Μια φυσιολογική αρχή για τον Γιοβάνοβιτς, που άλλαξε το κέφι της Εθνικής

Χωρίς να έχω μελετήσει από την στατιστική πλευρά, για να δω αν προκύπτει ή όχι επιβεβαίωση, λέω ότι ήταν συνηθισμένο από τον Παναθηναϊκό στον καιρό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς το φαινόμενο να συναντά δυσκολίες η ομάδα του στην επιθετική ανάπτυξη κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου και να βρίσκει τρόπους για να βελτιωθεί στο δεύτερο ημίχρονο. Το είχα παρατηρήσει να συμβαίνει πολλές φορές, τόσο στη Λεωφόρο όσο και σε εκτός έδρας παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Άρα όλο αυτό που είδα στα δύο πρώτα παιχνίδια του Σέρβου προπονητή με την Εθνική Ομάδα δεν με εξέπληξαν σε αυτή την πτυχή.

Πέρα από όλα τα άλλα το κάνει όλο αυτό να μοιάζει φυσιολογικό και η συγκυρία: δεν επρόκειτο απλώς για τα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια του Γιοβάνοβιτς με την Εθνική - ήταν και οι πρώτες ημέρες του στη δουλειά με τους ποδοσφαιριστές, με τους οποίους δεν είχε ξανασυναντηθεί και, με αρκετούς, δεν είχε ξαναδουλέψει. Ήταν φυσιολογικό να χρειαστούν χρόνο για να συνεννοηθούν καλύτερα οι ποδοσφαιριστές με τον προπονητή στο επιθετικό κομμάτι. Διότι αυτό είναι πιο δύσκολο να συμβεί συγκριτικά με το αμυντικό κομμάτι. Άρα μοιάζει φυσιολογικό αυτό το έλλειμα στην ομαδική λειτουργία. Οι “τοποθετήσεις” των ποδοσφαιριστών, στις οποίες αναφέρθηκε. Οι “τοποθετήσεις” κατά την επιθετική ανάπτυξη ήταν μια μόνιμη ανησυχία του Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό, διότι αυτό είναι το ποδόσφαρό του - επενδύει πολλά στην τοποθέτηση.

Τα “δεύτερα” ημίχρονα στα δύο πρώτα παιχνίδια του Γιοβάνοβιτς είναι αισιόδοξες ενδείξεις. Δηλαδή σε αφήνουν να καταλάβεις ότι έχεις λόγους να περιμένεις πως όταν ωριμάσει η συνεργασία, παγιοποιηθούν οι αλλαγές, θα έρθει η βελτιστοποίηση της απόδοσης και δεν θα χρειάζεται ένα ημίχρονο η ομάδα για να ανεβάσει την ποιότητα της επιθετικής ανάπτυξης.

Φυσικά ναι, σε 30 ημέρες στο Wembley η επανάληψη του πρώτου ημιχρόνου που έκανε η Εθνική ειδικά απέναντι στην Φινλανδία μπορεί να την καταδικάσει. Αφενός όμως ήταν συγκριτικά καλύτερη η απόδοση στο α’ ημίχρονο απέναντι στην Ιρλανδία, δηλαδή υπήρξε μια πρόοδος, και αφετέρου η Ελλάδα θα πάει στην Αγγλία υποψιασμένη και γι’ αυτό ενεργοποιημένη από την αρχή. Οι προπονήσεις θα είναι και πάλι λιγοστές, και άρα δεν θα προλάβει να κάνει πολλά ο Γιοβάνοβιτς, αλλά για ένα σχέδιο παρόμοιο με αυτό που είχε στο τελευταίο διάστημα του αγώνα με την Ιρλανδία, δηλαδή να κλείνει τους χώρους όταν αμύνεται και να ψάχνει μια γρήγορη, όσο πιο άμεση επίθεση όταν επανακτά την κατοχή της μπάλας, είναι πιθανό να προλάβουν να συνεννοηθούν καλά και αποτελεσματικά ο προπονητής με τους ποδοσφαιριστές. Ανάμεσα στα δύο παιχνίδια που έχουν να ετοιμάσουν για τον Οκτώβριο ο Γιοβάνοβιτς με τους συνεργάτες του, πιο απαιτητικό μοιάζει το game plan του εντός έδρας αγώνα με την Ιρλανδία παρά αυτό του ματς με την Αγγλία. Στο Wembley πας με το “κοντά οι γραμμές και οι παίκτες στην άμυνα, συγκεντρωμένοι, και όταν την πάρουμε η μπάλα στον Φώτη”. Στο Καραϊσκάκη απέναντι στην Ιρλανδία θα χρειαστεί ένα πιο σύνθετο πλάνο.

Στις 4 ημέρες που προηγήθηκαν η Εθνική κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό - να αλλάξει τα κέφια της. Από την κατάσταση απογοήτευσης, στην οποία έζησε για 166 ημέρες - δηλαδή από τον αποκλεισμό από το Euro 2024 μέχρι το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, πέρασε στην εποχή της αισιοδοξίας για την πιθανότητα να πετύχει καλά πράγματα στο Nations League και να βελτιώσει την κατάσταση και τη θέση της ενόψει της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όχι άσχημα. Δεν πέτυχε τίποτα, αλλά δεν ξεκίνησε άσχημα. Αυτό ήταν το όραμα για την αρχή του Γιοβάνοβιτς. Να γίνει μια καλή αρχή στα αποτελέσματα.