Εθνική Ελλάδας: Βγάλαμε ωραία το ψωμί μας, πάμε τώρα για το παντεσπάνι μας

• Το αποτέλεσμα μαζί με το πλάνο
• Η υπερβολή και η (αισιόδοξη) πραγματικότητα

Ο επίσημος λογαριασμός του Nations League υποκλίθηκε στον Φώτη Ιωαννίδη και πολύ καλά έκανε γιατί τέτοιες γκολάρες, όπως αυτή που έβαλε στην Ιρλανδία, αναβαθμίζουν το προϊόν. Είμαστε λοιπόν τυχεροί που και αυτόν τον έχουμε στην εθνική μας. Όπως και τον Τζόλη που επίσης έβαλε υπέροχο γκολ “εκτέλεση” άμυνας και τερματοφύλακα και βέβαια (και) για όλους τους υπόλοιπους χάρις στους οποίους φύγαμε άβρεχτοι και ζεστοί από το Δουβλίνο και...πάμε για άλλα.

Αφού βγάλαμε μια χαρά το “ψωμάκι” μας με Φινλανδία, Έιρε, με καθαρά σκορ χωρίς να δεχθούμε γκολ, ώρα για το “παντεσπάνι” μας κόντρα στους Άγγλους. Χωρίς άγχος; Και ολίγον...δημιουργικό άγχος δεν κάνει κακό θα έλεγα. Δεν είναι 100-0 φαβορί τα “λιοντάρια” και ας είναι μια εξαιρετική ομάδα. Ή μάλλον περισσότερο εξαιρετική συλλογή ταλέντων, παρά ομάδα. Παρότι για δεύτερη συνεχόμενη φορά έφτασαν σε τελικό Euro. Έστω και σε αυτό που δεν ήταν και το καλύτερο της ιστορίας του. Ωραία πρόκληση από αυτές που πρέπει να θέλει μια ομάδα με φιλοδοξίες (τη δικιά μας εννοώ). Τις ελπίδες μας τις έχουμε. Μαζί με την αίσθηση ότι είμαστε σε καλό σημείο για να τις δεικδικήσουμε και επί... χόρτου. Τον Οκτώβριο μάλιστα σε αρκετά καλύτερο διάστημα απ' ότι την (πάντα δύστροπη) πρεμιέρα των εθνικών ομάδων του Σεπτεμβρίου.

Δεν ήμουν ποτέ οπαδός μόνο του αποτελέσματος. Εξηγώ το “μόνο”. Σίγουρα χωρίς θετικά αποτελέσματα δεν “ζεις” στον αθλητισμό (όπως και οπουδήποτε είναι απόλυτα μετρήσιμη η δουλειά που κάνεις), όσο θέαμα και αν προσφέρεις. Έχω γράψει πολλές φορές όμως πως, δεν θεωρώ πως υπάρχει κάποια υποχρέωση γραμμένη στο πιστοποιητικό γέννησης μας, να είσαι στο πλευρό της εθνικής ομάδας, αν το θέαμα που προσφέρει είναι κάκιστο, όπως αρκετοί προσπαθούν να μας πείσουν με ζήλο ταλμιμπάν. Αν κερδίζει βέβαια γλυκαίνει το πράγμα και όλα πάνε πολύ καλύτερα. Απλά τα πράγματα. Ακόμα και εκεί βέβαια -προσωπικά- δεν με ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα, αλλά το συνολικό πλάνο Αυτό άλλωστε έτσι που έχουν γίνει τα πράγματα με τους ομίλους του Nations League που αφορούν ομάδες (σχεδόν) ίδιας δυναμικότητας μπορεί να είναι και παραπλανητικό, σε σχέση με το τι μπορείς να κάνεις απέναντι στα πιο...μεγάλα παιδιά. Γι αυτό και μετά την προηγούμενη προσπάθεια στην (τρίτη κατηγορία) της διοργάνωσης θεωρήσαμε ότι πήραμε την Πόλη και μετά στα μπαράζ για το Euro κουτουλήσαμε πάνω στην Γεωργία, για να καταγράψουμε μια τεράστια αποτυχία.

Το αποτέλεσμα μαζί με το πλάνο

Το θέμα λοιπόν -ναι- είναι και το αποτέλεσμα για την επιβίωση της ομάδας και τη συνέχιση της προσπάθειας που γίνεται. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι με χάλια μπάλα μπορείς τελικά να φτάσεις κάπου με τα “ψέματα”. Θα δεχτώ και τη μέτρια εμφάνιση, θα στηρίξω την προσπάθεια αν βλέπω ότι η ομάδα έχει σχέδιο, στηρίζει το πλάνο του προπονητή και δεν παίζει “ταμπούρι” πετώντας το ταλέντο της στα σκουπίδια. Ακριβώς για αυτά που βλέπω λοιπόν μου κάνει σε αυτή τη φάση στην εθνική μας, στο ξεκίνησμα της προσπάθειας με τον Γιοβάνοβιτς στο τιμόνι. Έχει να κάνει αυτό και με τη συμπάθεια προς τον Σέρβο τεχνικό, η οποία προέρχεται τόσο από την ευγένεια και την αξιοπρέπεια που βγάζει, όσο και από το ποδοσφαιρικό μοντέλο που υπηρετεί; Ασφαλώς! Η αίσθηση που έχει για κάποιον επηρεάζει και τον τρόπο που τον “μετράς”. Πχ ο Πογιέτ δεν μού εβγαζε κάτι απόλυτα ειλικρινές και θεωρώ (το έχω γράψει) πως χειρίστηκε και κάποιες περιπτώσεις όχι με την ειλικρίνεια που θα όφειλε. Αλλά ότι και να λέω και τον προπονητή τον κρίνει το αποτέλεσμα...

