Ιβάν Γιοβάνοβιτς: Ο προπονητής που γεμίζει τα γήπεδα δημιουργώντας όραμα

Στην αρχή γέμισε την Λεωφόρο. Μετά τίγκαρε το ΟΑΚΑ. Ως προπονητής του Παναθηναϊκού. Με σίγουρα και σταθερά βήματα και πάντα ένα σκαλοπάτι προς τα πάνω. Σεζόν με την σεζόν. Κάνοντας πράξη κάθε υπόσχεσή του. Φούλαρε το «Καραϊσκάκης» σε παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδος με αντιεμπορικό αντίπαλο και μικρό διακύβευμα σε φάση ομίλων του Nations League και ετοιμάζεται να παρουσιάσει ένα ΟΑΚΑ γεμάτο και «γαλανόλευκο», για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια κόντρα στην Αγγλία, την οποία νίκησε μέσα στο Wembley. Ως ομοσπονδιακός τεχνικός, αναλαμβάνοντας έναν εθνικό πάγκο για πρώτη φορά στη καριέρα του.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ένας προπονητής που με το όραμα που δημιουργεί στα σύνολα που αναλαμβάνει, πετυχαίνει να φέρνει το κοινό στο πλευρό της ομάδας, καταφέρνει να δημιουργεί την προσμονή και την προσδοκία για το επόμενο παιχνίδι, για την επόμενη ποδοσφαιρική παράσταση. Αυτό είναι και το μεγαλύτερό του προσόν, αυτό είναι και το πρώτο του «παράσημο» στη νέα του προπονητική περιπέτεια.

Τούτη είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια. Ούτε το 4/4 είναι κάτι τόσο μεγάλο, ούτε το «διπλό» στο Λονδίνο είναι κάτι τόσο μεγάλο(αν και προφανώς σπουδαίο), όσο τεράστιο είναι το όραμα που μπόρεσε να δώσει σε ολόκληρο τον οργανισμό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όραμα το οποίο απουσίαζε την τελευταία δεκαετία. Και η διαδικασία εξέλιξης και προόδου βρίσκεται ακόμη στην αρχή. Η φουρνιά που βρήκε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι εξαιρετική. Οι πνευματικοί δεσμοί των ποδοσφαιριστών, το «κλίμα» όπως έχουμε μάθει να το λέμε, εξίσου πάρα πολύ καλό και πως να γινόταν διαφορετικά με αρχηγό και ηγέτη ένα παιδί με την σπάνια πάστα του Τάσου Μπακασέτα.

Φαινόταν πως αυτά τα παιδιά, παιδιά που παίζουν στο πιο υψηλό επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κατά κύριο λόγο, έψαχναν έναν προπονητή σαν τον Γιοβάνοβιτς.

• Σιώπης: Όταν η ψυχή ξεπερνάει το σώμα

Ο Φαν Σιπ έβαλε τις βάσεις, ο Πογιέτ προσπάθησε να φτάσει στη πηγή κυρίως με την δουλειά του Ολλανδού προκατόχου του και ένα στιλ ποδοσφαίρου που δεν ταίριαζε στην ποιότητα του ρόστερ και τώρα ο Γιοβάνοβιτς ήρθε για να το πάει στην επόμενη πίστα. Πιεστικά, κυριαρχικά, με τον δικό του δρόμο.

Όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε την δουλειά του στον Παναθηναϊκό, γνωρίζουμε και γνωρίζει και ο ίδιος, πως καμιά δεκαριά προπονήσεις και τέσσερα παιχνίδια, είναι ελάχιστος χρόνος για να παρουσιάσει αυτό που πραγματικά θέλει. Το γεγονός, όμως, πως το σύνολο έχει αποκτήσει την δική του ταυτότητα, πως βγαίνουν πάνω στο χορτάρι κομμάτια της φιλοσοφίας του σε μεγαλύτερο βαθμό από το αναμενόμενο, είναι πράγματα εντυπωσιακά και ένα μικρό δείγμα για αυτά που έρχονται στο μέλλον.

Η εικόνα της Ελλάδας στο Wembley μπορεί να ξένισε πολλούς. Για το θάρρος, την σιγουριά της, τα κύρια χαρακτηριστικά της. «Ήρθαμε να παίξουμε». Ανεξάρτητα από τα ρίσκα. Πίεση ψηλά, συνδυαστικό ποδόσφαιρο, «χτίσιμο» των επιθέσεων με κοντινές μεταβιβάσεις, counterpressing. Στα ίσια. Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει τίποτα διαφορετικό. Πόσω μάλλον, τώρα, στην αρχή, τώρα που πρέπει η ομάδα να πιστέψει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Gazzetta.gr (@gazzetta.gr)

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ δύο μέρες πριν το πρώτο του ντέρμπι στο «Καραϊσκάκης», απέναντι σε έναν Ολυμπιακό με υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ και σαφώς πιο έτοιμο και ποιοτικό. Πέμπτη αγωνιστική πρέπει να ήταν. «Θα πάμε εκεί για να παίξουμε με την φιλοσοφία μας, είμαστε μεγάλη ομάδα, δεν αλλάζουμε την ταυτότητά μας για κανέναν».

Ο κανόνας αυτός δεν θα μπορούσε να αλλάξει τώρα. Ούτε στον «ναό του ποδοσφαίρου», ούτε απέναντι σε μία ομάδα με τεράστια «αστέρια», με παιχταράδες. Είναι ζωτικής σημασίας για το σχέδιό του να μπολιαστεί με αυτοπεποίθηση, πίστη και σιγουριά.

Το ξεκίνημα εκτός από την βαθμολογική συγκομιδή έκαναν τους πάντες να πιστέψουν. Κυρίως τους ποδοσφαιριστές που όλα αυτά τα χρόνια είχαν μάθει να ακουν ως κάτι φυσιολογικό το «πρώτα το μηδέν στην άμυνα και βλέπουμε» και το «θα τους νικήσουμε με την μαχητικότητα της ελληνικής ψυχής», μέχρι να έρθει ο Φαν Σιπ.

Πόσο άδικο ήταν για την ποδοσφαιρική τους ποιότητα. Όχι το μεγάλο ατού του Έλληνα ποδοσφαιριστή δεν είναι η άμυνα, δεν είναι η... φουστανέλα, δεν είναι το πατροπαράδοτα «μισό-μηδέν». Επαναλαμβάνουμε πως μιλάμε για μονάδες που αγωνίζονται σε top level.

Για παιδιά με τεράστια ατομική ποιότητα. Και επιτέλους ένας προπονητής της Εθνικής Ελλάδος τους χρησιμοποιεί και τους διαχειρίζεται με βάση αυτή την ποιότητα και όχι με κλισέ άλλων δεκαετιών. Αυτό το ρόστερ μπορεί να φτάσει στη νίκη μέσα από την κυριαρχία στον αγωνιστικό χώρο, μέσα από συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Αποδείχθηκε το βράδυ της Πέμπτης στο Λονδίνο.

Αυτή η φουρνιά μπορεί να διεκδικήσει τους στόχους της παίζοντας όμορφα πάνω στο χορτάρι, δημιουργώντας και ένα «δέσιμο» με τον κόσμο που τόσο πολύ της έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.

Τα καλύτερα έρχονται...