Το καμάρι για την ανθρωπιά των ποδοσφαιριστών της Εθνικής

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την προηγούμενη φορά που είχα καμαρώσει τόσο για την Εθνική Ομάδα. Είναι παραπάνω από μια δεκαετία που είχα να τη δω να κάνει μια τόσο υπερήφανη εμφάνιση. Και νομίζω ότι ακριβώς εκεί βρίσκεται όλο το νόημα για τη μεγαλειώδη εμφάνιση στο Wembley απέναντι στην Αγγλία. Υπερηφάνια: αυξημένο συναίσθημα αξιοπρέπειας, η συναίσθηση που έχει κάποιος για την ηθική του αξία και η πρόθεσή του να τη διαφυλάξει. Ακριβώς αυτός ήταν ο στόχος της ψυχικής και πνευματικής προετοιμασίας των ποδοσφαιριστών για αυτό το παιχνίδι: με οργή, μπήκαν στο τερέν του Wembley για να προστατέψουν και να διαφυλάξουν την ηθική αξία ενός συμπαίκτη και φίλου, τον οποίο έχασαν το προηγούμενο βράδυ.

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΠΡΑΚΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΑ “ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ” ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΤΟ WEMBLEY

Όλη αυτή η αδρεναλίνη ήταν μείγμα πόνου και θυμού. Η αδρεναλίνη εκκρίνεται μετά από διέγερση λόγω υπογλυκαιμίας, άγχους, φόβου ή θυμού. Αυτή η αδρεναλίνη, προφανώς σε συνδυασμό με τα τακτικά σφάλματα του Λι Κάρσλεϊ, ο οποίος παρέταξε στο γήπεδο μια ομάδα που δεν μπορούσε να αμυνθεί αποτελεσματικά, έφεραν μια ιστορική απόδοση και μια ιστορική νίκη της Ελλάδας επί της Αγγλίας.

Μολονότι λατρεύω το να μιλώ για το ποδόσφαιρο και το να προσπαθώ να το κατανοώ βαθύτερα το παιχνίδι, δεν θέλω να μιλήσω για ποδόσφαιρο σε αυτό το σημείωμα. Θέλω μόνο να μοιραστώ τη συγκίνηση και το καμάρι που ένιωσα για την ανθρωπιά των ποδοσφαιριστών της Εθνικής Ομάδας. Έχασαν ένα μέλος της Ομάδας και μας έδειξαν πόσο τους ένοιαξε. Είδαν κάποιους απέξω να προσβάλουν την μνήμη αυτού του μέλους της Ομάδας προτού καν ταφεί, και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις τους στην μπάλα, παίζοντας με συγκινητική ορμή και συγκινητικό θυμό, ανάγκασαν τους ασεβείς να σεβαστούν και να σωπάσουν. Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι μετατράπηκε σε ύμνο στην φιλία και την αξία της, στην συναδελφική αλληλεγγύη. Σε έναν ύμνο προς την ομάδα και την αξία της ομάδας.

Αφήνω στην άκρη την αξία της αγωνιστικής απόδοσης. Σε αυτό το κείμενο στέκομαι για να χειροκροτήσω την ανθρωπιά των ποδοσφαιριστών και των προπονητών τους. Και να πω ευχαριστώ για μια ιστορία που μπορούμε να διηγούμαστε στους μικρότερους και στα παιδιά μας ως ένα παράδειγμα για την αξία της φιλίας και της ομάδας, για τον σεβασμό προς την αξία της ανθρώπινης ζωής και για την αξία του πένθους.

Τους αγαπήσαμε, όλοι, λίγο παραπάνω αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Εύχομαι να μη το ξεχάσουμε σύντομα, ή πιο σωστά να μην ξαναπεράσουμε σύντομα απέναντι για να τους χαρακτηρίσουμε “τουρίστες” και “Μύκονος FC” στην επόμενη “γκέλα”. Αν καταφέρουμε να σημειώσουμε τέτοια πρόοδο οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι, αυτό θα είναι το μεγαλύτερο μνημόσυνο για τον Τζορτζ Μπάλντοκ.