Ο Ιβάν λοιπόν έκανε το 2 στα 2, η ομάδα δεν δέχθηκε γκολ και προχωράει, φτιάχνοντας το κλίμα μέσα σε ένα γκρουπ παικτών που τον είχε δεχθεί εξ αρχής με ανακούφιση και τώρα μπορεί να πατήσει πάνω σε αυτό για ακόμα καλύτερη συνέχεια. Εκεί βέβαια θα απαιτηθεί να υπάρξει και η ανάλογη διαχείριση, αφού όποιος δεν παίζει (κάποια στιγμή) γκρινιάζει ακόμα και αν τα αποτελέσματα είναι θετικά. Αλλά αυτός είναι ο ρόλος του ομοσπονδιακού τεχνικού, αρκετά διαφοροποιημένος από εκείνο του προπονητή συλλόγου, αφού καλείται να τα βγάλει πέρα και με τις αντιδράσεις του “αφρού” των ποδοσφαιριστών που διαθέτει κάθε χώρα. Γνωστά αυτά απλά τα σημειώνω για υπενθύμιση.

Η υπερβολή και η (αισιόδοξη) πραγματικότητα

Διάβασα κριτική, μετά και από τους δύο αγώνες, που κυμαινόταν ανάμεσα στο “τραγικό” και το “προβληματικό” ειδικά για το πρώτο ημίχρονο (τους). Και ότι τελικά κατάφερε να επικρατήσει όταν βελτιώθηκε, αλλά κυρίως χάρις στο ατομικό ταλέντο κάποιων παικτών της. Υπέροχα! Να ενημερώσω επίσης ότι έχει ανακαλυφθεί η Αμερική για όποιον δεν τον ξέρει. Ναι ήταν μέτρια (όχι τραγική) η εθνική σε σημεία των δύο αγώνων της. Αν δει τα αποτελέσματα των δύο αγωνιστικών του Nations League θα διαπιστώσει ότι και για μεγαλύτερα ονόματα, τα πράγματα ήταν παραγματικά ζόρικα. Δεν θεωρώ πως η εθνική μας ήταν προβληματική σε σημείο ανησυχίας (για τα συγκεκριμένα ματς με αυτούς τους αντιπάλους).

Ναι πιέστηκε αλλά φάσεις δεν δέχθηκε. Θα ήταν γκολάρα, αν μετρούσε, του Ογκμπένε αλλά ήταν καθαρά οφσάϊντ. Υπήρχε πρόβλημα με τον δυνατό παιχνίδι των Ιρλανδών; Ναι, αλλά ποιος δεν το περίμενε; Ειδικά ο Κόλινς ήξερε ότι αν δεν δείρει τον Ιωαννίδη δεν τη βγάζει καθαρή τη βραδιά. Το έκανε, ο διαιτητής δεν το σταμάτησε, ο Φώτης στο πρώτο μέρος ήταν μέσα στα νεύρα, αλλά στο 50' έκανε ένα ωραίο...Ιωαννίδικο και πήγε στα σκουπίδια και η ”λεβεντιά” του Ιρλανδού μαχητή.

Με λίγα λόγια και στα δύο ματς η εθνική μας ήταν αποτελεσματική αν και πιέστηκε και έδωσε χώρο, χωρίς να είναι τυχερή επειδή ο αντίπαλος εκμεταλλεύτηκε αυτό τον χώρο και είχε πολλές προσπάθειες στην εστία, ο Βλαχοδήμος έβγαλε 5-6 καλά σουτ και τετ-α-τετ ή είχε δοκάρια. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Γιατί και στην άμυνα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, έχει το ταλέντο και την εμπειρία να καθαρίζει καταστάσεις γύρω και πέριξ της περιοχής. Απαιτείται βελτίωση στο κέντρο; Ναι! Μαζί με “ενέσεις” από τον πάγκο.

Όλη αυτή η κουβέντα αφορά τα δύο πρώτα ματς. Με αυτούς παίξαμε αυτό κρίνουμε. Συν το γεγονός ότι η δεξαμενή της εθνικής έχει αρκετά (έως πολλά ακόμα) να δώσει και ο Γιοβάνοβιτς είναι σαφές ότι θα δίνει ευκαιρίες. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Το ματς με την Αγγλία έχει άλλα δεδομένα. Το γεγόνός πως το πρώτο είναι εκτός έδρας δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Οι διεθνείς μας έχουν και κίνητρο και εγωισμό, ενώ ο Οκτώβριο είναι μήνας όπου έχουν περισσότερα ματς στα πόδια τους. Οκ, το ίδιο και οι Άγγλοι, αλλά τα φαβορί ποτέ δεν μας φόβισαν ιδιαίτερα. Αλλού ήταν το πρόβλημα εδώ και δέκα χρόνια...