Παναθηναϊκός: Η πραγματικότητα και το θυμικό του Ντρεοσί

• Έχουν καταλάβει πως θα γράψουν ιστορία;
• Ανθρώπινα αποδεκτό, ποδοσφαιρικά, όμως, όχι!

Για να παρθεί μία σημαντική απόφαση σε έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, θα πρέπει πρωτίστως να αναλυθεί διεξοδικά η κατάσταση, οι συνθήκες που επικρατούν, να αναγνωριστεί το πρόβλημα και στην συνέχεια να αναλυθούν τα θετικά και τα αρνητικά των πιθανών αποφάσεων.

Ο Παναθηναϊκός μία αγωνιστική πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος και με ακόμη ένα παιχνίδι, το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο, βρίσκεται στην έκτη θέση, μαζί με τον Αστέρα Τρίπολης στους 42 βαθμούς. Πέντε πόντους μακριά από τον ΠΑΟΚ και έξι από τον Άρη και την ΑΕΚ. Η αναμέτρηση της Κυριακής είναι πραγματικός τελικός, καθώς αν το Τριφύλλι δεν νικήσει το σύνολο του Πάμπλο Γκαρσία, τότε θα μπει στο μίνι πρωτάθλημα των play offs με βαθμολογική απόσταση τέτοια, που πολύ δύσκολα μπορεί να ανατραπεί!

Ο Παναθηναϊκός εδώ και αρκετό καιρό δεν παρουσιάζει την παραμικρή βελτίωση πάνω στο χορτάρι και παίζει ένα... κάτι σαν ποδόσφαιρο. Και πως να παίξει διαφορετικά όταν στο πεντάμηνο με τον Λάζλο Μπόλονι στην τεχνική ηγεσία δεν έχει δουλέψει καθόλου στο δημιουργικό κομμάτι και το μοναδικό πλάνο είναι το ᾽᾽βάζουμε ένα γκολ με το ταλέντο των παικτών και μετά καθόμαστε όλοι πίσω´´. Αν τα πιάσει ο Διούδης και τα χάσουν οι αντίπαλοι, καλώς. Αν, όχι, καληνύχτα. Είναι μία ομάδα αδούλευτη, ένα σύνολο χωρίς αρχή μέση και τέλος, ένα συγκρότημα που όταν αφαιρέθηκε το πάθος και το ένστικτο της επιβίωσης, δεν είχε τίποτα άλλο να επιδείξει μέσα στο γήπεδο, γιατί πολύ απλά δεν το έμαθε.

Τα αποδυτήρια είναι σε κατάσταση ψυχρού πολέμου με τον προπονητή, από την εποχή του μεγάλου σερί και του αιτήματος για ακρόαση από τον Γιάννη Αλαφούζο. Αυτό συμβαίνει για μια σειρά από λόγους που δεν είναι μόνο αγωνιστικοί. Ο Μπόλονι δεν τα έχασε ποτέ τα αποδυτήρια, γιατί δεν τα κέρδισε και ποτέ. Και ίσως είναι μία από τις λίγες φορές τα τελευταία πολλά χρόνια, όπου οι ποδοσφαιριστές της ομάδας έχουν δίκιο. Και δεν είναι μόνο τα μεγάλα συμβόλαια, ή τα... δήθεν κακά παιδιά. Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών, κι αυτό κάτι λέει. Χωρίς φυσικά τα παραπάνω να βγάζουν από το κάδρο και τις δικές τους ευθύνες.

Η ψυχολογία εντός της ομάδας μετά τα πέντε συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα βρίσκεται στα τάρταρα. Οι δείκτες αυτοπεποίθησης βρίσκονται όσο χαμηλά ήταν και στο ξεκίνημα της σεζόν επί Ντάνι Πογιάτος και το κλίμα δεν ήταν ποτέ το ιδανικό, ακόμη και όταν η μία νίκη διαδεχόταν την άλλη. Ήταν αρκετές οι φορές που οι ποδοσφαιριστές της ομάδας ξεκαθάριζαν πως θα πρέπει να βελτιωθεί η εικόνα γιατί θα σταματήσουν να έρχονται οι νίκες με αυτό το... κάτι σαν ποδόσφαιρο. Πολλοί το έβλεπαν, κάποιοι το δήλωσαν, ο Μπόλονι, όμως, είχε διαφορετικά άποψη και ο Παναθηναϊκός το πλήρωσε ακριβά.

