Εθνική Ελλάδας: Η τεράστια αποδοχή του Ιβάν και η ανάγκη για υπομονή και προστασία

• Ναι έχει σημασία και ο χαρακτήρας
• Εκεί που άφησε το “νήμα” ο Σάντος

Η εκάστοτε εθνική ομάδα είναι κατά βάση “καψούρα” για τον απλούστατο λόγο ότι μας βοηθάει να βρεθούμε πάνω από την οπαδική υπερβολή και να μην τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά για οτιδήποτε (μικρό και ηλίθιο). Δεν θα πω “πάνω από την οπαδική βλακεία” γιατί η τελευταία (η βλακεία) είναι -εμφανώς- αήττητη και έχει πλήξει πολλές φορές το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Και όσον αφορά αποφάσεις σε υψηλό επίπεδο, αλλά και συμπεριφορές σε αγώνες της (μιλώντας ειδικότερα για αυτή του ποδοσφαίρου). Οπότε εκεί μόνο να ελπίζεις για το καλύτερο μπορείς. Το σίγουρο είναι πως όσο καλύτερα τα πηγαίνει η εθνική μας, τόσο περισσότερο απομονώνονται οι βλάκες, απ' όπου και αν προέρχονται.

Δεν πιστεύω πως καμία εθνική ομάδα είναι “εθνική υπόθεση”. Αυτά είναι για να γίνεται λεζάντα μετά τις νίκες ή να ανακαλύπτουν μερικοί πολιτικοί μέχρι και “εθνική προδοσία” μετά από μια ήττα (ναι, ασφαλώς το έχουμε ζήσει και αυτό). Η δουλειά και τα αποτελέσματα μιας ομάδας, είναι καθαρά θέμα προσπάθειας, οργάνωσης, συνοχής και ταλέντου συγκεκριμένου γκρουπ το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι κάποια διάκριση. Ειδικά σε μια χώρα που δεν υπάρχει “εθνική σχολή ποδοσφαίρου” και πολλά πράγματα σε σχέση με το πως δουλεύουν οι ομάδες μας σε κάθε ηλικιακή κατηγορία είναι (για να το πω...κομψά) αρκετά θολά σε αρκετές περιπτώσεις, κάθε ομάδα εκφράζει στην ουσία τον “εαυτό” της και όχι το ελληνικό ποδόσφαιρο, σαν οργανισμό. Η “τρύπα στο νερό” είκοσι χρόνια μετά το Euro του 2004 με περιστασιακές επιτυχίες, προπονητές που...έφυγαν τρέχοντας εξαιτίας διοικητικών αποφάσεων, άλλους που ήταν σαφώς ανεπαρκείς ή δεν στηρίχθηκαν καθόλου, δείχνει πως αν κάτι πετύχει θα γίνει ή κατά τύχη ή γιατί ένας προπονητής θα είναι ο ιδανικός για να φτιάξει το κατάλληλο γκρουπ, ώστε να φέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την εθνική μας.

Ναι έχει σημασία και ο χαρακτήρας

Όλα τα (αρκετά) παραπάνω είναι σημαντικά, προκειμένου να κατανοήσουμε σε ποιο πλαίσιο εντάσσεται ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Κάτι, βέβαια, που ο ίδιος το γνωρίζει πολύ καλά. Είναι κομβικό όμως να κάνουμε το ίδιο όλοι οι υπόλοιποι, γιατί οι πρώτες αντιδράσεις δείχνουν πως μιλάμε για πρόσωπο ευρείας αποδοχής. Κάτι που δεν συνηθίζεται στην χώρας της μουρμούρας, την γκρίνιας και της “ξερολίασης” (αδόκιμος όρος αλλά αληθής) και αποτελεί την κληρονομία που απόκτησε ο Σέρβος τεχνικός από την πολλή καλή αγωνιστική και εξαιρετική συμπεριφορικά θητεία του στον Παναθηναϊκό. Και η αλήθεια είναι πως σε εποχές που βλέπουμε το “ψώνιο” κάποιων προπονητών -σε αρκετά ομαδικά αθλήματα- να κάνει...παρέλαση, ο πράος, ευγενής και μετριοπαθής Γιοβάνοβιτς, που ξέρει όμως, όταν πρέπει, να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, μοιάζει με ευλογία.

