• Παυλίδης: Ο πρώτος Έλληνας που σκοράρει στο «Γουέμπλεϊ»
• Το απόλυτο ημίχρονο, κάθε πάτημα στην περιοχή και γκολ

Ο Αντρέα Κολόμπο σφυρίζει τη λήξη. Η αμηχανία που επικρατεί στο «Γουέμπλεϊ» σπάει στα δύο από μια ιαχή γαλανόλευκων λεοντόκαρδων στις εξέδρες. Στη γενικότερη ατμόσφαιρα της στιγμής, όμως, επικρατεί σιωπή. Μια λυτρωτική ησυχία, δίχως εκρήξεις, δίχως ξεσπάσματα και υπέρμετρους πανηγυρισμούς, όπως θα άρμοζε αν το ματς αυτό είχε διεξαχθεί οποιαδήποτε άλλη ημέρα πριν την 9η Οκτωβρίου.

Στο πρόσωπό του και τις αντιδράσεις του, καθρεφτισμένη η ανακούφιση, η αποκατάσταση της τάξης, η επιβολή του «έτσι έπρεπε να γίνει». Η Εθνική έχει μόλις νικήσει την Αγγλία μέσα στο σπίτι της. Κι ο Βαγγέλης Παυλίδης έχει υπογράψει αυτή τη νίκη με δύο γκολ, το ένα στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων. Μα το μυαλό δεν έχει χώρο για κάτι άλλο πέραν του Τζορτζ Μπάλντοκ και του ελάχιστου φόρου τιμής που μπόρεσαν οι διεθνείς να αποτίσουν στη μνήμη του.

• Δείτε τους και βγάλτε τον σκασμό

«Όλη η μέρα ήταν βουβή. Ακόμα και τώρα που κερδίσαμε και δεν το χαιρόμαστε. Είναι μια εικόνα χίλιες λέξεις. Δεν υπάρχουν λόγια. Κοιμηθήκαμε όσο μπορέσαμε για να δώσουμε τα πάντα για τον Τζορτζ.

«Δεν είναι μέρα να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Ήταν κάτι παραπάνω αυτό που έγινε με τον Τζορτζ. Ήταν μέρος της ομάδας, θα μας λείψει πολύ. Είναι μέρα να σωπάσουμε και να ευχηθούμε καλή δύναμη στους δικούς του».

Οι δηλώσεις του μετά το παιχνίδι βρίσκονταν σε απόλυτη αντιστοιχία με την αντίδρασή του μετά το τελευταίο σφύριγμα. Κανείς δεν είχε όρεξη για ποδόσφαιρο αυτό το βράδυ, αλλά το κίνητρο έκαιγε και ήταν ίσως σημαντικότερο από ποτέ. Οι παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατέθεσαν περίσσεια ψυχής κουβαλώντας το δυσβάσταχτο φορτίο του αποχωρισμού του δικού τους Τζορτζ, της παγωμάρας που κατέλαβε άπαντες στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του. Και αποδείχθηκαν τόσο μεγάλα τα αποθέματα, που στην περίπτωση του Βαγγέλη Παυλίδη περίσσευαν για να χαρίσει μια ιστορική παράσταση στο «Γουέμπλεϊ» και την σπουδαιότερή του εμφάνιση στα γαλανόλευκα.

Παυλίδης: Ο πρώτος Έλληνας που σκοράρει στο «Γουέμπλεϊ»

Με τον Φώτη Ιωαννίδη νοκ-άουτ λόγω της θλάσης που υπέστη στο προ ημερών ντέρμπι αιωνίων, ο 26χρονος φορ της Μπενφίκα ήταν ο εκλεκτός για να παίξει στην κορυφή της επίθεσης. Ήταν η πρώτη του συμμετοχή στην αρχική ενδεκάδα της Εθνικής σε επίσημο ματς μετά από έναν χρόνο και το ματς κόντρα στο Γιβραλτάρ τον Σεπτέμβριο του 2023. Το ειδικό βάρος που προστέθηκε στην αναμέτρηση, όμως, ήταν αστάθμητος παράγοντας που διέγραψε το ιστορικό για όλους.

Τι κι αν δεν είχε πετύχει ποτέ του δύο γκολ σε επίσημο ματς με την Εθνική; Τι κι αν είχε να σκοράρει από τον Ιούνιο του 2022 σε εκείνο το ματς με την Κύπρο; Ο φορ των Αετών της Λισαβόνας εμφανίστηκε πεισμωμένος, αποφασισμένος, πέρα για πέρα ψυχωμένος και χάρισε ένα ρεσιτάλ κυνισμού κι αποτελεσματικότητας, λήγοντας την περίοδο αφλογιστίας με «brace» στην ιστορικότερη των σκηνών και την καταλληλότερη των περιστάσεων, μέσα στο «Γουέμπλεϊ» και για χάρη του «Γιώργου».

Έγινε έτσι ο πρώτος Έλληνας που εκπληρώνει αυτό το κοινό παιδικό όνειρο, να σκοράρεις στον Ναό του ποδοσφαίρου. Ο μόνος που το είχε ζήσει στο παρελθόν ήταν ο Κώστας Τσιμίκας, αλλά σε διαδικασία πέναλτι, με εκείνο το εύστοχο χτύπημα που χάρισε τρόπαιο στη Λίβερπουλ.

