Εθνική Ελλάδας: Οταν παίζει καλύτερα από οποιαδήποτε ελληνική ομάδα

Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν αρκετοί (κυρίως δημοσιογράφοι) που είναι ταγμένοι στο πλευρό της εθνικής ομάδας με χαρακτηριστικά...ακραίου ταλιμπάν. Σε αρκετές περιπτώσεις έχουν εγκαλέσει και αυτούς που δεν θέλουν ντε και καλά να βλέπουν κάτι που δεν τους αρέσει (ως θέαμα), αλλά θα έπρεπε να έχουν την υποχρέωση να το κάνουν απλά και μόνο, επειδή στη φανέλα της μιας ομάδας γράφει “Ελλάδα”. Αντίστοιχη προσέγγιση έχουμε από κάποιους και στο μπάσκετ, αλλά ας μείνουμε στο ποδόσφαιρο το οποίο είναι (απόλυτα δίκαια) στην κορυφή της επικαιρότητας αυτό το διάστημα.

Για ακόμα μια φορά να πούμε ότι η σημαία έχει σημασία όταν πάμε στον πόλεμο και υπερασπιζόμαστε την ελληνική επικράτεια. Όλα τα υπόλοιπα αφορούν κάποιου είδους παιχνίδι το οποίο -στο πέρασμα των χρόνων- έγινε άθλημα. Είτε ομαδικό, είτε ατομικό και από το αποτέλεσμα του οποίου δεν κρίνεται η πορεία μας ως έθνος. Ασφαλώς δεν αναιρείται η συγκίνηση, μετά από μια επιτυχία, επειδή μιλάμε για “παιχνίδι”. Απλά άλλοι (πίσω από την επιτυχία) βλέπουν φουστανέλες, “πήραμε την Πόλη” και “πωπω δείτε τι γράφουν για εμάς στην Ευρώπη (όπου 9 στις 10 φορές στην ουσία δεν γράφουν τίποτα φοβερό) και άλλοι χαίρονται, με τη νίκη βέβαια, αλλά και τη χαρά του αθλητή και του προπονητή. Για τη δικαίωση των κόπων και της προσπάθειάς τους. Όταν μάλιστα αυτή η επιτυχία συνδυάζεται με όμορφο αθλητικό θέαμα και υπέρβαση, όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο ελκυστικό και συγκινητικό. Ότι συμβαίνει τώρα και με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.

Σημειώνω όλα τα παραπάνω για να τονίσω την ατόφια χαρά που βιώνω με την εθνική ομάδα που φτιάχνει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το υπέροχο θέαμα που μας προσφέρει. Για το γκρουπ παικτών που έχει δημιουργηθεί και μοιάζει -μετά από χρόνια- έτοιμο να φέρει το αντιπροσωπευτικό μας πραγματικά διεκδικητικά ανάμεσα στις καλές ομάδες της Ευρώπης και του κόσμου. Ναι δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, απλά πάμε να μπούμε σε τροχιά διεκδίκησης της πρόκρισης (με μία ή δύο ευκαιρίες). Ναι δεν βγαίνει εκτός κουβέντας το τελικό αποτέλεσμα από τα τέσσερα παιχνίδια. Με αυτό ζούμε και πως να αγνοηθεί, ειδικά αν το ένα από αυτά ήταν διπλό μέσα στο Γουέμπλεϊ. Αλλά μάτια έχουμε και βλέπουμε. Έχουμε πανηγυρίσει και ελπίσει σε καλύτερο μέλλον στο παρελθόν με αρκετά λιγότερα, σε θέαμα και ταλέντο, από αυτά που κάνει αυτή η συγκεκριμένη ομάδα. Και δεν υπάρχει λόγος να...καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας όταν βιώνουμε κάτι πραγματικά εξαιρετικό.

Δεν δηλώνω δέσμιος του αποτελέσματος αλλά είναι σαφές πως τίποτα δεν μπορεί να περπατήσει -πραγματικά- αν δεν υπάρχουν και θετικά αποτελέσματα. Αν στα δύο τελευταία ματς μέναμε στην εξαιρετική εμφάνιση και η συγκομιδή ήταν δύο, αντί για έξι βαθμοί. Αν δηλαδή έμενε το 1-1 στο Λονδίνο ή οι Ιρλανδοί έβρισκαν γκολ όταν μας πίεσαν μετά το 65' του χθεσινού αγώνα, θα γράφαμε για ένα μεγάλο “γαμώτο”. Για μία ή δύο χαμένες -μεγάλες- ευκαιρίες. Από την άλλη όμως (και αυτό είναι 100% υποκειμενικό) αν αυτοί οι έξι βαθμοί είχαν έρθει με μεγάλο ποσοστό τύχης με “πούλμαν” στην Αγγλία και με την ψυχή στο στόμα με την Ιρλανδία, θα αναγνώριζα μεν ότι...ναι αυτή είναι η δουλειά μιας ομάδας, να φέρνει το αποτέλεσμα, αλλά δεν θα περίμενα με αγωνία το επόμενο παιχνίδι της, όπως (μου συμβαίνει) τώρα.

