπη, το αποτέλεσμα των αγώνων θα κρινόταν από την εμφάνιση του αντιπάλου. Χθες, επί παραδείγματι, έχουν «σκυλιάσει» στη μεσαία γραμμή οι Μαουρίσιο – Βιγιαφάνιες από το 35’ και έπειτα, όταν αποχωρεί ο Σανκαρέ λόγω τραυματισμού (πάλι…) και ο Μπόλονι παίζει 4-2-4. Ολομόναχοι στο χώρο του κέντρου τα δίνουν όλα! Αλλά ο Παναθηναϊκός παίρνει το απόλυτο τίποτα από όλους τους εξτρέμ, μεσοεπιθετικούς και φορ που χρησιμοποιήθηκαν! Και από τους επτά! Τους Καμπετσή, Ιωαννίδη, Αιτόρ που ήταν βασικοί (κάπως πιο δραστήριος ο Ισπανός, αλλά φέρει μερική ευθύνη στο γκολ) και από τους Ενγμπακοτό, Χατζηγιοβάνη, Μακέντα, Καρλίτος που μπήκαν ως αλλαγή. Τί-πο-τα!

Μόλις πριν από 20 ημέρες ο Μπόλονι προέτρεπε κι εκείνος τον Γιάννη Αλαφούζο για «bonus» στα αποδυτήρια, μετά τη λήξη του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Τώρα ετοιμάζεται να μαζέψει τις βαλίτσες του. Αλλιώς ξεκίνησε, με ωραίο σχέδιο που παρουσίασε τον Δεκέμβριο. Με μεγαλύτερη ένταση στο παιχνίδι, με πιο «άμεσο» ποδόσφαιρο, με μεγαλύτερη μαχητικότητα και πάθος από τους παίκτες. Αλλιώς συνέχισε, μετά τις απώλειες του Ιανουαρίου λόγω κορονοϊού. Και τότε, τον Ιανουάριο, με τις σερί νίκες, έχασε την ευκαιρία όταν το οπλοστάσιο σιγά –σιγά γέμιζε πάλι. Όταν επέστρεψε ο Μαουρίσιο, όταν επέστρεψαν ο Βιγιαφάνιες με τον Σάντσες, όταν του έλειπε μόνο ο Κουρμπέλης πια, εκείνος συνέχισε στο ίδιο στυλ μόνο και μόνο επειδή είχε πάρει νίκες συμπτωματικές ή από τη «φόρα» της ομάδας και την αυτοπεποίθηση των παικτών. Και το πλήρωσε.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ...

Το ποδοσφαιρικά λογικό θα ήταν να επιλέξει τον καινούριο προπονητή ο τεχνικός διευθυντής. Πώς να τον επιλέξει όμως ο Ντρεοσί, όταν ο ίδιος έχει επιλεγεί από τον Μπόλονι; Μπέρδεμα! Τόσο ο Γιάννης Αναστασίου όσο και ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος είναι προφανείς λύσεις στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, με λογικές αιτίες επιλογής. Ισως το πιο ωφέλιμο για τον Παναθηναϊκό είναι να καθίσουν μαζί στον πάγκο στα τελευταία 11 παιχνίδια. Να συνεργαστούν μπας και... σώσουν ό,τι σώζεται!

Πιο έμπειρος ο «Γιόχαν», πιο βαθύς γνώστης της ομάδας ο Συλαϊδόπουλος, της ίδιας λογικής πάνω – κάτω για το ποδόσφαιρο που μπορεί και πρέπει να παίζει ο Παναθηναϊκός. Και, ασφαλώς, αμφότεροι με διαφορετική προσέγγιση των παικτών! Με πιο ανθρωποκεντρική συμπεριφορά και νοοτροπία. Θα έχει ενδιαφέρον το πείραμα. Διότι περί πειράματος πρόκειται όταν ο Παναθηναϊκός (του Αλαφούζου) άλλαξε για τελευταία φορά τρεις προπονητές στην ίδια σεζόν το μακρινό 2012. Όταν ξεκίνησε με Ζεσουάλδο Φερέιρα, συνέχισε με Ρότσα, ήρθε ο Φάμπρι και ολοκλήρωσε με τον Γιάννη Βονόρτα. Και μετά, το καλοκαίρι του 2013 ανέλαβε ο… Αναστασίου! Πώς τα φέρνει η μοίρα ε;