Pavlidis BISOU frente á INGLATERRA, golos aos 49', e aos 94' faz o golo da vitória por 2-1! pic.twitter.com/z7wE48J6vy

— SLBNews (@SLBNewss) October 10, 2024

Ο δείκτης των xGoals έγραψε 0,66, ο Παυλίδης σκόραρε δις. Το πιο ώριμο παιχνίδι του συνολικά με την Εθνική, αφού εκτός των γκολ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ομαδική πίεση που επέβαλε στους Άγγλους το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, βοήθησε στην ανάπτυξη έχοντας 11/17 πάσες, έδωσε μάχες και ήταν στα ανώτατα επίπεδα ενέργειας και έντασης που διαμόρφωσαν τις συνθήκες υπεροχής της Εθνικής κόντρα στα Τρία Λιοντάρια.

Το απόλυτο ημίχρονο, κάθε πάτημα στην περιοχή και γκολ

Στο πρώτο ημίχρονο είχε ένα σουτ στο όριο της περιοχής και δύο επισκέψεις στα αντίπαλα καρέ. Στην πρώτη περίπτωση το γύρισμα που επιχείρησε δεν είχε αποδέκτη, αλλά η δουλειά του για να χτίσει τη φάση ήταν παράδειγμα για όσα θα ακολουθούσαν. Ο Κουλιεράκης τον σημάδεψε με βαθιά μπαλιά, εκείνος κέρδισε τον Στόουνς στον αέρα και «ξεκλείδωσε» την επίθεση του Χρήστου Τζόλη. Στη δεύτερη περίπτωση, το σουτ που επιχείρησε χτύπησε στον Στόουνς.

Κι από εκεί, ακολούθησε το ημίχρονο χρονιάς, καριέρας, το 45λεπτο που τα έκανε όλα να λειτουργήσουν στην εντέλεια.

Δύο πατήματα στην αντίπαλη περιοχή, δύο γκολ! Τρία, αν προσθέσει κανείς και τη φάση του γκολ που δεν μέτρησε στο 83΄. Απόλυτη ευστοχία, απόλυτη συνέπεια, ιδανικές υποδοχές της μπάλας και κινήσεις για να εκτελέσει.

Στο 49ο λεπτό κι από την προέλαση του Κουλιεράκη μέχρι την αντίπαλη περιοχή, πήρε την μπάλα, γύρισε με πρόσωπο κι ανάμεσα σε τρεις παίκτες κατάφερε να βρει τον χώρο για να σουτάρει, νικώντας τον Πίκφορντ. Η πρώτη βοή λύτρωσης και συγκίνησης για τον Έλληνα φορ και τους συμπαίκτες του, ο οποίος έτρεξε να το πανηγυρίσει μπροστά στο διάζωμα των Ελλήνων φιλάθλων, υψώνοντας το μαύρο περιβραχιόνιο που συμβόλιζε το πένθος για τον χαμό του Μπάλντοκ.

Η φάση στην οποία ακυρώθηκε το 0-2 έμοιαζε να είναι το μεγαλύτερο «κρίμα» εδώ και χρόνια. Για μερικά χιλιοστά ο Παυλίδης βρέθηκε μπροστά από το ύψος της μπάλας και του Χρήστου Τζόλη. Τόσο πιστέψαμε οι περισσότεροι πως θα κόστιζε η απώλεια της νίκης, μετά και το πικρό 1-1 του Τζουντ Μπέλινγκχαμ.

Το ματς, όμως, αυτό, αφού διεξήχθη έπρεπε να έχει το φινάλε που του άξιζε. Όχι μόνο για τον Μπάλντοκ, αλλά γιατί η Εθνική μας ήταν πραγματικά ανώτερη από την Αγγλία. Και το «πρέπει» φάνηκε τόσο ξεκάθαρα στη φάση του 4ου λεπτού των καθυστερήσεων.

Μία, δύο, τρεις, τέσσερις κόντρες. Όλα κόντρα ήταν άλλωστε για αυτή την Εθνική το τελευταίο 24ωρο. Ρεσιτάλ αυταπάρνησης και σθένους από τον Πέλκα, από τον Κωνσταντέλια. Όλες οι διεκδικήσεις της μπάλας με νικητές τους παίκτες με τα μπλε. Και στη θέση βολής, ο Παυλίδης.

Ένα κοντρόλ, τελείωμα από διαγώνια θέση. Ξανά στα δίχτυα. Αυτή τη φορά ο πανηγυρισμός ήταν «νόμιμος». Ο Σαλονικιός στράικερ εκπλήρωσε την ιερή αποστολή της βραδιάς, την υπόσχεση που έδωσε με τον αρχηγό του, Τάσο Μπακασέτα και τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια πριν από το παιχνίδι. Ήταν η Θεία Δίκη κι εκείνος ο εκφραστής της, στην αν όχι καλύτερη, την πιο σημαντική εμφάνιση της καριέρας του.