Η Εθνική μαθαίνει να ζητά τη νίκη

Είναι αρκετά τα σημεία, αρκετά τα στοιχεία στα οποία μπορεί να σταθεί κανείς για να εξηγήσει το πώς συνέβη μια ομάδα που είχε ξεχάσει πώς γίνεται να βάζει νίκες στη σειρά να φτάσει τώρα στο 4 στα 4 στο Nations League και να πετύχει, μετά από περίπου 9 χρόνια έναν στόχο. Η κύρια, η ειδοποιός διαφορά όμως ανάμεσα στην προηγούμενη Εθνική με αυτή που έδειξε στα τέσσσερα πρώτα επίσημα παιχνίδια του ο Γκουστάβο Πογέτ είναι η σχετική με την αγωνιστική νοοτροπία της. Ή πιο σωστά με τη νοοτροπία νικητή, την οποία η Εθνκή Ομάδα είχε ξεχάσει από το 2014 μέχρι σήμερα.

Αν έπρεπε να απομονώσω ένα διάστημα από τα τέσσερα παιχνίδια προκειμένου να γίνω κατανοητός, ή επειδή το αντιλαμβάνομαι ως το highlight της εκκίνησης που έκανε στην Εθνική ο Πογέτ θα ήταν το τελευταίο περίπου 20’λεπτο του αγώνα της Κυριακής απέναντι στο Κόσοβο. Η Εθνική ήταν στο 0-0, το οποίο θεωρητικά “της έκανε” προκειμένου να πετύχει έναν σημαντικό στόχο - την πρωτιά στον όμιλο της, τον προβιβασμό της και την συμμετοχή στα “μπαράζ” για ένα εισιτήριο για το Euro 2024. Σε εκείνο το διάστημα πολλές προηγούμενες εκδόσεις της Εθνικής θα το είχαν “κόψει” το ματς στην ισοπαλία, δηλαδή θα χαμήλωναν τον ρυθμό, θα ανέπτυσσαν πιο συντηρητικά τις επιθέσεις και θα νοιάζονταν πρωτίστως για την οργάνωση που θα έχουν στη φάση άμυνας. Δηλαδή οι ποδοσφαιριστές θα κυκλοφορούσαν την μπάλα με πρώτη σκέψη το αν θα βρεθούν καλά οργανωμένοι στην άμυνα στην περίπτωση απώλειας της κατοχής και όχι με στόχο να επιτεθούν. Ο Πογέτ όμως έδειχνε και με τις αλλαγές αλλά και με τις φωνές και τη γλώσσα του σώματος ότι δεν επιθυμούσε αυτό. Ζητούσε από τους ποδοσφαιριστές του να επιτεθούν για να φτάσουν στο γκολ, για να φτάσουν στη νίκη.

Αν κάτι μας έδειξε η Εθνική με τη συμπεριφορά της σε αυτά τα τέσσερα παιχνίδια είναι ότι ο Πογέτ, που το επαναλάμβανε αυτό στις συνεντεύξεις Τύπου σοβαρολογεί και δεν λέει λόγια διπλωματίας. Θέλει να φτιάξει μια ομάδα, της οποίας το μυαλό θα δουλεύει πάντοτε για τη νίκη. Δεν το έδειξε αυτό στο τελευταίο διάστημα του πρώτου αγώνα της, απέναντι στην Βόρεια Ιρλανδία, αλλά το έδειξε με συνέπεια σε όλα τα υπόλοιπα: και στο πρώτο ημίχρονο στο Μπέλφαστ και στα τρία ματς που ακολούθησαν.

Σε όλα τα παιχνίδια η Εθνική είχε περισσότερο την μπάλα στα πόδια της, σε όλα τα παιχνίδια έκανε μεγαλύτερο αριθμό οργανωμένων επιθέσεων, σε όλα τα παιχνίδια έφτιαξε πιο κλασικές ευκαιρίες από τον αντίπαλο και γι’ αυτό είχε υψηλότερη τιμή xGoals, και με εξαίρεση το πρώτο ματς σε όλα τα παιχνίδια είχε μεγαλύτερο αριθμό τελικών προσπαθειών από τον αντίπαλό της. Με άλλα λόγια, και στα τέσσερα παιχνίδια η Ελλάδα ήταν καλύτερη από τον αντίπαλο και ζητούσε πιο έντονα από τον αντίπαλο την νίκη. Ναι, είναι πολύ νωρίς για να πει κανείς ότι αυτή η Εθνική έγινε Ομάδα, αλλά δεν είναι πλέον νωρίς για να συμπεράνει κάποιος ότι αυτή η ομάδα έκανε το δυσκολότερο: την αρχή. Έμαθε να νικά, και κυρίως έδειξε ότι μαθαίνει να απαιτεί από τον εαυτό της να νικά και να μην αρκείται με τα λίγα, να μην επαναπαύεται, να μην εφησυχάζει.

Ίσως όχι τυχαία, οι ίδιοι ποδοσφαιριστές που έκαναν ατομικά λάθη που κόστιζαν πολύ ακριβά στην ομάδα στα προηγούμενα χρόνια τούτη τη φορά δεν έκαναν σοβαρό ατομικό λάθος, από αυτά που επιτρέπουν στον αντίπαλο να δημιουργήσει κλασική ευκαιρία. Αυτή η διαφορά στην αγωνιστική συμπεριφορά προδίδει μεγαλύτερη ωριμότητα, δηλαδή περισσότερη συγκέντρωση και προσήλωση στον στόχο. Μπορεί η ιστορία να δείξει ότι ο Πογέτ στάθηκε τυχερός που βρήκε τους ποδοσφαιριστές σε πιο ώριμη φάση συγκριτικά με αυτή στην οποία βρίσκονταν τον καιρό που συνεργάζονταν με τον Φαν’τ Σχιπ. Ακόμη και έτσι να είναι όμως, το βέβαιο είναι ότι τούτη τη φορά η Εθνική ήταν μια καλά οργανωμένη ομάδα. Αν δεν το δημιούργησε αυτό ο προπονητής, τουλάχιστον το ευνόησε, και αυτό δεν είναι λίγο.

Είναι πολύ νωρίς για πολύ ενθουσιασμό, διότι η Εθνική δεν προκρίθηκε στην τελική φάση διοργάνωσης. Αν όμως δεν χάσει το μυαλό της, έχει στρώσει στον εαυτό της το χαλί για να βαδίσει μέχρι την τελική φάση του Euro 2024. Ή τουλάχιστον έκανε το δυσκολότερο: έδειξε στον εαυτό της ότι μαθαίνει να νικά, να κάνει σερί νίκες, να σκληραίνει, να υποφέρει, να μη χάνει την αυτοκυριαρχία της. Δεν υπήρξε ένα γκολ του αντιπάλου για να την δοκιμάσει, ώστε να γίνουμε σοφότεροι. Η εικόνα της όμως φώναξε ότι σημείωσε πρόοδο στη νοοτροπία. Μια πρόοδο που δεν μπορούσε να κάνει επί 9 ολόκληρα χρόνια. Μπορεί να μην πέτυχε έναν μεγάλο στόχο, αλλά αυτό που έκανε δεν είναι μικρό. Και όσοι την αγαπάμε και τη νοιαζόμαστε, μπορούμε να το χαρούμε.