Η αποτυχία του Αλαφούζου και το «λάβαρο» του Δρακωτού

Το να θέλει ένα επιχειρηματίας ή γκρουπ επενδυτών να αναλάβει τις τύχες μια μεγάλης ομάδας ποδοσφαίρου, όπου γης, δεν είναι παράλογο. Το τι μπορεί να δώσει το άθλημα σε αναγνωρισιμότητα αλλά και κέρδη είναι απόλυτα σαφές εδώ και χρόνια. Αρκετοί επιλέγουν απλά το πρώτο, αλλά και το δεύτερο μπορεί -με σωστή διαχείριση- αν όχι να οδηγήσει σε κερδοφορία, τουλάχιστον να αυτοχρηματοδοτήσει το εγχείρημα. Με το φτωχό μου (στα οικονομικά) μυαλό αυτό σημαίνει «υγεία».

Όταν αυτή η ομάδα είναι και ταλαιπωρημένη επί σειρά ετών, από λάθος επιλογές και αποφάσεις, αλλά έχει μπροστά της την προοπτική μιας σημαντικής επένδυσης όπως είναι η ανέγερση και εκμετάλλευση νέου γηπέδου, ασφαλώς και το «πακέτο», για κάποιον που ενδιαφέρεται, είναι διπλά ελκυστικό.

Θεωρώ πως κάποια στιγμή πρέπει να μένουμε στο επιχειρηματικό/επενδυτικό κομμάτι - σε υψηλό επίπεδο- στο ποδόσφαιρο και να αφήνουμε στην άκρη τις συναισθηματικές επικλήσεις. Συμφωνώ ότι μια ομάδα δεν είναι μια εταιρία με την «στεγνά» τεχνοκρατική έννοια του όρου, αλλά στο τέλος της ημέρας (σχεδόν) όλα έχουν να κάνουν με τα λεφτά. Και κυρίως η χαρά των φίλων της.

Μπορείς να πουλήσεις όση «…φροσύνη» θέλεις (βάλτε εσείς το πρώτο συνθετικό ανάλογα με την ομάδα που προτιμάτε) αλλά αυτή από μόνη της δεν θα βάλει «το φαγητό στο τραπέζι». Προσωπικά μάλιστα, προβληματίζομαι ιδιαίτερα για όποιον βάζει ένα καράβι λεφτά σε μια ομάδα, χωρίς να προσδοκά(;) να πάρει κάτι πίσω.

Έχω χρόνια τώρα αυτή την απορία, κυρίως, με την οικογένεια Γιαννακόπουλου αλλά και με τους αδελφούς Αγγελόπουλους, αλλά κάπου εκεί (με αυτά τα παραδείγματα) σταματάει στο μυαλό μου η «ανιδιοτελής προσφορά». Ο.Κ., θα υπάρχουν και άλλα παραδείγματα και στην Ελλάδα και σε μικρότερες κατηγορίες και παγκοσμίως. Δεν μπορώ να όμως δεχθώ, ότι υπάρχουν δεκάδες επιχειρηματίες που δέχονται να ρίχνουν λεφτά σε μια μαύρη τρύπα. Κάτι που είναι πολύ ωραίο για αυτούς που τα παίρνουν σε συμβόλαια, αλλά και για τον… «υπέροχο κόσμο» που αρχικά κάνει τεμενάδες γιατί μπαίνει το χρήμα, αλλά στο τέλος θα ρίξει και το μπινελίκι αν η ομάδα δεν πάει καλά. Ή αν βρεθεί χρεωμένη, γιατί τελικά δεν είναι και όλοι οι «ανιδιοτελείς» ακριβώς τέτοιοι στην πράξη.

Ο Μάρκος Δρακωτός, όπως λέει το ρεπορτάζ έχει περιουσία. Δεν είναι δηλαδή Μπομπ Κοζώνης, ούτε Σκλαβενίτης (o Aλεχάνδρο, όχι ο... άλλος, ο γνωστός σε όλους μας που προφανώς έχει περιουσία). Αν θέλει ένα κομμάτι αυτής της περιουσίας να το ακουμπήσει στον Παναθηναϊκό, ή (και παράλληλα) να διαχειριστεί τα κεφάλαια κάποιου fund, είναι ασφαλώς δικό του θέμα. Και μακάρι για την υγεία και την αναγέννηση του Παναθηναϊκού να συμβεί αυτό γιατί, αν βγάλουμε την οπαδική τύφλα από τη μέση, σύγχρονες, υγιείς επενδύσεις μπορεί να μας βοηθήσουν να μην παίζουν οι ομάδες μας στο κάθε Ιntertoto της UEFA.

