Στο σχολείο με φανέλα της Εθνικής

Ταυτότητα, ποιότητα, προσωπικότητα, ενότητα, μπαλάρα. Αυτά είναι μερικά στοιχεία που δείχνει στο μέγιστο στα δύο τελευταία ματς της η Εθνική του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και νίκες, φυσικά. Γιατί ο κόσμος θέλει νίκες για να «ψηθεί». Αυτό που έχει καταφέρει όμως η γαλανόλευκη τα τελευταία 24ωρα είναι απείρως σημαντικότερο.

Ο τρόπος που διαχειρίστηκε το πένθος, το μετέτρεψε σε άσβεστο πάθος και μπήκε στο γήπεδο χωρίς να σκέφτεται κάτι άλλο πέραν της νίκης για τον Τζορτζ Μπάλντοκ, είναι συγκλονιστικός. Πρώτα είναι αυτό, μετά έρχονται όλα τα υπόλοιπα. Είναι η δύναμη της ψυχής, αποτυπωμένη με τον μοναδικό τρόπο που ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει. Είναι η απόδειξη πως πέραν της εκπληκτικής φουρνιάς ποδοσφαιριστών σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, η προσωπικότητα της ομάδας είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τάσος Μπακασέτας. Θαρρείς πως ήταν προδιαγραμμένο από τη μοίρα να βγει μπροστά, ακόμα και να στείλει εκείνος την μπάλα στα δίχτυα απέναντι στην Ιρλανδία.

Είναι, φυσικά, και ο Ιβάν. Είναι όμορφο που η Ελλάδα καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να παρουσιάζει συνέχεια και βελτίωση, αλλά ο Γιοβάνοβιτς δεν κάνει απλώς διαχείριση. Καθιέρωσε τον Κουλιεράκη, που μαζί με τον εκπληκτικό Μαυροπάνο ύψωσαν το τείχος του Γουέμπλεϊ. Δεν δίστασε να δώσει φανέλα βασικού στον Χατζηγιοβάνη, δεν δίστασε να τον αλλάξει με τον Τζόλη και να μεγιστοποιήσει το στοιχείο του απρόβλεπτου και τις κινήσεις στο επιθετικό τρίτο. Δουλειά σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού, προσαρμογή στα ματς και στην εξέλιξή τους. Χωρίς φόβο, αλλά και χωρίς έπαρση.

Η διαχείριση, το κοουτσάρισμα, η αξιοποίηση των αλλαγών, η τακτική προσέγγιση και το πέρασμα ολοένα και περισσότερο της αγωνιστικής του φιλοσοφίας και της νοοτροπίας του, ήρθαν για να δέσουν τη μαγιά που προϋπήρχε, βγάζοντας μια εθνική που κερδίζει το αυθόρμητο χειροκρότημα σε ανύποπτες φάσεις. Σε ένα σπριντ του Κουρμπέλη που έχασε την μπάλα και έτρεξε να την επανακτήσει, στην επιστροφή ενός εξτρέμ για να βοηθήσει τον συμπαίκτη του, σε μια απελευθέρωση από μαρκάρισμα στην άμυνα.

Μια Εθνική με πάθος, εντάσεις, συγκέντρωση, χημεία και ισορροπία, όμορφες συνεργασίες, δημιουργία, διαχείριση των συνθηκών του κάθε αγώνα, η οποία βρίσκεται στην κορυφή του ομίλου της και μετά το «Γ. Καραϊσκάκης», θα γεμίσει το ΟΑΚΑ. Καταλαβαίνει τις δυνάμεις της, το ταλέντο των παιδιών και δεν σταματά αν δεν διεκδικήσει κάθε πιθανότητα για νίκη.

Μια Εθνική που δεν αντιμετωπίζεται ως «παραμάγαζο», αλλά αποπνέει έμπνευση και πάθος σε όλους τους φιλάθλους. Μια Εθνική που δείχνει πια να μπαίνει πάνω από μίση και κοντόφθαλμους αφορισμούς. Μια Εθνική που σε κάνει να θες να πάρεις το παιδί σου και να πας στο γήπεδο με την καλύτερη διάθεση, να του πάρεις μια φανέλα και να το καμαρώσεις το επόμενο πρωί που θα πηγαίνει στο σχολείο. Γιατί νιώθεις ότι σε εκφράζει. Ότι αποτινάζει την τοξικότητα που ενδημικά φωλιάζει στον ελληνικό αθλητισμό.

Αυτή η χαρμολύπη που ζει όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα τα τελευταία 24ωρα, δεν κοιτάζει χρώματα και φανέλες. Είναι εστιασμένη στην Εθνική ομάδα, στη δύναμη του αθλητισμού, στα ανεξίτηλά μηνύματα που αφήνουν δυο ενενηντάλεπτα με τεράστια κληρονομιά. Στα πρόσωπα των παιδιών που πενθούν και φωνάζουν με πάθος την ίδια στιγμή. Τίμησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μνήμη του Μπάλντοκ και σφράγισαν ερμητικά τον κάδο με τα σκουπίδια που ξεκίνησε να ξεχειλίζει από τις πρώτες ώρες του αδόκητου χαμού. Έκαναν τον κόσμο να γεμίσει το γήπεδο, να γίνει ένα με την ομάδα. Να κλάψει μαζί της, να πανηγυρίσει μαζί της, να χειροκροτήσει με θέρμη ποδοσφαιριστές που πιθανόν πριν μια Κυριακή να έβριζε.

Είναι μια Εθνική για την οποία αξίζει να μιλήσεις στο παιδί σου, να βρεις ξανά στον ενθουσιασμό του τους λόγους που σ’ έκαναν να αγαπήσεις αυτό το παιχνίδι. Τον σεβασμό, την ομαδική προσπάθεια, τη διαχείριση της απώλειας, τη ζωή που συνεχίζεται και τη δύναμη που βρίσκεται κάπου εκεί μέσα…