Οταν κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές σκεφτόμουν ότι τον Οκτώβριο του 2024 η εθνική ομάδα παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο από οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα στην Ευρώπη, αυτή την εποχή. Και αυτό είναι κάτι μοναδικό που δεν το έχουμε συναντήσει ξανά! Προσοχή, δεν μιλάω για “αποτελεσματικό” ποδόσφαιρο, αλλά για το πιο όμορφο, θεαματικό και κυριαρχικό ποδόσφαιρο που έχουμε δει από την έναρξη της σεζόν και μετά. Και σίγουρα μιλάμε για τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις που έχουμε δει ποτέ από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Για να μην αδικούμε προσπάθειες του παρελθόντος, σίγουρα έχουμε πάρει και παλαιότερα πολύ καλά ματς από την εθνική μας, απλά αυτό το γκρουπ δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί στο πιο πλήρες όλων των εποχών. Το τι θα πετύχει είναι άλλη κουβέντα που αφορά και τις συγκυρίες. Αλλά αυτή τη στιγμή ζούμε στιγμές ιδιαίτερης ποδοσφαιρικής ευφορίας και τις έχουμε ανάγκη. Για τον επιπλέον λόγο, ότι το κοινό που τις παρακολουθεί στο γήπεδο είναι σε μεγάλο βαθμό, διαφορετικό (ή λειτουργεί διαφορετικά) από την καφρίλα και τη χυδαιότητα που υπάρχει σε συλλογικό επίπεδο. Μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον...

Αναφορές σε ατομική απόδοση έγιναν πολλές και μετά τη νίκη επί των Ιρλανδών και συνολικά μετά από αυτό το εξαιρετικό τετραήμερο. Χαίρομαι που οι συνάδελφοι δεν ξέχασαν κανέναν ούτε από τους (πιο) αφανείς συντελεστές όπως ο υπέροχος Σιώπης. Το ότι χαίρομαι διπλά για την επιτυχία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι δεδομένο. Δεν πιστεύω μάλιστα ότι ο ίδιος το θεωρεί και μια ρεβάνς για την τρόπο που αποπέμφθηκε από τον Παναθηναϊκό. Πιστεύω ότι απλά έχει πάει παρακάτω. Μη σας πω κιόλας ότι μπορεί να θεωρεί πως ήταν ευτυχής η συγκυρία και για αυτόν προκειμένου να αναλάβει κάτι που (ίσως) του πάει πλέον περισσότερο και με τη δουλειά του σε αυτό, να χαρεί πραγματικά και να γίνει ακόμα περισσότερο κοινής αποδοχής απ΄όσο ήταν.

Ο αθλητισμός μας έχει διδάξει να κρατάμε μικρό καλάθι. Ασφαλώς παραμονεύουν και στραβές. Π.χ οι Άγγλοι θα έρθουν αγριεμένοι για ρεβάνς στο ΟΑΚΑ. Ε και; Εδώ έρχεται η πραγματικότητα που λέει πως, κανένας δεν είπε μεγάλη κουβέντα, κανένας δεν υποσχέθηκε τίποτα πέρα από ότι θα παλέψει με τον ίδιο τρόπο και στο επόμενο παιχνίδι, κανένας δεν τόνισε τίποτα άλλο παρά μόνο ότι όλοι γουστάρουν αυτό που κάνουν. Δεν είναι ωραιοποίηση γιατί σίγουρα (πάντα) θα υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να αγωνίζονται περισσότερο. Αλλά μπορούν να βασίζονται και στη δικαιοσύνη που δείχνει να πρεσβεύει στην πράξη ο προπονητής τους.

Για να το κλείσουμε, το ότι έχουμε κάτι να περιμένουμε από το ελληνικό ποδόσφαιρο στο άμεσο μέλλον, όχι απλά υποθέτοντας πόσο ταλαντούχοι είναι οι διεθνείς μας αλλά βλέποντας πόσο σύγχρονη ομάδα συνθέτουν στην πράξη, μπορεί να μοιάζει με επιστημονική φαντασία, αλλά να που και οι ταινίες γίνονται πράξη. Οπότε ας το χαρούμε παραθέτοντας όμως και το γνωστό ελληνικό...ξόρκι, που λέει... όσο το έχουμε (μακάρι για πολύ)!