Τα πειράματα Αλαφούζου είναι σαφές πλέον ότι έχουν αποτύχει και θα είναι θαύμα αν το επόμενο μοντέλο που θα επιλέξει θα καταφέρει να φέρει τον Παναθηναϊκό σε θέση διεκδικητή τίτλου, έστω μετά από μια τριετία. Η ψαλίδα άλλωστε, μπατζετικά, σε σχέση με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ (ίσως και την ΑΕΚ της Αγιά Σοφιάς) έχει ανοίξει τόσο που μοιάζει να μην υπάρχει επιστροφή. Κυρίως, γιατί το αφεντικό του Παναθηναϊκού, που έχει επενδύσει και κλάψει μια περιουσία στο χορτάρι, έχει φτάσει να έχει συμπεριφορά τζογαδόρου που πεισμώνει με την (θεωρεί) «γκαντεμιά» του και πιστεύει ακράδαντα ότι η επόμενη ζαριά θα γυρίσει το παιχνίδι. Αλλά, αφού φτάσαμε να μιλάμε για «ζαριά», το πράγμα είναι χαμένο από χέρι.

Ακόμα και αν το αποδεχτεί αυτό, εντέλει, ο Γιάννης Αλαφούζος είναι απίθανο να αποχωρήσει επειδή πιέστηκε από μια ανοιχτή επιστολή του επίδοξου επόμενου επενδυτή. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει ολίγον περίεργη την προσέγγιση Δρακωτού στο πρότζεκτ «Παναθηναϊκός». Δεν ξέρω αν στις ΗΠΑ οι επιχειρήσεις αλλάζουν χέρια με ανοιχτές επιστολές στα ΜΜΕ, αλλά όταν κάποιος έχει βάλει κοντά 70 εκατομμύρια ευρώ σε μια δουλειά, όσο και αν πήγε το καράβι στα βράχια (με δικιά του ευθύνη) όταν και αν έρθει η ώρα να πουλήσει μάλλον θα σκεφτεί ως επιχειρηματίας. Ειδικά αν έχει να προσθέσει στο deal και την προοπτική ενός νέου γηπέδου. Τι θα πάρει πίσω δηλαδή. Οπότε εκεί το «δίκαια» πρόταση του αγοραστή, διαφέρει από το «συμφέρουσα προσφορά» του πωλητή.

Το σχέδιο Δρακωτού μπορεί να είναι εξαιρετικό. Πιθανολογώ ότι θα το μάθουμε σύντομα στην διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου που έχει προαναγγελθεί. Τότε θα βγάλουμε συμπεράσματα για τη βιωσιμότητα και τις πραγματικές προθέσεις. Μέχρι τότε όμως, οφείλω να πω ότι η προσέγγιση «δεν μου πουλάς με την πρόταση που σου έκανα και βγαίνω με επιστολή και σε δείχνω στον κόσμο κουνώντας τη σημαία της ομάδας» δεν μου μοιάζει και πολύ σοβαρή. Ο.Κ, δεν θα κάνω συγκρίσεις με Τσάκα για να μην αδικήσω κάποιον που δεν ξέρω, αλλά στο επικοινωνιακό κομμάτι χωλαίνει το πράγμα.

Αν στο μυαλό του οποιουδήποτε είναι πως ο κόσμος του Παναθηναϊκού μπουχτισμένος από τα χαστούκια που τρώει η ομάδα επί Αλαφούζου θα συνταχθεί ντε και καλά κάτω από οποιοδήποτε λάβαρο κάνει σημαντικά λάθη…

Πρώτον, ο κόσμος πιο εύκολα πλέον πάει σπίτι του παρά ακολουθεί λάβαρα. Κυρίως από κάποιον που δεν γνωρίζει και μπορεί εύκολα να χαρακτηρίσει ακόμα έναν επίδοξο σωτήρα. «Να σε δούμε πρώτα και αποφασίζουμε» είναι η κατάσταση.

Δεύτερον: ό,τι και να πει ο κόσμος, αυτός που αποφασίζει αν, πότε, πόσο και που θα πουλήσει είναι ο Αλαφούζος. Αν ήταν κάποιος που απολάμβανε της λατρείας του κόσμου και ξαφνικά τον έβρισκε απέναντί του και το μετρούσε αυτό (λέγε με Κόκκαλη) τότε ναι, μπορεί να κάναμε κουβέντα. Αλλά ο συγκεκριμένος δεν έχει ακούσει και ποτέ καλή κουβέντα, οπότε μάλλον δεν του καίγεται καρφάκι για αυτό.

Εν ολίγοις… Φέρνεις σχέδιο, το παρουσιάζεις, λες πως θα βγάλει λεφτά η ΠΑΕ για να αναπτυχθεί και να σηκώσει κεφάλι (εμένα δεν με χαλάει να βγάζουν λεφτά και οι επενδυτές) και μετά βγάλε και ανοιχτές επιστολές και κάνε και αφισοκολλήσεις.