Έχουν καταλάβει πως θα γράψουν ιστορία;

Αυτή είναι η κατάσταση. Ναι, ένας προπονητής θα πρέπει να κρίνεται στο τέλος της σεζόν. Σε βάθος χρόνου. Πόσω μάλλον κάποιος που ανέλαβε στα μέσα της σεζόν. Όπως είναι τώρα ο Μπόλονι. Δεκάδες φορές θυμάμαι να αναφέρω την συγκεκριμένη φράση. Μόνο που εδώ έχουμε την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όταν ένας προπονητής δεν λειτουργεί ως προπονητής του 2021 αλλά του 1990, όταν ένας προπονητής δεν δουλεύει πάνω στο δημιουργικό κομμάτι λες και βρίσκεται στον... Λεβαδειακό, όταν ένας προπονητής δεν λογαριάζει το επιστημονικό επιτελείο, όταν έχει καταφέρει στο Κορωπί να δημιουργήσει ένα τέτοιο κλίμα, τότε συγγνώμη δεν έχεις να περιμένεις τίποτα. Είναι μια ακραία ποδοσφαιρική κατάσταση αυτή που βιώνει ο Παναθηναϊκός.

Και εδώ δεν μιλάμε για τέσσερα πέντε ματς, να βγει η χρονιά. Μιλάμε για όλη την χρονιά! Μιλάμε για μια πιθανή ιστορική ποδοσφαιρική ξεφτίλα μετά το μακρινό 1997, μιλάμε για την τέταρτη σεζόν μακριά από την Ευρώπη. Το διακύβευμα είναι τεράστιο.

Με όλα τα παραπάνω δεδομένα, το... ηλεκτροσόκ, η άμεση αλλαγή προπονητή έμοιαζε ως μια λύση που θα έφτιαχνε το κλίμα στα αποδυτήρια, θα έφερνε άνεμο αλλαγής, θα δημιουργούσε συνθήκες να προσπαθήσει ο Παναθηναϊκός να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο και παράλληλα θα τελείωνε όλες τις-ρεαλιστικές- δικαιολογίες των παικτών για το χάλι του Τριφυλλιού. Είτε με τον Αναστασίου, είτε με κάποιον που θα ερχόταν με προοπτική διετίας, οι πιθανότητες θα αυξάνονταν.

Ανθρώπινα αποδεκτό, ποδοσφαιρικά, όμως, όχι!

Ο Μπόλονι έφτασε κοντά στην πόρτα της εξόδου αλλά ο Πιέρ Ντρεοσί πήρε την πιο κομβική του απόφαση ως γενικός διευθυντής του Παναθηναϊκού. Εισηγήθηκε την παραμονή του Ρουμάνου τεχνικού στον Γιάννη Αλαφούζο και ανέλαβε δράση στο Κορωπί, όταν εδώ και τέσσερις μήνες περισσότερο λειτουργούσε ως παρατηρητής παρά ως ο επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Ο Ντρεοσί λειτούργησε με το θυμικό και όχι με την ποδοσφαιρική λογική. Δεν γίνεται να πιστεύει πως στην κατάσταση που είναι ο Παναθηναϊκός, το να πάει να παίξει τα play off με τον Μπόλονι αποτελεί την λύση που θα δώσει περισσότερες πιθανότητες στην ομάδα για να γυρίσει την κατάσταση και να γλιτώσει την καταστροφή. Γιατί με το θυμικό; Γιατί ο Μπόλονι ήταν εκείνος που άνοιξε την πόρτα του Τριφυλλιού στον Ντρεοσί. Σε ακόμη μία παγκόσμια ποδοσφαιρική πατέντα, ο προπονητής έφερε τον τεχνικό/γενικό διευθυντή.

Σε ανθρώπινο επίπεδο το να στηρίξει ο Ντρεοσί τον Μπόλονι είναι απόλυτα κατανοητό. Και αποδεκτό. Νιώθει υποχρεωμένος, σε όλους μπορεί να συμβεί. Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν είναι ίδρυμα ανθρωπισμού. Είναι ποδοσφαιρικό κλαμπ και οφείλει να διεκδικήσει την τέταρτη θέση. Πέρα από το επιχείρημα πως με τον Μπόλονι στον πάγκο ο Παναθηναϊκός έφτασε κοντά στην τετράδα, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ποδοσφαιρικά μία τέτοια απόφαση.

Χωρίς, δηλαδή, να εξετάζουμε ούτε το πως, ούτε κάτω από ποιες συνθήκες, κοιτάζοντας μόνο τα αποτελέσματα και όχι τον τρόπο που ήρθαν αυτά. Έναν τρόπο που πλέον όλοι τον είδαν ξαφνικά μπροστά τους, και τον... φώτισαν, όταν η σεζόν στράβωσε. Πράγματα που ήταν εμφανή από χιλιόμετρα μακριά.

Μακάρι για τον Παναθηναϊκό, ο Ντρεοσί να δικαιωθεί από την επιλογή του. Και ας μην ήρθε αυτή μέσα από ποδοσφαιρικά κριτήρια. Γιατί το θέμα δεν είναι η δικαίωση του καθενός, αλλά το πως θα μπορέσει αυτή η ομάδα να επιστρέψει στην Ευρώπη. Για όσους το ξεχνούν...