Τεστ για την νοοτροπία της Εθνικής του Πογέτ

Ανάμεσα στους λιγοστούς, λιγότερους από πενήντα ποδοσφαιρόφιλους που βρέθηκαν την περασμένη Δευτέρα στο προπονητικό κέντρο του Ατρόμητου για να παρακολουθήσουν την πρώτη προπόνηση της Εθνικής Ομάδας, υπήρξαν κάποιοι που αναρωτήθηκαν από πού παίρνω κουράγιο και γιατί βρίσκω νόημα να ασχολούμαι τόσο με αυτή. Αλήθεια είναι ότι στους νεότερους, ειδικά τα παιδιά που είναι κάτω των 18 ετών και δεν θυμούνται την Ελλάδα παρούσα σε μια μεγάλη διοργάνωση, δυσκολεύομαι να το εξηγήσω. Κυρίως επειδή αυτά έχουν μεγαλώσει με το “μην ασχολείσαι, καφενείο είναι” στερεότυπο που τους πέρασαν οι μεγαλύτεροι. Διαχρονικά όμως, με εξαίρεση την χρυσή περίπου 10ετία, που έγινε trend η ενασχόληση με την Εθνική, δυσκολευόμουν να εξηγήσω τη δική μου νοοτροπία. Διότι δεν είμαστε ποδοσφαιρικό έθνος που αγαπά την Εθνική Ομάδα.

Τούτες τις μέρες βλέπω με χαρά τους ποδοσφαιριστές να δηλώνουν ότι ο Γκουστάβο Πογέτ τους έχει βάλει στη διαδικασία για να τους εμφυσήσει τη νοοτροπία νικητή. Οι παίκτες δηλώνουν δημόσια, και παίκτες σαν τον Κώστα Τσιμίκα, που δεν έχουν “ανάγκη” από “δημόσιες σχέσεις” με τον προπονητή, ότι η δική του νοοτροπία και η καλλιέργεια της εθνικής κουλτούρας έχει δυναμώσει το ομαδικό πνεύμα. Όσοι μελετούσαμε την Εθνική από πριν, είχαμε καταλάβει ότι αυτή η προσπάθεια ήταν έντονη από τον Τζον Φαν’τ Σχιπ και τους συνεργάτες του. Και πλέον, χάρη και στη δουλειά που κάνει σε αυτό το κομμάτι ο Τάκης Φύσσας, υπάρχει συνέχεια. Ο Ουρουγουανός προπονητής αφουγκράστηκε τα αποδυτήριά του, ταυτίστηκε με την συλλογική κουλτούρα που βρήκε και τόνωσε το ηθικό. Και επειδή είναι νικητής, άρχισε να μεταδίδει αυτή τη νοοτροπία νικητή.

Παραμονές των αγώνων με την Κύπρο και την Βόρεια Ιρλανδία κάποιος ρώτησε τον Πογέτ αν θα χρησιμοποιήσει αυτά τα παιχνίδια ως πεδίο δοκιμών και ευκαιριών σε ποδοσφαιριστές που δεν έχει χρησιμοποιήσει. Ο Ουρουγουανός γούρλωσε τα μάτια. “Όχι βέβαια, θέλουμε νίκες” ήταν η αντανακλαστική αντίδρασή του. Θυμάστε ότι η Εθνική με το 4 στα 4 έχει εξασφαλίσει την πρώτη θέση. Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, θυμάμαι μια αντίστοιχη συζήτηση που είχα κάνει με τον Φαν’τ Σχιπ παραμονές της έναρξης του Nations League, δηλαδή σε μια στιγμή που δεν είχε εξασφαλίσει τίποτα. Του έλεγα ότι αντιλαμβάνομαι αυτά τα παιχνίδια ως μια ευκαιρία προκειμένου να αρχίσει η Εθνική να ξανασυνηθίζει να νικά. Δεν είναι ότι τον άφηνε αδιάφορο αυτό, αλλά ο Ολλανδός δεν είχε την ίδια πείνα για τη νίκη σε κάθε παιχνίδι - αντιλαμβανόσουν ότι έβαζε και άλλες προτεραιότητες, όπως τη βελτιστοποίηση της ομαδικής τεχνικής και τακτικής και του αγωνιστικού μοντέλου του αλλά και τις ευκαιρίες σε ποδοσφαιριστές που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί. Αν έχω αρχίσει να διακρίνω μια διαφορά ανάμεσα στους δύο προπονητές, τώρα που αρχίζουμε και μαθαίνουμε τον Πογέτ ως ομοσπονδιακό προπονητή, είναι ακριβώς αυτή: η νοοτροπία νικητή. Προφανώς και οι δύο ήθελαν και θέλουν να νικούν σε κάθε παιχνίδι, αλλά του Ουρουγουανού γυαλίζει το μάτι του και αυτό φροντίζει να το μεταδίδει στους ποδοσφαιριστές του. Αυτή η διαφορά είναι εμφανής και με γυμνό μάτι. Βλέπεις τη στάση του ενός κατά την εξέλιξη των αγώνων, τη συγκρίνεις με τη στάση του άλλου και την έχεις μπροστά σου την διαφορά.

Ο Φαν’τ Σχιπ είναι θιασώτης της ουδέτερης θετικής στάσης κατά τη διάρκεια των αγώνων. Προσπαθεί να παρακολουθεί ατάραχος τα παιχνίδια. Έμενε ανέκφραστος σε αρκετά. Ο Πογέτ “λυσσάει” και “ωρύεται” ακόμη και σε στιγμές που η ομάδα του είναι μπροστά στο σκορ.

Βεβαίως αυτά που έχει πίσω ο Πογέτ είναι μόνο οι πρώτες εντυπώσεις - τα πρώτα τέσσερα επίσημα παιχνίδια του. Τώρα, με αντιπάλους σαν την Κύπρο και την Βόρεια Ιρλανδία, σε μια στιγμή που έχει ήδη “καθαρίσει” την πρώτη θέση, η δουλειά του στο ψυχοπνευματικό κομμάτι, στη νοοτροπία και την ψυχολογία είναι πιο απαιτητική. Τώρα είναι που πρέπει να “πείσει” τους ποδοσφαιριστές του ότι δεν πρέπει να ανεχθούν τίποτα λιγότερο από δύο νίκες. Τώρα είναι που θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε αν η Εθνική έχει μπει στη φάση της παγιοποίησης των αλλαγών που έχει φέρει στην αγωνιστική νοοτροπία της ο Πογέτ ή αν θα κάνουμε βήματα προς τα πίσω. Προφανώς εύχομαι το πρώτο. Αφενός επειδή είναι αναγκαίες οι νίκες για το ranking και αφετέρου επειδή αυτή η αύρα μπορεί να αλλάξει τη δυναμική της Εθνικής κατά την εκκίνηση της προκριματικής φάσης του Euro.

Σε δύο μήνες αρχίζει το Μουντιάλ του Κατάρ. Ακόμη ένα Μουντιάλ που θα το ζήσουμε χωρίς την Εθνική Ομάδα. Με στεναχωρεί πολύ αυτό. Ξέρω ότι αποτελούμε μειοψηφία οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι που στεναχωριόμαστε πραγματικά με την απουσία της Ελλάδας από ένα Μουντιάλ, αλλά μπορούμε να υπάρχουμε και να λέμε, έστω μεταξύ μας, τον πόνο μας, μαζί με τον καημό μας να τη δούμε να επιστρέφει στην τελική φάση της επόμενης μεγάλης διοργάνωσης.