Οκτώ μέρες, σαν οκτώ μήνες…

Η κάθε επόμενη νίκη έρχεται και πιο εύκολα. Η πρώτη ήρθε με πολύ κόπο και πολύ άγχος στο φινάλε και με 1-0. Η δεύτερη ήρθε επίσης με 1-0, αλλά χωρίς άγχος και πίεση στο φινάλε με την εικόνα του ματς να είναι για 2-0 και όχι για 1-1. Η τρίτη στη σειρά νίκη ήρθε με 3-0, ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια και το αποτέλεσμα είχε κλειδώσει από το 2ο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου.

Η πρόοδος μέσα σε μία εβδομάδα, εντυπωσιακή. Τόσο χρειάστηκε αυτή η ομάδα για να νιώσει σίγουρη για τον εαυτό της. Τόσο χρειάστηκε για να αποκτήσει την ψυχολογία που μετατρέπει τα ματς με ομάδες της δυναμικότητας της Κύπρου, σε νίκες διαδικαστικού χαρακτήρα και χωρίς κόπο.

Διότι αυτό συνέβη χθες στο Πανθεσσαλικό. Η Εθνική ομάδα πήρε μία νίκη δίχως κόπο. Δεν ξέρω πόσα χρόνια πρέπει να γυρίσουμε πίσω για να βρούμε μία νίκη της Εθνικής ομάδας, την οποία να την είχε πάρει, διαδικαστικά, χωρίς κόπο, με τον αέρα της σιγουριάς, με την ψυχολογία της ανωτερότητας, την οποία πρόλαβαν και απέκτησαν αυτά τα παιδιά.

Το 3-0 κόντρα στην Κύπρο, δεν ήταν αυτό που λέμε προϊόν μπαλάρας. Δεν ήταν ότι χάθηκε το τόπι και η Εθνική νίκησε με 3-0. Όχι. Ηταν από αυτά τα 3-0, που τα φαβορί μπαίνουν μέσα στο γήπεδο, δείχνουν την ανωτερότητά τους, βάζουν 3 γκολ στις πέντε έξι φάσεις που φτιάχνουν και πάνε σπίτι. Αντε να βρεις στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, το προηγούμενο τέτοιο ματς της Εθνικής, ή ακόμη καλύτερα άντε να βρεις το προηγούμενο ματς της Εθνικής με τόσο κόσμο στο γήπεδο και τόσο κέφι και μπρίο…

Αυτές οι οκτώ μέρες που μεσολάβησαν από την πρεμιέρα στο Μπέλφαστ, μέχρι το χθεσινό ματς στο Βόλο, μοιάζουν στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον με οκτώ μήνες. Τόσο μοιάζει να έχει αλλάξει η Εθνική ομάδα και το κλίμα γύρα από αυτήν και όμως δεν είναι παρά οκτώ μέρες και τρεις νίκες. Ολο αυτό δείχνει πόσο ανάγκη τις είχε η ομάδα τις νίκες, δείχνει πόσο ωρίμασαν αυτά τα παιδιά στην προηγούμενη προκριματική φάση, πόσο πιο σίγουρα και πιο έτοιμα δείχνουν τώρα. Και το κοινό δείχνει πόσο πολύ ήθελε να ξαναέρθει κοντά στην ομάδα, επειδή η ομάδα θα του έδινε την αφορμή.

Προσοχή, όλα αυτά ισχύουν, αλλά η πραγματική τους διάσταση, παραμένει τρεις νίκες σε ισάριθμα ματς σε οκτώ μέρες και τίποτα περισσότερο. Θα μπορούσε να είναι ένα καλό φεγγάρι και στα χέρια των παιδιών είναι να μην αποδειχτεί τέτοιο. Η δουλειά πρέπει να τελειώσει την Κυριακή με το Κόσοβο. Ότι μπορείς να «κλειδώσεις» τον Ιούνιο, μην το αφήνεις για το φθινόπωρο. Την Κυριακή στο Βόλο με νίκη κόντρα στο Κόσοβο η πρώτη θέση του ομίλου τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα και την παίρνει η Ελλάδα χωρίς να πρέπει να περιμένει τις δύο τελευταίες αγωνιστικές του φθινοπώρου. Με ισοπαλία παραμένουμε απόλυτο φαβορί για την πρωτιά, αλλά με ήττα ότι πήραν με αυτές τις τρεις νίκες το επιστρέφουν πίσω, αφού το Κόσοβο θα πιάσει την Εθνική μας στην πρώτη θέση. Συνεπώς, δεν είναι απλώς ότι πρέπει να καθαρίσουν την μπουγάδα κι αν δεν το κάνουν τώρα θα το κάνουν αργότερα, αλλά ακόμη υπάρχει κίνδυνος.

Η συγκέντρωση την Κυριακή θα πρέπει να είναι ακόμη μεγαλύτερη, διότι είναι φανερό ότι η καλύτερη ομάδα του ομίλου, μετά την Εθνική μας είναι το Κόσοβο. Αλλά ακόμη κι’ αν νικήσουμε και τερματίσουμε από την Κυριακή κιόλας στην κορυφή του ομίλου, το μοτίβο θα πρέπει να παραμείνει ίδιο και στα δύο τελευταία παιχνίδια και ο στόχος θα πρέπει να είναι το έξι στα έξι.

Ο εθισμός στις νίκες είναι ένα σπουδαίο φαινόμενο που μπορεί να σε συνοδεύει για μεγάλο διάστημα, που σου δίνει κίνητρα άλλου τύπου, που σε παίρνει μαζί του σε άλλα πολύ καλύτερα μονοπάτια. Η Εθνική ομάδα δεν ξαναβρίσκει μόνο τη χαρά της νίκης, ξαναβρίσκει την αξία της νίκης, την βιώνει, την νιώθει στο πετσί της και αυτά τα παιδιά δεν την είχαν νιώσει ως τώρα. Πλέον καταλαβαίνουν ότι με τις νίκες το γήπεδο γεμίζει, ο κόσμος τους αγκαλιάζει, το κλίμα αλλάζει, τα μέσα ασχολούνται μαζί τους με τον θετικό τρόπο και φυσικά η ομάδα κάνει βήματα μπροστά. Πάνω από όλα καταλαβαίνουν ότι οι νίκες δικαιώνουν τη δική τους δουλειά και την δική τους προσπάθεια…