Πάμε ένα…beef για εθνική ομάδα;

Επειδή όταν καθόμαστε να γράψουμε κάτι σε αυτή τη χώρα πρέπει πρώτα να σημειώνουμε τα αυτονόητα, ας κάνουμε το ίδιο και όσον αφορά την εθνική (όποιου αθλήματος) ομάδα. Δηλώνω λοιπόν ότι σέβομαι απόλυτα την προσπάθεια κάθε αθλητή μέσα στο γήπεδο. Δεν το κάνω μόνο αν αυτός είναι αντιαθλητικός, προκλητικός και παίζει επικίνδυνα. Σε αυτή την περίπτωση δεν θέλω να τον βλέπω.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, στην περίπτωση μου, ισχύουν είτε μιλάμε για εθνική ομάδα, είτε για σύλλογο. Δεν καίγομαι δηλαδή πολύ περισσότερο για την επιτυχία της εθνικής επειδή αυτή έχει στη φανέλα το εθνόσημο. Όσον αφορά τη σημαία θεωρώ ότι πρέπει να στη σεβόμαστε κάθε μέρα, ώστε να μην έχουμε μια χώρα μπάχαλο και να την υπερασπιστούμε αν μας την πέσουν οι οχτροί. Όλα τα άλλα είναι απλά ένα παιχνίδι ή (οκ) αθλητισμός. Το πολιτικό και εθνικό παπατζιλίκι μέσω του αθλητισμού το πουλάνε διαχρονικά πολλές χώρες στον κόσμο στην λογική του «άρτος και θεάματα». Και ειδικά όταν ο άρτος είναι λιγοστός το πουλάνε και λίγο παραπάνω.

Αποψή μου, δεν θέλω να την επιβάλλω σε κανέναν. Πάμε τώρα στο κομμάτι της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου με αφορμή τη νίκη επί της Β. Ιρλανδίας…

Μπράβο στον Πογιέτ και τους παίκτες για το διπλό. Αυτό έπρεπε να κάνουν, το πέτυχαν και πάμε παρακάτω. Θα συμφωνήσω με τους συναδέλφους που έγραψαν (για ακόμα μια φορά) ότι δεν είναι στόχος της εθνικής ομάδας το θέαμα αλλά οι νίκες. Δεν οφείλει το προπονητικό επιτελείο και οι παίκτες να πιάνουν κάποια στάνταρ απόδοσης στο… «θεαματόμετρο» και παράλληλα να κερδίζουν ώστε να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι. Μέχρι εδώ καλά. Αλλά αρχίζουν και τα (δικά μου πάλι) αλλά…

Η νίκη και η επιτυχία δεν είναι άραγε ο βασικός στόχος οποιασδήποτε ομάδας; Η κατάκτηση τίτλων εντέλει ανεξάρτητα από το θέαμα που προσφέρουν; Συμφωνώ ότι αυτό που διαφοροποιεί το ζητούμενο στην εθνική ομάδα είναι και ο μικρός χρόνος προετοιμασίας και προσαρμογής, οπότε δεν μπορεί κανείς να απαιτήσει τα ίδια στάνταρ απόδοσης. Αλλά και πάλι και σε έναν σύλλογο ο προπονητής μπορεί να θυσιάσει πολλές φορές το θέαμα, για το αποτέλεσμα, να δικαιωθεί από την κατάκτηση ενός τίτλου και να όλοι να πίνουν νερό στο ονομά του;

Και πάλι θα πείτε: «Ρε μεγάλε τόση ώρα μας λες τα αυτονόητα». Συμφωνώ! Αλλά στην Ελλάδα ζούμε και είναι κουραστικό, πέρα από το να επισημαίνουμε –όντως- τα αυτονόητα ν α αντιμετωπίζουμε συνέχεια τους…ηθικολόγους της εθνικής αθλητικής προσπάθειας. Τι εννοώ;

Είναι τουλάχιστον φορτικό να σε κάνουν να νιώθεις υποχρεωμένος να πας στο γήπεδο να δεις την εθνική ομάδα και…ενοχές όταν γυρίζεις κανάλι επειδή αυτό που βλέπεις όταν αγωνίζεται η εθνική σε καλύπτει μέχρι ενός σημείου και όταν φορτώνεις κούραση θέλεις καμιά ταινία να χαλαρώσεις.

Για να μην λέω ψέματα, αν η (όποια) εθνική ομάδα φτάσει να παίζει στην τελική φάση μιας μεγάλη διοργάνωσης , έχει αξιοπρεπή (ούτε καν καλή) πορεία και διεκδικήσει κάτι ασφαλώς και θα τη δω. Γιατί θα παίζει και με καλύτερους αντιπάλους από αυτούς που αντιμετωπίζει στην 3η κατηγορία του Nations League.

Και κάτι ακόμα…

Αν η όποια πρόοδος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είχε αντίκρισμα και στη συνολική εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου ή αν ήταν αποτέλεσμα σαφούς και συντεταγμένης πολιτικής ανάπτυξης του αθλήματος στην Ελλάδα, ναι θα το έβλεπα πιο συναισθηματικά και…αγαπησιάρικα. Επειδή όμως η λογική και στην εθνική είναι… «όπως λάχει» κρίνω ότι έχουμε δικαίωμα να βλέπουμε κάτι όταν και όπως (δεν κρίνω) μας φτιάχνει.

Αλλωστε σε αυτή τη χώρα, πέρα από το ειδικών συνθηκών και προσωπικοτήτων θαύμα του 2004, εμφανίστηκε ένας Φερνάντο Σάντος με όραμα, σχέδιο και δίψα για εθνική σχλή ποδοσφαίρου, το ανέπτυξε σε μια συνέντευξη Τύπου και μετά έφυγε τρέχοντας από την αγκαλιά της ΕΠΟ.

Άρα, όλες μου οι ευχές (ειλικρινά) να πάει καλά η προσπάθεια του Πογιέτ και των παικτών και μια μεγάλη ευχή να μη μας πρήζει άλλο η μιντιακή «αστυνομία εθνικής ομάδας».