Παναθηναϊκός: Μην βαφτίζεις «αυτοκτονία» την προπονητική και ποδοσφαιρική ανεπάρκεια

Του το είχε κάνει επί Πογιάτος η ΑΕΛ με τον Πινακά στο 87’ (1-1). Του το είχε κάνει ο Βόλος στο πρώτο ματς του Μπόλονι με τον Μπαρτόλο στο 92’ (1-1). Εκτοτε, ουδείς! Είχε γλιτώσει στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό από την αφόρητη πίεση του αντιπάλου του στα τελευταία 15 λεπτά (2-1), είχε γλυτώσει από την (ελαφρύτερη) πίεση του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο (2-1). Στην Τρίπολη ο Παναθηναϊκός δεν τα κατάφερε. Ισοφαρίστηκε στο 90' + 7' με σουτ τερματοφύλακα, ενώ μέχρι το 84΄ προηγούνταν 2-0. Όμως δεν είναι ορθολογικό να βαφτίζουμε «αυτοκτονία» την ποδοσφαιρική ανεπάρκεια και την προπονητική ανικανότητα στο συγκεκριμένο ματς.

«Αυτοκτονία» θα ήταν ένα ατομικό λάθος από το «πουθενά» που θα χάριζε την ισοπαλία στον Αστέρα. Ένα αυτογκόλ χωρίς πίεση. Μια αναίτια αποβολή. Μια συμπτωματική ισοφάριση. Στην Τρίπολη τίποτα δεν ήταν συμπτωματικό μετά το 75’ εκτός από το ιστορικό για τα ελληνικά δεδομένα γεγονός του γκολ με σουτ (και όχι με κεφαλιά ή από στατική φάση) ενός τερματοφύλακα. Τίποτα άλλο!

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ»...

• Δεν είναι «αυτοκτονία» ότι ο Μπόλονι βάζει αντί του Αγιούμπ τον Ενγκμπακοτό (και όχι τον Μπουζούκη) στο 74’.

• Δεν είναι «αυτοκτονία» ότι ο Μπόλονι βάζει στο 82’ (και ενώ το σκορ είναι ακόμα 0-2) τον Αθανασακόπουλο αντί του κουρασμένου Αλεξανδρόπουλου και (πάλι!) όχι τον Μπουζούκη των 65 αγώνων στις δύο προηγούμενες σεζόν, για να κρατήσει τη μπάλα, να τη μοιράσει σωστά, να κερδίσει φάουλ/χρόνο, να «απλώσει» 2-3 αντεπιθέσεις για να δώσει ανάσες στην αμυντική ζώνη.

• Δεν είναι «αυτοκτονία» ότι παρά την απουσία του Βέλεθ ο Μπόλονι δεν έχει πάρει τρίτο στόπερ στην αποστολή (τον Καραγιάννη), τον οποίο θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει μετά την είσοδο του Ιγκλέσιας και το φεστιβάλ σέντρας του Αστέρα. Ούτε ότι δεν χρησιμοποίησε έστω ως τρίτο στόπερ τον Σάντσες στο χρονικό διάστημα της πίεσης.

• Δεν είναι «αυτοκτονία» ότι δεν σκέφτηκε έστω να βάλει τρίτο στόπερ τον πανήψυλο και δυναμικό Νιάς και να παίξει με δύο χαφ μπροστά τους (Αλεξανδρόπουλο – Μπουζούκη) ώστε και να αναχαιτίσει τις γιόμες των γηπεδούχων και να έχει δυο παίκτες που μπορούν να κρατήσουν τη μπάλα.

• Δεν είναι «αυτοκτονία» ότι ο Μπόλονι παρότι προφανώς βλέπει (δεν μπορώ να πιστέψω το αντίθετο) ότι όλο το ματς έχει γυρίσει από το δίδυμο Μολό – Αλί Μπαμπά δεν βάζει τον Σάντσες ή έστω τον πιο σωματώδη Τζαβίδα αντί του Γάλλου και τελικά «τρώει» δύο γκολ από την πλευρά του Μολό.

• Δεν είναι «αυτοκτονία» ότι οι παίκτες μετά το 0-2 στο 59’ δεν παίζουν ποδόσφαιρο, αλλά βλέπουν μόνο το ρολόι του μεγάλου φωτεινού πίνακα στην απέναντι από την πλευρά του Διούδη εστία. Καθυστερήσεις, ανόητα νευράκια/ειρωνείες του Μακέντα με τον Καστάνο (σωστά τον έβγαλε ο Μπόλονι στο 82’, θα μπορούσε να είχε αποβληθεί εύκολα με δεύτερη κίτρινη κάρτα στο 78’), σαν «κοιμισμένοι» από τον αργό ρυθμό του ματς (δεν έκανε και απολύτως τίποτα ο Αστέρας από το 60’ έως το 75’), δεν κατάφεραν να «ξυπνήσουν» ούτε μετά το 72’ όταν με Ιγκλέσιας και Αλβαρες ο Μίλαν Ρασταβατς έδωσε το σύνθημα του «γιούρια με σέντρες και ό,τι γίνει».

ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ - ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΥΣΠΕΙΡΩΜΕΝΟΣ

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να χάσει δύο βαθμούς στο 97' από σέντρες σ' ένα ματς στο οποίο απουσίαζε ο παίκτης που μπορεί ακόμα και να... ψήσει μπριζόλες με το κεφάλι του, δηλαδή ο Μπαράλες, αναδεικνύοντας σε MVP τον Λουίς Φερνάντεθ που διέπρεψε ως φορ (μία ασίστ – ένα γκολ) παρότι δεν είναι φορ και τον κίπερ Νίκο Παπαδόπουλο, τον οποίο… παρακολουθούν διακριτικά ο Ενγκμπακοτό κι άλλοι δύο παίκτες τη στιγμή που κεραυνοβολεί τον Διούδη.

Ισως – όπως εκτιμούν πολλοί – στο τελικό ταμείο αυτή η απώλεια δύο βαθμών να αποδειχθεί καθοριστικά καταστροφική για τον Παναθηναϊκό. Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος. Να σκεφτούν προπονητής και παίκτες τα λάθη τους, να συσπειρωθούν και με όσα έγιναν στα αποδυτήρια ελέω Παπαδόπουλου μετά το τέλος του ματς και να προχωρήσουν μπροστά. Η ισοπαλία δεν είναι «κακό» αποτέλεσμα για τον Παναθηναϊκό, δεν τον θέτει εκτός ευρωπαϊκής τροχιάς.

Τα δείγματα γραφής από το 20’ έως το 70’ δεδομένων των απουσιών στη μεσαία γραμμή ήταν θετικά. Ο Μπόλονι αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται να «φυλακίζει» τους ακραίους μπακ του κάτω από τη σέντρα, επανέφερε τον Μακέντα στην ενδεκάδα (τρία γκολ σε δύο ματς) και όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της ομάδας είναι πολύ – πολύ καλύτερη συγκριτικά με την «κηδεία» του «τρελοκομείου» που επικρατούσε μετά την τρίτη σερί ήττα από τον ΠΑΣ Γιάννινα, όταν ο Μπόλονι βρισκόταν με το ένα πόδι στη… Γαλλία.

ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΑΕΚ ΜΕ «ΑΔΥΝΑΜΟ ΚΡΙΚΟ» ΑΛΛΑ…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Παναθηναϊκός πέταξε μια τεράστια ευκαιρία να μειώσει την απόσταση από τον Αρη και να προσθέσει τρομερή πίεση στην ΑΕΚ, με την οποία θα ισοβαθμούσε αν είχε νικήσει στην Τρίπολη. Ναι, φαίνεται η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή ο «αδύναμος κρίκος» στον οποίο καλείται να «στοχεύσει» ο Παναθηναϊκός. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, λόγω των τρομερών ελλειμμάτων και προβλημάτων της στην αμυντική λειτουργία. Αλλά και λόγω Χιμένεθ που αμφισβητείται από τους πάντες και λόγω της όλης ατμόσφαιρας σε μια ομάδα που δεν δείχνει δυνατή εσωτερικά για να σηκώσει κεφάλι, ακόμα – ακόμα και επειδή δεν δείχνει ικανή να νικήσει τον Ολυμπιακό σε τελικό Κυπέλλου αν καταφέρει να αποκλείσει τον ΠΑΟΚ στον «διπλό» ημιτελικό.

Δείχνει η ΑΕΚ ως ο αδύναμος κρίκος διότι ο Αρης φαίνεται σταθερός και σίγουρα έχει δική του ποδοσφαιρική ταυτότητα, αλλά και επειδή ο ΠΑΟΚ ακόμα και στα… κάτω του αφενός προσπαθεί να αλλάξει (αν κάποιος προσέξει τις χθεσινές επιλογές του Πάμπλο Γκαρσία στη μεσαία γραμμή), αφ’ ετέρου έχει πολύ εύκολο γκολ λόγω του ατομικού ταλέντου πολλών επιθετικών και μεσοεπιθετικών του.

Όμως προσοχή διότι τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν και αυτό που περιγράφουμε είναι «στιγμιότυπο»: αποτυπώνει τη σημερινή στιγμή! Ο Παναθηναϊκός, όπως και καθεμιά από τις υπόλοιπες συμμετέχουσες στα play offs τη δική του καμπούρα πρέπει να κοιτάζει! Και πρώτα απ΄ όλα πώς θα διαχειριστεί το επόμενο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο. Δεύτερη νίκη επί του ίδιου αντιπάλου σε τρεις εβδομάδες; Δύσκολο, δεδομένου ότι απ΄ όλους τους απόντες μόνο ο Βέλεθ και ο Καρλίτος που εξέτισε την ποινή του θα είναι πιθανότατα έτοιμοι, δηλαδή τα προβλήματα και τα ζητούμενα στη μεσαία γραμμή θα είναι τα ίδια. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, διότι αυτός ο εφετινός Παναθηναϊκός – παρά τα αμέτρητα βάσανα που έχει περάσει – δείχνει εφτάψυχος!