Είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί κάνει συνέχεια λάθος ο Αλαφούζος

Δεν έχω ιδέα, όπως φαντάζομαι όλοι μας, σχετικά με το αν μπορεί πραγματικά να υπάρξει μια πρόταση προς τον Γιάννη Αλαφούζο για την παραχώρηση των μετοχών της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και αν η εταιρεία θα αλλάξει μεγαλομέτοχο. Για την οικονομία της ανάπτυξης του συλλογισμού μου, ας βασίσουμε την κουβέντα στην υπόθεση ότι ο Αλαφούζος θα συνεχίσει να διοικεί τον Παναθηναϊκό.

Τούτο τον καιρό ο Γιάννης Αλαφούζος πάει να συμπληρώσει 9 χρόνια στην διοίκηση του Παναθηναϊκού. Χρόνια κατά των οποίων τη διάρκεια η ομάδα έχει κατακτήσει ένα Κύπελλο. Τα καλά για μια εταιρεία που εκφράζει έναν σύλλογο δεν μετρώνται μόνο με τίτλους. Και κανείς πρέπει να μετρήσει στα καλά που έχει κάνει ο σημερινός μεγαλομέτοχος το γεγονός ότι κράτησε σε λειτουργία την ΠΑΕ που υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό σε εποχές που δεν εμφανιζόταν ενδιαφερόμενος και δεν προέκυπτε ουσιαστικό ενδιαφέρον για την διοίκηση και την οικονομική υποστήριξη της ζωής του Παναθηναϊκού.

Αφήνοντας τα παραπάνω στην άκρη, όταν κανείς εστιάζει στο ποδόσφαιρο μένει με την εντύπωση ότι αυτός που διοικεί τον Παναθηναϊκό είναι κάποιος που δεν μπορεί να λύσει την άσκηση επειδή δεν έχει τη γνώση για να το κάνει ο ίδιος, ως αυτός που λαμβάνει τις αποφάσεις. Φυσικά δεν είναι ο πρώτος μεγαλομέτοχος που αποφασίζει δίχως να γνωρίζει. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού όμως δεν είναι το ότι δεν γνωρίζει ο Αλαφούζος· είναι ότι επιμένει να αποφασίζει και να υλοποιεί ο ίδιος το στρατηγικό πλάνο που ορίζει. Δηλαδή το ότι δεν αρκείται στον ορισμό του ύψους του προϋπολογισμού λειτουργίας του ποδοσφαιρικού τμήματος, και επιμένει να επιλέγει εκείνος τον τεχνικό διευθυντή, τον οποίο πολύ συχνά υποκαθιστά. Κάνει, δηλαδή, μόνος τις μεταγραφές, είτε έχει τεχνικό διευθυντή είτε όχι. Και αναλαμβάνει ο ίδιος και το έργο της αξιολόγησης της δουλειάς ενός προπονητή παρ’ όλο που δεν έχει τη γνώση για να το κάνει.

Είναι εύκολο, χρησιμοποιώντας τους αριθμούς, να εξηγήσεις το πρόβλημα σε μία πρόταση: σε 9 χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει 9 προπονητές, έχει χρησιμοποιήσει 3 υπηρεσιακούς προπονητές και έχει αλλάξει 10 τεχνικούς διευθυντές. Η “συνέχεια” είναι μια άγνωστη λέξη για το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού. Και μάλιστα όχι μόνο για την πρώτη ομάδα αλλά και για τις επόμενες, διότι και σε εκείνες έχει συμβεί να αλλάξουν ξαφνικά προπονητές κατά τη διάρκεια μιας περιόδου με συνέπεια να δημιουργηθεί σύγχυση στην εκπαίδευση και την εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών.

Διαβάζεις σήμερα στο ρεπορτάζ ότι είτε μείνει είτε όχι ο τεχνικός διευθυντής Πιέρ Ντρεοσί, δεν θα είναι αυτός που θα επιλέξει προπονητή. Δηλαδή ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού θα κρατήσει στον Παναθηναϊκό έναν τεχνικό διευθυντή στον οποίο δεν εμπιστεύεται τη βασικότερη από τις δουλειές που αυτός πρέπει να αναλαμβάνει. Αυτή η πληροφορία είναι από μόνη της αρκετή για να δείξει ότι η λειτουργία του Παναθηναϊκού ακυρώνει την επιστήμη του sport management. Δεν υπάρχει μοντέλο διοίκησης που προβλέπει ότι μια ποδοσφαιρική εταιρεία προσλαμβάνει τεχνικό διευθυντή με υπόδειξη ενός προπονητή (Μπόλονι), και φυσικά δεν υπάρχει μοντέλο διοίκησης με το οποίο ένας μεγαλομέτοχος πληρώνει τεχνικό διευθυντή δίχως να του βάζει την ευθύνη να επιλέξει τον προπονητή.

Ο Γιάννης Αλαφούζος είναι ένας από τους πιο πολιτισμένους μεγαλομετόχους στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Και σίγουρα ένας από αυτούς που έχουν βάλει τα περισσότερα χρήματα από “την τσέπη τους” στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Κοντά σε αυτά κανείς πρέπει να υπογραμμίσει ότι όχι απλώς δεν έχει προσπαθήσει να βάλει στο χέρι το “παρασκήνιο”, αλλά το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ότι το έχει πολεμήσει. Και ακριβώς λόγω όλων αυτών είναι κρίμα που κάποιος με αυτόν τον πολιτισμό και αυτές τις προθέσεις δεν έχει καταφέρει μετά από 9 χρόνια να γνωρίσει την διοίκηση ποδοσφαίρου όσο χρειάζεται προκειμένου να αλλάξει νοοτροπία και να βάλει το ποδοσφαιρικό τμήμα σε μια λογική κατάσταση λειτουργίας. Ακόμη και αν αποφάσιζε να επιλέγει μόνος τον τεχνικό διευθυντή και τον προπονητή και να χαράζει μαζί τους την στρατηγική, ο Αλαφούζος θα είχε πετύχει πολύ περισσότερα αν δεν άλλαζε στρατηγική κάθε έξι μήνες. Όμως δεν κάνει ούτε αυτό.

Στη σημερινή εποχή είναι πιο εύκολο από ποτέ να κάνεις μια “λογική” επιλογή τεχνικού διευθυντή και μια συμβατή με τις ανάγκες του συλλόγου επιλογή προπονητή. Είναι τόσο εύκολο να επιχειρήσεις μια αναζήτηση με σαφή κριτήρια προκειμένου να φτιάξεις σε σύντομο διάστημα χρόνου μια μικρή λίστα υποψηφίων, για να τους περάσεις από συνέντευξη και να αισθανθείς ποιος είναι αυτός που κολλάει περισσότερο στην χημεία και την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου. Όλα αυτά πλέον “γίνονται”. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να καταλάβεις το γιατί δεν γίνονται στον Παναθηναϊκό.