Τι ζήσαμε;

Θα ξεκινήσουμε τούτες εδώ τις γραμμές, αναφέροντας το προφανές. Αυτό το ματς, δεν θα έπρεπε να έχει διεξαχθεί. Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για ποδόσφαιρο, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Γνωρίζοντας ότι ένα παιδί 31 ετών, φίλος και συμπαίκτης των Ελλήνων διεθνών είχε φύγει από τη ζωή, λίγες μόνο ώρες νωρίτερα.

Αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο ήταν για αυτά τα παιδιά να βγουν στο χορτάρι και να παίξουν μπάλα; Κι όμως, βγήκαν και το έκαναν για τον αδερφό τους. Πέτυχαν μία από τις σπουδαιότερες νίκες στην ιστορία της Εθνικής ομάδας και την αφιέρωσαν στον δικό τους Τζορτζ. Γνωρίζοντας πως εκείνος από εκεί πάνω, θα χαμογελάει.

Φτάνοντας στο γήπεδο, όλοι οι εκπρόσωποι του Τύπου, αισθανόμασταν παγωμάρα. Δεν ήξερες πως να αντιδράσεις. Από την μία είχαμε μπροστά μας ένα ματς – πρόκληση, έναν αγώνα που δεν έχεις την ευκαιρία να παρακολουθήσεις (και μάλιστα από κοντά) κάθε μέρα. Από την άλλη, όμως, ένα τραγικό γεγονός που επισκίαζε τα πάντα.

Αυτήν την παγωμάρα, είχαν και οι ποδοσφαιριστές. Το καταλάβαινε κανείς από τις εκφράσεις στα πρόσωπα των παιδιών στο ζέσταμα, πως δεν είχαν συνέλθει από το σοκ. Μα και πως να συνέλθουν; Πώς να «χωνέψουν» αυτό που είχε συμβεί; Κάποιοι δεν μπορούσαν καλά – καλά να μιλήσουν, δεν μπορούσαν να φάνε από την στενοχώρια τους.

Μούδιασμα επικρατούσε και στην γαλανόλευκη εξέδρα, που, πάντως, δεν είχε αντίπαλο στη δική της μάχη. Όλη την βραδιά, ακούγονταν μόνο οι Έλληνες να τραγουδούν. Μέχρι και τη σέντρα, αναμέναμε να δούμε την ατμόσφαιρα που θα δημιουργούσαν οι Άγγλοι. Πιστεύαμε πως θα τηρήσουν την αγαπημένη τους συνήθεια και θα πάρουν θέση την τελευταία στιγμή. Sold out, έλεγαν πως ήταν το ματς. Κάπου πρέπει να είχε «αρπάξει» το λογισμικό. Το γήπεδο δεν γέμισε ποτέ.

Και αν η αγγλική εξέδρα ήταν στην αρχή, χλιαρή, oι παίκτες του Γιοβάνοβιτς που φρόντισαν από το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης, να παλέψουν σκυλίσια για να «σβήσουν» τους αντιπάλους τους, έκαναν τους φίλους των γηπεδούχων να σωπάσουν. Ένα υπέροχο πρώτο ημίχρονο έκλεισε με το, άδικο για την Εθνική μας, 0-0. Ήταν, όμως, ένα ξεκάθαρο μήνυμα για τα όσα θα ακολουθούσαν. Καταλάβαινε και ο πλέον δύσπιστος, πως οι Έλληνες είχαν ορκιστεί στους εαυτούς να φύγουν από το Λονδίνο με τη νίκη.

Στο δεύτερο 45λεπτο τα πράγματα έμελλε να εξελιχθούν διαφορετικά. Έμελλε να εξελιχθούν ελληνικά. Την υπογραφή του φαρδιά – πλατιά, έβαλε ένας άνθρωπος που, πιθανότατα, αν ο Φώτης Ιωαννίδης δεν είχε τραυματιστεί στο ντέρμπι της Κυριακής ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, δεν θα βρισκόταν στο βασικό σχήμα. Όμως, αυτό το γκρουπ έχει την πολυτέλεια να διαθέτει δύo πολύ σπουδαία σέντερ φορ.

