Aρης: Ομάδα κουρασμένη, VAR μπερδεμένο

• Απαίτηση υπάρχει από αυτούς που την αξίζουν
• Διαχείριση με αναστεναγμούς
• Τι είδαν και πότε πρόλαβαν να το δουν;

Οι έξι αγώνες στοιχειοθετούν επαρκές δείγμα και είναι φανερό ότι ο Άρης παίζει με τις σταγόνες ενέργειες που απέμειναν στο ντεπόζιτό του. Αλλοιωμένη αγωνιστική εικόνα του, μοιάζει (περισσότερο) να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, παρά να παίξει το ποδόσφαιρο που τον χαρακτήρισε στη μεγαλύτερη διάρκεια του Πρωταθλήματος. Και δεν είναι τόσο η σωματική κούραση την οποία προσπαθεί να διαχειριστεί, όσο η πνευματική η οποία τον οδηγεί σε λάθη. Αυτά πληρώνει με συνέπεια να έχει συγκεντρώσει αυτούς τους επτά βαθμούς που προφανώς είναι χαμηλός απολογισμός στο μέγιστο των 18. Αυτά τα λάθη εκμεταλλεύτηκε η ΑΕΚ στο «Κλ. Βικελίδης», από λάθος του Σάκιτς βρήκε δίχτυα και ο ΠΑΟΚ.

Αυτή η πνευματική κούραση αναδεικνύεται μέσα από την αγωνιστική συμπεριφορά του. Από τον τρόπο λειτουργίας στην transition άμυνα όπου έπαψε να εμφανίζει το ποσοστό αποτελεσματικότητας που είχε στην αναχαίτιση των επιθέσεων του αντιπάλου, έως και την αξιοποίηση των δικών του προϋποθέσεων στις δικές του κόντρα επιθέσεις. Εκεί που βάζει ταχύτητα, ξαφνικά τραβάει χειρόφρενο και σταματά. Σα να θέλει το μυαλό και να μην μπορεί να ακολουθήσει το σώμα.

Στο μεγαλύτερο μέρος του Πρωταθλήματος, η συνοχή που παρουσίαζε, το γεγονός ότι ήταν συμπαγής ως ομάδα, μετέτρεπε το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Ακόμη δηλαδή κι όταν βρισκόταν σε θέση άμυνας, μέσα από την ασφυκτική πίεση ανακτούσε εύκολα την κατοχή. Τώρα, δείχνει πολύ κουρασμένος για να αποφύγει μια τελική προσπάθεια του αντιπάλου, σα να εξαρτάται περισσότερο από την ικανότητα του τελευταίου, παρά από τη δική του. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Τα κεντρικά χαφ έκαναν τη διαφορά, αυτά απορρόφησαν την κούραση μιας χρονιάς, τώρα όμως δεν έχουν φρεσκάδα.

Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι και η απώλεια των δύο βαθμών στην Τρίπολη. Ο Άρης είναι αυτόχειρας γιατί έπεσε θύμα της ίδιας κατάστασης. Από την ποδοσφαιρική ευφυΐα του Μπρούνο Γκάμα βγήκε το γκολ του Μαντσίνι και αντί να γίνει το 0-2 στην ξεκάθαρη ευκαιρία του Δημήτρη Μάνου, έγινε αυτό που είχε συμβεί και πριν από περίπου δυόμισι μήνες. Και τότε ο Αστέρας Τρίπολης έβγαλε επίθεση σε 10-12 δευτερόλεπτα. Βρήκε άδειο γήπεδο, δημιούργησε από την αριστερή πλευρά και η αντίδραση του στόπερ (τότε ήταν ο Δεληζήσης, τώρα ήταν ο Λίντσεϊ Ροζ) ήρθε με αρκετή καθυστέρηση. Ίδιο γκολ μ’ αυτό που είχε πετύχει ο Ριέρα στην ανατροπή (2-1) του Αστέρα στην κανονική διάρκεια. Και η ιστορία θα μπορούσε να είχε επαναληφθεί, αλλά αποφεύχθηκε χάρη στον Χουλιάν Κουέστα.

Απαίτηση υπάρχει από αυτούς που την αξίζουν

Ο καθένας κρίνεται βάσει της εικόνας που παρουσίασε στη διάρκεια της χρονιάς. Για παράδειγμα, για τον Ματέο Γκαρσία ένα καλό παιχνίδι είναι μια αχτίδα ηλίου μέσα στη μαυρίλα. Τώρα που ο Αργεντίνος χρειάστηκε περισσότερο από ποτέ (λόγω του τραυματισμού του Φακούντο Μπερτόγλιο) επιβεβαίωσε ότι ο Άρης δεν μπορεί να υπολογίζει σ’ αυτόν ότι μπορεί να «κουβαλήσει» την ομάδα. Καλά-καλά, δεν ανταποκρίνεται στα αυτονόητα. Από του χρόνου και βλέπουμε και με την προσδοκία ότι θα μας διαψεύσει, αλλά εξαντλήθηκε ακόμη και ο… μίτος της Αριάδνης.

