Ντιντιέ Ντεσάν, την τύχη σου να είχα…

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ευλογημένοι στην δουλειά τους. Που, με έναν μαγικό τρόπο, χάρη βεβαίως και στο ταλέντο και την προσπάθειά τους (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό), βρίσκονται στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Μια τέτοια περίπτωση, πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ο Ντιντιέ Ντεσάν.

Στα νιάτα του, ως (πολύ χρήσιμος, δουλευταράς και ηγετικός) αμυντικός μέσος, ο «Ντεντέ» συνέπεσε στην πιο ταλαντούχα γενιά του γαλλικού ποδοσφαίρου μετά την εποχή Πλατινί και, ως αρχηγός μάλιστα, σήκωσε διαδοχικά Παγκόσμιο Κύπελλο (1998) και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (2000), με την μαγική παρέα των Ζιντάν, Ανρί, Βιεϊρά, Τιράμ και πάει λέγοντας.

Και, βεβαίως, όχι μόνο αυτό. Η μοίρα του θέλησε να είναι αρχηγός και στην κορυφαία Μαρσέιγ όλων των εποχών, αυτή που με ηγέτη τον προσφάτως εκλιπόντα Μπερνάρ Ταπί, έγινε το 1993 η πρώτη γαλλική ομάδα που κατέκτησε Champions League.

Και η μοναδική γαλλική που τα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, παρ’ ότι η Παρί Σεν Ζερμέν έχει… σκυλιάσει και έχει δώσει πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ σε μεταγραφές, στην προσπάθειά της να σηκώσει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Ως προπονητής, η ευλογία (στα μέρη μας το λέμε κάπως… διαφορετικά εις την λαϊκή γλώσσα) συνεχίστηκε, ενδεχομένως και γιγαντώθηκε. Έφτασε στον τελικό του Champions League με μια Μονακό γεμάτη ταλέντο και πιστώνεται την (αναμενόμενη, δεν ήταν δα και επίτευγμα) άμεση επιστροφή της Γιουβέντους στην Serie A μετά το σκάνδαλο «Calciopoli».

Συν τοις άλλοις, οδήγησε την Μαρσέιγ στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια, όταν η κυριαρχία της Λιόν τελείωνε και ο τίτλος της Ligue 1 άλλαζε συνεχώς χέρια, αφού ακόμα δεν είχε εμφανιστεί η «παρταόλα» Παρί.

Η γαλλική ομοσπονδία πήρε ως οδηγό όλη αυτή την ονειρική πορεία στα γήπεδα και αποφάσισε το 2012 να του δώσει τα ηνία της εθνικής ομάδας, σε ένα μεταβατικό (και αρκετά προβληματικό) στάδιο στην «μετά Ζιντάν» εποχή, η οποία όμως οδηγούσε μαθηματικά σε μια ακόμα χαρισματική φουρνιά.

Άγγιξε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τέσσερα χρόνια αργότερα (ας όψεται ο Φερνάντο Σάντος και ο… Έντερ) και, το 2018, με μια ομάδα που διαθέτει απίστευτο ταλέντο (Μπαπέ, Πογκμπά, Γκριεζμάν, Βαράν, Καντέ, Γιορίς και πάει λέγοντας), έγινε μόλις ο τρίτος άνθρωπος στην ιστορία που κατακτά Παγκόσμιο Κύπελλο ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής, μετά τους θρυλικούς Μάριο Ζαγκάλο και Φραντς Μπεκενμπάουερ.

Όλα τα παραπάνω, βεβαίως, δεν επιτεύχθηκαν μόνο επειδή είναι ευλογημένος, προς Θεού. Ο Ντεσάν επέβαλλε την απαραίτητη πειθαρχία στα γεμάτα ποιότητα «τρελόπαιδα» που έχει στους Τρικολόρ, έχει δημιουργήσει ένα «γεμάτο» σύνολο που ξέρει τι παίζει και, εσχάτως, πρόσθεσε το ιδανικό κερασάκι στην τούρτα, με την επιστροφή του κα-τα-πλη-κτι-κού Καρίμ Μπενζεμά, ύστερα από έξι χρόνια.

