Εθνική Ελλάδας: Η δύναμη της οικογένειας που έδωσε μάθημα ζωής

Το χθεσινό ματς είχε πολλές διαφορετικές απαιτήσεις συγκριτικά με το παιχνίδι στο Wembley. Χθες η Εθνική Ελλάδας δεν χρειαζόταν ένα σούπερ αμυντικό πλάνο και ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντεπιθέσεων βάσει των χαρακτηριστικών των παικτών. Χρειαζόταν προσοχή και προσήλωση στα ανασταλτικά της καθήκοντα και ταχύτητα – συνδυαστικό ποδόσφαιρο – ευστοχία απέναντι σε κλειστή άμυνα με σημαντικά φυσικά προσόντα των αντιπάλων. Δεν χρειαζόταν ούτε αλόγιστη επιθετικότητα, ούτε «άνεση» εναντίον μιας ομάδας η οποία τρέχει πάρα πολύ, είχε νικήσει την Πέμπτη εκτός έδρας τη Φινλανδία και είχε έρθει στον Πειραιά χωρίς κανένα απολύτως άγχος. Η Εθνική Ελλάδας χθες είχε το «πρέπει» - στην Αγγλία δεν το είχε. Και τα κατάφερε μια χαρά. Με πίεση για τη νίκη αυτή τη φορά. Με πάρα πολύ δύσκολη διαχείριση συναισθημάτων. Με κόπωση της ίδιας ενδεκάδας που αγωνίστηκε στο Wembley.

Το «καμπανάκι» με τη μεγάλη ευκαιρία του Φέργκιουσον στο 4' θύμισε στους παίκτες εμφατικά όσα τους είχε πει ο Γιοβάνοβιτς. Σταδιακά η Ελλάδα κυριάρχησε στο α' ημίχρονο, ειδικά από το 10' έως το 25' έκανε ένα υπερηχητικό 15λεπτο μονότερμα στο οποίο άξιζε δύο γκολ. Η ομάδα κατέθετε πλέον αυτοματοποιημένους made by Ivan συνδυασμούς (κυρίως από αριστερά με Γιαννούλη – Τζόλη), έπαιζε γρήγορα, κάθετα, έπαιρνε δεύτερες μπάλες, σούταρε, αλλά... δεν. Τα μεγάλα κορμιά των Ιρλανδών και ο σταθερός Κέλεχερ ήταν πάντα εκεί. Σταδιακά από το 30’ και έπειτα, λογικά το εξαντλητικό αυτό τέμπο εξατμίστηκε. Οι Ιρλανδοί δεν ισορρόπησαν ποτέ, δεν απείλησαν ποτέ ξανά μέχρι τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου. Απλά ανάσαναν.

Και επειδή στην ενδεκάδα της Ελλάδας δεν είναι όλοι «Σιώπης» που τρέχει λες και του έχουν βάλει τρεις Duracell μαζί τη μία πίσω από την άλλη, το ζητούμενο πλέον στο β' μέρος μετά το άδοξο 0-0 του πρώτου ημιχρόνου ήταν να μην καταφύγουμε στο «γιούρια». Δύσκολο να συμβεί αυτό με τον Ιβάν στον πάγκο, αλλά μερικές φορές όταν αισθάνεσαι πολύ ανώτερος του αντιπάλου σου, σε πιάνει αυτή η φούρια, ωθείσαι στην επικίνδυνη και μερικές φορές κοστοβόρα «προχειρότητα».