Πάμε στον Λίντσεϊ Ροζ. Ο Γάλλος αμυντικός ήταν από τους διακριθέντες στη μεγαλύτερη διάρκεια της χρονιάς, αλλά στα Playoffs είναι σκιά του εαυτού του. Μαζεμένα λάθη κόντρα στον Ολυμπιακό, ακόμη περισσότερα με την ΑΕΚ στο «Κλ. Βικελίδης», λίγο πιο συγκρατημένος με τον ΠΑΟΚ, ίδια εικόνα στην Τρίπολη. Είναι το λάθος που δεν πλήρωσε ο Άρης στη φάση του Ριέρα, είναι κι αυτό που είχε βαρύ τίμημα στη φάση του τέρματος. Ο Ροζ παραμένει στην 11αδα γιατί ο Άκης Μάντζιος δεν είχε άλλη επιλογή. Ούτως ή άλλως δεν νιώθει βέβαιος για την αποτελεσματικότητα του διδύμου Μπεναλουάν-Δεληζήση, όμως ο Τυνήσιος στόπερ αναμένεται να είναι διαθέσιμος μετά τη διακοπή. Κατ’ επέκταση, δεν είχε τη δυνατότητα να τον αντικαταστήσει.

Διαχείριση με αναστεναγμούς

Οι τελευταίοι ανήκουν στον Άκη Μάντζιο ο οποίος βλέπει το πρόβλημα, προσπαθεί να το διαχειριστεί και να το κρύψει. Γι’ αυτό επέστρεψε στο αρχικό σχήμα ο Χαβιέρ Ματίγια αλλά όσο ώριμη σκέψη και κυκλοφορία μπάλας είχε ο Άρης παρόντος του Ισπανού, τόσο ταχύτητα και έκρηξη του έλειπε στο παιχνίδι του. Ο προπονητής του Άρη ουσιαστικά επέλεξε να ξεκουράσει έναν εκ των Τζέγκο-Λούκας Σάσα (γιατί και οι δύο είναι κουρασμένοι) και επέλεξε τον πρώτο γιατί με τον Βραζιλιάνο ο Ματίγια έχει χημεία. Πράγματι δεν έχασε στο κομμάτι της ομοιογένειας, αλλά η ομάδα του δεν είχε ένταση στο παιχνίδι της. Γι’ αυτό στο δεύτερο ημίχρονο επανέφερε τον Τζέγκο κι έριξε στο παιχνίδι τον Σάντε Σίλβα. Ο Πορτογάλος έδειξε ότι πνευματικά ήταν αλλού με συνέπεια να μη δώσει στην ομάδα του αυτά που συνήθως έδινε όταν ερχόταν από τον πάγκο. Ούτε βοήθειες στον Γκάνεα δεν έδωσε ο Σίλβα.

Τι είδαν και πότε πρόλαβαν να το δουν;

Αυτό είναι άξιο απορίας. Ο Πασαλίδης πατάει τον Αργεντίνο τη στιγμή που ο τελευταίος προσπαθεί με καθυστέρηση να εκτελέσει. Πέναλτι, τέλος. Τι είδε ο Φωτιάς, τι έπραξε ο Τζοβάρας το ξέρουν αυτοί και η ψυχή τους. Θύμισε… «σφύρα να φύγουμε» η όλη εικόνα. Είναι εντυπωσιακό ότι στα 20-30 δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν έως το τέλος του αγώνα κατάφεραν να βγάλουν άκρη σε σημείο να νιώσουν απόλυτα σίγουροι ότι απέδωσαν δικαιοσύνη σε μια δύσκολη φάση όπου άλλος εκτιμά ότι είναι πέναλτι κι άλλος ότι ο Πασαλίδης πρόλαβε τον Μπερτόγλιο. Στα δικά μου μάτια, υπάρχει αλλοίωση αποτελέσματος, αλλά αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ταχύτητα στη λήψη μιας τόσο σημαντικής απόφασης. Ασχέτως του ότι δεν στοιχειοθετεί άλλοθι για την απώλεια δύο βαθμών. Ο Άρης έπρεπε να κλειδώσει το παιχνίδι και να λειτουργήσει με εξυπνάδα στο 0-1, αποφεύγοντας να δώσει ολόκληρο γήπεδο στον αντίπαλο.