Στη φάση του πρώτου γκολ της Εθνικής, ο επιθετικός της Μπενφίκα πέρασε μέσα από τρεις, πλάσαρε τον Πίκφορντ και τον νίκησε. Οι σφιγμένες γροθιές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το μπλε καπνογόνο που άναψε στην εξέδρα. Μα πολύ περισσότερο, το υψωμένο μαύρο περιβραχιόνιο του εμφανώς συγκινημένου σκόρερ, συνέθεσαν ένα μίγμα συναισθημάτων που οι λέξεις μοιάζουν λίγες για να το περιγράψουν.

Το γκολ του Βαγγέλη Παυλίδη από την πάσα του Τζόλη, μπορεί να μην μέτρησε, με τον επιθετικό της Μπενφίκα να είναι οριακά εκτεθειμένος. Όμως, ο κόσμος στην εξέδρα άρχισε να αποχωρεί μαζικά, πριν καν αποφασίσει η τεχνολογία για τη φάση. Βλέπαμε τους οπαδούς να τρέχουν προς την έξοδο με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Άλλοι μουρμούραγαν, άλλοι έβριζαν. Αυτόν τον εκνευρισμό, τους τον είχαν δημιουργήσει οι ποδοσφαιριστές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Σε όσους επέλεξαν να παραμείνουν, το ματς επεφύλασσε μία στιγμή χαράς. Ήταν, όμως, μονάχα μία. Αναθάρρησαν, έδειξαν πως δεν τους αρκούσε το 1-1. Πως θα έψαχναν και ένα δεύτερο γκολ. Αφού, λοιπόν, δεν τους άρεσε το σκορ που διαμορφώθηκε μετά την ισοφάριση του Μπέλιγχαμ, φρόντισαν οι Έλληνες να μην τους αφήσουν με το παράπονο.

Εμείς από τις θέσεις των δημοσιογράφων και ενδεχομένως πολλοί από την τηλεόραση, ανησυχήσαμε μην έρθει ένα δεύτερο αγγλικό γκολ και μία ήττα για την Εθνική που σε καμία περίπτωση δεν αξίζε, βάσει εικόνας. Αυτή ήταν η δική μας σκέψη. Όσοι βρίσκονταν εντός των τεσσάρων γραμμών, το έβλεπαν, όπως αποδείχθηκε, πολύ διαφορετικά.

Ο εξαιρετικός από τη στιγμή που μπήκε στο ματς Πέλκας, κυνήγησε τη φάση. Δεν την παράτησε ο Βαγιαννίδης, τελικά την μπάλα πήρε ο Παυλίδης. Και τι την έκανε; Την έστειλε ξανά στα δίχτυα του Πίκφορντ, που δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα! Ασύλληπτοι πανηγυρισμοί στην εξέδρα, οι παίκτες όλοι ένα κουβάρι μπροστά στους Έλληνες. Ένταση. Πάθος. Κι εμείς να αναρωτιόμαστε, «τι ζούμε;».

Ήμασταν τυχεροί και ευλογημένοι όσοι βρεθήκαμε το βράδυ της Πέμπτης στο Γουέμπλεϊ. Ήταν μία νύχτα, που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα ξεχαστεί. Δεν γίνεται αυτές οι στιγμές να σβηστούν από το μυαλό μας. Θα είναι εκεί, να μας θυμίζουν το έπος που έγραψαν οι Έλληνες για χάρη του Τζορτζ.

ΥΓ. Μία κουβέντα για τον Τάσο Μπακασέτα. Όποιος δεν έχει δει ή διαβάσει την ομιλία του προς τους συμπαίκτες του, αλλά και τις δηλώσεις του μετά το ματς, πρέπει να το κάνει. Αποτελούν έναν καθρέφτη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του. Ο Τάσος είναι ΑΡΧΗΓΟΣ, είναι ένα πρότυπο αθλητή για τα μικρά παιδιά. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο τι κάνει ένας παίκτης μέσα στις τέσσερις γραμμές.