Ο «Ντεντέ», όμως, δείχνει να βάζει χαλινάρι στο ταλέντο που έχει στα χέρια του. Για να φτάσουν στην κατάκτηση του Nations League, οι Γάλλοι χρειάστηκε να κάνουν δύο ανατροπές, κόντρα σε Βέλγιο και Ισπανία.

Και αυτές οι ανατροπές ήρθαν, σχεδόν αποκλειστικά, χάρη στο τεράστιο, ατομικό ταλέντο των ποδοσφαιριστών της (Μπενζεμά, Μπαπέ, Τεό Ερναντές). Όπως ήρθε η ανατροπή και στο Euro2020 κόντρα στην Ελβετία του Στίβεν Τσούμπερ, έστω και αν ακολούθησε ο αποκλεισμός στα πέναλτι.

Ο 52χρονος προπονητής από τη Μπαγιόν δείχνει να φοβάται υπερβολικά τον εκάστοτε αντίπαλο και περιορίζει τα «θέλω» και τα «μπορώ» των παικτών του, οι οποίοι ατομικά ενδέχεται να υπερτερούν οποιουδήποτε άλλου αντιπάλου στον κόσμο αυτή την στιγμή.

Σε περίπου 400 ημέρες στο Κατάρ, η Γαλλία φιλοδοξεί να γίνει η πρώτη εθνική ομάδα που κατακτά δύο διαδοχικά Μουντιάλ, από την Βραζιλία του 1962, με τους Πελέ, Γκαρίνσα, Ντιντί, Βαβά και Ζαγκάλο. Μπορεί; Σαφέστατα ναι.

Για να τα καταφέρει, όμως, πρέπει ο Ντεσάν να βρει μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ της επιφυλακτικότητάς του και της επιθετικής ποιότητας που έχει η ομάδα του. Ούτε να είναι υπερβολικά προνοητικός («βαρετός», όπως τον χαρακτήρισε χαριτολογώντας ο Γιούργκεν Κλοπ το 2018), αλλά ούτε και να μετατρέπει τα παιχνίδια σε ατελείωτα πάνω – κάτω, όπως συνέβη στο (απολαυστικό) τελευταίο μισό του τελικού του Nations League με την Ισπανία.

Η Γαλλία, σε σχέση με το Μουντιάλ του 2018, έχει ακόμα πιο έμπειρους παίκτες – κλειδιά όπως ο Μπαπέ, ο Πογκμπά, ο Γκριεζμάν, ο Καντέ και ο Βαράν, ο Μπενζεμά είναι έτη φωτός ανώτερος ποιοτικά από τον (φιλότιμο και αποτελεσματικό) Ολιβιέ Ζιρού και οι Τρικολόρ διαθέτουν όλα τα φόντα για να κάνουν ένα ιστορικό «ριπίτ».

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αυτή η Γαλλία, με άλλον προπονητή, θα ήταν ακόμα πιο επιτυχημένη και θα είχε προσθέσει τουλάχιστον ένα ακόμα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην συλλογή της. Ενδεχομένως, να έκανε ό, τι και η Ισπανία από το 2008 έως το 2012, με την διαδοχική κατάκτηση δύο Euro και ενός Μουντιάλ.

Ο συντηρητικός Ντεσάν, όμως, έχει την ευκαιρία να δώσει και πάλι απαντήσεις. Αρκεί να βρει την προαναφερθείσα ισορροπία και να αφήσει επιτέλους στην άκρη το χαλινάρι. Έτσι, ποιος ξέρει, ίσως καταφέρει να γίνει ο πρώτος προπονητής που κατακτά δύο Μουντιάλ (και μάλιστα διαδοχικά) από τον Ιταλό Βιτόριο Πότσο το… 1938!