Θα πείτε βέβαια...προσλαμβάνουμε προπονητή ή καλό χαρακτήρα; Θα απαντήσω πως έχω βαρεθεί να γίνεται αυτή η διάκριση. Δεν κατανοώ γιατί ένας προπονητής αν είναι καλός στο αποτέλεσμα που φέρνει (άρα στο βασικό κομμάτι της δουλειάς του), πρέπει να δικαιολογείται και για τυχόν αλαζονεία, απρέπεια, αγένεια και διχαστική συμπεριφορά. Προφανώς επειδή κάτι τέτοιο γίνεται αποδεκτό από τους οπαδούς της ομάδας του, αλλά τι φταίμε όλοι οι υπόλοιποι; Ειδικά όταν μιλάμε για την Ελλάδα. Δηλαδή ο Αντσελότι τι θα έπρεπε να κάνει ακριβώς, αν έχουμε τέτοιες συμπεριφορές σε ένα ποδοσφαιρικό “χωριό” όπως είναι η Ελλάδα;

Η ΕΠΟ λοιπόν αποφάσισε να προχωρήσει στη συνεργασία με έναν πολύ καλό προπονητή και παράλληλα έναν εξαιρετικό και μετρημένο άνθρωπο. Και αυτός ο συνδυασμός στα μάτια μου φαντάζει ιδανικός για την εθνική ομάδα. Και για να διαχειριστεί τους χαρακτήρες των παικτών που τυγχάνει να είναι και οι (κατά κανόνα) καλύτεροι της γενιάς τους για να φτάσουν μέχρι την εθνική, για να τους υπερασπιστεί όταν θα έρθουν τα ζόρια (γιατί αυτό κάνει πάντα) αλλά και να διατηρήσει την ηρεμία στην εξαιρετικά δύσκολή και σύνθετη προσπάθεια που έχει μπροστά της η εθνική για πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ του 2026. Μέσα από δύο δρόμους που δεν είναι ιδιαίτερα βατοί και έχουν (μακάρι) αρκετά στάδια. Το Nations League αλλά και του προκριματικούς ομίλους του παγκοσμίου Κυπέλλου.

Εκεί που άφησε το “νήμα” ο Σάντος

Έχω την αίσθηση πως σαν αγωνιστική φιλοσοφία και τακτική ο Γιοβάνοβιτς θα μπορούσε να πιάσει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει ο Φερνάντο Σάντος, ο οποίος -ως ένα βαθμό- είχε βαδίσει στο δρόμο του Ρεχάγκελ. “Ως ένα βαθμό” γιατί ο κάθε προπονητής έχει -σαφέστατα- και τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Θεωρώ όμως πως αυτά που υπάρχουν στην βασική δεξαμενή παικτών της εθνικής μας ομάδας, ταιριάζουν με τα “πιστεύω” του Γιοβάνοβιτς και γι αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως εξαιρετική επιλογή ποδοσφαιρικά, ανεξάρτητα από το πόσο καλός χαρακτήρας είναι.

Αλλά για να πάει η εθνική μας ένα βήμα μπροστά, θα πρέπει να απαλλαγεί η ίδια ως οργανισμός από την κατάρα των παρεμβάσεων (άμεσων ή έμμ εσων) και να στηριχθεί η επιλογή ακόμα και στα δύσκολα. Και από τη διοίκηση της ΕΠΟ αλλά και από τον κόσμο που ξέρει να σιχτιρίζει με την πρώτα στραβή. Πιθανότατα ο Γιοβάνοβιτς δεν θα τα κάνει όλα καλά. Νιώθω όμως πως θα τα κάνει ,με πλάνο, με σεβασμό στους παίκτες του και λέγοντας καθαρά και ξάστερα αυτό που θέλει πριν τον αγώνα, μέσα σε αυτόν (με την τακτική του) και μετά. Κάτι που μου είχε λείψει ιδιαίτερα με τον Πογέτ που φάνηκε να βρίσκει τη λαλιά του (επιλεκτικά πιστεύω) όταν έφυγε από την εθνική.

Ο δρόμος του Γιοβάνοβιτς δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά ότι ξεκινάει ως ευρείας (και τεράστιας) αποδοχής είναι η προίκα που κέρδισε ο ίδιος με κόπο και μας κάνει πιο αισιόδοξους.