Δεν έδειξε ποτέ ποδοσφαιρική «προχειρότητα» χθες η Ελλάδα. Μπήκε στο β' ημίχρονο ορμητικά, το ποδόσφαιρο της χάρισε (με την κόντρα στο σουτ του Μπακασέτα) το γκολ που της είχε στερήσει τρεις φορές στο πρώτο ημίχρονο, μέχρι το 60' θα μπορούσε να είχε τελειώσει το ματς. Δεν τα κατάφερε. Και μετά, με τις αλλαγές από το 65' χάθηκε ο έλεγχος του ρυθμού. Ευτυχώς, δεν χάθηκε το πείσμα, η συγκέντρωση (πλην της ευκαιρίας των Ιρλανδών στο 69'), οι αλληλοκαλύψεις, ο σωστός προσανατολισμός. Οι παίκτες είχαν αντιληφθεί ότι κατά το κοινώς λεγόμενο είχε έρθει η ώρα να παίξουν άμυνα. Είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού. Επαιξαν σωστά την άμυνά τους, χωρίς όμως να βρουν σωστές κόντρα επιθέσεις. Οι πάσες βιαστικές, οι αντοχές λιγοστές, οι μπαλιές χαμένες στις επιθετικές μεταβάσεις. Ο πιο «φρέσκος» από όλους, ο πανέξυπνος Πέτρος Μάνταλος, επιφύλαξε την καλύτερη έκπληξη στο τέλος. Το pressing, η κίνηση του σώματος, η ντρίμπλα, το πλασέ, όλα άψογα: 2-0, «για τον Τζορτζ» εκεί ψηλά, όπως είπε και ο MVP, Μανώλης Σιώπης.

Μπορεί αυτή η Εθνική Ελλάδας να τερματίσει πρώτη στον όμιλο του Nations League. Μπορεί να ηττηθεί από την Αγγλία στις 14 Νοεμβρίου και να τερματίσει δεύτερη – μάλλον είναι και το πιο πιθανό σενάριο εναντίον μιας πληγωμένης ομάδας με δέκα σούπερ σταρς που θα διψά για «απάντηση», νίκη, πρωτιά. Θα έχει τόσο μεγάλη σημασία αυτό το αποτέλεσμα συγκριτικά με όλα τα μηνύματα που μετέφερε αυτές τις μέρες στον Ελληνα πιτσιρικά και στον Ελληνα – συνήθως κρυφοκαφρούλη - μπαμπά;

Για την αξία της ομάδας, για το σθένος, για τη συσπείρωση, για τον επαγγελματισμό, για το πένθος που μετέτρεψαν σε ορμή, για τη θλίψη που μετέτρεψαν σε δύναμη, για το κακό που μετέτρεψαν σε καλό;

Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα ειδικά τη σήμερον ημέρα. Αυτά τα συναντάς μόνο σε οικογένειες με μακρόχρονους, δοκιμασμένους στη φθορά και ατσάλινα σφυρηλατημένους δεσμούς. Μόνο σε οικογένειες που δεν έχουν μέλη με «εγώ» πάνω από το «εμείς». Αυτές οι οικογένειες δυστυχώς σπανίζουν. Αυτή η Εθνική πέρασε από χίλια κύματα για να γίνει οικογένεια κι αυτό είναι το πιο πολύτιμο που πρέπει να κρατήσει, αυτή είναι και η ακριβή της κληρονομιά από την περίοδο Φαν’ τ Σχιπ και Πογέτ.

Αυτοί οι 50 άνθρωποι της ομάδας και της ομοσπονδίας (μην τους ξεχνάμε) που κατόρθωσαν αυτές τις μέρες να ισορροπήσουν πνευματικά, ψυχικά, σωματικά αξίζει να αισθάνονται όμορφα και υπερήφανοι για τους εαυτούς τους πρωτίστως! Διότι πέρα από κάθε αγωνιστική επιτυχία βρήκαν τον τρόπο - ο καθένας μονάχος στις σκέψεις του και όλοι μαζί - να κάνουν τη λύπη τους λίπασμα υπερπροσπάθειας σκορπώντας υπερηφάνεια λόγω της δημοφιλίας ενός σπορ όχι για το αποτέλεσμα, αλλά γι' αυτή ακριβώς την υπερπροσπάθεια και την αφοσίωσή τους. Και σε μια κοινωνία όπου μας έμαθαν και μας μαθαίνουν να κρίνουμε και να κρινόμαστε σχεδόν αποκλειστικά από το αποτέλεσμα, αυτό ήταν πιο σημαντικό. Ενα μάθημα ζωής που σπανίως ο αθλητισμός προσφέρει σ' αυτή τη μορφή του.